Η κηδεία

Μακρινό το βλέμμα στο σκοτάδι,
Κοντινό το φως στο πνεύμα.

Θλιβεροί χοροί απαστραπτόντων μουσικών

Επιτάσσει ο χώρος το χορό

Όλα τα ζώα ακολουθούν

Μα το γεγονός ανήκει σ'εκείνον τον θλιμμένο προβολέα
Σε εκείνη τη μορφή που αργοστέκει κάτω από το ωχρό φως
Παράμερα, μακριά και πέρα.

Αλαλαγμοί ακούγονται,
Ανθρώπινα κοράκια που τσιμπολογούν,
τις Σάρκες των ζωών.

Θυσία – Θυμιατό
για την Ενθύμηση της Σάρκας;
για μήπως για το Αιώνιο Φαγοπότι του Τίποτα;

Κρώζουν τα αλλόφρονα κοράκια
Μα τίποτε δεν ακούγεται πέρα από τα λίγα εκατοστά του τετραγώνου.
Ήχοι και ραμφίσματα κενά, το νόημα νεκρό,
Θαμμένο και αυτό.

Το πένθος του τίποτα κρώζουν,
Μα κάτι απ’ αυτό – το Πένθος – μου Ανήκει!
Και ζητούν να μου το πάρουν και να μ’ αφήσουν με το τίποτα.