Sunday, May 27, 2001

Γράμμα 2ο

Δε ξέρω γιατί επιμένω να σου γράφω γράμματα που εσύ δεν θα πάρεις ή μάλλον εγώ ποτέ δε θα σου δώσω. Υποθέτω όμως ότι και αυτά είναι μια παρηγοριά σε αυτές τις νύχτες που κοστίζουν κάτι παραπάνω από την ευτυχία της ζωής μου . Οι λέξεις σήμερα αργούν και ίσως ποτέ να μην γεμίσουν αυτό το χαρτί αλλά εγώ θα γράψω μέχρι άλλο να μη θέλω ή να μην μπορώ .

Αν ήσουν εδώ απόψε ίσως δοκίμαζα το ούλτιμο κόλπο μα δεν είσαι ούτε πρόκειται ποτέ να διαβάσεις αυτό το γράμμα ίσως μόνο όταν είναι πολύ αργά , πολύ αργά . σήμερα είδα δυο ταινίες το full Monty και το high fidelity ήταν και οι δυο καταπληκτικές η καθεμία για διαφορετικό λόγο . Και ασφαλώς δεν μας ενδιαφέρει ο λόγος που μου άρεσε το Full Monty γιατί αυτός δεν αφορά εσένα αλλά μάλλον εμένα και αυτή την τελείως αλλόκοτη και εκκεντρική συμπεριφορά μου όπως κάποτε με πολύ δίκιο είχες χαρακτηρίσει η οποία είναι και υπεύθυνη που είσαι τώρα μακριά . Αλλά το High Fidelity ήταν πολύ καταπληκτικό έργο και να φανταστείς ότι ο John Cusak ως πρωταγωνιστής μου έμοιαζε λίγο . Το ράδιο παίζει από, εκείνα τα τραγούδια που σε κάνουν και αναρωτιέσαι αν ίσως η μελαγχολία γεννήθηκε πριν το τραγούδι ή αν η μελαγχολία γεννήθηκε μετά το τραγούδι . Αν και εγώ ξέρω , ότι η δικιά μου μελαγχολία γεννήθηκε πριν το τραγούδι γιατί φταίω εγώ , που εσύ δεν είσαι εδώ σήμερα . Αν λοιπόν ήσουν εδώ απόψε , που δεν είσαι και ούτε πρόκειται να βρεθείς ποτέ ή να διαβάσεις κάποιο γράμμα , οπότε αν ήσουν εδώ απόψε θα σου έλεγα καταρχήν αν έχεις κάνει ερωτά με τον φανταστικό μου ανταγωνιστή ή τελοσπάντων αυτός που μπορεί να υπάρχει ή και ίσως όχι . Εγώ θα ήθελα η απάντηση να ήταν όχι και να ήταν και η αλήθεια μα δεν είναι έτσι ; Ναι ήμουν σίγουρος για αυτό είναι η τύχη μου βλέπεις τέτοια . Όπως και να έχει ακόμη και έτσι όμως εγώ θα σου έλεγα ακόμη και έτσι μήπως κατάφερνα να σε κάνω να έρθεις σε εμένα θα σου έλεγα ότι συγνώμη έχω υπάρξει για πολλά πράγματα ηλίθιος στη ζωή μου και αναγκάσθηκες να υποστείς κάποια , συγχωρά με δεν το έκανα επίτηδες απλά μόνο μου ξέφευγε ο έλεγχος όχι πως είναι δικαιολογία αλλά συγνώμη . Ξέρεις μπορεί να μην συμπεριφέρομαι παρά ως ένα μικρό παιδί που κλαίει και ουρλιάζει σαν κακομαθημένο , μπορεί να μην έχω το απολλώνιο κορμί που έχουν άλλοι ή ακόμη ακόμη να μην είμαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση , μπορεί ακόμη να μην είμαι από τους πιο έξυπνους ανθρώπους στον πλανήτη αλλά δεν είμαι και από τους πιο χαζούς έχω διαβάσει κάποια βιβλία αν και τα σταμάτησα γιατί εσύ μπήκες στη ζωή μου και είπα να δω και την πράξη πως είναι αλλά έχω διαβάσει κάποια , έχω δει πολλές παρά πολλές ταινίες , έχω μια ιδέα από μουσική δίχως ιδιαίτερες προεκτάσεις αλλά πέρα από όλα αυτά και όλες τις άλλες μικρές και ενοχλητικές ιδιότητες , που ίσως και να αποδυκνειουν ότι είμαι κάπου στη μέση, ίσως λέω και λέω ίσως γιατί δεν ξερώ αν ποτέ θα το δεις έτσι … όχι δε θα το δεις αλλά εγώ το λέω ότι ίσως πέρα από όλα αυτά δεν είμαι τίποτε άλλο από ένα μικρό παιδί που προσπαθεί να σου τραβήξει την προσοχή και θα πέθαινε για ένα σου βλέμμα για ένα σου χαμόγελο … όχι τέτοιο ξέρεις τι εννοώ … ίσως όλα θα σταματούσαν αν μου χαμογελούσες . Μα ξερώ δεν φταις εσύ ποτέ δεν έφταιγες εσύ πάντα εγώ ήμουν όταν κάθε φορά με κοίταζες με εκείνο το βλέμμα και μου έλεγες πως κάνω σαν παιδί έπρεπε να αλλάξω για να μην σε χάσω … μα δεν το έκανα γιατί μη ρωτήσεις ίσως γιατί είχα παραιτηθεί τόσο που η αλλαγή δεν μου φαίνονταν πως θα έβγαζε και πουθενά .

Πάντως να ξέρεις θα ήθελα πολύ να σε δω , θα ήθελα πολύ να μιλήσουμε θέλω να ακούσω από εσένα την ιδία ότι δεν έχω ούτε μια ελπίδα γιατί δεν αντέχω άλλο το μυαλό μου να μου το λέει .

Friday, May 04, 2001

Τώρα εγώ δεν ξέρω...
Είμαι πάνω στο πλοίο για Μύκονο και για λίγο καιρό το μυαλό φαίνεται ξεκούραστο, μακριά από έγνοιες και προβλήματα, μακριά από τους άπειρους και βαθιούς γόρδιους προβληματισμούς μου... Και όμως η ησυχία δεν κραταεί για πολύ. Όταν σταματάνε οι φωνές, και τα μάτια κοιτάνε αλλού όλα επανέρχονται σε εκείνη την βασανιστική ηρεμία που δίνει στο νου την άγαρμπη δυνατότητα να φύγει πάλι στα δικά του ατέρμονα κυκλικά μονοπάτια... Ο νους... Αχ! Ο νους... Πόσο αυτός με ταλαιπωρεί, στις ατέλειωτες νυχτερινές αναζητήσεις έρχονται να προστεθούν και οι πρωινές...
Κι’ όμως ο λόγος ανεξήγητος και ο λόγος ακατανόητος και ο λόγος ο σωστός, αυτός ο λόγος ενώ δεν έχει σταματήσει να ρέει προς τα εμπρός ακόμη δεν έχει βρει το δίαυλο να διοχετευτεί...