Showing posts with label Για τους Φίλους. Show all posts
Showing posts with label Για τους Φίλους. Show all posts

Friday, October 10, 2014

It’s the Union, Jack

I told you the colour is red
but then again…
You keep wondering
You keep asking
Definitions, Descriptions, Potent Words

The writer has an obligation.
Become God the eternal observer.
Observe, record, but never interfere
the old adage…

I see
I record
I interpret
I write
Therefore, I interfere

So what is it then? I feel warm…
Just by looking at you.
I feel I can feel

I feel the definition
I feel the description
I feel the potent word
It is a mystery.

Because it is defined
When you hug me from behind,
even though I'm wearing yellow.
Because…

The kiss
slowly lowering
the head
to approach
you close your eyes
I close mine
And dive fast
like the first time
like the last time.
I missed you on my train ride
home, where you are.
I missed you.

In the embrace
the writer hides his sorrow
In the writing
Embraced and Embracer
are immortalised…

The writer turns and sees
the tattooed woman
exudes a singing precipitation
And then the couple…
hand in elbow
hand in elbow
bump and laugh
The couple.
Eyes reflecting, mirroring eyes
faces bright.

It’s the Union, Jack…

Friday, February 01, 2013

Creole Breakfast at Brenda's

Atop the shrimp
tomato and bacon gravy
and grits
French toast and wheat
Sourdough toasted
Omelette Creole
with beef and spinach

Panic, not busy
Worker bees
diligent
There's that smile
I know a little Greek:
"Θα σε σκοτώσω"-
'I will kill you'
My neighbour’s kids
shout at each other
All love Greece
Long Live the 60's
Sex, Sand, Sun

Spicy Food
Tasty people
A system to sit down
only if you're altogether
So many people
so little space
so little time
Warm space and a bit
of vanity
Walls covered with mirrors...

We couldn't wait anymore
for you
We ate
And as we emerge
laughter and filled bellies
you appear jumping
clear blue skies
proud sun
Long lost trip
around the city
two hours earlier
you could have
enjoyed with us
Breakfast...

Saturday, October 27, 2012

Scenes of a Club III – Tu Es Petrus

Somewhere,
Rainy island
The shepherd teaches

Memory denounced in the colors
Beside, a Palm-tree – plastic
Underneath however
Shadow of electronic diodes
Baal gathers his flock

Under the shadow of the Shepherd
Hebetic, vernal bodies
Prostitute
Amidst dancing litanies
And colorful mantles
Sacrifice

Scenes of a Club II – Clubbing Desire

How do you paint
A night, full of
Short dresses and
Hormones?

People’s desire
Buddha was right
You need to kill desire
The need of a touch
In these times
It’s like betrayal.

The physical body
Becomes
The master of the spirit
What is it to be born of it?

The body of ash
The spirit of gold
What lays
What flies
Untouchable beauty
Ineffable touch
The works

A path of sorrows…

Scenes of a Club Ι – Clubbing Encounter

So lost
So lost
So close
Yet so far apart…
On our cigarette buds,
Lights the hope
                        of tonight…

Looking
Me,
You!
Some connection
Something
To keep talking
Something…

These failed attempts
To communicate
Will eventually
Lead to
My bed

It’s strange
We don’t need
To talk
There is nothing
Between us
And yet your screams
And my cum
Seem so
Terminal

You drink
Inexorably
My lies
And cheap Tequila
Shots
How?
Have you chosen?
To what wayward
Power
Desire
Biology
Need
Social imperative
You find yourself
Chained tonight?

Tomorrow
As you wake up
Naked next to me
In a foreign land
Your perfume, I will
Have already showered off…
Nothing of this
Will be ever
Spoken again…
Beyond an awkward
“Good Morning”
Like nothing ever
Happened…
Makes sense
Out of Nothingness
Nothingness is born
Even if in the form
Of carnal consummation...

We leave exactly, as we
Met…
Strangers…

Friday, October 26, 2012

Καίσαρας

Ω Γυναίκα εσύ,
τόσα χρώματα
έχουν περάσει απ’ τα μαλλιά σου,
τα χείλη σου,
τα νύχια σου…
Δεν έχει σημασία
τι φοράς
αν πίνεις ή καπνίζεις.
Ούτε η δουλειά σου ρόλο παίζει…
Μόνο, οι επιλογές σου…

Κλεοπάτρα,
Βασίλισσα των Θηβών,
σαγηνεύτρα των πληθών
Γιατί χορεύεις μπροστά μου;
Ω Σαλώμη!

Αρέσκεσαι σε τρόπαια
και βεβαίως τροπαιούχους…
Ο Καίσαρας σου μοιάζει
όντως για Θεός.
Σου αρέσει,
υποτασόμμενη να υποτάζεις
το λιοντάρι
στα λαγόνια σου ανάμεσα
να φυλακίζεις, την πιο
δυνατή στιγμή…

Κι όμως είσαι καταραμένη
και ονειρικά αφελής.
Σαν την Κλεοπάτρα
θα πεθάνεις…
Από τσίμπημα φιδιού.
Κι όταν θα κείτεσαι νεκρή
ρόλο πια δεν θα παίζει
αν το φίδι
ήταν Κόμπρα βασιλική
ή μια απλή Οχιά…

Εσύ που αρέσκεσαι
να προτιμάς
χρυσοποίκιλτα σπαθιά
με ωραίες λαβες,
εσύ που ποτέ σου δεν
σπούδασες
πραγματικά…
Μισείς την πένα
σε αρρωσταίνει το μελάνι.
Γιατί βέβαια ο Χρυσός
φαίνεται
μα το μελάνι;
Ακόμη κι ο Βασιλιάς
σε λευκό χαρτί
με μαύρο μελάνι καταγράφει
όπως κι ο φτωχός.
Μα ο τελευταίος
Ούτε βρυχάται
ούτε ξεσκίζει σάρκες…

Ο έρωτας σου
αντάξιος,
άγριος,
αδάμαστος,
δίχως ταμπού,
τέλειος
μα και συνάμα
ψεύτικος.
Μια λεπτεπίλεπτη διαδικασία
υπόταξης και υποταγής.
Συλλογή ανδρικών μορίων
Κοσμεί τους τοίχους
των ονείρων σου…

Και μέσα σ’ όλα αυτά
κάθε πρωί που ξυπνάς
αρέσκεσαι
μπροστά στον καθρέφτη
να λες στον εαυτό σου
πως αδυνατείς
να καταλάβεις
γιατί κι απόψε ξύπνησες
μονή…

Το ψέμα σου
κατάματα σε κοιτά.
Πότε ένας Στρατηλάτης
κοίταξε πίσω του
για δεύτερη φορά
κατακτημένη πόλη;

Saturday, September 29, 2012

Παρατηρήσεις χωρισμού

Εδώ και ένα μήνα
έχουν σταματήσει να συνοδοιπορούν
κι όμως
σαν τον επισκεφτείς
βλέπεις
στις γωνίες ακόμα
στέκουν όρθιες
οι φωτογραφίες και
τα δώρα, οι
κάρτες και τα ραβασάκια.

Κι όπως κορδώνεται
έτσι στο κρεβάτι
ενύπνιος σου καθομολογεί
πως χωρίς συνοδοιπόρο
οφείλει κάνεις να πενθεί.

Η κερδισμένη ματιά
ενός ξένου σώματος,
το χαμόγελο μιας
ξένης γυναίκας,
ερεθίζει τον ιππόκαμπο.

Καταλαβαίνεις αλλά πάλι
το κόστος;
Πως κάπως κάτω από
αυτόν τον ουρανό είχε
παρέα πραγματική
που αντάλλαξε για το
φευγαλέο τ’ άνεμου χάδι.

Το χαμόγελο μόνο του,
συνεχίζει την πορεία.
Κατανόηση
Αύριο
μια νέα μέρα.

Saturday, August 18, 2012

Μεταξύ Αχλάδου και Τύρου

Νησί ντυμένο στα μαύρα πέπλα
Η μαρίνα, το θέατρο και τα φωτά της προκυμαίας
Ο κόσμος που γυρνοβολά
Η ταβέρνα, το μεζεδοπωλείο και το μπαρ
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Πόσα ποτά
Και μια μειωμένη διάθεση
Είναι άραγε ο θάνατος
Η μήπως τόσα χρόνια;
Το μήνυμα στο κινητό
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Δεν πιστεύω σε φτηνές προφάσεις
Μα ούτε και σε ακριβές
Δεν υπάρχουν καλές ψυχές
Παρά μονό αγγίγματα και η θέληση αυτών
Ο χορός, το λουλούδι, ο μακρύς αποχαιρετισμός
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Κάτω από τα νόθα φώτα
Του μεθυσμένου θεού
Μια διήγηση, μια ιστορία
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Όμως άραγε
Τι κινάει μεταξύ μας
Είναι σάμπως όνειρο, ευχή για απωθημένο;
Είναι παραλογισμός; Θεού η προσταγή;
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Στο βάδισμα
Παύει η μίλια
Και η πνοή
Στο κρεβάτι πάλι μόνος μου θα κοιμηθώ
Μόνοι γυρνάμε κι απόψε σπίτι
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Saturday, November 13, 2010

Βράδυ Λονδίνου

Ακουμπάω στο κρύο ξύλο
Γεμάτος απο Ρακή και καλό φαγί
Καπνό του Καουμπόη και σοκολάτα των Μάγιας

Ο συγγραφέας απέναντι κοιμήθηκε κι
Εγώ σχεδιάζω ποιηματάκια σε λάθος κομπιούτερ
Πόσα χρόνια είχαμε,
Εσύ εκεί, εγώ κάπου αλλού
Και στο ενδιάμεσο λίγες συζητήσεις…

Κι όμως μετά απο τόσα
Εγώ στο καναπέ φορτωμένος κι
Εσύ απέναντι πάντα κύριος και λεπτός
Ανταλάσσουμε σχόλια ριπές και
Γέλια αξίες…

Το ετερόν σου ύμισυ λείπει
Και εγώ συμπληρώνω ενα τοπίο

Αχ! Καλέ μου φίλε πόσα κι άλλα πόσα
Κι ως τότε ακόμα θα είμαστε εδώ
Στις σκιές και στο χιόνι,
Πίσω απο την κάπνα και το φουγάρο
Το τζάμι και το νερό…

Ακόμα τραγουδώ
Σαν τα παλιά στοιχάκια
Και την πνοή του καπνιστή
3000 χιλιόμετρα

Sunday, July 04, 2010

Έρωτας καλοκαιριού

Για τον Σταμ.

Το χαμόγελο σχηματίστηκε.

Κάτω από τον ήλιο αποκαλύπτονται
όλα.

Όσο η σάρκα υποφέρει
της ομορφιάς την έρημο
τόσο οι ψυχές ξαπλώνονται
η μια δίπλα στην άλλη.

“You had me at hello”

Τα κομμάτια του παζλ
φαίνεται πώς δένονται.
Μόλις ανοίξεις το κουτί
χυμένα στο πάτωμα
περιλουσμένα με αλκοόλ
καπνισμένα
Οι άκρες τους συνταιριάζουν

Κι κάπου εκεί, η μέρα
προχωράει σε νύχτα
πάλι από την αρχή

Ο αιώνιος χορός των εραστών
στη φύση

δεν σταματά ποτέ

Tuesday, March 16, 2010

Sunday, December 20, 2009

Night out

Industrial Χώρος
Αγάπη και έρωτας βαθύς τα σπλάχνα μου τινάζουν*
Αλκοόλες και φαινόλες με ποτίζουν
Και διηθούν την αγάπη μου για σένα,
Μα αθώα δεν είναι και ‘γω δεν είμαι άγουρος και ‘συ δεν είσαι κόρη… **

Σαρκοβόρες ορμές κυριαρχούν τον κόσμο και ‘γω πλέω στους ουρανούς, στις καραμέλες, και στα γλειφιτζούρια…

Προηγούμενες υπάρξεις είναι πια παρελθόν,
Λευκές νύχτες χιονισμένες και κορμιά παραδομένα,
Δεν είναι πια εδώ.

Μες στις αχαρτογράφητες θάλασσες τις ύπαρξης σου μου κλήρωσε απόψε ο έρωτας το Λόττο… ***
Όχι στο Νότο αλλά εδώ, στο χωράφι τούτο ‘δω…

Δώς μου ένα χορό, καυτό χορό να σε νοιώσω, να σε κρατώ, να πίνω τα φιλιά σου, να με ρουφούν τα μάτια σου…

Και ας είναι…


* Από τους ελευθερους πολιορκημενους του Δ. Σολωμού
** Από τον ερωτοκριτο του Β. Κορνάρου
*** Από το τραγουδι ‘Νότος’ – Μαχαιρίτσας / Στόκας

Monday, March 30, 2009

Με αφορμή ένα ταξίδι...*


Κάπου εκεί στο Βορρά,
για δεύτερη φορά,
ανακάλυψα στο λευκό το χιόνι θαμμένα μυστικά.


Με συντροφιά κάτι πακέτα τσιγάρα, λίγη τσικουδιά και ένα κομμάτι φέτα,
Μια γεύση από πατρίδα και μια ρουφηξιά θανάτου για την παρέα,
Ξεκίνησα κι' απόψε μια δεύτερη φορά...


Μέσα από στιγμές μαγνητισμένες και αιχμάλωτες στα 12 mp ανακάλυψα και πάλι την ιστορία ενός φίλου...


Σε μια χωρά ξενική, για μιαν αγάπη ξενική και έναν πόθο αυστηρά ελληνικό
είδα την ιστορία να ξαναγράφεται μοντέρνα και αυστηρή...


Ποσά κορμιά λιγοψυχήσανε στο δικό σου κορμί, τον ρώτησα...
Και χαμογέλασε αμήχανα


Ταξιδιώτες του είπα είμαστε όλοι
Αέναοι μαθητές στο ταξίδι της ζωής
Και συμφώνησε αμήχανα


Γυρίσαμε εδώ γύρω, και ανάμεσα σε πλοία και πρωτεύουσες, δρόμους και ανθρώπους
Μέσα από βράδια μεθυσμένα, αποπνικτικά
Γυναίκες και άντρες, ξανθοί με χρυσαφένια μαλλιά και λευκοί σαν το γάλα
Λαμόγια και συμμορίες κρυμμένα στις γωνίες
Στιγμιαίες γνωριμίες, ποτέ αλλιώτικες, με την αποτυχία της ματαιοδοξίας
Το κάτι για εμάς, και το τίποτα για τους άλλους να γεμίζει τις τσέπες μας
Ξαναβρήκαμε τους εαυτούς μας...
Δεν φέρνουμε πίσω ενθύμια και κατακτήσεις, παρά μόνο εμάς και μια ματιά αλλαγμένη...


Είπαμε πως ίσως κάποτε,
Να αλλάξουμε...
Κάποτε,
Να γυρίσουμε κατακτητές...
Κάποτε,
Να φύγουμε κατακτητές...
Μα θα πεθαίνουμε με την Ελπίδα...
Ας ελπίσουμε πως θα έχουμε πρώτα ταξιδέψει όσο μας βαστάζει...


Είδαμε και περπατήσαμε,
Απαθανατίσαμε.
Αιωνία η ματαιοδοξία να μην χαλάσει το χαρτί
Μα οι καλύτερες μνήμες για πάντα θα μείνουν ατύπωτες μα χαραγμένες...


Και όπως ήρθα έτσι φεύγω,
Με δυο βαλίτσες πιο γεμάτες,
Μια γεύση από το αλλού,
Και την ελπίδα να την κρατήσω μέσα μου,
τόσο όσο θα χρειαστεί ν' αλλάξω...




* Στο φίλο μου Σ. και στη ζωή που χτίζει σε κρύα, χιονισμένα τόπια...

Sunday, November 23, 2008

Ένα μικρό Ευχαριστώ

10 μέρες τώρα μετράω...

Μετράω τα λεπτά που περνούν, τις στιγμές που αποτυπώνονται στο χρόνο, την ιδέα που καίει το πετσί.


Δεν σου είπα να έρθεις μόνο για σένα, για να σταθώ όπως έπρεπε στο ύψος των περιστάσεων. Σου είπα να έρθεις για μένα, γιατί χρόνια ολόκληρα είχαμε να μιλήσουμε τόσο... Όλα ανοιχτά, όλα έξω, έξω τα χέρια από τις τσέπες, ανοιχτό το στήθος στη σφαίρα. Όσο μιλάμε διαπιστώνουμε τις αρχές μας και εγώ και εσύ.

Εσύ βιώνεις, εγώ αναλύω...
Εσύ στο στόχο σου, εγώ στην ιδέα μου...
Δημιουργία, θάνατος, γυναίκα, οι τρεις άξονες
Παρελθόν, παρόν και μέλλον οι αναφορές μας...


Τις είχα ανάγκη αυτές τις 10 μέρες τώρα μπορώ να περπατήσω άλλα 10 χρόνια γνωρίζοντας...

Είμαι τώρα πιο αισιόδοξος μα και συνάμα πιο απαισιόδοξος, ξεκούραστος μα και συνάμα πιο κουρασμένος, ήρεμος μα και συνάμα πιο ταραγμένος.

Ράκος είμαι μα η ενέργειά μου αστείρευτη...


Όπως μαζί βρεθήκαμε σε κείνο το ταβερνείο κάποτε, έτσι και συνεχίζουμε, παράλληλοι δρόμοι που κοιτάνε στο άπειρο. Που και που βρισκόμαστε και στην ίδια λωρίδα, τα ζα να ξεπεζέψουμε να αλείψουμε τις πληγές μας με λάδι, να πιούμε και φάμε, τροφές και πιοτά, να δυναμώσει το κορμί να αντρειώσει το πνεύμα...

Ο χρόνος το ‘χει φέρει και το ψωμί και το αλάτι...Και προετοιμάσου τώρα για κύματα και καταιγίδες...

10 μέρες μαζί, 10 μέρες ο ένας σήκωνε τον άλλο πιο ψηλά και τώρα...

Τώρα προχωράμε πάλι ο καθένας τη δημιουργία του.

Όπως γουστάρουμε!

Ελεύθεροι!

Τώρα...

Σ’ Ευχαριστώ για όλα...



Στον παιδικό μου φίλο Κ.

Και τις μέρες σ’αυτη την έρημη πόλη που περπατήσαμε παρέα...

Στο άπειρο και ακόμη παραπέρα...