Friday, March 26, 2010

Κρύβει ο θεός τη μιλιά του

Πλαγιασμένος στ’ ονείρου τη λήθη
Φίδια με ‘ζώσαν ζοφερά
Το δέρμα τους φόρεσα
Στο δηλητήριο τους βούτηξα

Το αίμα δεν πήζει πια
Κι’ ο ύπνος αλαφρύς δεν έρχεται
Μόνο στην ηλιόπιοτη σταγόνα της γραφής
Κρύβει ο θεός τη μιλιά του

1 comment:

Hfaistiwnas said...

Αλλιώς μιλά η γραφή, αλλιώς το στόμα, άλλιώς τα κατανοείς αλλιώς τα δέχεσαι, αλλιώς τα επεξεργάζεσαι.. αλλάζει ο τρόπος γενικά..