Κάτι τέτοιες νύχτες με κάνουν και αμφιβάλλω για μένα, περισσότερο από ποτέ. Δεν ξερώ, μπορεί να φταίει ο καπνός που περιβάλλει τις σκέψεις μου, απόψε, ή και το δωμάτιο μου, μπορεί να φταίνε οι πολλές ταινίες που είδα απόψε ή ακόμα και η δουλειά που έχω μπουχτίσει και άλλο πια δεν θέλω να συνεχίσω να κάνω... Βεβαία είμαι σχεδόν σίγουρος πως αυτό που κάνω είναι λάθος αλλά αν δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για το γεγονός αυτό, δεν θα το έκανα. Είμαι επίσης σχεδόν σίγουρος ότι εσένα δεν σου αρέσει γιατί από ότι φαίνεται δεν είσαι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους επικοινωνία αλλά εμένα αρχίζει και μου αρέσει.
Συνήθως όταν μου αρέσει κάτι το σταματάω, γιατί δεν ξέρω ποτέ που θα φτάσω, αλλά όχι αυτή τη φορά... Άλλωστε λένε πως είμαστε σε ηλικία που πρέπει να τα δοκιμάζουμε όλα, έτσι δεν είναι; (Μην απαντήσεις στην ερώτηση ρητορική είναι.) Πάντως όπως και να ‘χει εγώ θα συνεχίσω να γραφώ. Δεν ξερώ, μπορεί να με πάρει το πρωί μάλλον όμως όχι γιατί με περιμένει αρκετή δουλειά και ουρλιάζει να την τελειώσω.
Όταν είναι ακόμη αρχή λες πως δεν σε νοιάζει αλλά ύστερα από κάποια χρονιά σαν δαιμόνιο, η ιδία αρχέγονη επιθυμία αρχίζει να σε κατατρώγει. Στην αρχή είναι όμορφα, έχεις χρόνο για διαφορά πράγματα, κουβέντες, βιβλία, τέχνες, ταξίδια νοητικά και πραγματικά... Είναι μοναχική η ζωή του καλλιτέχνη, λένε... Αλλά αυτό μάλλον θα έπρεπε να το ξέρεις ήδη, σωστά; Άλλωστε είσαι και ‘συ μια καλλιτέχνης. Είναι παράξενο, ποτέ δεν νόμιζα ότι θα αρχίσει έτσι να με ξύνει αυτή η ερινύα. Αλλά ο χρόνος... κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει... Κάποτε ήταν απλά μυστηριώδες, ενδιαφέρον και διαφορετικό, προκλητικό θα έλεγε κανείς, μετά ήταν συνήθεια. Αχ! Η δύναμη της συνήθειας. Μα τώρα, τώρα αναρωτιέμαι γιατί τα πράγματα αντιστρέφονται και μέσα μου αρχίζει πάλι και καίει εκείνη η παράξενη φωτιά. Ξέρεις έχω βαρεθεί να σηκώνω το τηλέφωνο και να είναι συνεχεία η ιδία φωνή, μονοτονικά ήρεμη όπως πάντα, αλλά για μένα καταστροφική και αφαιμακτική. Έχω βαρεθεί το μόνο τηλέφωνο που χτυπάει συνέχεια στο κινητό μου να είναι αυτό των γονιών μου... Έχω βαρεθεί να μην έχω και εγώ κάποιον μέσα σε μια κρυφή χαρά να στέλνω μηνύματα. Ένας χρόνος αντέχεται, και δυο ίσως άντε και πέντε, αλλά μια εικοσαετία μοναξιάς και επικαλυμμένης μοναξιάς είναι νομίζω πολλά. Είμαι τώρα περιπατητής ανάμεσα σε αναμνήσεις, πράγματα και παρελθόντα. Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι οι προσδοκίες μου αγγίζουν σχεδόν το μηδέν. Η αλήθεια είναι ότι δεν ζητάν τίποτα...μια πρώτη καλημέρα, μια τελευταία καληνύχτα. Πάει καιρός από τότε που είχα κάποιον να μου πει καληνύχτα και αυτό έγινε πριν τόσο καιρό που δεν μπορώ σχεδόν να θυμηθώ καλά τίποτα. Όχι, δεν περιμένω... αν και θα ήθελα... αλλά όχι δεν πρόκειται να γίνεις εσύ αυτό που περιμένω, γιατί ότι και να γίνει μάλλον από οίκτο θα είναι παρά από αλήθεια. Και αυτό είναι το τελευταίο που θα ήθελα. Ξέρεις σκέφτομαι, κιόλας γιατί κάθομαι και στα γράφω όλα αυτά. Μπορεί να πιστεύεις ότι το κάνω για φιγούρα ή για εντυπωσιασμό...Μακάρι να ήταν έτσι, τότε τουλάχιστον θα είχα μια ευθεία απάντηση. Όμως τώρα.. το μονό που έχω είναι θολές ενδείξεις και μισοσβησμένα στοιχεία. Δεν περιμένω τίποτα ξέρεις... Ούτε καν τη συγκατάθεση σου για να σου γραφώ όποτε έχω αυτές τις παρορμήσεις (Μάλλον...αυτήν, τη συγκατάθεση, θα μου άρεσε πολύ να την έχω μα τίποτε άλλο δεν προσδοκώ, για τίποτε άλλο...) Άλλωστε δεν είσαι ούτε ψυχαναλυτής, ούτε ψυχολόγος, ούτε ψυχίατρος, ούτε χρωστάς τίποτα να ακούς τις τρέλες του καθενός και είμαι σίγουρος ότι από αυτό έχεις αρκετό. (Είναι έτσι η ζωή μας που θέλοντας και μη η τρέλα μας βρίσκει οπού και αν πάμε...) Το μονό που μπορεί να είσαι, είναι ίσως η ίαση μιας αρρώστιας που αποτελεί την παραίσθηση ενός τρελού. Κι’ αν τα λόγια αυτά νόημα δεν βγάζουν είναι γιατί ίσως είναι λόγια ενός λογικού που προσπαθεί να τρελάνει τον εαυτό του μέσα από δοκιμασίες που χωρίς νόημα δοκιμάζουν την αποδεδειγμένη του πιστή στη δύναμη που μας συντηρεί όλους. Δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος και πιο άσχημη δοκιμασία από την μοναξιά.
Υ.Γ. Τις τελευταίες μέρες με καταδιώκει μια φράση. Δεν έχει νόημα να στην πω γιατί θα γελάσεις αλλά, νόημα έχει πως αυτή η φράση με οδηγεί να πιστέψω ότι ίσως έχω...ίσως έχω σφάλλει κάπου μαζί σου, ότι σε έχω αδικήσει. Ελπίζω αυτό να μην είναι αλήθεια, αλλά αν είναι μην θυμώνεις στον «τρελό» (joker) που προσπαθεί να σε αγγίξει χρησιμοποιώντας παραδόξους τρόπους που μπορεί να αγγίζουν και την αδικία.
Συνήθως όταν μου αρέσει κάτι το σταματάω, γιατί δεν ξέρω ποτέ που θα φτάσω, αλλά όχι αυτή τη φορά... Άλλωστε λένε πως είμαστε σε ηλικία που πρέπει να τα δοκιμάζουμε όλα, έτσι δεν είναι; (Μην απαντήσεις στην ερώτηση ρητορική είναι.) Πάντως όπως και να ‘χει εγώ θα συνεχίσω να γραφώ. Δεν ξερώ, μπορεί να με πάρει το πρωί μάλλον όμως όχι γιατί με περιμένει αρκετή δουλειά και ουρλιάζει να την τελειώσω.
Όταν είναι ακόμη αρχή λες πως δεν σε νοιάζει αλλά ύστερα από κάποια χρονιά σαν δαιμόνιο, η ιδία αρχέγονη επιθυμία αρχίζει να σε κατατρώγει. Στην αρχή είναι όμορφα, έχεις χρόνο για διαφορά πράγματα, κουβέντες, βιβλία, τέχνες, ταξίδια νοητικά και πραγματικά... Είναι μοναχική η ζωή του καλλιτέχνη, λένε... Αλλά αυτό μάλλον θα έπρεπε να το ξέρεις ήδη, σωστά; Άλλωστε είσαι και ‘συ μια καλλιτέχνης. Είναι παράξενο, ποτέ δεν νόμιζα ότι θα αρχίσει έτσι να με ξύνει αυτή η ερινύα. Αλλά ο χρόνος... κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει... Κάποτε ήταν απλά μυστηριώδες, ενδιαφέρον και διαφορετικό, προκλητικό θα έλεγε κανείς, μετά ήταν συνήθεια. Αχ! Η δύναμη της συνήθειας. Μα τώρα, τώρα αναρωτιέμαι γιατί τα πράγματα αντιστρέφονται και μέσα μου αρχίζει πάλι και καίει εκείνη η παράξενη φωτιά. Ξέρεις έχω βαρεθεί να σηκώνω το τηλέφωνο και να είναι συνεχεία η ιδία φωνή, μονοτονικά ήρεμη όπως πάντα, αλλά για μένα καταστροφική και αφαιμακτική. Έχω βαρεθεί το μόνο τηλέφωνο που χτυπάει συνέχεια στο κινητό μου να είναι αυτό των γονιών μου... Έχω βαρεθεί να μην έχω και εγώ κάποιον μέσα σε μια κρυφή χαρά να στέλνω μηνύματα. Ένας χρόνος αντέχεται, και δυο ίσως άντε και πέντε, αλλά μια εικοσαετία μοναξιάς και επικαλυμμένης μοναξιάς είναι νομίζω πολλά. Είμαι τώρα περιπατητής ανάμεσα σε αναμνήσεις, πράγματα και παρελθόντα. Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι οι προσδοκίες μου αγγίζουν σχεδόν το μηδέν. Η αλήθεια είναι ότι δεν ζητάν τίποτα...μια πρώτη καλημέρα, μια τελευταία καληνύχτα. Πάει καιρός από τότε που είχα κάποιον να μου πει καληνύχτα και αυτό έγινε πριν τόσο καιρό που δεν μπορώ σχεδόν να θυμηθώ καλά τίποτα. Όχι, δεν περιμένω... αν και θα ήθελα... αλλά όχι δεν πρόκειται να γίνεις εσύ αυτό που περιμένω, γιατί ότι και να γίνει μάλλον από οίκτο θα είναι παρά από αλήθεια. Και αυτό είναι το τελευταίο που θα ήθελα. Ξέρεις σκέφτομαι, κιόλας γιατί κάθομαι και στα γράφω όλα αυτά. Μπορεί να πιστεύεις ότι το κάνω για φιγούρα ή για εντυπωσιασμό...Μακάρι να ήταν έτσι, τότε τουλάχιστον θα είχα μια ευθεία απάντηση. Όμως τώρα.. το μονό που έχω είναι θολές ενδείξεις και μισοσβησμένα στοιχεία. Δεν περιμένω τίποτα ξέρεις... Ούτε καν τη συγκατάθεση σου για να σου γραφώ όποτε έχω αυτές τις παρορμήσεις (Μάλλον...αυτήν, τη συγκατάθεση, θα μου άρεσε πολύ να την έχω μα τίποτε άλλο δεν προσδοκώ, για τίποτε άλλο...) Άλλωστε δεν είσαι ούτε ψυχαναλυτής, ούτε ψυχολόγος, ούτε ψυχίατρος, ούτε χρωστάς τίποτα να ακούς τις τρέλες του καθενός και είμαι σίγουρος ότι από αυτό έχεις αρκετό. (Είναι έτσι η ζωή μας που θέλοντας και μη η τρέλα μας βρίσκει οπού και αν πάμε...) Το μονό που μπορεί να είσαι, είναι ίσως η ίαση μιας αρρώστιας που αποτελεί την παραίσθηση ενός τρελού. Κι’ αν τα λόγια αυτά νόημα δεν βγάζουν είναι γιατί ίσως είναι λόγια ενός λογικού που προσπαθεί να τρελάνει τον εαυτό του μέσα από δοκιμασίες που χωρίς νόημα δοκιμάζουν την αποδεδειγμένη του πιστή στη δύναμη που μας συντηρεί όλους. Δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος και πιο άσχημη δοκιμασία από την μοναξιά.
Υ.Γ. Τις τελευταίες μέρες με καταδιώκει μια φράση. Δεν έχει νόημα να στην πω γιατί θα γελάσεις αλλά, νόημα έχει πως αυτή η φράση με οδηγεί να πιστέψω ότι ίσως έχω...ίσως έχω σφάλλει κάπου μαζί σου, ότι σε έχω αδικήσει. Ελπίζω αυτό να μην είναι αλήθεια, αλλά αν είναι μην θυμώνεις στον «τρελό» (joker) που προσπαθεί να σε αγγίξει χρησιμοποιώντας παραδόξους τρόπους που μπορεί να αγγίζουν και την αδικία.
No comments:
Post a Comment