Παλεύουμε,
Μες της μονάδας τη φορά
Να εισπνεύσουμε
Της ζωής την εκφορά.

Άστρα που αναφλέγονται,
Άστρα που διαπλέκονται,
Αραχνοΰφαντοι μηχανισμοί,
Στο άπειρο του σύμπαντος.

Μαύρο σκοτάδι και κει πέρα
Κάτι άστρα που χορεύουν!
Ξυπνά!

Αναγεννημένος από τις στάχτες,
Πόθος αιώνιος του Φοίνικα που λάμπει μέσα σου…

Φεγγάρι ολόλαμπρο έντυσε κι’ απόψε την παρουσία σου.
Κι’ εγώ μένω να κοιτώ τον ασημένιο δρόμο που το φως του απλώνει στην νυχτερινή θάλασσα.

Σε βλέπω Νύμφη του αλμυρού νερού να στέκεις λουσμένη κάτω από το φως του,
Μακριά στον αντίπερα ορίζοντα.

Αναλογίζομαι,
Την Απόσταση, αν πρέπει να τρέξω πάνω στα σκοτεινά, ασημένια νερά
Ή μήπως να κολυμπήσω Μακροβούτι μια τέτοια ήρεμη νύχτα…

Αναλογίζομαι,
Μορφή εσύ της νύχτας και του πόθου που πιο κοντά δεν έρχεσαι, ιδέα, με τα λόγια.

Αναλογίζομαι,
Κορμί, Υπόσταση πραγματική που τα χέρια μου δεν φτάνουν να σ’ αγγίξουν.

Αναλογίζομαι,
Δρόμος ή Θάλασσα;

Πες μου εσύ,
Μέσα από τους ψίθυρους του τίποτα,
Μέσα από τους ψίθυρους του χτες,
Μέσα στους ψίθυρους του τώρα.

Και θα σε ακούσω Κυρά,
Εγώ,
Ο Δεινός Πραματευτής*,
Ο Λίγος άνθρωπος, με την Γραφή του.

Και αν δεν μπορώ ακόμη (αν και θα έπρεπε) Κυρά να σου μιλήσω,
Να είσαι σίγουρη πως,
Τα πάντα θα αφήσω στο χαρτί,
Και θα σε υμνήσω.

Έτσι.

Για ένα φιλί και μια καληνύχτα…
Για ένα όνειρο και μια σελίδα…

Έτσι.

Για μια Καληνύχτα…


* Βλέπε Ξυλούρης: "Ο Πραματευτής"…

Στα μάτια σου κεντώ έναν αιώνα από χρυσάφι,
Στα απαλά σου χείλη μια πνοή που θα κρατήσει για πάντα,
Όχι την στερνή μου.

Στο πρόσωπο σου λάμπει το χαμόγελο μαζί και ο ήλιος που θέλω να δω να ξημερώνει,
Στην θωριά σου κάτω από το φως των κεριών αγγίζω τον έναστρο ουρανό
Χάνομαι και ταξιδεύω
Αγαπημένες μουσικές ξυπνούν ονείρατα και δάση

Στο τυχαίο μας άγγιγμα έκρυψα χτες την ομορφιά του τώρα
Και στο χαμηλωμένο σου βλέμμα κρύβω τώρα την ομορφιά του αύριο

Σαν με κοιτάς και χαμογελάς νοιώθω τον κόσμο στη φούχτα μου να αδημονεί να βγει
Νοιώθω μια κάρδια στενάχωρη που δεν χωρεί στα θνητά σώματα, τη δικιά μου
Ο πυρήνας του κόσμου σχηματίζεται ανάμεσά μας

Κάθε σου λέξη εντυπωμένη στην αιωνιότητα,
Κάθε σου βλέμμα χαραγμένο σε ένα ανέγγιχτο κορμί

Σαν πάρω το φιλί σου,
Θα ΄μαι πλούσιος, μα και συνάμα φτωχός
Γιατί σαν έρθεις εσύ θα φύγει το όνειρό μου

Θέλω άραγε ή μήπως όχι;

Φίλα με…
Κι’ ας γίνουν όλα μου τα όνειρα στάχτη
Φίλα με…
Κι’ ας είναι να γίνω στάχτη, εγώ
Φίλα με…
Κι’ ας είναι και στο Όνειρο.

Κορμιά ζωγραφισμένα από ένταση ονείρων
Κορμιά παραδομένα σε έκταση απείρων
Κορμιά, κορμιά αλυχτισμένα από σαρκοβόρο πάθος
Κορμιά πολύχρωμα σε χορούς οργίων
Κορμιά διψασμένα όπου ο πόθος ρέει,
Η σάρκα ανατριχιάζει και
Το αίμα βράζει.

Διαπλεκόμενα μέλη
Ιδρωμένα μέρη

Νύχτες, νύχτες άγριες
Νύχτες ατελείωτες
Νύχτες μεθυσμένες
Νύχτες φιλόξενες:

Σε κείνα τα κορμιά
Σε τούτα τα κορμιά
Σε τούτα τα στήθη
Σε τούτους τους μηρούς
Σε τούτα τα λαγόνια

Έρωτας δίχως χρόνο:
Το σήμερα, το Αύριο ή το χτες.

Έρωτας δίχως τόπο:
Εδώ, εκεί, σε σένα ή σε μένα
Σε σένα ή σε μένα
Σε σένα ή σε μένα…

Μάτια ερωμένης
Φλόγα
Πυρωμένο Ατσάλι.

Πάθος άρρητο
Εξομολογημένος Έρωτας
Διάβολος Μεταμορφωμένος.

Βίαιη σάρκα
Φιλί που κόβει κομμάτια
Χείλια που στάζουν αίμα.

Ω Ρόδο των χιλίων νυχτών…
Τι κόκκινα πέταλα κοσμούν τα άστρα που φωλιάζουν μέσα σου…

Τα αγκάθια σου η μόνη παρηγοριά στο χάδι μου.
Και εγώ ερωτευμένος με την μορφή σου, όμορφο ρόδο – ακανθωτό.

Θα μείνω εδώ να σε κοιτώ, να σε μυρίζω.
Δίχως χάδι…
Δίχως φιλί…

Μόνο τη ζέστη απ’ τη θωριά σου…
Μόνο τα κόκκινα άστρα σου…

They say if you watch earth from a satellite you get to see the extend of damage we have done to our ozone layer, the pollution and a giant pile of space debris, our failed attempts to conquer the universe have left behind…
I am standing almost naked before I go to bed in my hotel room somewhere in the old Albion…
I put on my coat and open the window overlooking the street for one last night smoke…
I am not allowed to smoke, but I do it anyway…
Blatant disregard of the rules…
Human nature…
Savage…

I notice the fog. Thick and dump, it’s shivering cold…
I smoke…
The smoke seems to dissolve becoming part of the fog…

I watch the lights in the distance. How their light dissolves in the fog creating an almost frightening landscape.
Then I notice the trees. No leaves, just branches inter – connecting in the fog.
The cars buzz by with their lights creating passing apparitions in the fog.

If you look life from high above, as though you are not part of it, you get to see all the twists and turns and how they inter-connect through the fog.
Invisible in the sunny days, all our actions – decisions, how suddenly they seem in tune with one another.
As if our every step and mis-step was meant to bring us here…
Where we stand today...

Closer to our subliminal paths, our untold wishes, our unspoken dreams.
Intertwined paths of destiny, intercrossing with each other.
Does it all make sense?
Will we ever know?

In the end of the day, all we have is this blurry feeling that we live a life worth living…
Go on!
Live!

I come back inside, I shiver…
I zip the last of my long cold tea.
I am going to bed.

Good night to all! Sweet dreams…

What do we really know about loss or creation?
If we have never bore a child, if we have never lost a lover (for real…).
Where does our power for the unfathomable come from?
Is it somewhere near the abyss we all nurture within or from the stars that besides us shed light to our path?
What do we really know about anything?
If we have not seen a child grow and fulfill its dreams, if we have not seen people live their lives fully and die.


How are we supposed to pave our way, through our fears and our avoidances, through the abyss us all bear deep in our souls?
Change is inevitable and with it the pain, of letting parts of you wither and die.
But such is the way of nature, such is evolution and we have no right to stand against it.
After all walking forward means always leaving something behind.


Don’t stare too long to the abyss because it might actually look at you back*.
If you have the power, keep on going without ever shedding a tear, without ever turning.
Otherwise hope that you will have the power to fall into the abyss and emerge reborn.
A New Dionysus, full of Apollo**…

* “Battle not with monsters, lest ye become a monster, and if you gaze into the abyss, the abyss gazes also into you.” Friedrich Nietzsche — Beyond Good and Evil
** Something my friend X... taught me once...

Τα χείλια μου ποθούν να αγγίξουν την ηδονική σου σάρκα,
Καθώς θα τα εναποθέτω επάνω στο υγρό από τον έρωτα κορμί σου,
Θα ρουφάω μαζί και το νέκταρ της ζωής.

Κάθε σταγόνα από τον ιδρώτα του κορμιού σου,
Θα ποτίζει τα λεπτά μου στην αιωνιότητα.
Και όσο οι σάρκες μας θα παράγουν τον δικό τους επουράνιο ηλεκτρισμό,
Εγώ θα ρουφαω τις πνοές σου για να πιω την ψυχή του κόσμου.

Μεθυσμένα χείλη, εκστατικά άκρα.
Παλλόμενα κορμιά για την παραγωγή μιας ενεργείας δίχως άλλο.
Στιγμιαίες εκρήξεις και ολοκληρωτικοί οργασμοί στην υπηρεσία της γέννεσης και της δημιουργίας.

Αντιμαχόμενοι άγγελοι σε μια πορεία προς την θεια Ένωση,
Φλεγόμενοι άκατοι του χτες, δημιουργούνται στο σήμερα, προβάλλονται στο αύριο.

Και ως ξεδιάντροπος παρατηρητής από εκεί μακριά, μας κοιτώ,
Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι.

Μια φαντασία ανύπαρκτη, πιο αληθινή και από την ζωή.

Θα σ' έλεγα Αστέρι μου,
Αλλά τ' αστέρια λάμπουν μια νύχτα σαν κι' αυτή γιατί αντανακλούν των ματιών σου το φώς.
Θα σ' έλεγα Αγέρι μου,
Αλλά είναι των χειλίων σου η πνοή που κάνει τα φύλλα να θροΐζουν.

Στην λάμψη σου,
Αντιφεγγίζει η άνοιξη* της φύσης.
Στο χαμόγελο σου,
Ζωγραφίστηκε η γέννησίς της.
Μ’ ενα σώμα όλο χαρές της Κύπρης,
Κι’ έναν ήλιο να χορέυει γύρω σου,
Πράσινα ανθίζουν τ’ άνθη και
Πελώριος περιστρέφεται ο κόσμος.

(Botticeli)

Στη θωριά σου,
Της Κύπρης οι αρετές αντιφεγγίζουν.
Και ο έρωτας,
Σαν παιδί μικρό στης μάνας του την αγκαλιά ποθεί να γείρει.

Μικρά Μαθήματα απο το Πλοίο Ελσίνκι - Στοκχόλμη... Μεθυσμένες Φιλοσοφίες

Πρώτα, κάν'τον / την να νοίωσει καλά... (με τον εαυτό του /της και κόσμο γύρω)....

Δεύτερον, καν' τον/ την να νοιώσει ασφάλεια...

Τρίτον, δώσ'του/ της ΕΛΠΙΔΑ...

Τέταρτον, δημιούργησε γνωστικούς - κοινωνικο - ψυχολογικούς συναισθηματικούς δεσμούς...

Πες' του/ της οτι για να τα κρατήσει όλα αυτά και να τα διατηρήσει πρέπει να κάτσει να τον/ την γαμήσεις...
Ή να πηδήξει απο το παράθυρο του διπλανού διαμερίσματος...

Απόλαυσε το SHOW (σου μαϊμου*)




*Με σαφείς αναφορές... Στις μοναδικές Τρύπες...

Πυροβολώ μία μία τις Ελπίδες να σε δω να στέκεις δίπλα μου…

Οι Ελπίδες, Η Ελπίδα…
Τι είναι αυτή η λέξη που έχει πληθυντικό;
Πως σκοτώνουμε μία μία τις Ελπίδες & Ποιά είναι αυτή που παραμένει πάντα ζωντανή στον πάτο;

Να σε δω – Να με δεις…

Σε βλέπω – Με βλέπεις…

Με βλέπεις; – Σε βλέπω;

Πώς με κοιτάς με εκείνα τα αποστασιοποιημένα βλέμματα;
Τι βλέπεις από μακριά;

Γιατί να είναι τα μάτια απέναντι μα τα βλέμματα τόσο μακριά;

Θα δεις άραγε τι βλέπουν τα μάτια μου;
Θα δω άραγε τι κοιτάζει το βλέμμα σου;

Κρυμμένα καλά κάτω από τη σάρκα παραμένουν τα ανομολόγητα πάθη…
Μαζί τους φλέγεται & ο πόθος για ζωή.
Στις στάχτες τους κρύβεται ο φόβος.

Κι’ ο Έρωτας γεννιέται και αργοπεθαίνει μονάχος,

Από φωτιά σε φωτιά,

Από στάχτες σε στάχτες,

Μα πάντα κάτω από την θαλπωρή μιας σάρκας…

Η νύχτα είναι υγρή & κρύα…

Η βροχή μόλις καταλάγιασε…

Περπατώ περιδιαβαίνοντας την πόλη προσπαθώντας να αποφύγω τα τρεχούμενα νερά των μπαλκονιών…

Είναι για να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα & να κάνες έρωτα μέχρι το πρωί…

Όχι παθιασμένο, άγριο, αλλά αργό…

Ίσα που να κινούνται τα κορμιά…

Να τρίβονται σαν τεκτονικές πλάκες το ένα πάνω στο άλλο…

Να ιδρώσεις κάτω από τα σκεπάσματα…

Το χνώτο μου προς τα πάνω θολώνει τα γυαλιά μου…

Σκέφτομαι τα θολωμένα από τον ερώτα μας τζάμια…

Αααχ…! Εκείνο το δωμάτιο, πως θόλωνε τις νύχτες με βροχή…

Μετά τον ερώτα θυμάμαι καθόσουν & κοίταζες τη βροχή απ’ το παράθυρο & ‘γω κοίταζα εσένα…

Μια σιλουέτα μπροστά από το θολωμένο τζαμί & ένα τσιγάρο να φεγγίζει τον καπνό που πέταγε μέσα στη νύχτα…

Η βροχή δυναμώνει. Τα λούκια γεμίζουν. Οι λαμαρίνες βροντάνε. Και ‘γω ταχαίνω το βήμα μου να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα, μπας & σε ονειρευτώ…

Απόψε Γιατρέ,
θα ασχοληθούμε με τον δυϊσμό...

Θα αντιθέσουμε τις αντιθέσεις
Θα αναλύσουμε τις αναλύσεις

Και μετά

Θα αφαιρέσουμε τις αφαιρέσεις
Θα διαιρέσουμε τις διαιρέσεις

Και αν μείνει τίποτα

Θα προσθέσουμε τις προσθέσεις
Θα πολλαπλασιάσουμε τους πολλαπλασιασμούς

Και στο τέλος αν είμαστε ακόμη ζωντανοί...

Θα ρίξουμε και μια στροφή...
Γύρα από τη φωτιά...
Άντε και στην υγιειά μας!

Powered by Podbean.com

Ατενίζω με τα μάτια το φώς πέρα απο το σκοτάδι...
Κλαγγές ακούω...
Ήχοι στρατηλάτη...
Ω Θεόρατο εσύ Μαντείο, Θρυλικό!
Πές μου, δείξε μου το Δρόμο μου...
Πές μου τη μοίρα μου...
Μάχη για Θάνατος;
Οκνηρός για Αντρειωμένος;
Μάχη για Θάνατος;
Οκνηρός για Αντρειωμένος;
Μάχη για Θάνατος;
Οκνηρός για Αντρειωμένος;
Μάχη για Θάνατος;
Οκνηρός για Αντρειωμένος;
Μάχη για Θάνατος;
Οκνηρός για Αντρειωμένος;
Μάχη για Θάνατος;
Οκνηρός για Αντρειωμένος;
Μάχη για Θάνατος;
Οκνηρός για Αντρειωμένος;
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................
....................................................

Δεν θέλω να ζήσω τρώγοντας, θέλω να πεθάνω δημιουργώντας...
Οι συμβιβασμοί σου με σκοτώνουνε...
Αφησέ με ελέυθερο...
ΓΝ-ΠΤΡ-ΜΝ

Η νύχτα πέφτει...
Γύρω μου απλώνεται σκόταδι...
Κάτι φώτα στον μακρυνό αιθέρα, θολώνουν την όρασή μου...


Φώτα που Φώς δεν είναι, τυφλώνουν τα μάτια, ζεσταίνουν το σώμα, παγώνουν το ,μυαλό. γονατίζουν την θέληση...

Απομόνωση...

Ακούω μουσικές που σιωπαίνουν την ακοή...
Έτσι μπλοκάρονται οι ήχοι της καθημερινότητας...
Αμάξια που περνάνε, πλοία που φεύγουν, παιδιά που φωνάζουν...

Απομόνωση...

Οι μπουκιές σιγανά ρίχνουν το δηλητήριο μέσα μου...
Το φαΐ μου μουδιάζει το στόμα, αίσθηση βελόνας διαπερνάει το κορμί, μουδιάζουν τα άκρα μου, τα δαχτυλά μου, αφή και γεύση σταματούν...

Απομόνωση...

Ψηλαφίζω το πηχτό σκοτάδι, μήπως βρώ κάτι που θυμίζει εμένα...
Δεν έχω μάτια, Δεν έχω ακοή, Δεν έχω αφή και γεύση...
Οσφραίνομαι...

Μα,... Κενό...;

Πού βρίσκομαι; Σε ποιο κενοχώρο - χρόνο;
Δεν γνωρίζω...

Συγκεντρώνομαι ακόμα πιο μέσα...
Στρέφω τούτη τη θολή όραση στο έσω...
Βλέπω... Βλέπω...! Βλέπω...;

Κι' άλλο σκοτάδι, κι' άλλο φώς;
Πρός τα πού τρέχει το φώς;
Που είναι το φώς;
Τρέχω...
Το ακολουθώ...
Νοιώθω βάρος να γραπώνεται επάνω μου και να με σφίγγει...
Άπνοια...

Ασθμαίνοντας ανοίγω τα μάτια...
Είναι πρωί...
Είμαι ιδρωμένος...
Μούσκεμα...
Πρέπει να φύγω..
Το γραφείο...
Κλείσε την πόρτα έξω απο μένα...
Φεύγω..
Με περιμένουν...
Φεύγω...
Ξημέρωσε...

Η ομορφιά μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους…
Ξανθά Μαλλιά, Μαύρα Μαλλιά, Χρυσά Μαλλιά και Καστανά…
Γαλανά Μάτια, Μαύρα Μάτια και Καφέ…
Κόκκινα χείλη, βαμμένα, πορφυρά…

Κι’ αν είναι σήμερα ο Θάνατος γιατί δεν με κοιτάς καλέ, αύριο θα ζήσω ζωή ονειρεμένη…
Γύρω μου λικνίζονται κορμιά, μα η δικιά μου σκέψη,
Ονειρεμένο το παλλόμενο σου σώμα…

Ονειρεμένοι οι χοροί που λιώνουν στο ιδρωμένο βήμα σου…
Το πάτωμα τρεμοπαίζει κάτω από τα πόδια σου,
Και ‘γώ να θαυμάζω τις γάμπες σου που κυβερνούν τον κόσμο μου…

Αληθινό κορμί εσύ που οι κραυγές σου αλυχτούν στην νύχτα μου,
Μοναδική μου θύμηση που στοιχειώνεις τα όνειρα μου…

Προδομένο το φιλί που δεν καταλήγει ποτέ στα χείλη για τα οποία κίνησε…
Προδομένο το φιλί που βρίσκει παρηγοριά σε σάρκες ξενικές,
Χαμένο στον αγέρα των αισθήσεων,
Ανίκανο τον πόθο να συνδέσει μ’ ένα κορμί, πραγματικό…

Το ιδρωμένο δέρμα σου,
Το ευγενικό σου άγγιγμα,
Το απαλό χάϊδεμα μετά τον παθιασμένο ερωτά,
Να σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα μου και να ονειρεύομαι πώς ο χρόνος θα πετρώσει…

Όνειρα όμως κιόλα τούτα
Και στο τέλος,
Το μονό που μένει,
Κάτι Προδομένα Φιλιά
Και Ο Λόγος της Μορφής σου,
Μια σκοτεινή ιδέα στον υποθάλαμο…

(Για τον ασώματο πόθο και μια νύχτα με παρέα στο BP)