Friday, May 03, 2013

Κρυμμένο στην Ιδέα

Πως τα χείλη που δεν φιλήθηκαν ποτέ
να σβήσουν μπορούνε, τη δίψα
αυτή, που δεν κρατήθηκε ποτέ
ανάμεσα στα δάχτυλα;

Εκεί, στο σύννεφο επάνω, του ονείρου
την ομίχλη πως θα νοιώσει
το χάδι που δεν αφέθηκε, ποτέ
στις άκρες των δάχτυλων, εναιώρημα.

Πως νοιώθεις μάτια μου;
Ω! Κάρδια και ψυχή
στη σκιά του ακροβολισμένου εαυτού
τι είναι αυτό που ακόμα ηλεκτρίζει;

Σαν φάντασμα πλανάται από πάνω η σκέψη,
η ανάγκη που σπρώχνει προς τα έξω
αναζητεί, μα στην άκρα των χειλιών παραμένει.
Που έχασες το δάκρυ και ψάχνεις να το βρεις;

2 comments:

Hfaistiwnas said...

Τι καλός, ελπίζω να υπάρχει κάποιος να τα διαβάζει αυτά και να σου ρίχνει και ένα φιλί μετά!

Covenant said...

Ευχαριστώ Ηφαιστίωνα! Καλή είναι η ελπίδα... :)