Monday, December 28, 2009

Στα μάτια σου κεντώ έναν αιώνα από χρυσάφι,
Στα απαλά σου χείλη μια πνοή που θα κρατήσει για πάντα,
Όχι την στερνή μου.

Στο πρόσωπο σου λάμπει το χαμόγελο μαζί και ο ήλιος που θέλω να δω να ξημερώνει,
Στην θωριά σου κάτω από το φως των κεριών αγγίζω τον έναστρο ουρανό
Χάνομαι και ταξιδεύω
Αγαπημένες μουσικές ξυπνούν ονείρατα και δάση

Στο τυχαίο μας άγγιγμα έκρυψα χτες την ομορφιά του τώρα
Και στο χαμηλωμένο σου βλέμμα κρύβω τώρα την ομορφιά του αύριο

Σαν με κοιτάς και χαμογελάς νοιώθω τον κόσμο στη φούχτα μου να αδημονεί να βγει
Νοιώθω μια κάρδια στενάχωρη που δεν χωρεί στα θνητά σώματα, τη δικιά μου
Ο πυρήνας του κόσμου σχηματίζεται ανάμεσά μας

Κάθε σου λέξη εντυπωμένη στην αιωνιότητα,
Κάθε σου βλέμμα χαραγμένο σε ένα ανέγγιχτο κορμί

Σαν πάρω το φιλί σου,
Θα ΄μαι πλούσιος, μα και συνάμα φτωχός
Γιατί σαν έρθεις εσύ θα φύγει το όνειρό μου

Θέλω άραγε ή μήπως όχι;

Φίλα με…
Κι’ ας γίνουν όλα μου τα όνειρα στάχτη
Φίλα με…
Κι’ ας είναι να γίνω στάχτη, εγώ
Φίλα με…
Κι’ ας είναι και στο Όνειρο.

Saturday, December 26, 2009

Different Night Out

I am the radiant Sun!
Bitches around me in heat howl,
Mad dogs bark in precipitation,
It is the copulation of the days.
Who will?
Who won’t?

People born out of nothing,
People bringing nothing,
People living nothing.

Dance, dance, dance…
Feel, feel, feel…
Listen to the joker’s hypnotic music.
Dive in the trance of the so-called living.

The eternal shroud engulfing you…

Melt,
In the Lava of tomorrow.
Melt,
In the Lava of now.
Melt,
In the Lava of yesterday.

Become one with the starry night of the Milky Way…

Dionysus versus Apollo
The eternal fight
Has it ever ended?
No!

Fuck!
Hard!

Until the night is gone,
Until your brains lay onto the floor,
Until you are one with the floor,
Until You exist no more,
Living the undead life.

Sunday, December 20, 2009

Night out

Industrial Χώρος
Αγάπη και έρωτας βαθύς τα σπλάχνα μου τινάζουν*
Αλκοόλες και φαινόλες με ποτίζουν
Και διηθούν την αγάπη μου για σένα,
Μα αθώα δεν είναι και ‘γω δεν είμαι άγουρος και ‘συ δεν είσαι κόρη… **

Σαρκοβόρες ορμές κυριαρχούν τον κόσμο και ‘γω πλέω στους ουρανούς, στις καραμέλες, και στα γλειφιτζούρια…

Προηγούμενες υπάρξεις είναι πια παρελθόν,
Λευκές νύχτες χιονισμένες και κορμιά παραδομένα,
Δεν είναι πια εδώ.

Μες στις αχαρτογράφητες θάλασσες τις ύπαρξης σου μου κλήρωσε απόψε ο έρωτας το Λόττο… ***
Όχι στο Νότο αλλά εδώ, στο χωράφι τούτο ‘δω…

Δώς μου ένα χορό, καυτό χορό να σε νοιώσω, να σε κρατώ, να πίνω τα φιλιά σου, να με ρουφούν τα μάτια σου…

Και ας είναι…


* Από τους ελευθερους πολιορκημενους του Δ. Σολωμού
** Από τον ερωτοκριτο του Β. Κορνάρου
*** Από το τραγουδι ‘Νότος’ – Μαχαιρίτσας / Στόκας

Sunday, December 13, 2009

Κορμιά ζωγραφισμένα από ένταση ονείρων
Κορμιά παραδομένα σε έκταση απείρων
Κορμιά, κορμιά αλυχτισμένα από σαρκοβόρο πάθος
Κορμιά πολύχρωμα σε χορούς οργίων
Κορμιά διψασμένα όπου ο πόθος ρέει,
Η σάρκα ανατριχιάζει και
Το αίμα βράζει.

Διαπλεκόμενα μέλη
Ιδρωμένα μέρη

Νύχτες, νύχτες άγριες
Νύχτες ατελείωτες
Νύχτες μεθυσμένες
Νύχτες φιλόξενες:

Σε κείνα τα κορμιά
Σε τούτα τα κορμιά
Σε τούτα τα στήθη
Σε τούτους τους μηρούς
Σε τούτα τα λαγόνια

Έρωτας δίχως χρόνο:
Το σήμερα, το Αύριο ή το χτες.

Έρωτας δίχως τόπο:
Εδώ, εκεί, σε σένα ή σε μένα
Σε σένα ή σε μένα
Σε σένα ή σε μένα…

Saturday, December 12, 2009

Μάτια ερωμένης
Φλόγα
Πυρωμένο Ατσάλι.

Πάθος άρρητο
Εξομολογημένος Έρωτας
Διάβολος Μεταμορφωμένος.

Βίαιη σάρκα
Φιλί που κόβει κομμάτια
Χείλια που στάζουν αίμα.

Ω Ρόδο των χιλίων νυχτών…
Τι κόκκινα πέταλα κοσμούν τα άστρα που φωλιάζουν μέσα σου…

Τα αγκάθια σου η μόνη παρηγοριά στο χάδι μου.
Και εγώ ερωτευμένος με την μορφή σου, όμορφο ρόδο – ακανθωτό.

Θα μείνω εδώ να σε κοιτώ, να σε μυρίζω.
Δίχως χάδι…
Δίχως φιλί…

Μόνο τη ζέστη απ’ τη θωριά σου…
Μόνο τα κόκκινα άστρα σου…

Successor

Everybody in life seeks for his successor

Societies are built on succession
Generations one after the other succeed each other hoping that the old will survive as part of the new but also that the new will go forth to create its own new

The path though does not always work as we hoped for or as we imagined

Sometimes the new is too new for the old
Sometimes the new is simply too arrogant
Sometimes the old is simply too afraid

The world keeps spinning though
The universe is immune, or most probably it does not give a damn

We are the only species on this planet that has the ability to pave its own path
As much as this brings with it pain and disruption
If we want to be true to ourselves we need to built a path full of spirit, heart and logic

The technique will show us the how
The heart will tell us the why
But only the spirit will light the way up front

Blessed are the meek in spirit
Because sometimes is better not to know
Sometimes it is better to find your way through the fog simply by groping around in the dark

But those who know
Those are the ones who have to be true to themselves
Those are the ones who carry with them the burden of humanity
Those are the ones who shall pave the paths we all walk on

To them we must all want to be alike
To the old we must all be turned into when our time comes to greet the new

The path to enlightenment is not the same for anyone

It is actually different for everyone

But we all start at the same point, as much as we finish at different parallel
Do not hope that the old will understand
Do not hope that they will be compassionate
Learn what you can and keep moving forth
As the old search for their successor so do the new search for their pundit

When the student is ready the teacher shall appear
When the teacher is ready the student will appear

If blood does not show its true face then something else will come along
And that is fine

We all seek our path through deep forests and heavy, icy fog
Through deep blue oceans and heavy storms
In the end of the day the only thing we have to pull us together is our common beginnings
Molecules of creation before we have even started
Let us walk our path

Free of the obligation

The master shall find the student
The student shall find the master

We keep walking
We keep walking
We keep ...

It is there where our steps will take us that we should have been all along
It is there where we are that our steps have taken us

And through the uncertainty
Through the clouds and the rain
Through the mist and the icy fog

If we look close enough we shall see the light that stands as a beacon

We shall feel the smell of the exquisite fruit
We shall hear the heavenly music
Drink the divine wine

What has given life eternal to the gods,
Now resides in our hands.

Work hard
Think freely
Imagine the unimaginable
And the world will follow

And if it doesn’t

Stay assured that in the end there is always someone who picks up the trail
Even if not the one initially planned

Travel

Away…

Friday, December 11, 2009

They say if you watch earth from a satellite you get to see the extend of damage we have done to our ozone layer, the pollution and a giant pile of space debris, our failed attempts to conquer the universe have left behind…
I am standing almost naked before I go to bed in my hotel room somewhere in the old Albion…
I put on my coat and open the window overlooking the street for one last night smoke…
I am not allowed to smoke, but I do it anyway…
Blatant disregard of the rules…
Human nature…
Savage…

I notice the fog. Thick and dump, it’s shivering cold…
I smoke…
The smoke seems to dissolve becoming part of the fog…

I watch the lights in the distance. How their light dissolves in the fog creating an almost frightening landscape.
Then I notice the trees. No leaves, just branches inter – connecting in the fog.
The cars buzz by with their lights creating passing apparitions in the fog.

If you look life from high above, as though you are not part of it, you get to see all the twists and turns and how they inter-connect through the fog.
Invisible in the sunny days, all our actions – decisions, how suddenly they seem in tune with one another.
As if our every step and mis-step was meant to bring us here…
Where we stand today...

Closer to our subliminal paths, our untold wishes, our unspoken dreams.
Intertwined paths of destiny, intercrossing with each other.
Does it all make sense?
Will we ever know?

In the end of the day, all we have is this blurry feeling that we live a life worth living…
Go on!
Live!

I come back inside, I shiver…
I zip the last of my long cold tea.
I am going to bed.

Good night to all! Sweet dreams…

Sunday, December 06, 2009

Τα μάτια σου έπλασαν για μένα μια Θάλασσα μπλε, βαθύ…
Μια Θάλασσα γαλάζια…

Πλέω σε βαθύ ωκεανό…
Στραβό είναι το καράβι μου…
Στραβά αρμενίζω…
Στραβά πάει ο γυαλός…

Πλέω και γύρω μου πλέουν μαύροι ίπποι!
Άγρια άλογα του νερού…
Το καράβι μου ισιώνει…
Το ίδιο και η πορεία…
Το ίδιο και ο γυαλός…
Άγρια άλογα…
Μαύρα του Γυαλού…

Ένα κόκκινο πυρωμένο τσουβάλι κάρβουνα…
Στρώνεται μπροστά μου σε μια κόκκινη πύρινη γλώσσα για δρόμο…
Διχαλωτή, με άπειρες σπειροειδείς διχάλες…
Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι…
Μέχρι εκεί που φτάνει το άτομο…

Πύρινες συνθήκες…

Αίμα χυμένο από δαίμονα αφηνιασμένο.
Ποτίζει, νοτισμένο χώμα μ’ αγιασμό αναβαπτισμένο…

Αναβρύζει Φως, μέσα σ’ ένα κόκκινο ζοφερό κολασμένο τοπίο…
Καπνοί αχνιζόντων χωριών, σε μουσκεμένα τοπία σκεπασμένα με κίτρινα φύλλα…
Καθαρίζει ο καπνός και τα φωτά είναι πολλά και κινούμενα…

Τα τύμπανα κρώζουν εμβατηριακά…

Έρχονται!
Ερχόμαστε!
Έρχομαι!

Μοναχός άνθρωπος, σώμα χιλίων αγγέλων.

Τα μάτια σου έπλασαν για μένα θάλασσες:
βαθιές και γαλάζιες
αφρισμένες και γλυκές
σαρκοβόρες Λάμιες με το γλυκύτερο τραγούδι των Σειρήνων…

Σε πέρασα…
Σε έφτασα…
Έρχομαι!

Ο δρόμος είναι στρωμένος με άσπρες και μπλε ρίγες
Και ένας πίθηκος χορεύει Ραπ ρυθμικά, πάνω κάτω…
Πάνω Κάτω…
Πάνω Κάτω…
Πάνω Κάτω…

Ξανθός, ψήλος άγγελος διαβαίνει μπροστά μου και χορεύει πλάι μου…
Τρελός, ανθισμένος χορός καθαγιασμένος από διονυσιακό ποτό…

Μωβ arabesque κρίνοι απλώνονται στους τοίχους ταπετσαρία…
Πολύχρωμα φωτά φωτίζουν την χορευτική μου, κινούμενη νύχτα…
Φιλιά, κορμιά,
Κινούμενη, χορευτική νύχτα…