Πυροβολώ μία μία τις Ελπίδες να σε δω να στέκεις δίπλα μου…

Οι Ελπίδες, Η Ελπίδα…
Τι είναι αυτή η λέξη που έχει πληθυντικό;
Πως σκοτώνουμε μία μία τις Ελπίδες & Ποιά είναι αυτή που παραμένει πάντα ζωντανή στον πάτο;

Να σε δω – Να με δεις…

Σε βλέπω – Με βλέπεις…

Με βλέπεις; – Σε βλέπω;

Πώς με κοιτάς με εκείνα τα αποστασιοποιημένα βλέμματα;
Τι βλέπεις από μακριά;

Γιατί να είναι τα μάτια απέναντι μα τα βλέμματα τόσο μακριά;

Θα δεις άραγε τι βλέπουν τα μάτια μου;
Θα δω άραγε τι κοιτάζει το βλέμμα σου;

Κρυμμένα καλά κάτω από τη σάρκα παραμένουν τα ανομολόγητα πάθη…
Μαζί τους φλέγεται & ο πόθος για ζωή.
Στις στάχτες τους κρύβεται ο φόβος.

Κι’ ο Έρωτας γεννιέται και αργοπεθαίνει μονάχος,

Από φωτιά σε φωτιά,

Από στάχτες σε στάχτες,

Μα πάντα κάτω από την θαλπωρή μιας σάρκας…