Showing posts with label Photo - Blog. Show all posts
Showing posts with label Photo - Blog. Show all posts

Friday, May 27, 2011

Amedeo Modiglianni


I denounce
dreaming
where the sight
erects the body
votive stele

Your morning
beside me
for without
your breath
I am poor...

Friday, September 25, 2009

What's in a Kiss?

Never thought I'd feel again
Feel the darkness fade and see the morning sun arise
Never thought I'd feel alive again
Senses dull and blunt from all the lies

Now, when I hold your face so close to mine
I see a place where the sun will shine, with you it is divine
Looking down into those eyes
I know, I'll be lost and never found again

Kiss me once and I will surely melt and die
Kiss me twice and I will never leave your side
(If)
Dreams come true

Do I dare to trust this time?
Ooo, the bells of fortune, will I ever hear them chime?
Only those who have been burned before
Truly know the meaning of hell's flaming core

I was the brooding night and you were dawn
Saving me for I was forlorn, in your light I am reborn
Looking down into those eyes I know,
I'll be lost and never found again, oh

Kiss me once and I will surely melt and die
Kiss me twice and I will never leave your side
(If)
Dreams come true

And when the walls are breaking down on us
When all we see is misery, will you still believe in me?
Looking down into those eyes
I know, I'll be lost and never found again, oh

Kiss me once and I will surely melt and die
Kiss me twice and I will never leave your side
Until the sign of winter
(Dreams come true)
Always by your side
(Dream)


(Picture Source: http://www.klimt.com/klimtmuseum/images/big/klimt029big.jpg, accessed online 22/09/2009)

(Lyrics Source: http://www.mp3lyrics.org/h/hammerfall/dreams/)

Monday, July 06, 2009

Όρθρυς



Την σκάλα τ’ ουρανού ανέβηκα,
Περπάτησα.
Μα δεν τα κατάφερα.
Ούτε μισή ώρα δρόμος,
Και πάλι πίσω.

Τις πύλες τις φυλάγανε,
Μεταλλικά θηρία.
Χωμένα στο χώμα,
Περιτριγυρισμένα από δάσος άγριο.

Ανέβηκα
Μες’ απ’ το άγριο δάσος.
Βάδισα
Στο τραχύ το χώμα.

Τραχύς ο Δρόμος,
Μα γλυκιά η πορεία.
Και από πάνω ο Ουρανός θλιμμένος,
Μοιράζει απλόχερα,
«Αίμα και ύδωρ». Είπε κάποιος,
«Έχει πεθάνει».

Μα συνεχίζω να περπατώ,
Και όσο το πόδι πατάει πάνω στο χώμα,
Το Νοτισμένο από τη βροχή,
Τόσο μουσκεύει η ψυχή μου.
«Αίμα και Ύδωρ»
Και παρακαλώ να μην σταματήσει να βρέχει.

Καθώς κατέβηκα ένας άγγελος με χαιρέτησε.
Γέρος δίχως δόντια, μα τα φτερά του ολόλευκα.
Περιτριγυρισμένος ποιμένας από το ποίμνιό του.

Στη βάση με περίμενε γιορτή.
Αργάτες – άγγελοι, φύλακες των μεταλλικών θηρίων,
Χορό είχανε στήσει – ένα μεγάλο φαγοπότι.

Monday, December 01, 2008

Ένα Δειλινό στην Καλαμάτα


Καθ' ένας κρύβει στην καρδιά του όσα τον καίνε
και τον λιώνουν, με βήματα βαριά μετράει
τα βάσανα που δεν τελειώνουν.
Ζούμε μονάχοι στη γη δίχως ελπίδα,
σαν τρομαγμένα πουλιά στη καταιγίδα.

Καθ' ένας έρχεται στον κόσμο μ' ένα παράπονο
ένα βάρος, με το ίδιο βάρος ξαναφεύγει
και με της γνώσης του το θάρρος.
Ζούμε μονάχοι στη γη δίχως ελπίδα,
σαν τρομαγμένα πουλιά στη καταιγίδα.

Μα στις καλές μας στιγμές φέγγουν τα βράδια,
λάμπει το φως της ψυχής μες στα σκοτάδια
και στη γιορτή μας κι ο εχθρός είν' αδερφός
και καλεσμένος μας κι ο χάρος ο σκληρός.

Μα στις καλές μας στιγμές φέγγουν τα βράδια,
λάμπει το φως της ψυχής μες στα σκοτάδια
και στη γιορτή μας κι ο εχθρός είν' αδερφός
και καλεσμένος μας κι ο χάρος ο σκληρός.


Στίχοι & Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου & Νίκος Πορτοκάλογλου




Powered by Podbean.com

Sunday, November 09, 2008

Η νύχτα πέφτει...
Γύρω μου απλώνεται σκόταδι...
Κάτι φώτα στον μακρυνό αιθέρα, θολώνουν την όρασή μου...


Φώτα που Φώς δεν είναι, τυφλώνουν τα μάτια, ζεσταίνουν το σώμα, παγώνουν το ,μυαλό. γονατίζουν την θέληση...

Απομόνωση...

Ακούω μουσικές που σιωπαίνουν την ακοή...
Έτσι μπλοκάρονται οι ήχοι της καθημερινότητας...
Αμάξια που περνάνε, πλοία που φεύγουν, παιδιά που φωνάζουν...

Απομόνωση...

Οι μπουκιές σιγανά ρίχνουν το δηλητήριο μέσα μου...
Το φαΐ μου μουδιάζει το στόμα, αίσθηση βελόνας διαπερνάει το κορμί, μουδιάζουν τα άκρα μου, τα δαχτυλά μου, αφή και γεύση σταματούν...

Απομόνωση...

Ψηλαφίζω το πηχτό σκοτάδι, μήπως βρώ κάτι που θυμίζει εμένα...
Δεν έχω μάτια, Δεν έχω ακοή, Δεν έχω αφή και γεύση...
Οσφραίνομαι...

Μα,... Κενό...;

Πού βρίσκομαι; Σε ποιο κενοχώρο - χρόνο;
Δεν γνωρίζω...

Συγκεντρώνομαι ακόμα πιο μέσα...
Στρέφω τούτη τη θολή όραση στο έσω...
Βλέπω... Βλέπω...! Βλέπω...;

Κι' άλλο σκοτάδι, κι' άλλο φώς;
Πρός τα πού τρέχει το φώς;
Που είναι το φώς;
Τρέχω...
Το ακολουθώ...
Νοιώθω βάρος να γραπώνεται επάνω μου και να με σφίγγει...
Άπνοια...

Ασθμαίνοντας ανοίγω τα μάτια...
Είναι πρωί...
Είμαι ιδρωμένος...
Μούσκεμα...
Πρέπει να φύγω..
Το γραφείο...
Κλείσε την πόρτα έξω απο μένα...
Φεύγω..
Με περιμένουν...
Φεύγω...
Ξημέρωσε...

Saturday, July 26, 2008



Κάθομαι στην παραλία,
έχω ξαναϋπάρξει σε αυτό το μέρος,
με κάποιο πρόσωπο πολύ αγαπημένο .

Και τώρα είμαι πάλι.

Άλλα πρόσωπα να συμπληρώνουν την εικόνα,
και εγώ μονάχος στο φως να εξιστορώ.

Η ενθύμηση πικρό πιοτό στα χείλη,
ασυνόδευτο δίχως πάγο, δίχως αλάτι.

Οσφραίνομαι, γεύομαι, γεύσεις και αρώματα του χτες.
Ο κυματισμός σε θυμίζει,
Οι ήχοι της θάλασσας...

Ακόμη και σήμερα,
μετά από τόσα χρόνια σε ονειρεύομαι...

Σε τούτα τα μέρη
Σε κείνο το καλοκαίρι...