Ω! Το καλός, το ανθρώπινο, Το σώμα…

Ω! Το καλός, γυναικείο σώμα, Εσύ …

Την ψυχή σου βλέπω, το κορμί σου ποθώ…
Την μιλιά σου ακούω, τα φιλιά σου θέλω να πιω…

Ω! Ο ασώματος της αγάπης πόθος
Ω! Πως θα γίνει ενσώματος;
Ω! Της ψυχής λαγνεία: πως θα σε φέρω δίπλα μου;

Πως θα αγκαλιάσω το ζεστό σου το κορμί, στης αγάπης μου την γύμνια να παγώσω;
Πως θα πιω φιλιά από τα χείλη σου τα σάρκινα, την διαβασμένη μου ψυχή να ξεδιψάσω;
Πως θα χαϊδέψω τ’ ανομολόγητα σου στήθη, το έρεβος ν’ ανέβω;

Ψυχή μου, αγαλλίαση πως θε να νοιώσω;
Αν ίσως μονό σε τούτο τον άγγελο σε χαρίσω…

Για σένανε αρχόντισσα….

Θέλω να θυσιάσω την ψυχή μου,
Να την κόψω σε κομμάτια &
Να την προσφέρω σπονδή στους αιώνιους θεούς…

Θέλω να σε φιλήσω τόσο πολύ…
Μα, φοβάμαι…
Φοβάμαι πως αν σε το κάνω, θα χαθείς…
Σαν όνειρο θερινής νυκτός,
Σαν καλοκαιρινό μελτεμάκι που φύσηξε για να δροσίσει τα διψασμένα μου χείλη
Σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι πού ‘ρχεται για μια μονό νύχτα…

Ή Ακόμα φοβάμαι, πως θα μου θυμώσεις σαν την μάνα με το παιδί που κάνει κάτι που δεν πρέπει…

Ή πως Ακόμα και αν τίποτα δεν ισχύει απ’ όλα τούτα
Πως θα φοβηθείς την φωτιά που βαθειά καίει τα στήθια μου,
τα σωθικά μου…

Τόσοι φόβοι, τέτοια ανασφάλεια…
Αναρωτιέμαι και εγώ γιατί… (;)

Δεν είναι που μου λείπει η αντρεία,
Δεν είναι που μου λείπει το θάρρος…

Όχι…

Είναι που όταν σε βλέπω ριγούν τα σωθικά μου,
κι' είναι που η καρδιά μου αλυχτάει σαν από τη θέση της θέλει να φύγει
και να ‘ρθει να ξαποστάσει μέσα στα ευγενικά σου χεριά…

Τρέμω σύγκορμος σαν σε κοιτώ…
Σκέφτομαι πόσες φορές με ανοιχτά τα ματιά,
έχω φανταστεί το άγγιγμα σου να χαϊδεύει τα μαλλιά μου,
καθώς έχω εναποθέσει τον εαυτό μου στα χεριά σου,
σαν αμνός για σφαγή…

Ή πόσες άλλες φορές έχω φανταστεί την γυμνή σου αγκαλιά,
με το απαλό σου δέρμα να γραπώνεται γύρω μου &
να χάνομαι μέσα της σαν μωρό παιδί στη μήτρα της μητέρας του…

Σκέφτομαι την ευγενική όμορφη θωριά σου &
το απαλό ευγενικό άγγιγμα σου,
Πως σαν αγέρωχοι τοποτηρητές μπορούν να γαληνέψουν κάθε τρικυμιά μέσα σε αυτό το εύθραυστο κορμί,
σ’ αυτήν την αδύναμη καρδιά…

Και έτσι εγώ κυρά, ο άντρας ο αγέρωχος, ατρόμητος και θαρραλέος,
Γονατίζω μπροστά σου…
Σου παραδίδω τούτο το κορμί & την άυλη ψυχή μου
Να κεντήσεις επάνω τους τον ιστό της δικιάς σου παντοδύναμης αγάπης,
Του δικού σου ζωοφόρου έρωτα…

Μα κι’ αν είμαι λίγος για σένανε Κυρά κι’ Αρχόντισσα
Μην αργοπορείς σ’ εκλιπαρώ…
Σχίσε μου την σάρκα, να χυθεί το αίμα &
Κάψε τ’ απομεινάρια μου
Να τα μαζέψουν οι θεοί &
Σαν φοίνικας από τις στάχτες μου ν’ αναγεννηθώ…

Γιατί σαν δε με θυσιάσεις γρήγορα κυρά,
Θα μαραθώ και θα στεγνώσω…
Οστέινη Σάρκα…Δίχως Ψυχή…
Μεγάλο το μαρτύριο…

Για αυτό κάνε γρήγορα κυρά,
Φιλά με ή σκότωσε με…

Γάρ πολλά του έρωτος τα πάθη*…
Σαν τα λιοντάρια μαχητές,
Σαν τα πουλιά εραστές…
Κι’ αν για λίγο μεταμορφωθήκαμε από πουλιά σε λεοντές,
Έλα και πάλι διπλά μου,
Στα χεριά τούτα τα γυμνά και το κορμί το άμοιρο,
Τα φιλιά σου να μου δώσεις, τον ερωτά να μου ρουφήσεις.



(Το γάρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη - Μάνος Χατζηδάκις)