Χαμένος στο σώμα του βυθού, ψάχνω,
Ψάχνω να βρω το δικό μου το σώμα...
Κοιτάω ψηλά και βλέπω έναν ήλιο αφέντη!
Ο Ήλιος με κοιτάει και σαν μεγάλος Πατέρας με αινεί,
Με αινεί να κινήσω σαν Οδυσσέας,
Σαν Οδυσσέας να ανοίξω πανιά για ένα ταξίδι αβέβαιο.
Στο σώμα σου, στο σώμα μου, στην ένωσή μας.
Θωπεύω τις μυσταγωγικές, σαγηνευτικές, λάγνες καμπύλες σου και χάνομαι...
Χάνομαι σ’ενα ταξίδι αστρικό...!
Μια φύση χωρισμένη, διαλυμένη στα μυστικά στοιχεία της
Αφήνω το κορμί μου και γίνομαι αίσθηση, ενέργεια,
Σε διαπερνώ, σε γεύομαι, σε ερωτεύομαι.
Για να ξαναγυρίσω πίσω στο κορμί μου
Και να νιώσω την αίσθηση της αφής μου, να στάει από τις καμπύλες σου σταγόνα – σταγόνα .
Η τελευταία σταγόνα όταν πέσει το όνειρο θα τελειώσει.
Μα τότε εγώ θα σε ξαναγευτώ με την γεύση, την οσμή, την όψη.

Και σαν τελειώσουν και τούτα τα όνειρα,
Κι’ δυο θα ‘χουμε τελειώσει.
Η στιγμή μας στο σήμερα, θα γίνει στιγμή για αύριο.
Λαχτάρα να ζήσω άλλη μια μέρα να σε ονειρευτώ με τις αισθήσεις μου.