Βράδυ Λονδίνου

Ακουμπάω στο κρύο ξύλο
Γεμάτος απο Ρακή και καλό φαγί
Καπνό του Καουμπόη και σοκολάτα των Μάγιας

Ο συγγραφέας απέναντι κοιμήθηκε κι
Εγώ σχεδιάζω ποιηματάκια σε λάθος κομπιούτερ
Πόσα χρόνια είχαμε,
Εσύ εκεί, εγώ κάπου αλλού
Και στο ενδιάμεσο λίγες συζητήσεις…

Κι όμως μετά απο τόσα
Εγώ στο καναπέ φορτωμένος κι
Εσύ απέναντι πάντα κύριος και λεπτός
Ανταλάσσουμε σχόλια ριπές και
Γέλια αξίες…

Το ετερόν σου ύμισυ λείπει
Και εγώ συμπληρώνω ενα τοπίο

Αχ! Καλέ μου φίλε πόσα κι άλλα πόσα
Κι ως τότε ακόμα θα είμαστε εδώ
Στις σκιές και στο χιόνι,
Πίσω απο την κάπνα και το φουγάρο
Το τζάμι και το νερό…

Ακόμα τραγουδώ
Σαν τα παλιά στοιχάκια
Και την πνοή του καπνιστή
3000 χιλιόμετρα

Complaints of a Fruit

I wonder why on Earth he bit me.
He probably couldn’t keep it in his pants!
And then, after so many years, this guy is waiting for me to fall.
What am I?
Everybody’s answer?
I shall not fall!
I await the caressing hand that will gently pull me,
away from my mother’s womb.
Carefully undress me,
spoon my insides out,
beat me to a pulp.
What a taste!
Some tongue feeling the pleasure…
Now I can scream:
I AM JUST AN APPLE!

Μυαλού Περιπτύξεις

Γυμνό κορμί
Μια σάλπιγγα στα χεριά μου
Κολυμπώ σε θάλασσα
Σάρκα πλημμυρίζει τα ρουθούνια
Γεύση αίμα και ιδρώτας
Γλωσσά τρώει γρανίτα
Μακριά βγαίνει και γλύφει
Χεριά πιέζουν
Στήθη, κοιλία, γοφοί, εύφορη κοιλάδα
Παλινδρομικά
Αυτός
Αυτή
Κίνηση συγχρονισμένη
Ρυθμός
Ιδρώτας
Βρεγμένα σεντόνια
Μια στιγμή
Το σπέρμα πλημμυρίζει

Page of my Dreambook

It is black
And the ink is white
The letters are small
And the text condensed
Meaning?
There is no meaning
Just dribbles
Of an old young fool

Drunk and disorderly
The page looks
It reeks of alcohol and smoke
But through the smoky veil
The dampened atmosphere
Deep in the soul’s cabaret
There my Dreams peacefully reside.

The Renaissance Discovery of Time

The painting is Ideal
Ideal is time
Time is existence
Like Botticelli’s Spring
My time and Yours
Flowing, continuous, perplexed
But also simple and beautiful

Are we an Ideal?
Living in time
Discovering our Ideal
Painting our Spring

If we were
Which Museum would house us?

Train

The train takes off.
Yes…It flies, no rails does it follow.
What would happen if trains flew?
The birds, the landscapes, pass by too fast to discern anything.
All is too green
Houses, animals
Seem to be one
One big cow for the whole journey
Only near the stations, cities closing
The rhythms of everyday life
Resumed once more
Cars, traffic lights, families with groceries, people crossing the street, coming and going…
The beggar lying at the far corner
Cold again tonight
I will have reached home by this journey’s end.

Train station Roof

Standing you see
The families rushing to the coaches
The kids that follow, unwillingly
The lovers’ goodbye kiss
The tears that flow, unwillingly
The friends saying farewell
The looks back at the departed, unwillingly

In the end
A whistle’s blow
The beginning of a journey

Love walking down the street

Love painted on their faces
Felt through their embraces
Colours and sizes vary
As do creeds and stories
But everywhere you look
They cluster
From the skies the outfit
Resembles an oriental rug

Love born

Love is born
The cigarette is lit
She laughed…
A hug at the bar
A kiss for good night

Love was born
While the wind blew
And the Willows wept
The ducks swam leisurely
And the fishes nibbled the bread…

Love will be born
Two minutes ahead
While you put your cigarette out
And open the door
Her shadow caresses you
Your breath catches her aroma…

Moment of chance
Or the universe’s deliberation
Your walk
Shall be accompanied…

Greek night

Πίκρα αμετανόητη
Αυτό το αίμα πως με βαραίνει
Ίσως βέβαια είναι και τα είκοσι κοτόπουλα βραδινό…
Αίμα…
Στον άνεμο!
Τόσο άρωμα, τόση ζεστή θα λιποθυμήσω
Και το τσιγάρο δεν βοηθά…
Πάρτυ λέει μετά
Σκατά στα μούτρα τους!
1000 ποσά μίλια βορειοδυτικά και οι κώλοι κουνιόνται με τον ίδιο διαφορετικό τρόπο σε άλλους κάπως ρυθμούς!
Κρέπαρα!

Πρωί Λονδίνου

Ο γκρίζος ουρανός
Η υγρασία που έχει θολώσει το τζαμί από το βραδύ
Ανοίγω το παράθυρο
Μπαίνει κρύο, να ξυπνήσω θέλω
Κάνω ένα τσιγάρο
Απαγορεύεται
Όχι αν δεν σε πιάσουν!
Το ταξί ακριβό
Ο σταθμός μεγάλος
Και το πακέτο φεύγει από τα χέρια μου σε έναν άστεγο
Κόσμος περνά
Πάει κι έρχεται δίχως σταματημό
Το πλήθος που στριφογυρίζει
Αν σταματούσε μια στιγμή
Θα έμοιαζε με φωτογραφία…

Λίγες ώρες πριν…

Οι ώρες κρεμαστήκαν από το ταβάνι και άρχισαν να στάζουν σιγά σιγά
Οι εικόνες ριζωθήκαν στο χώμα και άρχισαν να στοιβάζονται, με το νερό, σε πέτρα
Σταγόνα τη σταγόνα

Πλέω ενδιαμέσως

Μεταξύ χρόνου και εικόνας

Εκεί η συνείδηση αποκτά υφή και η φαντασία σκέψη

Αγλαΐα

Έτσι κι εσύ
Έρχεσαι και παρέρχεσαι
Στιγμές σκορπισμένες είσαι
Ένα χαμόγελο μέσα σε χιλιάδες κηδείες
Και για αυτά τα φευγαλέα λεπτά
Αυτές τις στιγμές σαν το φτερούγισμα μιας πεταλούδας
Εγώ πρέπει να είμαι παρών
Να σε πιάσω, να σε πιω, να σε καταπιώ, να σε χωνέψω
Να είμαι παρών, όχι απών
Να είμαι παρών, να λέω είμαι εδώ! Στ’ αλήθεια εδώ
Κι εσύ να κάθεσαι για λίγο
Κι έπειτα μόλις στρίψω το βλέμμα να εξαφανίζεσαι

Δεν μου είπες ποτέ το όνομά σου
- το πραγματικό –
Πώς θα σε βρω;
Θα με βρεις εσύ, μου μηνύουν
Πώς θα σε αναγνωρίσω;
Ποια οσμή, ποιο άγγιγμα, θα σε ξεχωρίσει;
Μέσα στις χιλιάδες στιγμές

Αααχχ...!
Αγλαΐα...

Κάποιες φορες...

Κάποιες φορές στη θύμηση,
μένει μόνο η τύχη.
Κάποιες φορές στα δάχτυλα,
μένει μόνο η στάχτη.
Κάποιες φορές στα χείλη,
μένει μόνο η δροσιά.

Και εκείνες τις άλλες,
που επιβιώνουν τ’ άλλα
τα και καλά σημαντικά
τα οριζόμενα ως τέτοια,
αντιδρά ο νους κι αν θέλει καταγράφει.

Στη Θάλασσα

Οι αποχρώσεις του λευκού
Αναγερνούν την άμμο
Και λίγα μέτρα
Οι πέτρες πρασινίζουν
Το γυαλιστερό βυθό

Τα ψάρια γλιστρούν
Στο άγγιγμα
Το κορμί ιδρώνει
Στον ήλιο
Και τα χνώτα σου
Μυρίζουνε γλυκάνισο

Πως τελείωσε τούτη η μέρα
Στο δειλινό
Την είδα

Πορφυρό Φεγγάρι

Στην τύχη
επαφίεται η αλήθεια
εκεί που τα βλέμματα συναντιούνται
και τα δάχτυλα ερωτεύονται αβίαστα

Αυτό το χαμόγελο
με ταλαιπωρεί
δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω
πώς να ανταποδώσω

Το βλέμμα και τα χείλη
Το άγγιγμα και η πνοή
Πώς να τα φτάσω;

Σε ποθώ
Και στο τέλος το μόνο που μένει
Μια πικρά του τσιγάρου
Και μια ζαλάδα του ποτού

Beauty

Η ομορφιά σου είναι το τριαντάφυλλο που κάθε μέρα ανθίζει στον κήπο μου…
Στην Ισπανία του μεσαίωνα μου είπαν πως στον τρίτο έδιναν ένα χρυσό τριαντάφυλλο, ένα αργυρό στον δεύτερο και ένα απλό στον πρώτο.
Έτσι και η ομορφιά σου
Δίχως λέξεις
Μόνο πέταλα…

Σ’ ένα ταξίδι μια κοπέλα έγειρε στον ώμο μου να κοιμηθεί,
Τούτο το ασύνειδο, το ξένο, το τυχαίο άγγιγμα
Μ’ έκανε να νοιώσω πως αξίζω το θάνατο
Το δικό σου θα μ’ έκανε να νοιώσω πως αξίζω τη λήθη
Ίσως γι’ αυτό το μόνο που μας χωρίζει είναι η αλήθεια…

Ένα κόκκινο φεγγάρι φέρνει την ποθυμιά των χειλιών σου.
Και εκεί προς το τέλος στέκω και περιμένω…

Πως μπορεί κανείς να καταλάβει την αρρώστια του ερωτευμένου;
Ήθελα ν’ ακούω για σένα…
Είπα του παραμυθά να μην σταματήσει παρά μονό μ’ εκείνη την αργή, σταθερή, συγκαταβατική φωνή του να τραγουδάει τ’ όραμα σου…
Αυτό που είχε βιώσει μαζί σου…

Μεσημέρι Αυγούστου

Μακριά από σένα ξόδεψα τα νιάτα μου
Να ζήσω, πώς πρέπει, έμαθα
Και τώρα από αυτή τη θέα
Κοιτώ τις απλωμένες μακριές καμπύλες σου
Τα δροσερά νερά σου
Και την όμορφη χλόη που καλύπτει τις γυμνές σου αλήθειες

Το δυνατό φως με τυφλώνει
Η ζέση του μου καίει την επιδερμίδα
Για αυτό απομένω
Κλεισμένος ψηλά από το παράθυρο
Τυλιγμένος στην ψεύτικη δροσιά
Να γεύομαι ότι το άγγιγμα φαντάζεται

Κάθε βήμα κρύβει μαζί του ένα φόβο
Κάθε λεπτό κρύβει μαζί του το μέλλον
Πως το μπροστά φαίνεται
Σαν ποτέ να μην έκανα ούτε βήμα

Κάθε μέρα ξεπλένω τα χνώτα μου
Θολώνω το μυαλό μου
Με αρχαίες τελετουργίες
Καθαρίζω την πίπα μου και ρουφώ βαθιά
Ίσως αυτό το αρχαίο γιατρικό
Ξεκαθαρίσει το βλέμμα

Feelings of separation and distance

I touch you; the belly of mother earth
But between us lays an ocean
Not to be transcended by time
Not time its creator

Seulement la langue
Poor, though lips still bear the same taste
Deserted, though words still carried with the wind
Seulement la langue
Powerful, though no actions reside
The only way, though not complete

Ah! But the woes of long brush strokes
Upon the pale carnal canvas
Painting with locks of gold
Oyster’s blue upon the white clouds
I see the skies and my hands caress the Milky Way
How soft of a touch does it take not to disturb a galaxy?

Standing on the shore of the ocean
I see my longing, I decide not
Say farewell to thee
Or part my heart.

Έρωτας καλοκαιριού

Για τον Σταμ.

Το χαμόγελο σχηματίστηκε.
Κάτω από τον ήλιο αποκαλύπτονται
όλα.

Όσο η σάρκα υποφέρει
της ομορφιάς την έρημο
τόσο οι ψυχές ξαπλώνονται
η μια δίπλα στην άλλη.

“You had me at hello”

Τα κομμάτια του παζλ
φαίνεται πώς δένονται.
Μόλις ανοίξεις το κουτί
χυμένα στο πάτωμα
περιλουσμένα με αλκοόλ
καπνισμένα
Οι άκρες τους συνταιριάζουν

Κι κάπου εκεί, η μέρα
προχωράει σε νύχτα
πάλι από την αρχή

Ο αιώνιος χορός των εραστών
στη φύση
δεν σταματά ποτέ

Σκηνή κολυμβητή

Από την οπή, οι αχτίδες χαϊδεύουν
το γαλάζιο και χύνονται στο σκούρο μπλε
Το βουνό μια πράσινη ανάβαση στο λευκό
ύπτιο κολυμπώ και γεύομαι πότε αρμύρα
πότε το λευκό που αλλάζει σε κάθε φύσημα
Στου βυθού το βάθος όλα είναι ήσυχα
Επάνω πάλι, κάτι κινείται

Καλοκαιρινός χορός κάτω από το φεγγάρι

Ι.

Τα σύννεφα έλαμψαν στο θαμπό ασήμι
Τα βήματα σου εμφανιστήκαν στην άμμο
Για να τα πάρει μαζί του το κύμα

Η αύρα σου λικνίστηκε σαν πυγολαμπίδα
Κι ο αγέρας χαμογέλασε
Τι καθαρός ουρανός!

Τα μάτια σου κρυστάλλινα
Η πηγή με προκαλεί να πιω νερό
Μα δεν έχω ν’ ασημώσω

ΙΙ.

Κάτι μου ψιθυρίζουν τα άστρα
Μα δεν μπορώ ν’ ακούσω
Εδώ, κάτω από τους φοίνικες
Με τόσους χουρμάδες
Κι αυτό το θεϊκό χαρμάνι
Οι χορευτές του Θεού είναι αποπνικτικοί…

Παρέα στην παραλία

Τ’ όνομα σου ψιθύρισαν τα πεύκα
Κι ευκάλυπτοι μύρισαν
Οι ρίζες τους πατούνε την αρμύρα
Κι αυτήν αιωρίζεται μες τον υγρό της κήπο
Εκεί που γη βαδίζει το νεκροταφείο της…

Παραζάλη

Τα μάτια σου με καίνε
Όπως το χαρτί των σιγαρέτων
Στάχτη
Τα νομίσματα θολώνουν στον καπνό
Όπως το κεφάλι μου
Το στομάχι μου
Τα έντερα μου
Μέθη

Κλείνω τα μάτια και ξινίζω
Λιποθυμία

Στην ηλιόστρωτη πεδιάδα θα βαδίσουμε

Μπροστά μας τα κουφάρια σωριάζονται
Μάννα εξ’ ουρανού
Και ο πηχτός καπνός
Που νοτίζει τη σάρκα και
Ποτίζει τα πνευμόνια μας
Οι φωνές από μπροστά
Οι κραυγές από πίσω
Κλαγγές μπροστά
Δοκάρια πίσω
Ένας αιώνιος σφυγμός
Ο άκαιρος αγώνας
Ατέρμονος
Ατέλειωτος
Θέλουμε και πιστεύουμε
Μα τίποτα, ποτέ
Κανένα φύλλο δεν κουνήθηκε κι απόψε
Κι ας θρόιζε δήθεν ο άνεμος στις φυλλωσιές
Μονό στις μνήμες μας
Βλέπουμε τους ήρωες
Και στις οθόνες των ματιών μας
Θέατρο η μάχη
Άραγε πότε;
Στην ηλιόστρωτη πεδιάδα θα βαδίσουμε

Ο Πυργοκύρης

Από τον Κάστρο του ψηλά
Βίγλιζε τη χώρα
Δεν είχε δει την αγορά
Κι όμως μύριζε του λιμανιού το χνώτο
Δεν είχε δει τον Αϊ – Μηνά
Κι όμως μύριζε του λιβανιού τη σμύρνα
Δεν είχε αγγίξει το φιλί
Κι όμως υπεροχές γεύονταν καμπύλες
Και σαν ήρθε ο καιρός
Απ’ το ψηλότερο σημείο πήδηξε
Κι είπαν οι άνθρωποι
Πως είδαν άγγελο

Πληθυσμός

Σαν ξαμολιούνται
Για μέλισσες μου κάνουν
Μα με γελούν
Τα ανθισμένα λούλουδα
Τα πράσινα τα φύλλα
Σαν αντιφέγγει
Το άσπρο τρίχωμα
Στυγερή κρέμει από ψηλού
Η αύρα του θανάτου

Ιωσήφ

Μαύρα στάχυα πληθαίνουν στα όνειρα μου
Ας παχαίνουν οι αγελάδες
Μια βλέννα παραμένει
Κατάλοιπα επίμονα
Ποιος ο μεταβολισμός?

Καστρινό Ημερολόγιο

Τα σύννεφα όπως, το γάλα μόλις στο νερό
Μπλε χρώμα με πράσινες διατάσεις
Στο χώμα ζωγραφίζω ένα κύκλο
Τα άστρα είναι καφέ,
Το ίδιο και η σκόνη που στοιβάζεται πάνω μου…
Αν είχα δέρμα θα με ενοχλούσε, αυτή η σκόνη
Τώρα απλά περιμένω ένα απαλό χάδι επάνω στις σελίδες μου…

Around the clock

The hours never stop
Clinging to the beast
As it struggles through

Forsaken beauty
Forgotten realms

---------------------------------------------------

Οι ώρες δεν σταματούν ποτέ
Γαντζώνονται στο τέρας
Όπως αυτό παλεύει διάμεσου

Πάντερμη ομορφιά
Ξεχασμένα βασίλεια

Σχεδιάσματα ήσσονος χρόνου

Δροσοσταλίδες
Από το ταβάνι,
Kρέμεται


Μετράται στον ιδρώτα που στάζει,
Ανάμεσα στα πόδια
Ανάμεσα στις μασχάλες…

Μην το πεις ποτέ

Μην το πεις ποτέ
Πως σε περπάτησα σε
Ακριβά
Ρυμοτομημένα
Σοκάκια

Πως η αντανάκλαση χάθηκε
Σε ένα άγγιγμα

Πως μέσα μου δεν χώρεσες

Το συγγνώμη

Youth in Revolt!!

I want to tickle your belly button...........from the inside.
I want to wrap your legs around my head and wear you like the crown you are.
If that's OK with you.

Δεν μπορώ απόψε παρά τα λόγια μου να σου χαρίσω…
Μια παραλλαγή για τα μάτια σου μόνο…
Τα αιωνία, τα αξημέρωτα, τα αΰπνωτα…
Ξενυχτώ και αγρυπνώ
για να βρω την εξίσωση
που θα κάνει τα μάτια σου να λάμψουν,
τα χεριά σου να με τυλίξουν στης ορμής την αιθρία…
Το κορμί σου να ριγήσει στου πόθου το όνομα…
Και σε όλα τούτα εγώ θα κοιτώ σαν παρατηρητής από μακριά…
Του Heisenberg αοριστία…

Ξημερώματα

Ο καπνός βγαίνει από τα πνευμόνια μου πηχτός
Βλέννα
Τι είναι τούτη η βροχή;
Στο διάολο!
Ας πιούμε…

Αγριαψιθιά

Κόσμος έρωτας
Σύμπαν σπέρμα
Και μια μεθυσμένη πράσινη νεράιδα
Να πιπιλάει δυο παγάκια στο στόμα,
Ενώ tribalίζουμε alternative dub ethnikίζοντα tripάκια πάνω στο τραπέζι.
Κάνε ένα τσιγάρο μωρό μου,
Χτύπα παλαμάκια
Και χύσε με ανάμεσα στα χείλια.

Ακάνθινα Χείλη

Στεφάνι έπλεξα
τ’ ακάνθινά σου χείλη
Τα φόρεσα,
τα φίλησα
Αιμάτωσα,
σε σκότωσα
Κι ύστερα μέθυσα
στο γάμο κάποιου…

Άνοιξη - Κοπέλα σε γάμο

Νύμφη αραχνοΰφαντη
Θα μπορούσες
Κι εγώ στοιχειό του αγέρα

Λευκή σύνοδος σε λίμνη

Καθώς εκείνοι, σχηματίζουν
ένα κύκλο χέρι με χέρι
Εγώ με το πόδι
τον χαράσσω στην άμμο
Το φεγγάρι κόκκινο,
δείχνει το δρόμο στη λίμνη
Κι όπως οι παραφυάδες
ξεχωρίζουν στην επιφάνεια
έτσι και αυτές,
με τα έντονα χρώματα
και τα καλά υφάσματα.

Σάββατο Βράδυ....

Τα χαμόγελα μετράνε μου είπε...
Κι εγώ κατσούφιασα.
Η Jazz μου χαΐ δευε τ' αυτιά

Κι εγω χτυπούσα το ρυθμό στα δάχτυλα...

.............................................................................................................................................................


Τα μάτια παίξανε στα χείλη
Τα δάχτυλα ταχτάρισαν το μωρό

Κι ο κύριος Σκρούτζ έκλαιγε
για κείνο το βράδυ που είδε τα φαντάσματα...

Μια βραδιά στο Wroclaw

Όταν κλείσεις τα μάτια
Ύστερα θάλασσα

Με το κύμα παρέα
Απ’ την ακρογιαλιά

Ο άνεμος θα μας χαϊδέψει
Ύστερα σπίτι

Με τα δάχτυλα
Απ’ το φιλί

Όταν κλείσεις τα μάτια
Ύστερα άστρα.

Come with me in vain

Come with me in vain
Although the reflection
Of the moon
Upon a midday’s sun
Upon the green meadows
And the wild pine forests
Upon the brown roofs
And through the milky clouds
Upon the elk’s horn
If only for a moment
In this fleeting journey
Come with me in vain

Ω! Έρωτα

Πως πετάς
Πως στέκεσαι στο πλάι
Με τα μικρά σου δάχτυλα
Χτενίζεις τα μαλλιά σου
Χαϊδεύεις τη σαγήτα σου
Τεντώνεις τη χορδή

Τι μουσική κεντούν οι νότες σου
Ζηλεύει ο Φλοίσβος,
Σαν πεις να τραγουδήσεις
Των βελών τις ιστορίες:

Άπλωσες μια κι έριξες
Και κοίτα τώρα
Μένει απορημένος
Κοιτά το άκαμπτο χέρι του
Και μετρά τα τριαντάφυλλα που πότισε.

Powered by Podbean.com

Κρύβει ο θεός τη μιλιά του

Πλαγιασμένος στ’ ονείρου τη λήθη
Φίδια με ‘ζώσαν ζοφερά
Το δέρμα τους φόρεσα
Στο δηλητήριο τους βούτηξα

Το αίμα δεν πήζει πια
Κι’ ο ύπνος αλαφρύς δεν έρχεται
Μόνο στην ηλιόπιοτη σταγόνα της γραφής
Κρύβει ο θεός τη μιλιά του

Σκιρτήματα

Πόσα λόγια πρέπει άραγε να χυθούν για να χάσει κάτι την αξία του; Παράταιρα ταιριασμένα στιχάκια, ίσως ένδειξη, σε μια προσπάθεια να ντύσουν κάτι που χίλιες φορές κι’ άλλες τόσες έχει ντυθεί, έχει ξεσκιστεί, έχει αποποιηθεί…

Μα όλα ξεκινούν με ένα Όνειρο, και η Ένωση που έρχεται έχει πάντα χρώμα Κόκκινο. Μα τα λόγια που συντάσσονται να τραγουδήσουν ότι θωρούν τα μάτια είναι λίγα - Πενιχρός Έρωτας – Μέρος Πρώτο, Πενιχρός Έρωτας – Μέρος Δεύτερο

Μέσα από μια Ατελέσφορη συνάντηση, κάποιος θα δει ένα Άδειο ποτήρι.

Στο τέλος το μόνο που μένει είναι ένας Περίπατος στη βροχή και κάποιες Λευκές Νύχτες.

Γιορτάζει η Ποίηση

Και εμείς ακολουθούμε...
Πιστά!

Περίπατος στη βροχή

Η νύχτα είναι υγρή & κρύα…
Περπατώ περιδιαβαίνοντας την πόλη, προσπαθώντας να αποφύγω τα τρεχούμενα νερά των μπαλκονιών…
Είναι για να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα & να κάνες έρωτα μέχρι το πρωί…
Όχι παθιασμένο, άγριο, αλλά αργό…
Ίσα που να κινούνται τα κορμιά…
Να τρίβονται ιδρωμένα σαν τεκτονικές πλάκες το ένα πάνω στο άλλο…
Το χνώτο μου προς τα πάνω θολώνει τα γυαλιά μου…
Θολωμένα από τον έρωτα μας τζάμια…
Αααχ…! Εκείνο το δωμάτιο, πως θόλωνε τις νύχτες με βροχή…
Μετά τον έρωτα θυμάμαι καθόσουν & κοίταζες τη βροχή απ’ το παράθυρο & ‘γω εσένα…
Μια σιλουέτα μπροστά από το θολωμένο τζαμί & ένα τσιγάρο να φεγγίζει τον καπνό που πέταγε μέσα στη νύχτα…
Η βροχή δυναμώνει. Τα λούκια γεμίζουν. Οι λαμαρίνες βροντάνε. Και ‘γω ταχαίνω το βήμα μου να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα, να σε ονειρευτώ…

Λευκές Νύχτες

Σαν πέφτουν τ’ άστρα
Κρύβω τα μάτια μου

Περιμένω πως και πως
Στη θερμή που χτίζει η τριβή
Να αναπλάσω την σάρκινη ζεστασιά σου

Ο που ανοίγω τα μάτια
Μόνο χιόνι κατάλευκο παγώνει το χνώτο μου

Απόγευμα με άνεμο

Μοναχικός διαβάτης
Του πεύκου ακροβάτης

Σιωπές και άνεμος
Σκοτίζονται στα πέρα

Και ο κορμός ο λυγερός
Περά και δώθε κρένει

Πάνω από τη θάλασσα
Τρέχουνε τα σύννεφα

Και οι σταγόνες της βροχής
Αντάρα του βουνού, το
Πέλμα αγκαλιάζουν

Έτσι λυσσομανάει,
Άνεμος, χωρίς σταματημό
Γλίσχρος δίχως ανάσα

Μονό κρυφό να κρύβει
μέσα του, το πόθο για
τα δάσα