Friday, December 19, 2008

Η νύχτα είναι υγρή & κρύα…

Η βροχή μόλις καταλάγιασε…

Περπατώ περιδιαβαίνοντας την πόλη προσπαθώντας να αποφύγω τα τρεχούμενα νερά των μπαλκονιών…

Είναι για να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα & να κάνες έρωτα μέχρι το πρωί…

Όχι παθιασμένο, άγριο, αλλά αργό…

Ίσα που να κινούνται τα κορμιά…

Να τρίβονται σαν τεκτονικές πλάκες το ένα πάνω στο άλλο…

Να ιδρώσεις κάτω από τα σκεπάσματα…

Το χνώτο μου προς τα πάνω θολώνει τα γυαλιά μου…

Σκέφτομαι τα θολωμένα από τον ερώτα μας τζάμια…

Αααχ…! Εκείνο το δωμάτιο, πως θόλωνε τις νύχτες με βροχή…

Μετά τον ερώτα θυμάμαι καθόσουν & κοίταζες τη βροχή απ’ το παράθυρο & ‘γω κοίταζα εσένα…

Μια σιλουέτα μπροστά από το θολωμένο τζαμί & ένα τσιγάρο να φεγγίζει τον καπνό που πέταγε μέσα στη νύχτα…

Η βροχή δυναμώνει. Τα λούκια γεμίζουν. Οι λαμαρίνες βροντάνε. Και ‘γω ταχαίνω το βήμα μου να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα, μπας & σε ονειρευτώ…

Tuesday, December 09, 2008

ΈΤΣΙ...

Πλάσματα του Νου;
Πλάσματα της Φαντασίας;
Τραγιά μεταμφιεσμένα σε ανθρώπους
Γυμνοσάλιαγκες που παρουσιαζονται ως ειδήμονες

Υπάρξεις απαθείς που νου δεν έχουν
Σκέψη κενό
Βλέμμα λειψό
Αυτεπίγνωση ανύπαρκτη

Πώς επιβιώνει κανείς;
Ζεί κανεις;
Όταν τα τραγιά νομίζουν οτι είναι άνθρωποι
Όταν οι γυμονσάλιαγκες θεωρούν πως περπατούν

Απορίας άξιο
Η πορεία μας σε τούτα τα χώματα
Απορίας άξιο
Που θεωρούμε τους εαυτούς μας άξιους για ζωή

Ανείπωτη ανθρώπινη ύπαρξη
Αβάσιμη επιβίωση

Εξαγνισμός αδύνατος;
Φωτιά, βροχή, τι;
Επανάσταση;
Σιγα!
Ανίκανο το χτές, το σήμερα, το τώρα, το αύριο
Ας αυτοπυρποληθούμε καλύτερα όλοι να γλυτώσουμε...

Monday, December 01, 2008

Ένα Δειλινό στην Καλαμάτα


Καθ' ένας κρύβει στην καρδιά του όσα τον καίνε
και τον λιώνουν, με βήματα βαριά μετράει
τα βάσανα που δεν τελειώνουν.
Ζούμε μονάχοι στη γη δίχως ελπίδα,
σαν τρομαγμένα πουλιά στη καταιγίδα.

Καθ' ένας έρχεται στον κόσμο μ' ένα παράπονο
ένα βάρος, με το ίδιο βάρος ξαναφεύγει
και με της γνώσης του το θάρρος.
Ζούμε μονάχοι στη γη δίχως ελπίδα,
σαν τρομαγμένα πουλιά στη καταιγίδα.

Μα στις καλές μας στιγμές φέγγουν τα βράδια,
λάμπει το φως της ψυχής μες στα σκοτάδια
και στη γιορτή μας κι ο εχθρός είν' αδερφός
και καλεσμένος μας κι ο χάρος ο σκληρός.

Μα στις καλές μας στιγμές φέγγουν τα βράδια,
λάμπει το φως της ψυχής μες στα σκοτάδια
και στη γιορτή μας κι ο εχθρός είν' αδερφός
και καλεσμένος μας κι ο χάρος ο σκληρός.


Στίχοι & Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου & Νίκος Πορτοκάλογλου




Powered by Podbean.com

Στα καμμένα...

Νεκρά τα κουφάρια των ηρώων εναποτίθενται στο χώμα,
Και τα σκουλήκια τρώνε τη σάρκα τους,
Και τα δέντρα ρουφούν το χυμό τους,
Και η γη την ουσία τους.

Μα καμμένα τα χώματα παραμένουν,
Στεγνή η γη,
Αναγέννηση ανίκανη.

Βροχή που ξεπλένει τις παλιές αμαρτίες,
Παίρνει μαζί της κάθε ίχνος,
Γίνεται πλημμύρα και πνίγει τους επιγόνους.

Ψυχές ανίκανες, σφαλερές.

Κενότητα.

Άδεια τα βλέμματα,
Δίχως ουσία οι πράξεις.
Η συνύπαρξη ένα αιώνιο φαγοπότι,
Και συνεχίζουμε μέχρι να σκάσουμε!

Ελπίζουμε ακόμα σε κάτι,
Γιατί άραγε;

Μεγάλο το ψέμα, μεγάλη η καταπατημένη υπόσχεση,
Και η ελπίδα παραμένει,
Σε ποιον; Σε τι;
Όχι σ' εμάς! Σε κάποιον άλλον;

Και η βροχή συνεχίζει να μουσκεύει τη σάρκα μας,
Και 'μείς πορευόμαστε μέσα σε λίμνες και ποταμιά που δημιούργησαν οι πράξεις μας.
Κι' όμως ακόμη το αρνιόμαστε,
Τα λάθη, το παρελθόν.

Νεκρά τα κουφάρια των ηρώων θα εναποτεθούν στο χώμα,
Και τα σκουλήκια θα φανέ τη σάρκα τους,
Και τα δέντρα θα ρουφήξουν τους χυμούς τους,
Και η γη την ουσία τους...
Και θα παραμείνουν τα χώματα καμμένα,
Και η γη στεγνή...

Η ύπαρξη ένας αιώνιος κύκλος,
Συνεχής και αδιάκοπος.
Θα ξαναζούμε τις ζωές μας στο άπειρο.
Μια αέναη επανάληψη.
Λεπτό προς λεπτό, στιγμή προς στιγμή,
Σε τούτη την πορεία όλα πληρώνονται.
Δίχως Δάνεια.
Δίχως Μπλόφες.
Οποίος τολμά ας ζήσει!
Οποίος νομίζει ας πεθάνει!
Και οι υπόλοιποι μακράν ευτυχισμένοι στην αγκαλιά του Μορφέα...