Ω! Το καλός, το ανθρώπινο, Το σώμα…

Ω! Το καλός, γυναικείο σώμα, Εσύ …

Την ψυχή σου βλέπω, το κορμί σου ποθώ…
Την μιλιά σου ακούω, τα φιλιά σου θέλω να πιω…

Ω! Ο ασώματος της αγάπης πόθος
Ω! Πως θα γίνει ενσώματος;
Ω! Της ψυχής λαγνεία: πως θα σε φέρω δίπλα μου;

Πως θα αγκαλιάσω το ζεστό σου το κορμί, στης αγάπης μου την γύμνια να παγώσω;
Πως θα πιω φιλιά από τα χείλη σου τα σάρκινα, την διαβασμένη μου ψυχή να ξεδιψάσω;
Πως θα χαϊδέψω τ’ ανομολόγητα σου στήθη, το έρεβος ν’ ανέβω;

Ψυχή μου, αγαλλίαση πως θε να νοιώσω;
Αν ίσως μονό σε τούτο τον άγγελο σε χαρίσω…

Για σένανε αρχόντισσα….

Θέλω να θυσιάσω την ψυχή μου,
Να την κόψω σε κομμάτια &
Να την προσφέρω σπονδή στους αιώνιους θεούς…

Θέλω να σε φιλήσω τόσο πολύ…
Μα, φοβάμαι…
Φοβάμαι πως αν σε το κάνω, θα χαθείς…
Σαν όνειρο θερινής νυκτός,
Σαν καλοκαιρινό μελτεμάκι που φύσηξε για να δροσίσει τα διψασμένα μου χείλη
Σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι πού ‘ρχεται για μια μονό νύχτα…

Ή Ακόμα φοβάμαι, πως θα μου θυμώσεις σαν την μάνα με το παιδί που κάνει κάτι που δεν πρέπει…

Ή πως Ακόμα και αν τίποτα δεν ισχύει απ’ όλα τούτα
Πως θα φοβηθείς την φωτιά που βαθειά καίει τα στήθια μου,
τα σωθικά μου…

Τόσοι φόβοι, τέτοια ανασφάλεια…
Αναρωτιέμαι και εγώ γιατί… (;)

Δεν είναι που μου λείπει η αντρεία,
Δεν είναι που μου λείπει το θάρρος…

Όχι…

Είναι που όταν σε βλέπω ριγούν τα σωθικά μου,
κι' είναι που η καρδιά μου αλυχτάει σαν από τη θέση της θέλει να φύγει
και να ‘ρθει να ξαποστάσει μέσα στα ευγενικά σου χεριά…

Τρέμω σύγκορμος σαν σε κοιτώ…
Σκέφτομαι πόσες φορές με ανοιχτά τα ματιά,
έχω φανταστεί το άγγιγμα σου να χαϊδεύει τα μαλλιά μου,
καθώς έχω εναποθέσει τον εαυτό μου στα χεριά σου,
σαν αμνός για σφαγή…

Ή πόσες άλλες φορές έχω φανταστεί την γυμνή σου αγκαλιά,
με το απαλό σου δέρμα να γραπώνεται γύρω μου &
να χάνομαι μέσα της σαν μωρό παιδί στη μήτρα της μητέρας του…

Σκέφτομαι την ευγενική όμορφη θωριά σου &
το απαλό ευγενικό άγγιγμα σου,
Πως σαν αγέρωχοι τοποτηρητές μπορούν να γαληνέψουν κάθε τρικυμιά μέσα σε αυτό το εύθραυστο κορμί,
σ’ αυτήν την αδύναμη καρδιά…

Και έτσι εγώ κυρά, ο άντρας ο αγέρωχος, ατρόμητος και θαρραλέος,
Γονατίζω μπροστά σου…
Σου παραδίδω τούτο το κορμί & την άυλη ψυχή μου
Να κεντήσεις επάνω τους τον ιστό της δικιάς σου παντοδύναμης αγάπης,
Του δικού σου ζωοφόρου έρωτα…

Μα κι’ αν είμαι λίγος για σένανε Κυρά κι’ Αρχόντισσα
Μην αργοπορείς σ’ εκλιπαρώ…
Σχίσε μου την σάρκα, να χυθεί το αίμα &
Κάψε τ’ απομεινάρια μου
Να τα μαζέψουν οι θεοί &
Σαν φοίνικας από τις στάχτες μου ν’ αναγεννηθώ…

Γιατί σαν δε με θυσιάσεις γρήγορα κυρά,
Θα μαραθώ και θα στεγνώσω…
Οστέινη Σάρκα…Δίχως Ψυχή…
Μεγάλο το μαρτύριο…

Για αυτό κάνε γρήγορα κυρά,
Φιλά με ή σκότωσε με…

Γάρ πολλά του έρωτος τα πάθη*…
Σαν τα λιοντάρια μαχητές,
Σαν τα πουλιά εραστές…
Κι’ αν για λίγο μεταμορφωθήκαμε από πουλιά σε λεοντές,
Έλα και πάλι διπλά μου,
Στα χεριά τούτα τα γυμνά και το κορμί το άμοιρο,
Τα φιλιά σου να μου δώσεις, τον ερωτά να μου ρουφήσεις.



(Το γάρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη - Μάνος Χατζηδάκις)

Εύθραυστη ύπαρξη,
Αυλή ψυχή,
Υλικό σώμα,
Μοναχική Καρδιά,
Ένας δυισμός ο πόλεμος σου,
Μοναδική σου λύτρωση η Μοναξιά
Μερικές μονό στιγμές…

Θεού η σωτηρία,
Άγγελος κυρίου,
Τι χρώμα είναι τα μαλλιά του,
Ξέρεις;
Τι χρώμα είναι τα ματιά του,
Ξέρεις;
Τι είναι άραγε η μορφή της,
Δεν Ξέρεις

Καταραμένη ψυχή, εσύ που δεν ξέρεις!
Καταραμένο, αδύναμο σώμα, εσύ που δεν μπορείς να αγγίξεις!

Σε καίει διακαώς ο πόθος του έρωτα,
Μα είναι άραγε η ουσία του;
Η μήπως η ύπαρξη του;
Που θα την βρεις τη λύτρωση,
Μοναχική, εσύ, άυλη ψυχή;


Αλλού αγαπάς εσύ
αλλού η άγγελος

Τι θες να πληρώσεις,
Ποσό θα εξαγοράσεις την γαλήνη,
Μπορείς;

Πως άραγε ο πόθος θες να σε λυτρώσει;
Πως άραγε η άγγελος θες να σε λυτρώσει;
Διαδικασία του έρωτα,
Στιγμιαίος εκσπερματισμός…

Για ένα φιλί και μια αγκαλιά
Είσαι έτοιμος να διαλύσεις την ύπαρξη σου
Να αφήσεις την ψυχή σου,
Να αλλάξεις την καρδιά σου,
Να αποσχίσεις το κορμί σου.

Για ένα φιλί…

Μοναδική μου θύμησις
τα καυτά σου τα χείλη να
σκουπίζουν τον ιδρώτα του
πόθου μου.

Καλοκαίρι μυρισμένο

Καλοκαίρι μύρισε
χωρισμένο σε ταξίδια και
θάλασσες
Δουλειά και ερωτάς
ένα μπλέξιμο, ενός φόβος
και ένα απαράμιλλο Σ’ Αγαπώ
να συντροφεύει τις ζεστές νύχτες
κάτω από την αντηλιά του
φεγγαριού.

Μάνα μου, καρδούλα μου, ψυχή μου
θέλω να σ’ αγγίξω, τον πόθο μου
ν’ αφήσω, άνοιξη να μυρίσω.

Θάλασσας κύμα νοερό, μαστίγιο τ’ αγέρα
Στόχο τον βλέπω μακριά, χάνω του Πελάου ομορφιά

Γυναικάς θέα (;) φύσις σφαλερή, στου βράχου την κρημνάδα
Γοργόνας είναι οι λυγμοί, θανάτου η καντάδα
θάλασσας άνοιγμα θαρρώ, θέας φοβερό
Κάθισμα είναι στου γιαλού, της φύσης το ποδάρι
Άνοιξε θέα να βρεθώ στς’ αγκάλης σου τη χάρη
Έχω να νοιώσω ποσό καιρό τς’ αγάπης σου την θερμή
Φιλά με, σκότωσε θεά
μέρα να μην χαρώ, νύχτα να μην λυγίσω.

ABSTRACT

The Hands unite in a holy Union
The passion burns the bodies
The friendship is melted into a lava of love
Marriage: the Holly Union!

“Will You marry me” the man asked…
“Yes” the woman answered. With all my body, with all my soul I shall commit to You my love!!!

In the holly union, the man and the woman dance the Dance of the Gods!
The spirits, raised by the pouring spirit, fire; life
Life is fire; Fire is life, the ultimate steam!

“Kiss me”, the man said, “Kiss me under the Gee” “For a kiss under the Gee lasts for ever” “Kiss me!”
The woman slowly reached his lips…
The eternal couples show our desire….
Our time is enhanced…Desire that centuries have grown… Desire that has flown away…

Oh! Joy! Oh! Happiness!
Oh! Exhilaration of the virgin mother
Oh! Virgin Mary of my love!
Is the bible full of love or am I a fool?

Cherish the birth of these emotions
Cherish the death of them
Hades is near

Oh! Eternal Father. Oh! Birth of Souls!
Oh! Sacred Mystery. Oh! Sacred Touch!
I beseech You…

Oh! Loneliness of love. Oh! End of the beginning.
Oh! Dawn of the Sun. Oh! Dawn of the Moon.
The Sun is setting in the sweet Suites of our companions.
With it sets the Sun of our Love.

The abstract painting shows the art of our companions.
The art of our companions is shown in the abstract.

Farewell.

Ode to A Lady

Oh! What is that I see?
Oh! What is a man coward if not one who dares not his love to admit?
And what love shall this be?
What story?
Of seduction, of passion, of vile and treachery, of deception
Or of hidden secrets and secret desires ones that never saw the light of day, which never felt the breeze of air, which failed to be spoken of, which have always resided in the depths of hearts?


Oh! Hear me my beauty; hear me my Queen for it is I that speak
It is my heart’s desire to admit.
It is a story I want to tell to you, so that in the end of days your heart and mine might always, as well travel together.
For it is not a lie, but nor is it truth
It is my mind’s words, driven by my heart’s desires in a mad man’s world…
Oh! Hear me; Hear me my spring, my eternal youth


Hear me not for pity or curiosity
Hear me not for nothing better
But hear me for that’s what thou wilt
Otherwise tear these words out of my heart, tear these emotions out of my frail body
Dump them my lady into the sea beyond the seas
Abandon them in a cold river on a rainy winter day
And think not for a moment that I am drunk
Because drunk I am not, not from the spirits that haunt a youth’s nights that is
But I am drunk, drunk from my emotions, from my body’s lust, from my mind’s blur


But if you do want to hear my lady, Oh! My fair Lady then listen to what I have to say and judge me later


For I have nurtured your image in my mind, in my innermost thoughts, from the first moment I laid my eyes on you
Oh! My lady, my memory still remembers and cherishes your first smile, your first look, your first appreciation
And where should I start my description, what should I remember first?
Your hair black as a night’s spell or your eyes’ same color as the black depths of the sea?
Your figure’s air and gracious movement or your body’s lustful breeze?
Shall I remember your smile that lit your eyes and made your body tremble?
Shall I remember your hands, soft and caring as a mother’s gesture to her infant child?


Oh! My fair lady, though fair thou art not
What beauty has the almighty sun graced you with?
What colors that your skin embraces, how soft can your touch be?
For among everyone, I remember You!
The first time I saw You!
I remember your whit, your brilliance, your courage
How one can be filled with God’s grace?
Is it You my darling, is it You?


What music plays when you walk by, what music your voice creates?
Violins and pianos, guitars and trumpets, shall sing your coming?
You shall be greeted by a thousand birds and a thousand rose petals will show the way you walk upon
What great lights accompany you and create an apparition like nothing else
Oh! My blinded, from thou beauty, eyes, can only sense your coming
But no sense is enough to satisfy my hunger for you
No emotion can fill my heart, no presence


And what feelings are these?
What crazy thoughts?
From a heart that will not obey, from a mind that will not loose hope?
Alas I know your heart is promised elsewhere!
Alas I know my princess I am not the prince you were waiting…
Oh! Horrible fate, Oh! God’s will
If not for my frail body, if not for my even frailer heart and lost mind
I might have stood a chance
I might have wore a shinning armor just for you my Queen
Just for you!


And what can a man do to offer you happiness?
I know not!
But Oh! My Queen I would bring the stars to your feet,
I would wreck the earth to bring you anything that you desire,
I would travel to four corners of the world to bring you the most beautiful jewels my Queen
And though no jewel be compared to your beauty,
You my Queen would be a star among stars,
Your own light, your presence would reflect upon the jewels forged in the depths of the earth and your shine transmitted to ends of the world!
Oh! My princess I bow before thy
I offer you my heart; A holly sacrifice
For I can not offer lions or great beasts, nor can I battle armies to prove my bravery
But this, my Queen I can offer; my heart, my soul altogether to make you happy!
For a glimpse of your shine my love would make me the happiest man alive


Oh! Tragic moment of the end
Oh! Tragic loss of existence
Oh! Fight For I want to know you better than anything
For I want to communicate with you so hard
Oh! God grant me Thy will
Let me know her like Adam knew Eve


But alas! A lot the miseries of man
A lot the lost labors of love
For failure is better than the fear of it
For fear rules my life
For my eyes have long lost the sight of Your hope
For all I can do is look at You from a distance
Hiding in the shadows
Disfigured?
In the soul


Oh! Moment of happiness in front of my eyes
You shall pass
Oh! Delirium of joy when I see you
Oh! What a man’s drunken tales when I touch You
Oh! What hunger does your sight satisfy?


Alas! Alas! Alas!
I have to fly, my beauty of a thousand worlds!
But know that I will always be hiding in the shadows!
Know that I will always be watching over You!
And no matter what, no matter happens, even if eons walk our path, even if all the world looses faith in you
I! I shall always be there, a loyal friend, a humble servant
I will always believe in you like Argus of Ulysses


Farewell my Queen, farewell my love, I leave you now to hide once more
I leave you now alone to seek your happiness away from me
I shall always remember You
I shall always cherish you in my weak heart, in my frail body, in my clouded mind…
Farewell!

A DREAM

Falling Asleep

Dream that crawls upon me in the night,
I call upon thy to tell your story
To recite your deeds
To state your needs

First Scene: The Darkness

Oh! Darkness of the endeavour
Life's opposite Death not!
Pain!
Love's opposite hate not!
Treason!

Heart of mind
Mind of heart
Body and soul
My psyche aches because her pain leaves me not.

Oh! You soul of misery!
Oh! You body of obesity!
Where are thou brain?
Where are thou heart?
Where art thou?

Oh! Vastness of darkness
Oh! Darkness of solitude
The life that calls
The pain that answers

Oh! Night
Night when the soul falls into the darkness
Darkness vast and thick
Look at the stars!
Grab on them and be saved
Count them and die!

The end is near
Near is the end, a new beginning, a new dawn...

Second Scene: The Woman

Oh! Luscious curves that the darkness you win
Oh! Seductive curves that on you I demand my reigns
Oh! Naked curves that peace you bring
Peace in the eye, Peace in the mind, Peace in the soul
Hermes of Praxiteles, a woman.

Third scene: The Veins

Veins of Blood
Blood; The giving of life
Life the answer
Veins of ambrosia
Ambrosia the food of Gods
Immortality is the search
Veins of pus
Pus the death of hostiles
Destruction is the result
Veins of light
Light; The birth of man
Love is the endless circle

Scene Fourth: The Sacrifice

I want to tear up my heart cut it in pieces and give it away
Each piece will carry a part of me and my soul
This way wherever You go I will be with You

Feel my pain
Feel my body aching
Feel the depth of my sorrow
Feel my misery
Feel the deepest of my love
Come; Set me free!
Kill me!

Scene Fifth: The Desperation

Oh! Body of my dreams
Grant me my wish
Grant me a naked night
Love me with passion
Despise me with hate
Make love to me to the end of the world
Throw me away as garbage
Kiss me, Kiss me
Spit on me, Spit on me, molest me
I shall get what I deserve but never You!

Scene Sixth: The Substitute

Oh! Fake passion of misery
False love of boredom
Termite wood you are and you shall be consumed
I shall not let you proceed
I shall not let you pass

Scene Seventh: The enlightenment

Oh! My burdened soul
Prisoner of another world
A past that never existed
Only in Your mind, my heart
Only in Your mind
Cry! Cry!
Free yourself
Cut the bounds, if You can!
Oh! You distressed heart why to seek redemption?
Oh! You filthy beast of the past why do not stay locked in Your cage?
What is Your purpose?
Why do you haunt my soul?
Why do you haunt me?

Waking Up

Breathe!
The Dream is over!
Breathe!
You are alive
Breathe!
You shall live on!
Breathe!
Fear not, in the end You will not die alone!
I shall not allow this!

AND I AM GOD!

Breathe!

My Little Red Riding Stick

RED RIDING STICK

To thou red riding stick this poem I devote

Oh! You so red and long

Oh! You so hard and long

Oh! You so sweet and pounding

Oh! You so hot and inviting

Oh! You my only companion

Oh! You my joy of nights

Oh! You my joy in days far and far boring

Oh! You my only escape

Oh! You my only friend

Come Oh! You, my red riding stick

Come and show me the way

Come and take me away

Come and fire me a straight

Oh! Red riding stick

How much I enjoy riding you

And You me...

Let me ride you my riding stick

Let me for one last time feel your surface caressing my thighs

Oh! You my riding stick how red and hard you can be.....

Oh! You a stick for holes

Oh! You when I in the hole put

Oh! What is that I am feeling?

Like tons of data and information flowing through my body

And I cry out more and more and more......

Oh! You soft and sweet

Oh! That you become even softer and sweeter when I in my mouth you put

Oh! My, my, what a sensation what a feel

Oh! How I like to use my tongue to thoroughly investigate you

Up down I lick you

Up down......

Ride Your Sticks!

RAIN

Oh! Rain
Oh! Rain that you fall
Oh! Rain light, thin and calm
Oh! Rain that slow you fall
Oh! Rain that slowly you bring water

Water that runs
Water that roams
Water that destroys
Water free
Water sweet
Water salty
Oh! Rain

Oh! Rain that you our hearts dump you make
Oh! Rain that you our souls dump you make

- "Have you noticed that every time you cry it rains?
- Yes,….Rain makes me sad
- No my love it is because you cry that rains …. (cf. MIB II)

Don't cry…
Don't cry, you are free
Free to follow your heart, your soul
Free to chase your desires
Go! Go…
Oh! Rain

Oh! Rain that you fall at night
Oh! Rain that you wet bodies

Night of mystic
Night of desire
Night when the dreams come true

Bodies wet under the rain
Bodies that collude under the water like melting iron or clay
Bodies of clay
Bodies of sugar
Bodies that follow their desires
Bodies that melt into pleasure
Oh! Rain what music thou creates

Oh! Rain sweet rain, changing Rain
Oh! Rain
Rain of sweating bodies
Rain of burning souls
Rain of falling dreams
Rain of passion
Rain of yesterday, of today
Rain of my dreams
Rain of eternity
Oh! Rain sweet rain, changing Rain

PAIN

Seduce me
No
Seduce me
No
Seduce me
No
Seduce me
Yes

Here take my body
No
Here take my soul
No
Here take my heart
No
Here take my life
Yes

I shall grant you every dream
No
I shall grant you every wish
No
I shall grant you everything
No
I shall grant you my death
Yes

Love me
No
Love me
No
Love me
No
Hate me
Yes

Hate me
No
Hate me
No
Hate me
No
Love me
Yes

I am cold, hold me
No
I am cold, hold me
No
I am cold, hold me
No
I am dying, hold me
Yes

Oh! You my sorrow
Oh! You my pain
Oh! You my endless love
Bring her to me
Reach to the past and bring her forth
Shun the cold and bring the heat
Shun the night and bring the day
Shun the darkness and bring the light
Shun the misery and bring the joy

Follow me
No
Come with me
No
I need you
No
Farewell
Yes

Oh! You sweet pain
Cut my skin
Bleed my body
Melt my mind
Oh! You sweet pain
Forget me so that I forget you

أصدقاء

My Friend,
Colours of green light up your white nights,
Fragrances of burning Cedar emanate from your soul,
Divided life is between Continents=2,
Red, blue, white stars claim your origin,
What shall you be?
What shall you be?
My Friend.

My Friend,
If knowledge ties bonds,
We shall tie the hardest,
If love creates lights,
We shall be the brightest lighthouses in the abyss.
My Friend.

My Friend,
We ride together these years,
These years of fire and steel,
Years not of innocence,
Not of filth, Not of blood
Not of riches, Not of power
Years filled with love potions we deny to admit
Years filled with deadly potions that we shall drink in the name of love
My Friend,
We explored Emotions
Promotions of Vodka, Distillations of Dreams
Promotions of Dreams, Distillations of Vodkas
My friend.

My Friend,
White and Dark spirits flow rivers through our nights
Flashes of cameras arrest our moments in eternity
Dim club lights and Bright days' sun
Presentations in the day, Presentations in the night
Cranky professors burn our days
Sweating bodies call us to a new torture
My Friend.

My Friend,
Who gave you the best present?
Was it today or maybe it came early?
Was it a man or a woman?
Was friend or foe?
My Friend,
What shall you remember?
What shall you remember?
My friend.

Είναι μερικές λέξεις σκέφτομαι,
Μικρές, μεγάλες στο μέγεθος, δεν έχει σημασία...
Απλές και πάλι συνθέτες, δεν έχει σημασία...

Είναι όμως πουλιά με φτερά ατσαλένια που από στόμα σε στόμα,
Ξορκίζουν το κακό που αδημονεί στης καρδιάς τα βάθη...

Από αυτό που μας ταράζει τις όμορφες νύχτες όταν βρέχει...

Κάτι βρώμικο ίσως; Βίαιο;
Κάτι που σπάει τους κανόνες της ηθικής και της κοινωνίας;
Κάτι όμως τόσο ερωτικό, τόσο μυσταγωγικό...
Κάτι που φτάνει ιδέα να αγγίξει τα χείλια σου για να σφαδάξει από πόθο όλο σου το κορμί...

Αυτές τις λέξεις ζητάει κι’ έρμη μου η καρδιά...
Αυτές τις λέξεις έχω και ‘γώ από καιρό ξεχάσει...

Ανταριασμένα τα νερά,
Μαύρα τα σύννεφα,
Μαύρη κι’ η καρδιά…

Πλησιάζουμε στο τέλος μιας εποχής,
Λάλησε ο Προφήτης…:
«Και θα γεννηθεί από τις στάχτες βρέφος νέο να τους οδηγήσει στις νέες πατρίδες πέρα από τα άστρα…»

Τα μαύρα ετούτα σύννεφα, μαύρη μου κάνουν την καρδιά…
Και από τα σπλάχνα μου μέσα μια κραυγή…
Κρώζει την Άνοιξη να βρει…

Βίαια και Μανιακή, Μαύρη δίχως άλλο, η κραυγή χιλίων νεκρών…
ΝΑΙ! Από τα σαπισμένα μου σπλάχνα κάτι σπρώχνει να βγει…
Βραχνιασμένο, σχεδόν που αναπνέει το συναίσθημα,
Θέλει να τρελάνει…
Θέλει να σκοτώσει…

Η δικιά μου ανθρωπότητα καίγεται απόψε…
Βλέπω τους γονείς μου εσταυρωμένους Ανάποδα και εγώ αμνός σε αλλόθρησκη τελετουργία…

Τα ξεσκισμένα μου σωθικά πέφτουν στη φωτιά και σκάει!
Σκάει η φωνή, γίνεται καπνός κι’ υστέρα αγέρας
Θάνατος να μυρίσει, το κόσμο, πλημμυρίσει…

Σαπισμένα κορμιά να φαγωθούν μεταξύ τους.
Η ανθρωπότητα να πεθάνει, η ψυχή μου ν’ αναστηθεί…

Όλα να σβήσουν και να ξαναρχίσουν από την αρχή!

Τα μάτια μου, αίμα κλαίνε…
Η πικρά της ψυχής μου βγαίνει τώρα από αυτά,
Εγώ να ηρεμήσω,
Το μυαλό μου να σταματήσω…

Οι εικόνες εδώ τελειώνουν, μετά την καταστροφή: – Η Γαληνή.
Μετά το Θάνατο, επιτελούς τα πράσινα λιβάδια οπού ο Λύκος ζει μαζί με το Πρόβατο...
Ιδού οι ψυχές μας αναπαυμένες...

Ευχή Νύχτας για Καληνύχτα

Είθε ο Μορφέας να σου χαρίσει της Νυχτιάς τα ματιά στα όνειρα σου...
Ματιά πλανά, σαρκοβόρα, που όμως μιλάνε μιαν αλήθεια ανώτερη για την καρδιά του ανθρώπου...
Όμορφα Όνειρα κοιμώμενη Πριγκίπισσα του παραμυθιού...
Ελπίζω να γνώρισες τον καλύτερο πρίγκιπα όλων.
Όχι πάνω στο άσπρο άτι, αλλά με καθαρή καρδιά , γεμάτη Θάρρος για Αγάπη...!

Το φεγγάρι φώτισε τον κήπο,
Και τα λουλούδια, τα δέντρα και το Χώμα,
Φαίνεται να κλέβουν την ασημένια λάμψη του,
Και να φανερώνουν στο αντιφέγγισμα την ιδία την πηγή της Δημιουργίας...
Ο Άντρας, η Γυναίκα, η Ασημένια λάμψη του φεγγαριού και το θαύμα μαίνεται στις ψυχές των...
Αν όχι τώρα, Πότε; Ποτέ...;

Γαλάζια Θάλασσα τα ματιά σου
Έπεσα και κολύμπησα!

Δροσερό νερό τα χείλη σου
Έσκυψα και τα φίλησα!

Τα φιλιά σου Νέκταρ και Ύδωρ Γλυκό στα χείλη μου τα διψασμένα!
Το κορμί σου Αμβροσία στον πόθο μου!

Στα Στήθη σου Να σκαρφαλώσω θέλω, Αχ Θέ μου!
Μπας κι’ από ‘κει ψηλά διακρίνω σήμερα ή αύριο ή τώρα την δικιά μου ευτυχία ζωγραφισμένη στο κορμί σου.

Τα ματιά σου γαλάζιες θάλασσες που μέσα τους αντιφεγγίζουνε σαν δυο πολύτιμα μαργαριτάρια οι λαμπυρίζουσες κόρες σου...

Σ’ αυτά ‘δώ αποστάτησα σε μαγικές ακρογιαλιές!

Τα αστέρια τρεμοσβήνουνε στο φως της νύχτας,
Δίπλα στην παράλια γεμάτη έρωτα και πάθος…

Ζευγάρια, παρέες, κι’ εγώ.

Κοιτάω τ’ άστρα και μετρώ !
Ένα, δυο, τρεις, ευχές στα πόδια μου περνάνε, και χάνονται (;)
ΙΣΩΣ.

Πόσα γεννιούνται και Πόσα χάνονται;
Πόσοι Έρωτες και Πόσα Πάθη;

Να γεννηθώ στη Γη και να πεθάνω στη Γη,
Αυτή είναι η ευχή μου!

Να σε δω, να σε νοιώσω Γυμνή επάνω στο κορμί μου και να εξαϋλωθώ σε αιθέρια μάζα,
Αυτή είναι η ευχή μου!

Σήμερα το Φεγγάρι είναι χρυσωπό …
Αντιφεγγίζει πάνω στη γεμάτη νυχτιά θάλασσα και φτιάχνει,
Το δικό του Χρυσό Δρόμο προς την Ανατολή ή προς τη Δύση…

Πάντα αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που προκαλεί τους χρωματισμούς του φεγγαριού…

Τα περίφημα Αυγουστιάτικα φεγγάρια …

Και, αν και, είμαι σίγουρος ότι έχει να κάνει με τη θέση της γης κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και τη διάθλαση του φωτός από τον ήλιο, λόγος μάλλον πολύ επιστημονικός και λίαν πεζός, η ίδια η ιδέα της αναζήτησης εξιτάρει την φαντασία…

Το Φεγγάρι λοιπόν υπερήφανο στέκει και μια απόλυτη νυχτερινή ησυχία βασιλεύει. Συνοδευμένη από μακρινές βοές αυτοκινήτων στην εθνική οδό, κάπου παραπάνω… Και από μακρόσυρτα, σχεδόν κλαψιάρικα γαυγίσματα γειτονικών σκύλων, που προσπαθούν να μετά μανίας να επικοινωνήσουν από χωράφι σε χωράφι…

Η απαλή αύρα καθώς φιλτράρει τα γαυγίσματα, αυτά ακούγονται σαν τις φωνές φαντασμάτων του παρελθόντος, που κοντοζυγώνουν κάνοντας τα φύλλα και τα χόρτα γύρωγύρω να θροΐζουν για να σε προειδοποιήσουν και να τα προϋπαντήσουν…

Η όλη σκηνή συμπληρώνεται από την μελωδική και ρυθμική παρουσία των γρύλλων και τα καμπανάκια από δυο γαϊδουράκια στα διπλανά χωράφια, που μέσα στην προσπάθεια τους να κοιμηθούν, χτυπούνε ρυθμικά αριστερά και δεξιά τις καμπάνισες τους…

Οι μελωδίες εναλλάσσονται και η φύση Μέγας Ενορχηστρωτής σε καλεί γλυκά να ονειρευτείς…

Αστερόεσσα νύχτα, θαλασσινή αύρα.
Συννεφιασμένη μέρα, αύρα της βροχής.
Σαν Σήμερα, Σαν χθες, Σαν Αύριο είναι η γέννηση, Αγάπη μου για Σένα.

Ποιοι Θεοί, ποιοι Δαίμονες μ' Αγάπησαν και μ' έστειλαν
Σαν Χτες, Σαν Σήμερα, Σαν Αύριο στη δικιά σου αγκαλιά;
Σαν Σήμερα, Σαν Χτες, Σαν Αύριο σ' Αγαπώ, σε χάνω,
σε Λατρεύω σαν καινούριο Θεό σε μια νεκρή Πολιτεία...

Είναι το Σάπιο μου κορμί,
Είναι το κουρασμένο από τα νιάτα μου πνεύμα,
Είναι αυτή μου η αδυναμία να Σ' Αγαπώ μέχρι να σε σκοτώσω...
Και έτσι ας πεθάνω και εγώ πνιγμένος από την Αγάπη μου για σένα...

Θυσία θα γίνω σε έναν ξεχασμένο Βωμό για αυτά που ήθελα,
Για αυτά που ονειρεύτηκα,
Για αυτά που μου 'δωσες
Για αυτά που δεν εκτίμησα
Για αυτά που έχασα χάνοντας εσένα...

Για σένα Αγάπη μου Γλυκειά. Για Σένανε.

Ήλιος μεσημβρινός χαράσσει την χρυσή του πορεία στα αλμυρά γαλάζια Ύδατα…
Σηκώνω την ψυχή μου και περπατώ…

Μαύρα πέπλα, μιας νυχτιάς γιομάτη από τις πνοές μιας εθνικής ανάτασης και της ελπίδας.
Λιώνει η άσφαλτος κάτω από τα πόδια των εορταζόντων.
Ιδρώτας, φωνές και εθνικό ντελίριο σε έναν αγώνα δίχως αύριο.
Τα κορμιά των εθνικών ηρώων, ολύμπιοι θεοί στο βωμό μιας στρογγυλής θεάς.
Όπιο του λαού, τέλειο μεθύσι, οι νίκες του σήμερα για τα προβλήματα του αύριο.
Κείτονται νεκρά τα κορμιά στο γήπεδο των αντίπαλων.
Γαλανόλευκο οξύ τρώει τις σάρκες τους και θολώνει τα μυαλά μας.
Όπιο του λαού, τέλειο μεθύσι.
Ας δώσει κι' αύριο την ανάταση του σήμερα.

Ημέρα Πρώτη: Καταστροφή της πολιτικής ταυτότητας
Ημέρα Δεύτερη: Καταστροφή της πολιτισμικής ταυτότητας
Ημέρα Τρίτη: Διάρρηξη της ερωτικής ταυτότητας
Ημέρα Τέταρτη: Μίξη ταυτότητας - Διασκέδασης – Κοινωνικότητας
Ημέρα Πέμπτη: Αλλαγή προσωπικής ταυτότητας
Ημέρα Έκτη: Ανασχεδιασμός και επανένταξη!
Ημέρα Εβδόμη: Παύση.

Καθώς η νύχτα πέφτει, το άστρο του εσπερινού απλώνεται πέρα κείθε στον ορίζοντα.
Μέρα όμορφη, μέρα ξελογιάστρα.
Κρύο και ζέστη όλα μαζί, την ίδια στιγμή.
Στον αγέρα τον παγωμένο διασκορπισμένα τα γράμματα, σχηματίζουν στο μυαλό μου, τη ζεσταμένη μου καρδιά, την πιο απλή αλλά και μοναδική λέξη στον κόσμο.
Σ'ΑΓΑΠΩ.
Ερωμένος δίχως να ξέρω γιατί, στο τραγούδι σου
Ένα τραγούδι που δε λέει να τελειώσει
Που' χει στοιχειώσει την καρδιά μου
Το τραγουδώ μ' αυτό δε λέει να φανεί, να τελειώσει
Οι λέξεις πέτρωσαν, αγέρωχες μορφές, σε τούτο το χαρτί.
Τα χείλη μου παγώσανε και τίποτε δε μπορεί να βγει.
Στα χέρια μου η λύρα
Του Απόλλωνα η Λύρα, κρύα και παγερή
Στα χέρια μου η λύρα.
Μέσα σ' όλα της αγάπης τα στραβά κυλάει το τραγούδι σου ήρεμα και σταθερά.
Θυμίζει σε 'μενανε την ύπαρξή σου.
Που να τελειώσει; Δεν θέλει κι' αυτή, από μέσα μου
Σαν το τραγούδι σου

Πράσινες ηλιαχτίδες φωτίζουν τα χρυσά σου μαλλιά.
Σε κοιτώ με δέος καθώς υψώνεσαι μπροστά μου,
νοσταλγική εσύ μορφή γυναίκας.
Σε κοιτώ και σε μετρώ... από πάνου ως κάτου
Σκέφτομαι πώς οι καμπύλες σου διαδέχονται η μια σου την άλλη,
μελωδική συμφωνία κλασσικού ποιητή.

Αχ, εσύ ψυχή μου!
Πώς τούτες οι εικόνες σε βασανίζουν μέρα και νύχτα;
Πώς θέλω να μεθύσω στο άρωμά τους, στη γεύση των χειλιών τους.
Μα οπτασίες είναι και αυτές όπως κάθε άλλο...
Αέριες μορφές στο χώρο των αοράτων,
των αέναων κινούμενων άστρων που ποτέ δεν παύουν, ποτέ δεν σταματούν.

Θέλω να δω τον κόσμο πέρα από ‘κει που βλέπουν τα δικά μου.
Μου δανείζεις τα δικά σου;
Δίχως απάντηση.
Δίχως απάντηση και αυτή μου η ερώτηση.
Δίχως απάντηση όπως και όλες οι υπόλοιπες.
Γιατί άραγε να περιμένει κανείς να βρει αιτίες και απαντήσεις, μέσα σε ένα ονειρικά φτιαγμένο ψέμα;
Δίχως απάντηση.

Οι ηλιαχτίδες συνεχίζουν να σε φωτίζουν σε κάθε εικόνα του μυαλού μου .
Ακόμη περισσότερο... ακόμη περισσότερο...
Αρχίζω ξέρεις να αναρωτιέμαι πότε;
Πότε θα καταλάβω αν ο πόθος είναι σαρκικός ή ερωτικός ή απλά εγωιστικός.
Πότε θα δω τα πράγματα εκτός του ονειρικού φλοιού με τον οποίο σε περιβάλλω;
Πότε τα γκρίζα σύννεφα θα σκεπάσουν τις ηλιαχτίδες;
Πότες θα σε δω για αυτό που είσαι και αυτό που είμαι;

Μέχρι τότε απλά σε ονειρεύομαι.

Φεγγάρια νυσταγμένα πέφτουν απαλά στον αιθέρα μιας πόλης που ξεθυμαίνει τη μέρα για να προσκαλέσει μέσα, τη νύφη της τη νύχτα.
Μια νύχτα που υπόσχεται πολλά, παραπάνω από όσα τελικά θα αφήσει...
Σημάδια στο λαιμό μιας νεαρής παρθένας που χτες έχασε την αθωότητα.
Βρόχινο νερό ραντίζει τα ‘ματοβαμμένα μου ρούχα.
Σταγόνες πέφτουν απαλά και χαϊδεύουν τους ξεθυμασμένους ώμους μου.
Το ξεφτισμένο μου σακάκι με προστατεύει για λίγο αλλά μετά από μερικές σταγόνες πνίγεται έτσι μαζί μου…

Μεσάνυχτα στους δρόμους της Κυψέλης
Ακροβατώ και χάνομαι
Σπίτια ψηλά, Σπίτια κοντά
Τα ίδια γκρίζα και μουντά.
Τα μάτια μου κοιτάνε αυτά που έχουν ξαναδεί
Μεσάνυχτα στους δρόμους της Κυψέλης

Ξεκινώ μια πορεία μαύρη σαν τη νύχτα
Θολή σαν την ομίχλη του νέφους που πυκνώνει.
Δρόμοι στραβοί και αλλόκοτοι
Μπαρ, κωλόμπαρα, Πουτάνες
Και σ' όλα αυτά, το γέλιο ενός μετανάστη που πουλάει λουλούδια

Μεσάνυχτα στους δρόμους της Κυψέλης
Ακροβατώ και χάνομαι
Σαν είμαι, και τι είμαι;
Είμαι παιδί της νύχτας
Είμαι πολίτης της μέρας
Δεν είμαι τίποτα
Θλίψη και δυσωδία σπέρνει το κάθε μου βήμα
Θάνατο και σήψη η κάθε μου πνοή.

Μεσάνυχτα στους δρόμους της Κυψέλης
Ακροβατώ και χάνομαι
Για μια ζωή θλιμμένη
Και μιαν αγάπη σίγουρη.
Για φιλίες που κλαίνε τα χρόνια τους
Και γονείς που ξεχνάνε τα δικά τους
Ακροβατώ και χάνομαι

Χαλασμένα μεσάνυχτα, ώρα 12:00
Βικτωρία, Κυψέλη, Πατησιά
Όλη μου η ζωή ένας δρόμος
Ένα τραμ του δήμου

Μερικές φορές κοιτάζω τον κόσμο μέσα από αυτά τα μάτια σαν νεκρός.
Νοιώθω κορμί μαραμένο, μα τα μάτια καταγράφουν τις πολύχρωμες εικόνες μια ζωής Άσπρου – Μαύρου!
Η Ζωή είναι γκρίζα, συνήθιζε να λέει ο Πατέρας μου.
Μα εγώ έχω δεν την είδα ποτέ.

Σκιές πάνε κι' έρχονται...
Σκιές Ανθρώπων εμφανίζονται από μακρυά και σιγά – σιγά ξεθαρρεύουν και πλησιάζουν...
Πλησιάζουν μόνο για να χαθούν μετά αμέσως!
Και οι σκιές ξεθωριάζουν χτυπημένες από βροχή και χιόνι, αέρα και χαλάζι.
Σκιές του σήμερα, του χτες, του αύριο
Σκιές που κινούνται σε χρόνους ενεστώτα, παρακείμενου και μέλλοντα

Και εγώ... Και εγώ, διαβαίνω ανάμεσα τους χωρίς τίποτα να με αγγίζει!

17/ΝΟΕΜΡΗ/2003

Για σένα πέσανε τριάντα χρόνια πριν κορμιά κυπαρισσένια
Παιδιά ηλικίας ετών 17 που είχανε κορμιά σένια
Για σένα πέσανε τριάντα χρόνια πριν

Τι κι’ αν εκείνοι τοτε δώσανε αίμα και ψυχή;
Τι κι’ αν θυσιάστηκαν στο βωμό των ιδεών τους;
Τι κι’ αν πήγαν όπως κάποτε σαν τα πρόβατα μέσα στους λύκους;

Σήμερα κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν θυμάται.
Προσωπικές δοξασίες μόνο και ομαδικά ευφυολογήματα,
Σκιάζουν τον αέρα σου.
Ανώτερα Συμφέροντα ενός αόρατου “Status Quo”
Σκίασαν το αίμα και τις ψυχές τις θυσιασμένες στο βωμό σου,
Για Ζωή.

Και σήμερα; Σήμερα τι;

Εγώ δεν έχυσα σταγόνα αίμα!
Εγώ δεν πάλεψα ποτέ για τίποτα!
Εγώ δεν αντιστάθηκα ποτέ ενάντιας σε τίποτα!

Είμαι εγώ άξιος κοινωνός σου;
Είμαι εγώ άξιος κοινωνός των;
Είμαι εγώ άξιος να στέκομαι εδώ, να σε βλέπω, να δακρύζω, να σε υπηρετώ;

Αχ! Εσύ πατρίδα μου γλυκειά!
Πόσο ακόμη πρέπει να υποφέρεις από τα παιδιά σου;
Πόσο ακόμη πρέπει τα χώματα σου να βαφτούν με αίμα;

Αχ! Εσύ πατρίδα μου γλυκειά!
Πότε θα πιεις το αίμα;
Πότε να θυσιαστώ, να σε χάσω, να χαθώ, να λυτρωθώ;

Χαμένος στο σώμα του βυθού, ψάχνω,
Ψάχνω να βρω το δικό μου το σώμα...
Κοιτάω ψηλά και βλέπω έναν ήλιο αφέντη!
Ο Ήλιος με κοιτάει και σαν μεγάλος Πατέρας με αινεί,
Με αινεί να κινήσω σαν Οδυσσέας,
Σαν Οδυσσέας να ανοίξω πανιά για ένα ταξίδι αβέβαιο.
Στο σώμα σου, στο σώμα μου, στην ένωσή μας.
Θωπεύω τις μυσταγωγικές, σαγηνευτικές, λάγνες καμπύλες σου και χάνομαι...
Χάνομαι σ’ενα ταξίδι αστρικό...!
Μια φύση χωρισμένη, διαλυμένη στα μυστικά στοιχεία της
Αφήνω το κορμί μου και γίνομαι αίσθηση, ενέργεια,
Σε διαπερνώ, σε γεύομαι, σε ερωτεύομαι.
Για να ξαναγυρίσω πίσω στο κορμί μου
Και να νιώσω την αίσθηση της αφής μου, να στάει από τις καμπύλες σου σταγόνα – σταγόνα .
Η τελευταία σταγόνα όταν πέσει το όνειρο θα τελειώσει.
Μα τότε εγώ θα σε ξαναγευτώ με την γεύση, την οσμή, την όψη.

Και σαν τελειώσουν και τούτα τα όνειρα,
Κι’ δυο θα ‘χουμε τελειώσει.
Η στιγμή μας στο σήμερα, θα γίνει στιγμή για αύριο.
Λαχτάρα να ζήσω άλλη μια μέρα να σε ονειρευτώ με τις αισθήσεις μου.

Κόκκινα γαρύφαλλα
Φωτίζουν έναν υγρό τάφο,
Ουίσκι και λογής ποτά
Ραίνουν τον τάφο τούτο.

Τον τάφο της ψυχής μου...
Καπηλειά και Τεκέδες
Γίνανε η μόνιμη συντροφιά
Κι’αν κάποιος πει κάτι
Ας ετοιμαστεί
Ας ετοιμαστεί,
Να δει το Χάρο με τα μάτια του
Λίγο αλκοόλ να σβήσει τους πόνους,
Να νερώσει το αίμα...

Κάποτε ένας ληστής αγάπησε
Μια πριγκιποπούλα των ξωτικών τού ‘κλεψε την καρδιά
Για πρώτη φορά
Μα εκείνη ήταν ξωτικό και εκείνος ληστής
Μια αγάπη δίχως νόημα, δίχως αύριο θα λεγε κανείς
Κι’ όμως μια φορά στα χίλια χρόνια
Όταν τα στοιχειά αφήνουν τους τάφους τους
Και τ’ αηδόνια κελαηδούνε με ανθρώπινη λαλιά
Γίνονται πράματα θαυμαστά που κανείς δεν τα πιστεύει
Για μιαν Αγάπη αληθινή, μιαν Αγάπη άμωμη
Μιαν Αγάπη δίχως ουτ΄ενα ψεγάδι
Κι’ έτσι πήρε ο ληστής την κλέφτρα της καρδιάς του
Κι’ η πριγκίπισσα τον Βασιλιά των ονείρων της
Μα κι΄ομως ακόμα κι’ετσι,
Μελανά της μνήμης τα χώματα
Κόκκινα στο αίμα της αγάπης τα στρώματα
Τι κι’ αν ζήσανε μαζί δυο αιώνες και δυο χρόνια;
Τι κι’ αν δώσανε όρκους αιώνιας αγάπης;
Ήρθε μέρα μελανή και έσβησε...
Έσβησε μνήμες και όρκους
Σαν το απαλό αεράκι, ένα κερί
Και σαν τυφλοπόντικας που σκαλίζει κήπους
Σαν διαφθορέας του εχθρού εκείνη τρύπωσε μεταξύ τους...
Αίμα κύλησε να ξεπλύνει του πάθους την πνοή,
Της ζήλιας τη μαχαιριά
Και σαν να ‘ταν χτες, σαν να ‘ταν τώρα
Θρηνούσε ο κλέφτης που κάποτε υπήρξε πρίγκηπας
Την πριγκίπισσα που κάποτε υπήρξε κλέφτρα.

Περιπατητής μέσα στη νύχτα
Νύχτα που σκεπάζει τα θολά...
Τα θολά και απαίσια όνειρά μας

Μήπως είναι η Αγάπη;
Μήπως είναι ο Έρωτας;
Ή μήπως το Πάθος;

Να οδηγήσει του ανθρώπου το χέρι,
στον ίδιο του τον εαυτό μαχαίρι.
Ποια όνειρα, Ποιες σκέψεις,
είναι αυτές που αποζητούν τη νύχτα
να τις σκεπάσει;
Τη νύχτα να τις θάψει,
και στα μάτια της ψυχής να τις κάψει;

Μήπως είναι η Αγάπη;
Μήπως είναι ο Έρωτας;
Ή μήπως το Πάθος;
Που σκοτεινιάζει του ανθρώπου την ψυχή;
Κι’ αν είναι το μίσος,
Κι’ αν είναι του χωρισμού η θλίψη,
Τότε ποια είναι η λύση;
Ποια είναι η κάθαρση;

Ονειροπεριπατητή εσύ των ψυχών,
Πρίγκηπα της Νύχτας,
Πάψε!
Σφράγισε της σκέψης τα μονοπάτια και ησύχασε στο φέρετρο,
που με τόση μαεστρία για τον εαυτό σου έχτισες.

Σπασμένες ακρογιαλιές
Τρυφερές καφέχρυσες αμμουδιές
Αν τις πατήσεις χάθηκες
Αν δεν τις περάσεις δεν θα φτάσεις ποτε
Τι είναι η Αγάπη;
Τι είναι ο Έρωτας;
Σάμπως υπήρξαν ποτε;
Τα μάτια μου με γελάνε
Οι αισθήσεις, – παραισθήσεις του μυαλού στη ροή της αναζήτησης
Αν ποτε ερωτεύτηκες και αγάπησες
Τότε προχώρα τίποτα δεν σε φοβίζει.

Ματωμένα ερείπια περνάνε κάτω από τα πόδια μου
Αέρινη σκιά μου
Περιπλανιέται σε ματωμένα χώματα
Σε χρόνο αλαφροΐσκιωτων και ξωτικών...

Περνάω στο κόσμο των Σκιών για να
Κρύψω τη γύμνια μου
Σκέψεις θολές υπό το φως,
Ξένων Ιαχών και ενός ΘΕΟΥ Προδότη
Μόνη συντροφιά στην ξεσκισμένη μου Ψυχή,
Μια μποτίλια ουίσκι και ο οίνος Του ΘΕΟΥ.

Σκέψεις βγαλμένες σε μια νύχτα ψεύτρα
Και
Μια μέρα που σκοτώνει...

Κάποτε μου ‘πες Σ’Αγαπω!
Και
Το Θυμάμαι ακόμη!

Καληνύχτα, Πεντάμορφη αγαπημένη των ονείρων μου!
Σ’Αγαπω και ‘γω όπως παντα!

Για τα νιάτα της τρέλας ή της τρέλας τα νιάτα

Με οίνο σκοτώνω τον εαυτό μου
Εσύ που με δικάζεις γονεϊκή μορφή
Τώρα και από μακριά
Ήσουνα κάποτε,
Φωτιά του παιδιού μέσα μου.

Με ξέκοψες από την φωτιά σου
Αρνήθηκες,
Τη σάρκα και το πνεύμα μου.

Και σαν προσπάθησα ξανά
Οι απαντήσεις σου,
Ήταν ακόμη πιο δυσβάσταχτες.

Αρνήθηκες τα χάδια, τα φιλιά μου.
Αρνήθηκες την αέναη φροντίδα μου για σε καλή μου.
Και τώρα μονή μακριά, εκεί πέρα από τη θάλασσα,
Πικρή ενθύμηση στην καρδιά μου, ένας έρωτας
Μιας ηδονής που πέθανε.

Πεθαίνει άραγε ο Έρωτας;
Πεθαίνει άραγε η Αγάπη;

Γλυκιά μου, νοσταλγική μου, Ενθύμηση
Τώρα εγώ σε βλέπω σαν σε γυαλί,
Στις ταινίες της μνήμης μου.

Κι’ ακόμα και τώρα, ακόμα και τώρα νοιώθω και ακούω...
Η παγιδευμένη σου ηχώ βάζει πάλι το κεφάλι μου σε τάξη.
Ακόμα σε ακούω να μιλάς:

Ανευθυνότητα
ΠΡΑΞΗ
Ωριμότητα
ΠΡΑΞΗ
Παιδί
Ωριμότητα
ΠΡΑΞΗ
Κατανόηση
ΠΡΑΞΗ
Αγάπη (;)
ΠΡΑΞΗ
Έρωτας (;)
ΠΡΑΞΗ

Γλυκόπικρη μου εσύ ηχητική και μορφική ενθύμηση,
Δικάζεις και τώρα τα ιδία λάθη με τότε...
Πόσο δίκιο και πόσο άδικο έχεις...
Αχ Αγάπη μου και να ξερές.
Κι’ αν είχα μια ελπίδα, τώρα η αυτοχειρία μου, τις παίρνει όλες μακριά.
Σ’ έχω για πάντα χάσει περσινέ μου έρωτα.

Και σαν τα λόγια αυτά διαβάσεις, αν ποτέ καταλάβεις,
Και δεν αναλύσεις θεωρίες λόγιων πάνω στο κορμί τους όπως πάντα,
Ίσως δεις και εμένα, ίσως ...

Ο σταθμός 4

Οι σκηνές των σταθμών πάντα μου έλκυαν μια ιδιαίτερη έξη... Ανθρωπινή μα και συνάμα επιστημονική, περίεργη.

Αυτά τα φιλιά, άλλοτε με δάκρυα, άλλοτε χωρίς στα μάτια, ήταν πάντοτε το clue του αποχωρισμού. Οι παρατεταμένοι εναγκαλισμοί εις απόδειξη της αγάπης και της μη θέλησης, δήθεν τις περισσότερες φόρες να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον είναι πάντα κάτι που μου κέντριζε την περιέργεια...

Όχι, δεν έκλαιγα στους αποχωρισμούς, εσύ πάλι πάντα.

Το βρίσκω χαζό να κλαίει κάνεις στους αποχωρισμούς. Τα πράγματα στους σταθμούς έχουν την ιδία τελεσιδικότητα που έχουν και τα πράγματα στις κηδείες... Αυτός που φεύγει όταν πλησιάσει την αποβάθρα του πλοίου, τα σκαλιά του λεωφορείου ή του αεροπλάνου, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει με την τελεσιδικότητα που οι άνθρωποι δεν ξυπνούν από τον τάφο τους... Η Hollywoodιανες σκηνές όπου αυτός που φεύγει παρατάει το αεροπλάνο, τα τριακόσια ευρώ που έχει δώσει και την καριέρα του για να γυρίσει στα χεριά αυτού που μένει πίσω δεν υφίστανται στην ζωή. Η φύση έχει σαφή αίσθηση του τέλους και του χρονικού προσδιορισμού του. Οι άνθρωποι πάλι όχι... Δεν υπάρχει λόγος για την κατανάλωση υπέρογκων ποσών ενέργειας για κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύεις πως ο Λάζαρος θα σηκωθεί από τον τάφο του αν ξέρεις, πώς θα αντιμετωπίσεις μια περίπτωση νεκροφάνειας ή αν δεν είσαι ο Χριστός... Και πιστέψτε με οι περισσότεροι δεν είναι.

Το νόημα είναι να μην φτάσεις ποτέ στον σταθμό ή στον τάφο, από εκεί που θα μπεις στην διαδικασία του, να αρχίσεις το ταξίδι σου προς τα εκεί, δεν υπάρχει ούτε γυρισμός, ούτε αλλαγή σχεδίων. Όταν φεύγεις, έφυγες... Η φύση άλλωστε έχει προγραμματίσει τόσα ταξίδια για τα όντα γύρω της...

Τα Χελιδόνια φεύγουν το χειμώνα και ξανάρχονται την άνοιξη, το ίδιο και αλλά αποδημητικά πουλιά...

Ο Σολωμός ταξιδεύει κάθε χρόνο αμέτρητα χιλιόμετρα για να γεννήσει τα αυγά του σε θερμά νερά το ίδιο κάνουν και χιλιάδες αλλά ψάρια των βορείων θαλασσών...

Όταν το ταξίδι ξεκινήσει καμία δύναμη δεν μπορεί να το εκτρέψει προς τα αλλού παρά η δύναμη ενός άλλου ταξιδιού...

Αν είσαι ταξιδιάρα ψυχή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καθησυχάσεις το πνεύμα σου, πέραν του ταξιδιού, είναι κάτι σαν ναρκωτικό της ψυχής... Εγώ είμαι έτσι... Δεν έχω την κάρδια ενός μεγάλου ποντοπόρου, μάλλον όχι, αν και θα δεχόμουν με μεγάλη χαρά την πρόσκληση σε μια εξερεύνηση του διαστήματος... Πάραυτα θεωρώ ότι αποζητώ το ταξίδι για δικούς μου προσωπικούς λόγους...

Βλέποντας τους ανθρώπους να αποχαιρετίζονται στους σταθμούς πάντα τους λυπάμαι και ταυτόχρονα τον εαυτό μου. Αυτοί ζουν κάθε μέρα με την ελπίδα ότι αυτός που περιμένει, θα περιμένει και αυτός που έφυγε θα γυρίσει αλώβητος, εγώ πάλι είχα αποφασίσει εκ των πρότερων ότι αυτός που θα φύγει έχει μικρές πιθανότητες να ξαναγυρίσει και αυτός που μένει ξέχνα πολύ εύκολα... Ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο μου λάθος... Δεν δάκρυσα ποτέ σε σκηνή αποχωρισμού η κάρδια μου όμως και η ψυχή μου πάντα οδύρονταν χωρίς την συμβολή του λογικού κομματιού... Θέλω να πιστέψω πως τα ταξίδια είναι πηγές γνώσεις για την ψυχή και το νου, χρώματα που δίνουν μια διαφορετική γεύση στο φαγητό του νου των ανθρώπων... Όχι, δεν μετανιώνω για τα ταξίδια μου! Ναι!, αν με ρώταγε ένας ψυχαναλυτής, η απάντηση θα ήταν "Ναι" διακατέχομαι από τάσεις φυγής αλλά όχι με την στενή ψυχαναλυτική έννοια... Δεν με πιάνει πανικός σε κοινωνικές συγκεντρώσεις ή άλλες εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και το βάζω στα πόδια, Όχι, Όχι έτσι... Όμως, η αλήθεια είναι ότι νοιώθω μετά από ένα διάστημα παραμονής σε κάποιο χώρο και γνωριμίας με τις διαδικασίες και τους ανθρώπους απίστευτη βαρεμάρα... Αυτό με ωθεί να αλλάξω περιβάλλον και καταστάσεις... Δεν μπορώ στην σκέψη ότι τα πράγματα γίνονται συνήθειες που παγιώνονται στο χρόνο και στο χώρο του ατομικού μου εαυτού... Η συνήθεια για μένα είναι η απόδειξη της χαμένης ψυχής του αγωνιστή και αυτό είναι κάτι που δεν με ελκύει... Δεν διαφωνώ με την ύπαρξη κάποιων διαχρονικών συνηθειών ή ρουτινών σε υλικό ή χρονικό επίπεδο, για παράδειγμα το τσιγάρο ή το γεγονός ότι πάντα κάνω μια ώρα στο μπάνιο, γιατί κάτι τέτοια πράγματα αποδεικνύουν κατά ένα μέρος και αποτελούν την προσωπική σου πολιτισμική ταυτότητα αλλά όταν τα μέρη και οι άνθρωποι γίνονται μέρος ενός συνηθεισιακού καθεστώτος το όποιο παγιώνει ένα αδιαμφισβήτητο μοντέλο και μοτίβο σκέψης και δράσης σε βαθμό που οι κινήσεις μέσα στο χώρο και στο χρόνο να γίνονται προβλέψιμες αυτό σημειώνει την αρχή το τέλους της πραγματικής ζωής... Αυτό είναι κάτι που δεν το θέλω... Τα ταξίδια αποτελούν τον τρόπο να ανθίσταμαι σε μια τέτοια κατάσταση...

Όπως λέει και ο λαϊκός τροβαδούρος, σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι!

Παλιά ρυάκια που τώρα με την ωριμότητα γίνανε ποτάμια κυλάνε σε νέες θάλασσες.
Παλιές θάλασσες που γίνανε ωκεανοί και πέλαγα βαθιά εμπλουτίζονται από νέα ρυάκια.
Οι αναμνήσεις είναι περίεργα πράγματα, πολλές αναμνήσεις χαράσσονται στο μυαλό και στη ψυχή σου, άλλες σου σημαδεύουν και τη σάρκα.
Θυμάμαι μια φόρα με ένα φίλο έσπασα το τζάμι ενός αυτοκίνητου...Τα κομμάτια πετάχτηκαν και μου χάραξαν την καρδιά...Το τραύμα ακόμα πονάει.
Θυμάμαι μια φόρα μια κοπέλα με ρώτησε γιατί κουβαλούσα πάντα πάνω μου ένα μαχαίρι της είπα πως είναι για την πρώτη γυναίκα που θα με αρνηθεί, να κόψω τις φλέβες μου. Την επόμενη μέρα μου είπε Όχι. Ακόμη στάζει αίμα το μαχαίρι.
Θεματοφύλακας της πίστης για καιρούς αλλοτινούς. Τα πρόσωπα γύρω μου αλλάζουν, όμως οι αναμνήσεις που κουβαλάει η ενθύμηση τους είναι τώρα η ίδια όπως και στη γέννεση της, και είναι τώρα πιο δυσβάσταχτη από ποτε.

Νυχτερινές σκέψεις καιρού αλλοτινού
Βράδια μεσάνυχτα στη θάλασσα της καρδιάς μου
Η Θάλασσα είναι όμορφη...
Τα βουνά την κυκλώνουν,
και η Θάλασσα μοιάζει με λίμνη.
Σαν εκείνες που βλέπαμε στα βόρεια...

Ήρεμη και λαμπερή σαν τα μαλλιά της βασιλοπούλας
Στο χρώμα, γαλαζοπράσινο στις ακτές, βαθυγάλαζο στα βαθειά.
Αχ η Θάλασσα της καρδιάς μου, πόσο με ηρεμεί!

Θλιμμένα πουλιά στις επάλξεις του αύριο
Χαμένα μου νιάτα, ταινία στα ματιά μου
Καλημέρα ζωή μου, Αντίο εαυτέ μου!

Στις επάλξεις του αύριο κουρασμένα τα μάτια μου
Ατενίζω, γράφοντας σε μια θάλασσα ανοιχτή δίχως πνοή
Αέρας δροσερός, το καράβι γρήγορο, το ταξίδι μας σύντομο
Σαν κι’ εμάς ...Κι’ εμείς πιο σύντομοι από ποτέ, πλέουμε...
Ατενίζω, γράφοντας την πλωτή μας θάλασσα, στιλπνή επιφάνεια δίχως πνοή...

Νύχτα γιομάτη θαύματα, Νύχτα γιομάτη μαγιά! (βλ. Διονύσιος Σολομός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)
Μα η θάλασσα σκοτεινή, γαλαζόμαυρη.
Μια γέφυρα να μας ενώσει να περάσει τις θάλασσες να μας φέρει πιο κοντά αυτό θες, αν το θέλουμε;

Πατρίδα μου γλυκεία, αγάπη μου και οικογένεια μου,
Ποιες θάλασσες χωρίζουν, ποιες γέφυρες ενώνουν;

Ελαφρό μελτέμι στη θάλασσα ξεπλένει τις αμαρτίες
Κλείνω τα ματιά και χάνομαι στη θεία γαληνή

Θάλασσα γαλαζόμαυρη, εικόνα σταθερή, δροσερό αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά...

Γυναικεία κορμιά σε συννεφιασμένη παραλία,
Προκαλούν τα παιχνιδίσματα τους ,
Τον ήλιο για να βγει …

Μα εκείνος κρυμμένος πίσω από το γκρίζο πέπλο του θαυμάζει τα λυγερά κορμιά…

Νεκρά τα πρόσωπα, νεκρά φιλιά χαϊδεύουν την άμμο
Θείες μελωδίες σε μια πομπή θανάτου ακούγονται
Ο φόβος μεγαλώνει μαζί και η απόσταση
Ένας πίνακας σε θυμίζει, κρεμασμένος στο πατρικό
Δείχνει την φυγή σου ή μήπως ήταν πάντα δική μου και ποτέ δεν το κατάλαβα;

Τώρα όμως νοιώθω, τα πρόσκαιρα, τα πάντα βαρετά
Αν ήταν πριν ξεγελούσα εμένα, Το Τίποτα, με τα ευγενή σου συναισθήματα, τώρα;
Τώρα βουλιάζω στο τίποτα, βαμμένο σε πέπλο cinema
Και το κορμί που χαιρότανε τα δικά σου πάθη,
Και τον άσβεστο πόθο σου, τώρα το χαίρεται η σήψη και η αποκάρδιωση.

Πεθαίνουν ένα ένα τα κύτταρα μου,
Και ο εγκέφαλος κοιμίζεται σε λάγνα λήθη ακόμη πιο βαθειά.
Αν ζήσω λίγο ακόμη, θα πεθάνω!

Μονή Πηγή ανανέωσης η αέναη φλόγα του Φοίνικα Δημιουργού.
Τώρα πρέπει να τον βρω ...αλλιώς δεν έχω περιθώρια...

Στο πλοίο για Πάρο Ιούνιος – Ιούλιος 2003 – Κείμενο 2

Ομίχλη πυκνή σκεπάζει τη διαδρομή.
Το πλοίο σκίζει την ομίχλη εύκολα.
Και εμείς ταξιδεύουμε ανέμελα.
Όλοι; Όχι...

Εμένα το μυαλό μου ταξιδεύει στη δικιά σου ομίχλη.
Όσο απλώνεται ένα πλοίο στη θάλασσα, τόσο η ομίχλη σου απλώθηκε στο πνεύμα μου.
Ομίχλη αγάπης; Ομίχλη μίσους;
Ομίχλη καταδυνάστευσης.

Ομίχλη που θολώνει τα μυαλά και την κρίση...
Είναι αγάπη, είναι πόθος, είναι μισός, Τι;

Στο πλοίο για Πάρο Ιούνιος – Ιούλιος 2003 – Κείμενο 1

Τα πρωινά σου χείλη,
Σκουπίζουν τον βραδινό μου ιδρώτα.
Ξημέρωσε και ξύπνησες πάλι διπλά μου.
Σ’ Αγαπώ!
Καλημέρα!

Χτες είδα πάλι εφιάλτη.
Γι’ αυτό ο ιδρώτας, γι’ αυτό τα φιλιά ανάγκη.
Ξύπνησα λέει ένα πρωινό και έλειπες.

Τότε πέτρωσα, έγινα στήλη άλατος, ίδια η γυναίκα του Λώτ.
Όμως τα δικά μου μάτια δεν εγνώρισαν καμία θεϊκή καταστροφή, μόνο την απουσία σου από το πρωινό μου ξύπνημα.
Είναι μήπως τούτο θεϊκή καταστροφή ή είναι που Σ’ Αγαπώ τόσο;

Και μετά όμως το όνειρο δεν τελείωσε...
Αέρας φύσηξε και σιγά, σιγά το κορμί μου διαλύθηκε σε σκόνη.
Από στήλη άλατος σκόνη στον Χρόνο με τον αέρα.
Και από τα κομμάτια μου, άλλα κατέληξαν στο χώμα, άλλα στη θάλασσα και άλλα συνέχισαν το ταξίδι τους με τον αέρα.

Τελευταίο κομμάτι, η ψυχή μου κατέληξε στη φωτιά.
Μια φωτιά όμως γνωστή, πολύ γνωστή...

Κι’ όταν καιγόταν η ψυχή μου, τότε κατάλαβα.
Είχε πάλι καταλήξει σε ‘σένα, να πεθάνει.
Φωτιά, του θηλυκού κορμιού σου καίει την ψυχή μου, με γεννά από το χρόνο στο Χρόνο, από τις τρεις διαστάσεις στις τέσσερις.

Εκείνο το πρωινό μετά τον εφιάλτη, μου είπες: Σ’ ΑΓΑΠΩ!
Μετά έφυγες.
Δεν Ξανάρθες ποτέ πια.

Αν πέτρωσε κάτι, σίγουρα δεν ήμουν εγώ, γιατί σήμερα ζω για να σου γράψω.

Τα λόγια σου όμως, αφήσαν στον τοίχο του σπιτιού, μιαν αύρα αέναη, που ακόμα και σήμερα μερικά πρωινά με ξυπνάει γλυκά και μου λέει: Σ’ ΑΓΑΠΩ!

Στα φοιτητικά τα χρόνια που πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν.
Στην ζωή μας που τελείωσε και μόλις τώρα αρχίζει.

Σε αυτά που κάναμε, που δεν κάναμε και αυτά που δεν κάναμε ενώ έπρεπε να κάνουμε.
Σε αυτά που ζήσαμε, που δεν ζήσαμε και αυτά που δεν ζήσαμε ενώ μπορούσαμε να τα ζήσουμε.

Σμιλλευμένη από πέτρα, Γαλάτεια.
Όνειρα, έρωτες και σχέδια χρόνου μέλλοντος σε έναν αγώνα για ζωή που μόλις τώρα ξεκινάει.

Στον αγώνα μας για τη ζωή και στα παιδικά μας όνειρα που ίσως κάποτε να βγουν αληθινά.

Εμπειρίες ζωής, στον κόρφο ζωσμένες, φίλων φυλαχτά και φυλαχτά φίλων.
Καλής τύχης, ευχή δοσμένη στο χτες το τώρα και το μετά.

Φύλακας άγγελος, προσπάθεια ζωής.
Χρόνια και άλλα να περάσουν,
όνειρα και σκοποί να αλλάξουν,
ζωή και θάνατος να ενωθούν,
φίλοι και εχθροί να γίνουν ένα,
αυτά παλιά και τούτα τώρα να δώσουν,
θάρρος στον φόβο του αγνώστου.

Νερό της λήθης να μην πιεις, τίποτα να μην ξεχάσεις,
γλυκόπικρες στιγμές στο ταμπλό της ζωής.

Πορεία ανθρώπου μοναχική.
Φίλοι, εμπειρίες και χρόνος ζουν πάντα εκεί στα ψηλά.
Ιστορίες παλιές φανάρια στο αύριο.

Πορεία ανθρώπου μοναχική.
Μα η ενθύμηση γιατρεύει.
Παλιές συνήθειες σε χρόνο παρελθόντα.
Δεσμοί καρδιάς σε χρόνο μέλλοντος.

Πορεία ανθρώπου μοναχική.
Μα όσο θυμάσαι πορεύεσαι.

Δύο κείμενα Βιέννη Μόναχο με την ποίηση του Ελύτη και του Μπιθικώτση τη φωνή - Κείμενο 1

Εμείς δεν έχουμε ξεπλύνει τα χέρια μας με λερωμένες επαναστάσεις.
Εμάς μας νέρωσαν το αίμα μας με χρώματα και αγαθά, έγινε το πετσί μας λάστιχο και το τρυπάμε για να το νιώσουμε.

Τι να καταλάβεις;
Ψυχές που δεν πολέμησαν και τα βρήκαν μασημένα.
Αν δεν έχεις γευτεί το αίμα της επαναστάσεως, αν τα χέρια σου δεν έχουν βουτηχτεί στην ακαθαρσία σου για να τραβήξουν την ζωή των πολλών ...

Τι να καταλάβεις;
Τίποτα δεν έφτιαξα, όλα τα βρήκα γκρεμισμένα
Ο απόηχος των των προδομένων εραστών κάτι δεκαοχτάρηδων και μιας γριάς ετών 76.
Ο απόηχος μιας κόκκινης ιδεολογίας με μπλε τσέπες, κι’ ενός πάτερα – φοιτητή που τώρα μαθαίνει στο γιο του πως να προδίδει εκείνα που εκείνος πρόδωσε πρώτος.
Δεν έφτιαξα τίποτα, δεν έχω να πω τίποτα.
Βούτηξα στη θάλασσα της άνεσης που μου δώσανε και χάθηκα.
Δεν έφτιαξα τίποτα, ότι βρήκα φτιαγμένο το διέλυσα και το έφαγα, ότι βρήκα διαλυμένο το αποτελείωσα.

Τι να καταλάβεις;
Από ανθρώπους που τους μαθαίνουν να γκρεμίζουν αυτά που ποτέ δεν έχτισαν.

Τι να καταλάβεις;
Δεν έφτιαξα τίποτα και δεν θέλω να ξέρω...

Δύο κείμενα Βιέννη Μόναχο με την ποίηση του Ελύτη και του Μπιθικώτση τη φωνή - Κείμενο 2

Δικαιοσύνη εγώ που θα βρω;
Πως να φτιάξω κάτι πάνω στο τίποτα;
Εγώ Δεν έφτιαξα τίποτα.
Δεν ξέρω να φτιάχνω τίποτα, μόνο να τρώω.
Λευκό Χαρτί άγραφο, «Tabula Rasa»
Δεν ξέρω, θέλω να μάθω.
Οι παλιοί χαμογελάνε καθώς τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση:
«Θα βρεις τον τρόπο είσαι καλός εσυ»
Έτσι Λέτε; τους ρωτάω.
Μα απάντηση τόσα χρόνια δεν πήρα.
Πως να ξέρω εγώ αν κανείς δεν μου δείξει τίποτα;
Τον τρόπο του Ήλιου τον βρήκα μόνος μου. Ο Δρόμος του Δημιουργού.
Έχω ανάγκη το φως. Θέλω να δοθώ σε αυτό.
Όπως το λευκό Περιστέρι, όπως οι λευκές κορφές των νησιώτικων σπιτιών, όπως ο Ψηλορείτης.
Δικαιοσύνη εγώ που θα βρω;
Θυμίαμα και θυσίες σε έναν άγνωστο θεό, χρώμα πράσινο.
Όχι, όχι μη με λησμονείς ψυχή μου, μη με λησμονείς.
Μοντέρνοι θεοί και δαίμονες θα παρελάσουν μπροστά μου και για ένα ξερολούκουμο ντυμένο σε ασήμι και χρυσό, θα μου ζητήσουν την ψυχή μου.
Βοήθεια φωνάζω μα οι παλιοί απλά κοιτάνε.
Πάνε αυτοί τελειώσανε.
Έχουνε τελειώσει εδώ και καιρό μα κανείς δεν το βλέπει.
Χαμένοι, χάθηκαν οι παλιές επαναστάσεις, βούλιαξαν στο βόθρο.
Χάθηκαν και οι παλιοί φίλοι.
Πλέον ούτε οι φοβέρες ούτε τα αίματα δεν θα τους φέρουν πίσω.
Δικαιοσύνης Ήλιε, εγώ που θα σε βρω;
Μόνο σε ποιήματα και μαυρισμένες ψυχές.
Με έχεις λησμονήσει, μα εγώ σε θυμάμαι κάθε μέρα και περιμένω ποτε θα αναστηθείς να φωτίσεις πάλι το δρόμο μας. Εγώ πορεύομαι στο δρόμο σου, το φωτεινό, το δημιουργικό.
Περιμένω ποτε εσύ θα πορευθείς μαζί μου, με τους άλλους, στο ίδιο στρυφνό και κατάκρημνο μονοπάτι.