Κάθομαι στην παραλία,
έχω ξαναϋπάρξει σε αυτό το μέρος,
με κάποιο πρόσωπο πολύ αγαπημένο .

Και τώρα είμαι πάλι.

Άλλα πρόσωπα να συμπληρώνουν την εικόνα,
και εγώ μονάχος στο φως να εξιστορώ.

Η ενθύμηση πικρό πιοτό στα χείλη,
ασυνόδευτο δίχως πάγο, δίχως αλάτι.

Οσφραίνομαι, γεύομαι, γεύσεις και αρώματα του χτες.
Ο κυματισμός σε θυμίζει,
Οι ήχοι της θάλασσας...

Ακόμη και σήμερα,
μετά από τόσα χρόνια σε ονειρεύομαι...

Σε τούτα τα μέρη
Σε κείνο το καλοκαίρι...

Πότε ήρθε η Άνοιξη*

Πέντε η ώρα το πρωί καλοκαιριού στην πόλη
Στις γρίλιες του παραθυριού, κρεμιέται το ξημέρωμα
Άσπρο και μαύρο χρώμα μόνο
Κι' ειν' το πρωί κομματιαστό
Σαν δάση από αντένες τηλεόρασης
Σεντόνια,
Εσώρουχα,
Σπίνοι που ανεμίζουνε στα σύρματα,
Φουγάρα...

Το ξυπνητήρι μας χτυπάει μεροκάματο
Φουγάρα
Ένα θόλο γαλάζιο και ο βήχας της Ελένης
Φουγάρα
Το ξυπνητήρι μας χτυπάει μεροκάματο
Φουγάρα
Ένα θολό γαλάζιο και ο βήχας της Ελένης
Φουγάρα

Χθες γέμισες γαρούφαλα το βάζο
Πότε ήρθε η άνοιξη;
Πότε ήρθε η άνοιξη;
Πως χώρεσε στις γλάστρες;

Χθες γέμισες γαρούφαλα το βάζο
Πότε ήρθε η άνοιξη;
Πότε ήρθε η άνοιξη;
Πως χώρεσε στις γλάστρες;

Χθες γέμισες γαρούφαλα το βάζο
Πότε ήρθε η άνοιξη;
Πότε ήρθε η άνοιξη;
Πως χώρεσε στις γλάστρες;

(* Η καταγωγή του Παππού μου είναι από τη Σπάρτη της Μικράς Ασίας και της Γιαγιάς μου από το Αϊ - Βαλί ...Και όταν με ρωτάνε ποια είναι η καταγωγή σου είμαι περήφανος να λέω "Μικρασιάτης" και ας παραπονιέται ο φίλος μου Γ. ότι δήθεν μόνο αυτός κρατάει ζωντανή την ελληνική φύση μέσα του αφού κατάγεται από κάπου κεντρικά όπου ο Όμηρος γράφει για τους Έλληνες του Αχιλλέα (Β683, Ι395, Π595, λ496) ...Αλλά όπως λέει και ο φίλος μας Α. τους περισσότερους Έλληνες τους έκαψε ο Μέγας Θεοδόσιος και όσους δεν πρόλαβε τους αποτελείωσε ο Ιουστινιανός , οπότε όλη αυτή η συζήτηση περί ελληνισμού είναι αν μη τι άλλο άχρονη αν όχι παράταιρη...

Τους στίχους τους κατέγραψα ακούγοντας το τραγούδι, όποτε δεν είμαι απαραίτητα σίγουρος για την μορφή τους...

Το ποίημα είναι του Γιάννη Πλαχούρη (στην εικόνα) , και έχει μελοποιηθεί από τον Στέφανο Ψαραδάκο, στο Δίσκο "Αγαπημένη Πολιτεία", που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβρη του 1998,από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Νέας Ιωνίας. Τραγουδάει η Γιώτα Νέγκα και παίζει πιάνο ο Διαμαντής Καλαφατιάδης.

Κι' όπως γράφει και ο ίδιος ο Στέφανος Ψαραδάκος στο CD:
"Αγαπημένη μου Πολιτεία είναι η ιστορία που ο λαός μου έγραψε. Ιστορία γιομάτη πόθους και πεθυμιές. Αγάπες και όνειρα. Μόχθο κι αγώνα για μια καλύτερη ζωή, έναν καλύτερο κόσμο."

Κι' όλα τα υπόλοιπα είναι απλά λεπτομέρειες... )

Powered by Podbean.com

Μέρες του 1903*

Δεν τα ηύρα πια ξανά — τα τόσο γρήγορα χαμένα ....

τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό
το πρόσωπο .... στο νύχτωμα του δρόμου ....

Δεν τα ηύρα πια — τ’ αποκτηθέντα κατά τύχην όλως,
που έτσι εύκολα παραίτησα·
και που κατόπι με αγωνίαν ήθελα.
Τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο,
τα χείλη εκείνα δεν τα ηύρα πια.

(* Μέρες του 1903, Ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, ανήκει στα "Αναγνωρισμένα", απο την ιστοσελίδα http://www.kavafis.gr/, σε μελοποίηση του Μάνου Χατζιδάκη στον δίσκο: "Ο Μεγάλος Ερωτικός", με τη φωνή του Δημήτρη Ψαριανού)

Powered by Podbean.com

With the eyes of others I present myself:

Covenant is my name...

















Aurora is my word...

Θολώνουν οι μορφές το νου
Ιππεύω το μαύρο άτι τ' ουρανού
Ανοίγει το μάτι στ' άστρα
Να ταξιδέψει, να ξεφύγει το μυαλό

Μακρυά από τις μορφές που καταδυναστεύουν
Μακρυά από τις μορφές που δένουν την ψυχή

Συμπλέκονται οι μορφές σ' ένα χορό
Νεκρά τα κουφάρια των ηρώων
Νεκρά τα κουφάρια των θεών
Ποιο μάτι είναι τούτο που το χορό θ' αντέξει;

Σαγηνευτικές μορφές
Με σώμα γυναίκας με κεφάλι μέδουσας
Σε καλούν στο χορό τους
Όπως οι γοργόνες τον Οδυσσέα
Θα πετρώσεις και θα συντριβείς στα βράχια
Τίποτα από 'σενα δεν θα μείνει ζωντανό














Μόνη σου ελπίδα οι ιαχές των χιλιάδων ηρώων που,
Κρύβονται μέσα σου και φωνάζουν να βγουν
Ν' αρπάξεις το σπαθί του Περσέα,
Να κόψεις τα κεφάλια
Να κάψεις τα κορμιά
Τις μορφές ξορκίσεις
Τον ουρανό, το νου, να λευτερώσεις










Ερωτευμένε των μορφών, ήρωα
Είσαι ' συ ο δυστυχής
Ακούς το όνομα σου που το φωνάζουν;
Οι μορφές σε καλούν στον Θάνατο
Τα φαντάσματα στη λήθη

Ερωτευμένε των μορφών, ήρωα
Δεν έχεις δυνάμεις
Δεν έχεις νου
Το σπαθί να αντρειώσεις
Με τα φτερωτά παπούτσια μακριά να πετάξεις

Ερωτευμένε των μορφών, ήρωα
Δεν έχεις μέλλον
Δεν έχεις μοίρα
Σαν δρόμο ξάστερο δεν διαλέξεις

Σπαθί ή Θάνατος
Η μόνη σου λύση
Σπαθί ή Θάνατος
Η μόνη σου επιλογή