Σάββατο Βράδυ....

Τα χαμόγελα μετράνε μου είπε...
Κι εγώ κατσούφιασα.
Η Jazz μου χαΐ δευε τ' αυτιά

Κι εγω χτυπούσα το ρυθμό στα δάχτυλα...

.............................................................................................................................................................


Τα μάτια παίξανε στα χείλη
Τα δάχτυλα ταχτάρισαν το μωρό

Κι ο κύριος Σκρούτζ έκλαιγε
για κείνο το βράδυ που είδε τα φαντάσματα...

Μια βραδιά στο Wroclaw

Όταν κλείσεις τα μάτια
Ύστερα θάλασσα

Με το κύμα παρέα
Απ’ την ακρογιαλιά

Ο άνεμος θα μας χαϊδέψει
Ύστερα σπίτι

Με τα δάχτυλα
Απ’ το φιλί

Όταν κλείσεις τα μάτια
Ύστερα άστρα.

Come with me in vain

Come with me in vain
Although the reflection
Of the moon
Upon a midday’s sun
Upon the green meadows
And the wild pine forests
Upon the brown roofs
And through the milky clouds
Upon the elk’s horn
If only for a moment
In this fleeting journey
Come with me in vain

Ω! Έρωτα

Πως πετάς
Πως στέκεσαι στο πλάι
Με τα μικρά σου δάχτυλα
Χτενίζεις τα μαλλιά σου
Χαϊδεύεις τη σαγήτα σου
Τεντώνεις τη χορδή

Τι μουσική κεντούν οι νότες σου
Ζηλεύει ο Φλοίσβος,
Σαν πεις να τραγουδήσεις
Των βελών τις ιστορίες:

Άπλωσες μια κι έριξες
Και κοίτα τώρα
Μένει απορημένος
Κοιτά το άκαμπτο χέρι του
Και μετρά τα τριαντάφυλλα που πότισε.

Powered by Podbean.com

Κρύβει ο θεός τη μιλιά του

Πλαγιασμένος στ’ ονείρου τη λήθη
Φίδια με ‘ζώσαν ζοφερά
Το δέρμα τους φόρεσα
Στο δηλητήριο τους βούτηξα

Το αίμα δεν πήζει πια
Κι’ ο ύπνος αλαφρύς δεν έρχεται
Μόνο στην ηλιόπιοτη σταγόνα της γραφής
Κρύβει ο θεός τη μιλιά του

Σκιρτήματα

Πόσα λόγια πρέπει άραγε να χυθούν για να χάσει κάτι την αξία του; Παράταιρα ταιριασμένα στιχάκια, ίσως ένδειξη, σε μια προσπάθεια να ντύσουν κάτι που χίλιες φορές κι’ άλλες τόσες έχει ντυθεί, έχει ξεσκιστεί, έχει αποποιηθεί…

Μα όλα ξεκινούν με ένα Όνειρο, και η Ένωση που έρχεται έχει πάντα χρώμα Κόκκινο. Μα τα λόγια που συντάσσονται να τραγουδήσουν ότι θωρούν τα μάτια είναι λίγα - Πενιχρός Έρωτας – Μέρος Πρώτο, Πενιχρός Έρωτας – Μέρος Δεύτερο

Μέσα από μια Ατελέσφορη συνάντηση, κάποιος θα δει ένα Άδειο ποτήρι.

Στο τέλος το μόνο που μένει είναι ένας Περίπατος στη βροχή και κάποιες Λευκές Νύχτες.

Γιορτάζει η Ποίηση

Και εμείς ακολουθούμε...
Πιστά!

Περίπατος στη βροχή

Η νύχτα είναι υγρή & κρύα…
Περπατώ περιδιαβαίνοντας την πόλη, προσπαθώντας να αποφύγω τα τρεχούμενα νερά των μπαλκονιών…
Είναι για να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα & να κάνες έρωτα μέχρι το πρωί…
Όχι παθιασμένο, άγριο, αλλά αργό…
Ίσα που να κινούνται τα κορμιά…
Να τρίβονται ιδρωμένα σαν τεκτονικές πλάκες το ένα πάνω στο άλλο…
Το χνώτο μου προς τα πάνω θολώνει τα γυαλιά μου…
Θολωμένα από τον έρωτα μας τζάμια…
Αααχ…! Εκείνο το δωμάτιο, πως θόλωνε τις νύχτες με βροχή…
Μετά τον έρωτα θυμάμαι καθόσουν & κοίταζες τη βροχή απ’ το παράθυρο & ‘γω εσένα…
Μια σιλουέτα μπροστά από το θολωμένο τζαμί & ένα τσιγάρο να φεγγίζει τον καπνό που πέταγε μέσα στη νύχτα…
Η βροχή δυναμώνει. Τα λούκια γεμίζουν. Οι λαμαρίνες βροντάνε. Και ‘γω ταχαίνω το βήμα μου να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα, να σε ονειρευτώ…

Λευκές Νύχτες

Σαν πέφτουν τ’ άστρα
Κρύβω τα μάτια μου

Περιμένω πως και πως
Στη θερμή που χτίζει η τριβή
Να αναπλάσω την σάρκινη ζεστασιά σου

Ο που ανοίγω τα μάτια
Μόνο χιόνι κατάλευκο παγώνει το χνώτο μου

Απόγευμα με άνεμο

Μοναχικός διαβάτης
Του πεύκου ακροβάτης

Σιωπές και άνεμος
Σκοτίζονται στα πέρα

Και ο κορμός ο λυγερός
Περά και δώθε κρένει

Πάνω από τη θάλασσα
Τρέχουνε τα σύννεφα

Και οι σταγόνες της βροχής
Αντάρα του βουνού, το
Πέλμα αγκαλιάζουν

Έτσι λυσσομανάει,
Άνεμος, χωρίς σταματημό
Γλίσχρος δίχως ανάσα

Μονό κρυφό να κρύβει
μέσα του, το πόθο για
τα δάσα

Βλέπω ένα σκύλο

Βλέπω ένα σκύλο απέναντι,
και τρέχω μακριά του,
βλέπεις και ‘συ το σκύλο,
και στέκεις να τον χαϊδέψεις.

Δεν το ξέρω ούτε ‘γω, ούτε ‘συ
το αν ο σκύλος θέλει,
κάποιον να σταθεί ή
κάποιον να τρέξει γοργά.

Πώς άραγε να θέλει εκεί απ’
όπου έρχεται να τον
φωνάζουν, να του μιλούν
εκεί που πατεί απαλά.

Τον χαϊδεύουν σε άλλα άστρα;
Σε άλλες πολιτείες,
τον κοιτούν και τι λεν; Πώς
τον ορίζουν σ’ άλλους τόπους;

Κοιτώ το σκύλο παράταιρα και
ατενίζοντας νογώ:
Ούτε να τρέξεις, ούτε
να σταθείς, μόνο κοίταξε.

Πνοής φαντάσματα

Βρώμικες λέξεις πάσχισα
Σιωπής το άγγιγμα
Σε μίμου εκφορά
Και φόβου αναφορά
Της διανομής διάλυση

Φυσώντας πάνω σε χαρτί
Τα ονόματα στη σταχτή μάτωσαν
Ρουφώντας της λαλιάς τη μυρωδιά
Τα ονόματα στη γεύση γλύκισαν

Κι έτσι περπάτησα,
Μες την ομίχλη
Μουδιάζοντας τα γόνατα
Ελπίζοντας στις λέξεις...

Παλεύουμε,
Μες της μονάδας τη φορά
Να εισπνεύσουμε
Της ζωής την εκφορά.

Αγ. Αναργύρων 26 (Στου Καχριμάνη)

Αποδράσαμε κι απόψε
Μνήμες – ήχων λέξεις
Άλλη μια νύχτα
Γραμμένη στα στοιχεία
Μια εκτόνωση κι αυτή
Γκρίζες διαδρομές
Μ’ αντίθετα φορτία…

Άδειο ποτήρι

Το πίστεψες,
φεύγω
σαν άλογο κούρσας,
τρέχω
σ’ αγώνα α–λήθειας
σ’ αγώνα μπροστά
σε σένα,
πως όλα τελείωσαν πριν καν αρχίσουν.

Μαύρο

Προσκυνάς τα χείλη
Χρυσώνεις τα μάτια
Αυτό είναι

Κόκκινο

Ιδρωφλεγόμενα κορμιά
Αλληλοσυσπούνται αιμοφιλικά
Αδράσσονται πνοηφόρα

Γκρι

Μικρόνοα σύννεφα,
του ήλιου χαρτοπαίκτες.
Τρέμει από κάτω ο άνθρωπος,
μην καταπιεί φως,
και πεθάνει.

Θετικοί Πειραματισμοί *

1.

Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί σ’ αγαπώ,
Ad Infinitum

2.

Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Ad Infinitum

3.

Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου
Ad Infinitum

4.

Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου
Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου
Ad Infinitum

*Εμπνευσμένο απο R.D. Laing

Αρνητικοί Πειραματισμοί *

1.

Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Ad Infinitum

2.

Σε μισώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί σε μισώ,
Ad Infinitum

3.

Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Ad Infinitum

4.

Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Ad Infinitum

*Εμπνευσμένα απο R.D. Laing

Πενιχρός έρωτας 2

Τα μάτια μου μέθυσα
στων χειλιών σου την αυγή,
τα χείλια μου είδα
στων ματιών σου την αυλή.

Τα χέρια σου εκράτησα
στων κορμιών μας τη βοή,
Μες τα μαλλιά σου εμύρισα
των ρόδων την αυγή.

Πα στο κορμί σου εφίλησα
της Πανάγιας το μύρτο,
Και πα στις γάμπες σου εδάγκωσα
του ερωτά το κίτρο.

Πενιχρός Έρωτας

Μάτια π’ ολόγιομα λάμπουν,
δέρμα πάλλευκο μα χρυσωπό,
στήθη όπως λόφοι,
μηροί όπως πλούτος,
χείλη π’ ορίζουν το φιλί.

Σέξ

Δίπλα στο κορμί σου,
σταγόνες δροσοσταλιάς.
Χάραξε κι’ απόψε,
θα περιμένω να έρθεις και αύριο!
Το βραδύ λίγο μετά, αφού ο ήλιος δύσει,
θα σε περιμένω.
Να το σκάσεις και να έρθεις,
εδώ,
στην αγκαλιά μου.

Θα περιμένω τα χείλη σου να δω,
να μου χαμογελάμε από μακριά.
Να νοιώσω επάνω στην πνοή του άνεμου το πεταχτό φιλί σου,
κι έπειτα,
από κοντά, να γευτώ τη γλυκιά γεύση από ρόδα
Να σε κρατώ στην αγκαλιά μου,
όλος ο κόσμος.
Από τους καταράχτες των φίλιων σου,
στους γκρεμούς του λαιμού σου,
και κάτω στο οροπέδιο του στέρνου σου,
περιτριγυρισμένο από τα λευκά βουνά με τις σκουρόχρωμες κορυφές,
και κάτω στην κοιλάδα της ένωσης σου με την ζωή,
κι ακόμη πιο κάτω ανάμεσα στις συμπληγάδες των μηρών σου.
Εκεί ανάμεσα θα βρω να ξεδιψάσω,
από τις πηγές του επερχομένου οργασμού σου,
και τα κρυμμένα βουνά της Κύπρης,
θα βρω να ξεδιψάσω…

Κι αφού ξεδιψάσω και πιω ωσότου μεθύσω,
θα γίνω για χάρη σου πολεμιστής.
Μεγάλος και τρανός θα μεταμορφωθώ!
Ολάκερος σ’ ένα μαχαίρι ή… Όχι!
Σ’ ένα ακόντιο!
Και με δύναμη, ταχύτητα,
θα καρφωθώ
επάνω σου.
Κι εκεί θα μείνω.
Με ελάχιστες κινήσεις,
θα σκαρφαλώνω μέσα σου,
δίχως βιασύνη, χωρίς άγχος.
Σιγά, σιγά θα φτάσω στο πυρήνα σου,
κι εκεί θα σταματήσω.
Μπαϊλντισμένος θα εναποθέσω τους χυμούς μου,
στο δέντρο της ζωής…

Η Οχιά της Ποίησης

Είπα πως κάθισα ποίηση για να γράψω,
πωςείναι ετούτη μια οχιά που πρέπει να την φτύσω.
Και έτσι προετοιμάστηκα,
πήρα χαρτί, μια πένα και μελάνι.

Μα μόλις βούτηξα την πένα στο μελάνι,
είδα πως τούτο πούφτυνα ήταν μοναχά μελανί.
Κι άκουσα τότε την οχιά να μου ανακοινώνει,
πως σήμερα αποφάσισε πρόβατο να γενεί.

Κι έκατσα τότε να κοιτώ,
που η οχιά επείσμωσε.
Εβρόντηξα, χλιμίντρισα,
να τηνε φοβερίσω,
μα εκείνη ατάραχη μου κούναε την ουρά της.

Και τότες εταράχτηκα!
Κι άρχισα με θυμό έπιπλα να ξεσκίζω,
κι έγινε η πένα από γραφή αλόγιστο μαχαίρι.

Κι όσο την επλησίαζα,
με τούτη τη μανία,
τόσο εκείνη κούρνιαζε,
σε άλληνε γωνία.

Σιγά, σιγά την έφτασα
Την ήβρα κουρνιασμένη
Την κοίταξα, με κοίταξε
Πήραμε θέσεις μάχης

Εσήκωσα την πένα μου να την εχαρακώσω,
Κι εκείνη ατάραχη με μια σβελτάδα μαύρη,
τινάχτηκε και δάγκασε τη φτέρνα μου με μίσος.

Κι έπεσα κάτω να πονώ,
το δηλητήριο να γιάνω,
και με την πένα να χτυπώ,
το πάτωμα επάνω.

Κείδα μεσ’ τα σκαλισματα,
την ποίηση να βγαίνει.
Και μες το αίμα μου
και μέσα απ’ τους αφρούς μου
Υπόγραψα,
Ο τάφος μου να γένει.

Βιο - λογία ενός έρωτα

Ακανθόδεσμος περιπλεκόμενος, αγάπης δείγμα
Θέλησης σημάδι,
Έρωτα το βήμα…

Ανθοδέσμη απλωνόμενη σε νοερό κρεβάτι,
Πόνου η συμβίωσης,
Ηδονής η αίσθηση,

Αίμα, σπέρμα, και ιδρώτας,
Κάθοδος στον Άδη.
Φαιά ουσία δεσμευόμενη,
Ορμόνες παραγόμενες,
Πλήρης ψευδαίσθηση,
Κεκαλυμμένη από βιολογικό υμένα…

Για προχώρα…
Άντε να δούμε…

Κύκλος

Άτεγκτος χρόνος ρέει
Ατέρμονη ροη θυλάκων
Ζεστό γάλα γυναικείου θυλασμου
Γυναικείο κορμί που βυζαίνει άντρα
Παιδί που γινόνεται σε άντρα
Άντρας που διαπερνά το γυναικείο κορμί
Κορμί που παραδίδει το αίμα του
Γάλα που μεταμορφώνεται σε αίμα
Και η δημιουργία πάλι…

Powder Blue

Silent dance
eyes pinned on you
a trembling cigarette
and hands caressing a drink

Lust pouring over you
colour red
taste of strawberry
burning candles give you comfort

And deep inside
all there is pain and tears
one smile and
the song is over...

Powered by Podbean.com

In the end life always goes on
for those left behind
Isn't that what matters the most?

Όνειρο

Χαμένος στο βυθό σου, ψάχνω να βρω το σώμα μου...
Κοιτάω ψηλά και βλέπω έναν ήλιο αφέντη!
Ως μεγάλος Πατέρας με αινεί,
Να κινήσω σαν Οδυσσέας, και να ανοίξω πανιά για ένα ταξίδι αβέβαιο.
Στο σώμα σου, στο σώμα μου, στην ένωσή μας.
Θωπεύω τις μυσταγωγικές καμπύλες σου και χάνομαι, σ’ ενα ταξίδι αστρικό...
Μια φύση χωρισμένη, διαλυμένη στα μυστικά της στοιχεία
Αφήνω το κορμί μου και γίνομαι αίσθηση, ενέργεια,
Σε διαπερνώ, σε γεύομαι, σε ερωτεύομαι.
Για να ξαναγυρίσω πίσω
Και να νιώσω την αίσθηση της αφής, να στάει από τις καμπύλες σου σταγόνα – σταγόνα .
Όταν πέσει και η τελευταία το όνειρο θα τελειώσει.
Η στιγμή μας στο σήμερα, θα γίνει στιγμή για αύριο.
Λαχτάρα να ζήσω άλλη μια μέρα να σε ονειρευτώ με τις αισθήσεις μου.

Ατελέσφορη συνάντηση

Που βρίσκει κανείς τον έρωτα ερώτησα με δυνατή φωνή
Μα ούτε ο αγέρας, ούτε η θάλασσα, μήτε το φεγγάρι
Βγήκαν να απαντήσουν

Τι κι αν συναντηθήκαμε επάνω σε δυο λέξεις
Τι κι αν ποτάμια τρέξανε γάργαρα μεταξύ μας

Παρθένα εσύ, στο άγγιγμα
Παρθένος εγώ, στο χέρι

Μείναμε ...

Νύχτα στην πόλη

Περιδιαβαίνεις μοναχός τούτη την πολιτεία
Κτίρια ψηλά πετρόχτιστα και γκρεμισμένα
Ψημένη γη, σοβάς να βολοδέρνει στον αγέρα

Και ξάφνου φωτιά, χορός και μουσική
Κάτι παλιάτσοι στήσαμε γύρω σου ένα χορό
Χωρίς να ειν’ τ’ Αϊ Γιάννη

Πηδούσανε φωτιές
Περά και δώθε πάλι
Και δεν σ’ αφήνανε να προχωρήσεις
Σαν αποσβολωμένος κοίταγες τον οίστρο πριν αφήσεις

Και τότε την ειδές από μακριά
Σαν μια σκιά, ονειροφαντασία
Μαλλιά μακριά και μάσκα ενός πιερότου
Σου χαμογέλασε

Και ξάφνου εσβηστήκανε του κόσμου οι παλιάτσοι
Καί ‘μεινες να τηνε κοιτάς
Μέσα στη φαντασία

Αποδίδω

Δεν έχουμε ξεπλύνει τα χέρια μας με λερωμένες επαναστάσεις.
Μας νέρωσαν το αίμα με χρώματα κι’ αγαθά,
Έγινε το πετσί μας λάστιχο,
Και το τρυπάμε για να νιώσουμε.

Τι να καταλάβεις;
Ψυχές που δεν πολέμησαν μα τα βρήκαν μασημένα.
Αν δεν έχεις γευτεί το αίμα της επαναστάσεως,
Αν τα χέρια σου δεν έχουν βουτηχτεί στην ακαθαρσία σου,
Γα να τραβήξουν την ζωή των πολλών ...

Τι να καταλάβεις;
Τίποτα δεν έφτιαξα, κι’ όλα τα βρήκα γκρεμισμένα.
Ο απόηχος των προδομένων εραστών
Ο απόηχος μιας ιδεολογίας
Κι’ ένας πατέρας που μαθαίνει στο γιο του πως να προδίδει αυτά που εκείνος πρόδωσε πρώτος.

Τι να καταλάβεις;
Από ανθρώπους που μαθαίνουν να γκρεμίζουν αυτά που ποτέ δεν έχτισαν.
Δεν έχω τίποτα να πω.
Βούτηξα στη θάλασσα της άνεσης και χάθηκα.
Ότι βρήκα φτιαγμένο το διέλυσα και το έφαγα, ότι βρήκα διαλυμένο το αποτελείωσα.

Τι να καταλάβεις;
Τίποτα δεν έφτιαξα και δεν θέλω να ξέρω...

Ονειροπερπατητής

Νύχτα που σκεπάζει τα θολά κι απαίσια όνειρά μας
Μήπως είν’ η Αγάπη, ο Έρωτας, το Πάθος;

Ανθρώπου το χέρι, στον ίδιο του τον εαυτό μαχαίρι.
Ποια όνειρα, Ποιες σκέψεις, είν’ αυτές που αποζητούν τη νύχτα;

Μήπως είν’ η Αγάπη, ο Έρωτας, το Πάθος;
Που σκοτεινιάζει του ανθρώπου την ψυχή;

Κι’ αν είναι το μίσος, του χωρισμού η θλίψη,
Τότε ποια η λύση; Ποια η κάθαρση;

Ονειροπερπατητή εσύ των ψυχών,
Πρίγκηπα της Νύχτας, Πάψε!

Σφράγισε της σκέψης τα μονοπάτια και ησύχασε στο φέρετρο,
που με τόση μαεστρία για τον εαυτό σου έχτισες.

Άστρα που αναφλέγονται,
Άστρα που διαπλέκονται,
Αραχνοΰφαντοι μηχανισμοί,
Στο άπειρο του σύμπαντος.

Μαύρο σκοτάδι και κει πέρα
Κάτι άστρα που χορεύουν!
Ξυπνά!

Ερωτικό

Τη μορφή σου με κάρβουνο θα ζωγραφίσω,
Στο χαρτί.
Για να μη σε λησμονήσω,
Ποτέ.
Για να μη σε αφήσω,
Ποτέ.
Γιατί εδώ θα ζεις, κοντά μου,
Πάντα.

Ποιητικό

Λόγος εκπορευόμενος,
Έρωτας κι’ ελπίδα.
Είναι;
Θα γίνει;
Θα φτάσει ποτέ άραγε εκεί για όπου ξεκίνησε,
Ο Λόγος;

Αποπροσανατολισμός…

* Παιχνίδι με την Κυρά του Φεγγαριού


Κάθομαι στην άμμο και μετράω κύματα. Έχει πολύ φως και φοράω τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου. Φυσάω για πλάκα μερικά τσουλούφια που πέφτουν στα μάτια μου κι ακούω το «Μονόγραμμα» για χιλιοστή φορά.

..Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο..

Κάθομαι στα βότσαλα και τα μετράω: Ένα, δυο, τρία … το τέταρτο στη θάλασσα. Είναι νύχτα και το φεγγάρι μόλις που αχνοφέγγει στα σκοτεινά νερά. Κοιτώ, πέρα από τον ορίζοντα και ο άνεμος απαγγέλει μαζί μου δυο στίχους. Τους έχω ξανά απαγγείλει αυτούς. Τι είναι; Πότε; Α… ναι… «Το Μονόγραμμα»



Πως με γαληνεύει αυτό το σχεδόν εγκαταλελειμμένο μέρος, με τις πολύχρωμες βάρκες και τις σ’ όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου, πόρτες.. Αυτά τα ερείπια, οι πέτρες οι κιτρινισμένες απ’ το θειάφι, οι σκληρές γραμμές του τοπίου.

..Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια..

Tο τοπίο γαλήνιο, μέσα μου αντάρα. Τα ήρεμα νερά της Θάλασσας με τον σιγανό παφλασμό στην ακτή, οι βάρκες που λικνίζονται νωχελικά στο λιμανάκι, και τα φωτά του χωριού που φωτίζουν τα βότσαλα κάθε χιλιόμετρο… Όλα άδεια… Δεν υπάρχει κάνεις…



Κι ύστερα ξαφνικά χάνονται όλα σαν να διαλύεται το πάζλ και παλεύω στο σεντόνι μου, να ενώσω τα κομμάτια. Να μην ξυπνήσω, να μην ξυπνήσω.. Νιώθω ιδρώτα να κυλάει στο λαιμό μου. Ξερά τα χείλη μου. Τι ώρα να ‘ναι;

..κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγερά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές..

Κόσμος, ξαφνικά, κόσμος πολύς και βαβούρα, μηχανάκια πηγαινοέρχονται και άνθρωποι περπατούν παντού και ένα ντριν μου χτυπάει τα μηνίγγια. Κλείνω τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο και τα ανοίγω. Εκτυφλωτικό φως, έχω πάλι αφήσει ανοιχτές πόρτες και παράθυρα για να εισέρθει το πρωινό φώς στα σκοτεινά μου όνειρα. Πρέπει να σηκωθώ αλλά δεν θέλω. Είναι ώρα… Τι να κάνω;


Κοιτάζω ξανά και ξανά τους δείχτες του ρολογιού.. Μέρα ή νύχτα; Δεν καταλαβαίνω. Αιωρούμαι στο τίποτα του χρόνου, στο αφιλόξενο κενό της άγνοιας, στην αβεβαιότητα που δεν αντέχω.. Κλειστά παράθυρα, σκοτάδι. Που είμαι;

..Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά..

Όσο δεν σηκώνομαι τόσο δυναμώνει το φως. Ιδρώνω κάτω από τα χειμωνιάτικα σκεπάσματα με τις χοντρές πυτζάμες. Δεν θέλω να σηκωθώ και κουκουλώνομαι. Τώρα είναι πάλι σκοτάδι. Μένω εκεί και παραπαίω… Γιατί δεν μπορώ να ξαναβρώ την βραδινή μου παραλία; Πόσο ήρεμη φαντάζει τώρα.



Σηκώνομαι διστακτικά και νιώθω να κρυώνω.. Ανοίγω το παράθυρο και εισβάλλει το λευκό. Χιόνι παντού.. Καθαρίζει ο νους μου απ’ τις εικόνες. Χάνομαι…

..Είμ’ εγώ,μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;..

Ο Μορφέας με τυλίγει λίγο λίγο πάλι στην αγκαλιά του και μέσα από το σκοτάδι των κλειστών βλεφάρων, ξεπροβάλλει πάλι η ασημένια λάμψη του φεγγαριού. Με ξαναβρίσκω να κάθομαι στην παραλία, πάνω στα βότσαλα. Τι ωραία εικόνα. Μένω… εδώ…



Γκρίζος ο ουρανός, ασάλευτος ο κόσμος.. Αυτές οι στιγμές πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, πάντα μ’ άρεσαν τόσο πολύ. Ένα δέντρο γέρνει πάνω απ’ το πέτρινο σπίτι. Που να βρεις καταφύγιο τέτοιες ώρες; Δεν ακούγεται πουλί κανένα..

Πουθενά δέν πάω ,μ’ ακους;
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς;

Ο σκοτεινός ουρανός και τα ατάραχα νερά, κοιτώ καθώς πλησιάζει η αυγή. Το μούχρωμα και τα απόλυτα κρυστάλλινα νερά αυτή την ώρα πάντα τα λάτρευα. Υπάρχει καλύτερο καταφύγιο; Δεν ακούγεται βοή καμιά.


Covenant - Madame De La Luna

Υπαρξιακό

Angry Night Out...

Ο Ιδρώτας μου εξατμίζεται σε αιθέρα,
Το Άγγιγμα σου ηλεκτρίζει μέσα από τα μακριά, λεπτά σου δάχτυλα
Και το μικροκαμωμένο σου κορμί, λυγίζει πάνω στο βράχο που κουβαλάει το σπαθί που πονάει για να βγει…

Ψυχές βαμμένες με κόκκινο μανό
Ανέγγιχτα κορμιά
Νεκρά Φιλιά
Στρόβιλος από διαστημική μουσική

Λίγη προσοχή και ένα άγγιγμα φτάνουν
Για να σε κάνουν να πιστέψεις πως το συμπάν συγκεντρώνεται γύρω σου
Ρίξε μια στροφή
Προσπάθησε να συλλάβεις ένα βλέμμα,
Και νόμιζε πως είναι το δικό μου…

Για το overnight feel good
Τέχνη και Επιστήμη down the drain

Ας στροβιλιστούμε
Κι’ αν δεν σε κοιτώ,
Προσπάθησε ακόμη παραπάνω
Και αφού απογοητευτείς κάνε πως φεύγεις, ύστατη κίνηση…

Ονόματα που έχουν γίνει ποίηση εξ’ αρχαιότατων και έχουν τραγουδηθεί δίχως άλλο
Εξαργυρώνονται σε μια κίνηση – στροφή και ένα φόβο

Κι’ αναρωτιέσαι …
Μένει τίποτα στο τέλος;

Στις αναλαμπές σβήνει η μνήμη
Σε 2,5” καπτιβάρεται ολόκληρη η ουσία της νύχτας και των κορμιών…

Για μια συλλαβή - τρία γράμματα - ,
Ξεπουλημένες ψυχές και άδεια βλέμματα
Κενά χαζογελά ποτισμένα βρώμικο καπνισμένο ιδρώτα και αλκοόλη
Ανάγκη να μην υπάρχουν αναστολές και το κεφάλι να ‘γυρίζει’

Βράδυ Καλό κι' απόψε...
Γυρίσαμε Πρωί...

Όνειρα Γλυκά.

Αναγεννημένος από τις στάχτες,
Πόθος αιώνιος του Φοίνικα που λάμπει μέσα σου…

Φεγγάρι ολόλαμπρο έντυσε κι’ απόψε την παρουσία σου.
Κι’ εγώ μένω να κοιτώ τον ασημένιο δρόμο που το φως του απλώνει στην νυχτερινή θάλασσα.

Σε βλέπω Νύμφη του αλμυρού νερού να στέκεις λουσμένη κάτω από το φως του,
Μακριά στον αντίπερα ορίζοντα.

Αναλογίζομαι,
Την Απόσταση, αν πρέπει να τρέξω πάνω στα σκοτεινά, ασημένια νερά
Ή μήπως να κολυμπήσω Μακροβούτι μια τέτοια ήρεμη νύχτα…

Αναλογίζομαι,
Μορφή εσύ της νύχτας και του πόθου που πιο κοντά δεν έρχεσαι, ιδέα, με τα λόγια.

Αναλογίζομαι,
Κορμί, Υπόσταση πραγματική που τα χέρια μου δεν φτάνουν να σ’ αγγίξουν.

Αναλογίζομαι,
Δρόμος ή Θάλασσα;

Πες μου εσύ,
Μέσα από τους ψίθυρους του τίποτα,
Μέσα από τους ψίθυρους του χτες,
Μέσα στους ψίθυρους του τώρα.

Και θα σε ακούσω Κυρά,
Εγώ,
Ο Δεινός Πραματευτής*,
Ο Λίγος άνθρωπος, με την Γραφή του.

Και αν δεν μπορώ ακόμη (αν και θα έπρεπε) Κυρά να σου μιλήσω,
Να είσαι σίγουρη πως,
Τα πάντα θα αφήσω στο χαρτί,
Και θα σε υμνήσω.

Έτσι.

Για ένα φιλί και μια καληνύχτα…
Για ένα όνειρο και μια σελίδα…

Έτσι.

Για μια Καληνύχτα…


* Βλέπε Ξυλούρης: "Ο Πραματευτής"…

Υπερβολικό...

Αδιαφορία πλήρης,
Στύσις ανιούσα.
Αδιαφορία απούσα,
Στύσις κλινήρης.
Αδιαφορία μέτρια,
Στύσις διαρκεία .
Έρωτας κεραυνοβόλος,
Στύσις Τοξοβόλος.

Στα μάτια σου κεντώ έναν αιώνα από χρυσάφι,
Στα απαλά σου χείλη μια πνοή που θα κρατήσει για πάντα,
Όχι την στερνή μου.

Στο πρόσωπο σου λάμπει το χαμόγελο μαζί και ο ήλιος που θέλω να δω να ξημερώνει,
Στην θωριά σου κάτω από το φως των κεριών αγγίζω τον έναστρο ουρανό
Χάνομαι και ταξιδεύω
Αγαπημένες μουσικές ξυπνούν ονείρατα και δάση

Στο τυχαίο μας άγγιγμα έκρυψα χτες την ομορφιά του τώρα
Και στο χαμηλωμένο σου βλέμμα κρύβω τώρα την ομορφιά του αύριο

Σαν με κοιτάς και χαμογελάς νοιώθω τον κόσμο στη φούχτα μου να αδημονεί να βγει
Νοιώθω μια κάρδια στενάχωρη που δεν χωρεί στα θνητά σώματα, τη δικιά μου
Ο πυρήνας του κόσμου σχηματίζεται ανάμεσά μας

Κάθε σου λέξη εντυπωμένη στην αιωνιότητα,
Κάθε σου βλέμμα χαραγμένο σε ένα ανέγγιχτο κορμί

Σαν πάρω το φιλί σου,
Θα ΄μαι πλούσιος, μα και συνάμα φτωχός
Γιατί σαν έρθεις εσύ θα φύγει το όνειρό μου

Θέλω άραγε ή μήπως όχι;

Φίλα με…
Κι’ ας γίνουν όλα μου τα όνειρα στάχτη
Φίλα με…
Κι’ ας είναι να γίνω στάχτη, εγώ
Φίλα με…
Κι’ ας είναι και στο Όνειρο.

Different Night Out

I am the radiant Sun!
Bitches around me in heat howl,
Mad dogs bark in precipitation,
It is the copulation of the days.
Who will?
Who won’t?

People born out of nothing,
People bringing nothing,
People living nothing.

Dance, dance, dance…
Feel, feel, feel…
Listen to the joker’s hypnotic music.
Dive in the trance of the so-called living.

The eternal shroud engulfing you…

Melt,
In the Lava of tomorrow.
Melt,
In the Lava of now.
Melt,
In the Lava of yesterday.

Become one with the starry night of the Milky Way…

Dionysus versus Apollo
The eternal fight
Has it ever ended?
No!

Fuck!
Hard!

Until the night is gone,
Until your brains lay onto the floor,
Until you are one with the floor,
Until You exist no more,
Living the undead life.

Night out

Industrial Χώρος
Αγάπη και έρωτας βαθύς τα σπλάχνα μου τινάζουν*
Αλκοόλες και φαινόλες με ποτίζουν
Και διηθούν την αγάπη μου για σένα,
Μα αθώα δεν είναι και ‘γω δεν είμαι άγουρος και ‘συ δεν είσαι κόρη… **

Σαρκοβόρες ορμές κυριαρχούν τον κόσμο και ‘γω πλέω στους ουρανούς, στις καραμέλες, και στα γλειφιτζούρια…

Προηγούμενες υπάρξεις είναι πια παρελθόν,
Λευκές νύχτες χιονισμένες και κορμιά παραδομένα,
Δεν είναι πια εδώ.

Μες στις αχαρτογράφητες θάλασσες τις ύπαρξης σου μου κλήρωσε απόψε ο έρωτας το Λόττο… ***
Όχι στο Νότο αλλά εδώ, στο χωράφι τούτο ‘δω…

Δώς μου ένα χορό, καυτό χορό να σε νοιώσω, να σε κρατώ, να πίνω τα φιλιά σου, να με ρουφούν τα μάτια σου…

Και ας είναι…


* Από τους ελευθερους πολιορκημενους του Δ. Σολωμού
** Από τον ερωτοκριτο του Β. Κορνάρου
*** Από το τραγουδι ‘Νότος’ – Μαχαιρίτσας / Στόκας

Κορμιά ζωγραφισμένα από ένταση ονείρων
Κορμιά παραδομένα σε έκταση απείρων
Κορμιά, κορμιά αλυχτισμένα από σαρκοβόρο πάθος
Κορμιά πολύχρωμα σε χορούς οργίων
Κορμιά διψασμένα όπου ο πόθος ρέει,
Η σάρκα ανατριχιάζει και
Το αίμα βράζει.

Διαπλεκόμενα μέλη
Ιδρωμένα μέρη

Νύχτες, νύχτες άγριες
Νύχτες ατελείωτες
Νύχτες μεθυσμένες
Νύχτες φιλόξενες:

Σε κείνα τα κορμιά
Σε τούτα τα κορμιά
Σε τούτα τα στήθη
Σε τούτους τους μηρούς
Σε τούτα τα λαγόνια

Έρωτας δίχως χρόνο:
Το σήμερα, το Αύριο ή το χτες.

Έρωτας δίχως τόπο:
Εδώ, εκεί, σε σένα ή σε μένα
Σε σένα ή σε μένα
Σε σένα ή σε μένα…

Μάτια ερωμένης
Φλόγα
Πυρωμένο Ατσάλι.

Πάθος άρρητο
Εξομολογημένος Έρωτας
Διάβολος Μεταμορφωμένος.

Βίαιη σάρκα
Φιλί που κόβει κομμάτια
Χείλια που στάζουν αίμα.

Ω Ρόδο των χιλίων νυχτών…
Τι κόκκινα πέταλα κοσμούν τα άστρα που φωλιάζουν μέσα σου…

Τα αγκάθια σου η μόνη παρηγοριά στο χάδι μου.
Και εγώ ερωτευμένος με την μορφή σου, όμορφο ρόδο – ακανθωτό.

Θα μείνω εδώ να σε κοιτώ, να σε μυρίζω.
Δίχως χάδι…
Δίχως φιλί…

Μόνο τη ζέστη απ’ τη θωριά σου…
Μόνο τα κόκκινα άστρα σου…

Successor

Everybody in life seeks for his successor

Societies are built on succession
Generations one after the other succeed each other hoping that the old will survive as part of the new but also that the new will go forth to create its own new

The path though does not always work as we hoped for or as we imagined

Sometimes the new is too new for the old
Sometimes the new is simply too arrogant
Sometimes the old is simply too afraid

The world keeps spinning though
The universe is immune, or most probably it does not give a damn

We are the only species on this planet that has the ability to pave its own path
As much as this brings with it pain and disruption
If we want to be true to ourselves we need to built a path full of spirit, heart and logic

The technique will show us the how
The heart will tell us the why
But only the spirit will light the way up front

Blessed are the meek in spirit
Because sometimes is better not to know
Sometimes it is better to find your way through the fog simply by groping around in the dark

But those who know
Those are the ones who have to be true to themselves
Those are the ones who carry with them the burden of humanity
Those are the ones who shall pave the paths we all walk on

To them we must all want to be alike
To the old we must all be turned into when our time comes to greet the new

The path to enlightenment is not the same for anyone

It is actually different for everyone

But we all start at the same point, as much as we finish at different parallel
Do not hope that the old will understand
Do not hope that they will be compassionate
Learn what you can and keep moving forth
As the old search for their successor so do the new search for their pundit

When the student is ready the teacher shall appear
When the teacher is ready the student will appear

If blood does not show its true face then something else will come along
And that is fine

We all seek our path through deep forests and heavy, icy fog
Through deep blue oceans and heavy storms
In the end of the day the only thing we have to pull us together is our common beginnings
Molecules of creation before we have even started
Let us walk our path

Free of the obligation

The master shall find the student
The student shall find the master

We keep walking
We keep walking
We keep ...

It is there where our steps will take us that we should have been all along
It is there where we are that our steps have taken us

And through the uncertainty
Through the clouds and the rain
Through the mist and the icy fog

If we look close enough we shall see the light that stands as a beacon

We shall feel the smell of the exquisite fruit
We shall hear the heavenly music
Drink the divine wine

What has given life eternal to the gods,
Now resides in our hands.

Work hard
Think freely
Imagine the unimaginable
And the world will follow

And if it doesn’t

Stay assured that in the end there is always someone who picks up the trail
Even if not the one initially planned

Travel

Away…

They say if you watch earth from a satellite you get to see the extend of damage we have done to our ozone layer, the pollution and a giant pile of space debris, our failed attempts to conquer the universe have left behind…
I am standing almost naked before I go to bed in my hotel room somewhere in the old Albion…
I put on my coat and open the window overlooking the street for one last night smoke…
I am not allowed to smoke, but I do it anyway…
Blatant disregard of the rules…
Human nature…
Savage…

I notice the fog. Thick and dump, it’s shivering cold…
I smoke…
The smoke seems to dissolve becoming part of the fog…

I watch the lights in the distance. How their light dissolves in the fog creating an almost frightening landscape.
Then I notice the trees. No leaves, just branches inter – connecting in the fog.
The cars buzz by with their lights creating passing apparitions in the fog.

If you look life from high above, as though you are not part of it, you get to see all the twists and turns and how they inter-connect through the fog.
Invisible in the sunny days, all our actions – decisions, how suddenly they seem in tune with one another.
As if our every step and mis-step was meant to bring us here…
Where we stand today...

Closer to our subliminal paths, our untold wishes, our unspoken dreams.
Intertwined paths of destiny, intercrossing with each other.
Does it all make sense?
Will we ever know?

In the end of the day, all we have is this blurry feeling that we live a life worth living…
Go on!
Live!

I come back inside, I shiver…
I zip the last of my long cold tea.
I am going to bed.

Good night to all! Sweet dreams…

Τα μάτια σου έπλασαν για μένα μια Θάλασσα μπλε, βαθύ…
Μια Θάλασσα γαλάζια…

Πλέω σε βαθύ ωκεανό…
Στραβό είναι το καράβι μου…
Στραβά αρμενίζω…
Στραβά πάει ο γυαλός…

Πλέω και γύρω μου πλέουν μαύροι ίπποι!
Άγρια άλογα του νερού…
Το καράβι μου ισιώνει…
Το ίδιο και η πορεία…
Το ίδιο και ο γυαλός…
Άγρια άλογα…
Μαύρα του Γυαλού…

Ένα κόκκινο πυρωμένο τσουβάλι κάρβουνα…
Στρώνεται μπροστά μου σε μια κόκκινη πύρινη γλώσσα για δρόμο…
Διχαλωτή, με άπειρες σπειροειδείς διχάλες…
Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι…
Μέχρι εκεί που φτάνει το άτομο…

Πύρινες συνθήκες…

Αίμα χυμένο από δαίμονα αφηνιασμένο.
Ποτίζει, νοτισμένο χώμα μ’ αγιασμό αναβαπτισμένο…

Αναβρύζει Φως, μέσα σ’ ένα κόκκινο ζοφερό κολασμένο τοπίο…
Καπνοί αχνιζόντων χωριών, σε μουσκεμένα τοπία σκεπασμένα με κίτρινα φύλλα…
Καθαρίζει ο καπνός και τα φωτά είναι πολλά και κινούμενα…

Τα τύμπανα κρώζουν εμβατηριακά…

Έρχονται!
Ερχόμαστε!
Έρχομαι!

Μοναχός άνθρωπος, σώμα χιλίων αγγέλων.

Τα μάτια σου έπλασαν για μένα θάλασσες:
βαθιές και γαλάζιες
αφρισμένες και γλυκές
σαρκοβόρες Λάμιες με το γλυκύτερο τραγούδι των Σειρήνων…

Σε πέρασα…
Σε έφτασα…
Έρχομαι!

Ο δρόμος είναι στρωμένος με άσπρες και μπλε ρίγες
Και ένας πίθηκος χορεύει Ραπ ρυθμικά, πάνω κάτω…
Πάνω Κάτω…
Πάνω Κάτω…
Πάνω Κάτω…

Ξανθός, ψήλος άγγελος διαβαίνει μπροστά μου και χορεύει πλάι μου…
Τρελός, ανθισμένος χορός καθαγιασμένος από διονυσιακό ποτό…

Μωβ arabesque κρίνοι απλώνονται στους τοίχους ταπετσαρία…
Πολύχρωμα φωτά φωτίζουν την χορευτική μου, κινούμενη νύχτα…
Φιλιά, κορμιά,
Κινούμενη, χορευτική νύχτα…

Κίτρινα Φύλλα

Έξω από το σπίτι μου υπάρχει μια τεράστια Καρυδιά…
Κιτρίνισαν τα φύλλα της…
Γέμισε ο δρόμος και η είσοδος από κίτρινα φύλλα…
Και η αυλή και η ταράτσα.
Και ο Άνεμος τα έσπειρε παντού…

Γέμισε ο τόπος κίτρινα φύλλα…
Παντού…

Γέμισε και η κάρδια μου με κίτρινα φύλλα.
Γέμισε και η ματιά μου με κίτρινα φύλλα.

Γιατί πέφτουν τα κίτρινα φύλλα, μαμά;
Και πού πάνε όταν φυσήξει ο Άνεμος, μαμά;
Μέχρι πότε θα πέφτουν τα κίτρινα φύλλα;
Πότε θα ξαναβγούν τα πράσινα φύλλα και τα πολύχρωμα λουλούδια;
Πότε θα ξαναγεμίσει η κάρδια μου με όμορφα λουλουδια;

Να μην υπάρχουν πια κίτρινα φύλλα παρά μόνο όμορφα λουλούδια…

Μόνο όμορφα λουλούδια...

Thoughts of Darkness...

I wonder when or rather if people ever come in terms with their past.

Maybe if before we died, God, the Universe, Budha, Allah, or whatever supposedly exists out there which no-one has seen though, gave us a week to reconcile with the past.

What would happen then?

Life is a joke and together with it anything that human “collective society” brings with it.

Life is an insurmountable suffer, a never-ending toil and whoever thinks other way is either a fool or a sage.

Life is indeed an unbearable torture for each person, the problem is if we had some brains, because we don’t that’s the only thing for sure, then maybe we wouldn’t have to experience life as such.

Most people need to reach death to understand how screwed up their life really was and most of us need to reach that point to first forgive ourselves for our mistakes and then the people (?) around us. Most of us need to reach death to realize that at some point we were alive, but then we do live in a perishable world where everything dies and lives and lives and dies and so forth indefinitely. And there is no stopping at it; there is no beating around the bush when it comes to the end we are all going to die. Yet it would have been nice to realize how alive we were before that.

Why is it so hard to look back and understand our former being with honesty and sincerity, but as well as others’.

When did we forget how to live and started searching for meaning in our surroundings?

The only place meaning resides is inside of us, in the deepest depths of our existence and in the archaic, archetypal, most basic experiences we get from each other. A touch, a smell, a smile, a sound, a taste these first few innermost basic experiences these are what guides us in life. This is where we should look for meaning not in the whole clutter we keep building in this so called “society”. There is no society, just a foul joke played by some entities on some other entities…

All we have to do is first look in and then look out and we will see a much clearer picture, a much clearer blue sky than we could ever imagine.

Καζαντζακικό

Το χρέος που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας είναι να σηκωνόμαστε κάθε μέρα και με νύχια και με δόντια να πολεμάμε αυτά που μας μποδίζουν. Αυτά που μας μποδίζουν να ολοκληρωθούμε να φτάσουμε εκεί που ο δρόμος του φωτός μας καλεί να φτάσουμε. Ας σημαίνει αυτό ότι θα χάσουμε τη σάρκα μας, ας σημαίνει ότι κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ για πολύ να σταθεί δίπλα μας, ας είναι! Μόνο η μάχη μπορεί να μας σώσει! Συνεχής, αδιάκοπη και σκληρή, αδυσώπητη με λύσσα!

Στο τέλος της μέρας οι ανατολές που θα εγγραφούν στα μάτια μας θα είναι λαμπρότερες όλων…

What's in a Kiss?

Never thought I'd feel again

Feel the darkness fade and see the morning sun arise
Never thought I'd feel alive again
Senses dull and blunt from all the lies

Now, when I hold your face so close to mine
I see a place where the sun will shine, with you it is divine
Looking down into those eyes
I know, I'll be lost and never found again

Kiss me once and I will surely melt and die
Kiss me twice and I will never leave your side
(If)
Dreams come true

Do I dare to trust this time?
Ooo, the bells of fortune, will I ever hear them chime?
Only those who have been burned before
Truly know the meaning of hell's flaming core

I was the brooding night and you were dawn
Saving me for I was forlorn, in your light I am reborn
Looking down into those eyes I know,
I'll be lost and never found again, oh

Kiss me once and I will surely melt and die
Kiss me twice and I will never leave your side
(If)
Dreams come true

And when the walls are breaking down on us
When all we see is misery, will you still believe in me?
Looking down into those eyes
I know, I'll be lost and never found again, oh

Kiss me once and I will surely melt and die
Kiss me twice and I will never leave your side
Until the sign of winter
(Dreams come true)
Always by your side
(Dream)

(Picture Source: http://www.klimt.com/klimtmuseum/images/big/klimt029big.jpg, accessed online 22/09/2009)
(Lyrics Source: http://www.mp3lyrics.org/h/hammerfall/dreams/)

Powered by Podbean.com

What do we really know about loss or creation?
If we have never bore a child, if we have never lost a lover (for real…).
Where does our power for the unfathomable come from?
Is it somewhere near the abyss we all nurture within or from the stars that besides us shed light to our path?
What do we really know about anything?
If we have not seen a child grow and fulfill its dreams, if we have not seen people live their lives fully and die.


How are we supposed to pave our way, through our fears and our avoidances, through the abyss us all bear deep in our souls?
Change is inevitable and with it the pain, of letting parts of you wither and die.
But such is the way of nature, such is evolution and we have no right to stand against it.
After all walking forward means always leaving something behind.


Don’t stare too long to the abyss because it might actually look at you back*.
If you have the power, keep on going without ever shedding a tear, without ever turning.
Otherwise hope that you will have the power to fall into the abyss and emerge reborn.
A New Dionysus, full of Apollo**…

* “Battle not with monsters, lest ye become a monster, and if you gaze into the abyss, the abyss gazes also into you.” Friedrich Nietzsche — Beyond Good and Evil
** Something my friend X... taught me once...

Τα χείλια μου ποθούν να αγγίξουν την ηδονική σου σάρκα,
Καθώς θα τα εναποθέτω επάνω στο υγρό από τον έρωτα κορμί σου,
Θα ρουφάω μαζί και το νέκταρ της ζωής.

Κάθε σταγόνα από τον ιδρώτα του κορμιού σου,
Θα ποτίζει τα λεπτά μου στην αιωνιότητα.
Και όσο οι σάρκες μας θα παράγουν τον δικό τους επουράνιο ηλεκτρισμό,
Εγώ θα ρουφαω τις πνοές σου για να πιω την ψυχή του κόσμου.

Μεθυσμένα χείλη, εκστατικά άκρα.
Παλλόμενα κορμιά για την παραγωγή μιας ενεργείας δίχως άλλο.
Στιγμιαίες εκρήξεις και ολοκληρωτικοί οργασμοί στην υπηρεσία της γέννεσης και της δημιουργίας.

Αντιμαχόμενοι άγγελοι σε μια πορεία προς την θεια Ένωση,
Φλεγόμενοι άκατοι του χτες, δημιουργούνται στο σήμερα, προβάλλονται στο αύριο.

Και ως ξεδιάντροπος παρατηρητής από εκεί μακριά, μας κοιτώ,
Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι.

Μια φαντασία ανύπαρκτη, πιο αληθινή και από την ζωή.

A Night in Chania... Views of the Old Harbour

Θα σ' έλεγα Αστέρι μου,
Αλλά τ' αστέρια λάμπουν μια νύχτα σαν κι' αυτή γιατί αντανακλούν των ματιών σου το φώς.
Θα σ' έλεγα Αγέρι μου,
Αλλά είναι των χειλίων σου η πνοή που κάνει τα φύλλα να θροΐζουν.

Στην λάμψη σου,
Αντιφεγγίζει η άνοιξη* της φύσης.
Στο χαμόγελο σου,
Ζωγραφίστηκε η γέννησίς της.
Μ’ ενα σώμα όλο χαρές της Κύπρης,
Κι’ έναν ήλιο να χορέυει γύρω σου,
Πράσινα ανθίζουν τ’ άνθη και
Πελώριος περιστρέφεται ο κόσμος.

(Botticeli)

Στη θωριά σου,
Της Κύπρης οι αρετές αντιφεγγίζουν.
Και ο έρωτας,
Σαν παιδί μικρό στης μάνας του την αγκαλιά ποθεί να γείρει.

Δεσμοί....

Τι είναι τούτοι οι δεσμοί;
Αυτοί που μοιραζόμαστε.
Μην είναι έρωτας;
Μην είναι αγάπη;
Μήπως φιλία λέγονται;
Ή μήπως αυταπάτη;

Πεταλούδες που πεταρίζουν ελεύθερες,
Αφού το νέκταρ, το γλυκό, έχουν καταναλώσει.
Τι είναι τούτοι οι δεσμοί;
Που είν’ η πηγή τους;

Κοιτώ…
Στα μάτια σου.
Δύο γαλαξίες.
Στο γέλιο σου τον ήλιο.
Πώς κάποιος μ’ έπεισε κάποτε μέσα μου, τίποτε δεν αξίζω.

Μα μέσα μου ο τόπος,
Νέκταρ και πεταλούδες.

Τι είναι τούτοι οι δεσμοί, πώς τους αποτινάζω;
Θέλω, δεν θέλω;
Και μπορώ;

Τι άραγε να κάνω;

Bonds...

I open my eyes
And the sea of seas lies there.

It is the stuff of legends
And I am crossing it with a penurious boat and music in my ears.

The bonds we share,
Are they anything more than a feeling?

Would you die to protect them?
Would I die to protect them?

The bonds we share,
Are they anything more than a feeling?

Powered by Podbean.com

Όρθρυς

Την σκάλα τ’ ουρανού ανέβηκα,
Περπάτησα.
Μα δεν τα κατάφερα.
Ούτε μισή ώρα δρόμος,
Και πάλι πίσω.

Τις πύλες τις φυλάγανε,
Μεταλλικά θηρία.
Χωμένα στο χώμα,
Περιτριγυρισμένα από δάσος άγριο.

Ανέβηκα
Μες’ απ’ το άγριο δάσος.
Βάδισα
Στο τραχύ το χώμα.

Τραχύς ο Δρόμος,
Μα γλυκιά η πορεία.
Και από πάνω ο Ουρανός θλιμμένος,
Μοιράζει απλόχερα,
«Αίμα και ύδωρ». Είπε κάποιος,
«Έχει πεθάνει».

Μα συνεχίζω να περπατώ,
Και όσο το πόδι πατάει πάνω στο χώμα,
Το Νοτισμένο από τη βροχή,
Τόσο μουσκεύει η ψυχή μου.
«Αίμα και Ύδωρ»
Και παρακαλώ να μην σταματήσει να βρέχει.

Καθώς κατέβηκα ένας άγγελος με χαιρέτησε.
Γέρος δίχως δόντια, μα τα φτερά του ολόλευκα.
Περιτριγυρισμένος ποιμένας από το ποίμνιό του.

Στη βάση με περίμενε γιορτή.
Αργάτες – άγγελοι, φύλακες των μεταλλικών θηρίων,
Χορό είχανε στήσει – ένα μεγάλο φαγοπότι.

A glimpse of the future past or retrospective visions

Black stand the sands of time.
Shallow stand the waters of the sea.

Forsaken lands and the hope of dreams brought them together.
The end of dreams and the harsh reality will bring them apart, just around the corner.

Cometh and goeth the waters.
Archaic form of the never ending change, these waters hold the key.

Forgetfulness is not the issue but living is.
Through the vagaries of time and the fights within and without,
thus shall life find new paths to tread upon.

The waters move and so does the earth beneath them, with them.
Turbulent as they might be and deep beyond reckoning,
they shall always be there to provide us the layaway.

Emotions of the past uncovered in this present or that future,
shall be the companions of a lifetime as long as they remain carefully sealed behind the mind's doors.
And be that they escape, be grateful,
for they show who you really are and what carry you with you.

Step on the water with the fear of God and the love of man,
and walk on them as an angel sent to carry a message.
For the watery ways shall always provide you with a safe passage to the strange lands of glory,
even if it is fire, wind and earth that you carry.

Bonds forged in a tense time full of passion and relative innocence,
even though it seemed forging them took time, moths or even years,
they shall be destroyed in a mere moment, random or conscient.

And as the waters bring you forth every time,
so will the tide take you back.
And as you came into life so shall you un - come.

Black stand the sands of time, but walk them and they shall turn to gold.
Shallow stand the waters of the sea, but decide to cross them and you shall see they're deeper than they look.

Reincarnation or the memories of a life past.

The dog put his head out of the window of the moving car. Aaaaa. The weather was hot, more than it should. The air of the moving car made him feel nice. He felt the air going through his hair and his nose got to cool off. He liked it... The way the hot air was caressing his hair because of the car's speed that... He liked it. Next step the tongue out. Aaaa... This was the epitome of happiness. Cool tongue. He flapped his tongue in and out and felt a giant amount of joy that he expressed by barking thank you to the gentle wind that embraced the car. His mind wandered off. He thought of the party last night. He liked his Master's parties, there was always someone that would care enough for him and play with him for some time. He kind of missed playing. He was already 5 years old and in human years that meant he had already reached 35. Aaa, he thought life runs faster than me and put his head back in the car and sat down in the back seat resting his head on the lap of little Mistress. He came to think about his life. People tend to think that anything besides the human life is simple and uncomplicated. How wrong they were.



But that was not what was troubling him. Lately he had these flashes, something like intense memory flashes. He remembered a human life. He wondered how it could be possible to remember a life before the one that you are living now and especially one of a different species. He remembered once he'd heard his Master talking about the meaning of reincarnation and how people who have done bad things in their life come back in the form of an animal or a tree. So he wondered whether he had done actually something so bad so God decided to send him back as a dog to teach him a few things or if this was just a great joke played by God. Maybe some clerical error in God's administrative services sent him back in such a dog body.



He didn't think about it a lot and suddenly he felt a scratch on his back. So he rolled over with his feet in the air trying to scratch his back on the seat, but the little Mistress thought he wanted to play and scold him. Thank God he'd already scratched his back. So there he was thinking of his older life again. He remembered himself as what the humans call a man. He did not remember much details of this life certainly he could not remember names and places. All he had where these flashes that came and went.



Pictures of a life he couldn't but ask himself whether it was true or invented. Memories some times seem to be subjective. A subjective, self-referenced narration of acts that, you and others did. And besides that, the fact that everyone used different words to describe the same things could even more worsen the ability of anyone to recall a memory in "objective" terms. He wondered whether the other dogs smelled different things the same way he did.

He was tormented by the same flashes though, for quite some time now and he could not but think about them especially when he sat leisurely in someone's lap, like now. The flashes were intense, they came and went in their own will and he could not really make sense of their order or something. He saw the man walking to the beach, working, making love, partying. He saw him in various instances through the course of the man's life. Normally he wouldn't feel worried but his dog senses felt alarmed every day he had one of those flashes and in the past few times his senses went pretty much crazy. However he was a dog after all and during such trips he used to dose off in the lap of Little Mistress. So he opened his mouth and yawned; turned a bit and tried to dose off upon the tender lap.



The flashes however were not on strike today. He saw himself as a human again only this time the flash was the worst ever. He could actually feel every bit of life flowing through such a human body and the sensation startled him. He tried to bark aloud in his dream in a futile effort to escape it but curiously enough the only thing that came out of his mouth were human screams. He then turned his head. He saw himself in a dark, damp and dirty alley; down towards the end of the alley he saw his dog self looking at him. He stayed petrified. His dog self was looking at his human self...How could that be, that both selves were present in the same dream? Oh lord that was weird. His dog self was barking at his human self. Why? He tried to bark back in an effort to talk with his dog self in the dream but no luck... His dream dog self did not seem to notice. So he tried looking around as a human. Then it was when he saw it... He looked down and he saw the body of a young woman lying over there covered in something that looked like... Blood... Where did this blood all come from...?



A half naked body of a young woman laid in front of him shot dead with blood all over. He looked at his shirt; his hands; his trousers...Blood everywhere... He put his hands down to touch the street and his right hand grabbed something that felt like a gun. He picked it up and there he saw the murder weapon a small revolver 6 shots loading. He looked at the woman, 4 shots; stomach, heart, shoulder, head. Two should be left still in the gun. He thought very fast to unload them both on himself. But something stopped him. It was a dog barking at the end of the alley. He could draw unwanted attention to him. The dog had to die. He walked towards the dog; the dog didn't move but was barking continuously... He reached closely and shot. The dog fell dead. For a moment he stayed there looking the dead dog. It was strange, he felt more sad for the dog than the body that laid back there. A beautiful young woman dead. Covered with blood. He'd already forgotten what she was to him, why he had killed her. But the dog, the dog had something extremely familiar. He turned the gun to himself and pulled the trigger. As his human body fell to the ground his soul realised he had just killed himself in another life.

Η κηδεία

Μακρινό το βλέμμα στο σκοτάδι,
Κοντινό το φως στο πνεύμα.

Θλιβεροί χοροί απαστραπτόντων μουσικών

Επιτάσσει ο χώρος το χορό

Όλα τα ζώα ακολουθούν

Μα το γεγονός ανήκει σ'εκείνον τον θλιμμένο προβολέα
Σε εκείνη τη μορφή που αργοστέκει κάτω από το ωχρό φως
Παράμερα, μακριά και πέρα.

Αλαλαγμοί ακούγονται,
Ανθρώπινα κοράκια που τσιμπολογούν,
τις Σάρκες των ζωών.

Θυσία – Θυμιατό
για την Ενθύμηση της Σάρκας;
για μήπως για το Αιώνιο Φαγοπότι του Τίποτα;

Κρώζουν τα αλλόφρονα κοράκια
Μα τίποτε δεν ακούγεται πέρα από τα λίγα εκατοστά του τετραγώνου.
Ήχοι και ραμφίσματα κενά, το νόημα νεκρό,
Θαμμένο και αυτό.

Το πένθος του τίποτα κρώζουν,
Μα κάτι απ’ αυτό – το Πένθος – μου Ανήκει!
Και ζητούν να μου το πάρουν και να μ’ αφήσουν με το τίποτα.

Με αφορμή ένα ταξίδι...*

Κάπου εκεί στο Βορρά,
για δεύτερη φορά,
ανακάλυψα στο λευκό το χιόνι θαμμένα μυστικά.


Με συντροφιά κάτι πακέτα τσιγάρα, λίγη τσικουδιά και ένα κομμάτι φέτα,
Μια γεύση από πατρίδα και μια ρουφηξιά θανάτου για την παρέα,
Ξεκίνησα κι' απόψε μια δεύτερη φορά...


Μέσα από στιγμές μαγνητισμένες και αιχμάλωτες στα 12 mp ανακάλυψα και πάλι την ιστορία ενός φίλου...


Σε μια χωρά ξενική, για μιαν αγάπη ξενική και έναν πόθο αυστηρά ελληνικό
είδα την ιστορία να ξαναγράφεται μοντέρνα και αυστηρή...


Ποσά κορμιά λιγοψυχήσανε στο δικό σου κορμί, τον ρώτησα...
Και χαμογέλασε αμήχανα


Ταξιδιώτες του είπα είμαστε όλοι
Αέναοι μαθητές στο ταξίδι της ζωής
Και συμφώνησε αμήχανα


Γυρίσαμε εδώ γύρω, και ανάμεσα σε πλοία και πρωτεύουσες, δρόμους και ανθρώπους
Μέσα από βράδια μεθυσμένα, αποπνικτικά
Γυναίκες και άντρες, ξανθοί με χρυσαφένια μαλλιά και λευκοί σαν το γάλα
Λαμόγια και συμμορίες κρυμμένα στις γωνίες
Στιγμιαίες γνωριμίες, ποτέ αλλιώτικες, με την αποτυχία της ματαιοδοξίας
Το κάτι για εμάς, και το τίποτα για τους άλλους να γεμίζει τις τσέπες μας
Ξαναβρήκαμε τους εαυτούς μας...
Δεν φέρνουμε πίσω ενθύμια και κατακτήσεις, παρά μόνο εμάς και μια ματιά αλλαγμένη...


Είπαμε πως ίσως κάποτε,
Να αλλάξουμε...
Κάποτε,
Να γυρίσουμε κατακτητές...
Κάποτε,
Να φύγουμε κατακτητές...
Μα θα πεθαίνουμε με την Ελπίδα...
Ας ελπίσουμε πως θα έχουμε πρώτα ταξιδέψει όσο μας βαστάζει...


Είδαμε και περπατήσαμε,
Απαθανατίσαμε.
Αιωνία η ματαιοδοξία να μην χαλάσει το χαρτί
Μα οι καλύτερες μνήμες για πάντα θα μείνουν ατύπωτες μα χαραγμένες...


Και όπως ήρθα έτσι φεύγω,
Με δυο βαλίτσες πιο γεμάτες,
Μια γεύση από το αλλού,
Και την ελπίδα να την κρατήσω μέσα μου,
τόσο όσο θα χρειαστεί ν' αλλάξω...

* Στο φίλο μου Σ. και στη ζωή που χτίζει σε κρύα, χιονισμένα τόπια...