Για τα νιάτα της τρέλας ή της τρέλας τα νιάτα

Με οίνο σκοτώνω τον εαυτό μου
Εσύ που με δικάζεις γονεϊκή μορφή
Τώρα και από μακριά
Ήσουνα κάποτε,
Φωτιά του παιδιού μέσα μου.

Με ξέκοψες από την φωτιά σου
Αρνήθηκες,
Τη σάρκα και το πνεύμα μου.

Και σαν προσπάθησα ξανά
Οι απαντήσεις σου,
Ήταν ακόμη πιο δυσβάσταχτες.

Αρνήθηκες τα χάδια, τα φιλιά μου.
Αρνήθηκες την αέναη φροντίδα μου για σε καλή μου.
Και τώρα μονή μακριά, εκεί πέρα από τη θάλασσα,
Πικρή ενθύμηση στην καρδιά μου, ένας έρωτας
Μιας ηδονής που πέθανε.

Πεθαίνει άραγε ο Έρωτας;
Πεθαίνει άραγε η Αγάπη;

Γλυκιά μου, νοσταλγική μου, Ενθύμηση
Τώρα εγώ σε βλέπω σαν σε γυαλί,
Στις ταινίες της μνήμης μου.

Κι’ ακόμα και τώρα, ακόμα και τώρα νοιώθω και ακούω...
Η παγιδευμένη σου ηχώ βάζει πάλι το κεφάλι μου σε τάξη.
Ακόμα σε ακούω να μιλάς:

Ανευθυνότητα
ΠΡΑΞΗ
Ωριμότητα
ΠΡΑΞΗ
Παιδί
Ωριμότητα
ΠΡΑΞΗ
Κατανόηση
ΠΡΑΞΗ
Αγάπη (;)
ΠΡΑΞΗ
Έρωτας (;)
ΠΡΑΞΗ

Γλυκόπικρη μου εσύ ηχητική και μορφική ενθύμηση,
Δικάζεις και τώρα τα ιδία λάθη με τότε...
Πόσο δίκιο και πόσο άδικο έχεις...
Αχ Αγάπη μου και να ξερές.
Κι’ αν είχα μια ελπίδα, τώρα η αυτοχειρία μου, τις παίρνει όλες μακριά.
Σ’ έχω για πάντα χάσει περσινέ μου έρωτα.

Και σαν τα λόγια αυτά διαβάσεις, αν ποτέ καταλάβεις,
Και δεν αναλύσεις θεωρίες λόγιων πάνω στο κορμί τους όπως πάντα,
Ίσως δεις και εμένα, ίσως ...

Ο σταθμός 4

Οι σκηνές των σταθμών πάντα μου έλκυαν μια ιδιαίτερη έξη... Ανθρωπινή μα και συνάμα επιστημονική, περίεργη.

Αυτά τα φιλιά, άλλοτε με δάκρυα, άλλοτε χωρίς στα μάτια, ήταν πάντοτε το clue του αποχωρισμού. Οι παρατεταμένοι εναγκαλισμοί εις απόδειξη της αγάπης και της μη θέλησης, δήθεν τις περισσότερες φόρες να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον είναι πάντα κάτι που μου κέντριζε την περιέργεια...

Όχι, δεν έκλαιγα στους αποχωρισμούς, εσύ πάλι πάντα.

Το βρίσκω χαζό να κλαίει κάνεις στους αποχωρισμούς. Τα πράγματα στους σταθμούς έχουν την ιδία τελεσιδικότητα που έχουν και τα πράγματα στις κηδείες... Αυτός που φεύγει όταν πλησιάσει την αποβάθρα του πλοίου, τα σκαλιά του λεωφορείου ή του αεροπλάνου, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει με την τελεσιδικότητα που οι άνθρωποι δεν ξυπνούν από τον τάφο τους... Η Hollywoodιανες σκηνές όπου αυτός που φεύγει παρατάει το αεροπλάνο, τα τριακόσια ευρώ που έχει δώσει και την καριέρα του για να γυρίσει στα χεριά αυτού που μένει πίσω δεν υφίστανται στην ζωή. Η φύση έχει σαφή αίσθηση του τέλους και του χρονικού προσδιορισμού του. Οι άνθρωποι πάλι όχι... Δεν υπάρχει λόγος για την κατανάλωση υπέρογκων ποσών ενέργειας για κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύεις πως ο Λάζαρος θα σηκωθεί από τον τάφο του αν ξέρεις, πώς θα αντιμετωπίσεις μια περίπτωση νεκροφάνειας ή αν δεν είσαι ο Χριστός... Και πιστέψτε με οι περισσότεροι δεν είναι.

Το νόημα είναι να μην φτάσεις ποτέ στον σταθμό ή στον τάφο, από εκεί που θα μπεις στην διαδικασία του, να αρχίσεις το ταξίδι σου προς τα εκεί, δεν υπάρχει ούτε γυρισμός, ούτε αλλαγή σχεδίων. Όταν φεύγεις, έφυγες... Η φύση άλλωστε έχει προγραμματίσει τόσα ταξίδια για τα όντα γύρω της...

Τα Χελιδόνια φεύγουν το χειμώνα και ξανάρχονται την άνοιξη, το ίδιο και αλλά αποδημητικά πουλιά...

Ο Σολωμός ταξιδεύει κάθε χρόνο αμέτρητα χιλιόμετρα για να γεννήσει τα αυγά του σε θερμά νερά το ίδιο κάνουν και χιλιάδες αλλά ψάρια των βορείων θαλασσών...

Όταν το ταξίδι ξεκινήσει καμία δύναμη δεν μπορεί να το εκτρέψει προς τα αλλού παρά η δύναμη ενός άλλου ταξιδιού...

Αν είσαι ταξιδιάρα ψυχή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καθησυχάσεις το πνεύμα σου, πέραν του ταξιδιού, είναι κάτι σαν ναρκωτικό της ψυχής... Εγώ είμαι έτσι... Δεν έχω την κάρδια ενός μεγάλου ποντοπόρου, μάλλον όχι, αν και θα δεχόμουν με μεγάλη χαρά την πρόσκληση σε μια εξερεύνηση του διαστήματος... Πάραυτα θεωρώ ότι αποζητώ το ταξίδι για δικούς μου προσωπικούς λόγους...

Βλέποντας τους ανθρώπους να αποχαιρετίζονται στους σταθμούς πάντα τους λυπάμαι και ταυτόχρονα τον εαυτό μου. Αυτοί ζουν κάθε μέρα με την ελπίδα ότι αυτός που περιμένει, θα περιμένει και αυτός που έφυγε θα γυρίσει αλώβητος, εγώ πάλι είχα αποφασίσει εκ των πρότερων ότι αυτός που θα φύγει έχει μικρές πιθανότητες να ξαναγυρίσει και αυτός που μένει ξέχνα πολύ εύκολα... Ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο μου λάθος... Δεν δάκρυσα ποτέ σε σκηνή αποχωρισμού η κάρδια μου όμως και η ψυχή μου πάντα οδύρονταν χωρίς την συμβολή του λογικού κομματιού... Θέλω να πιστέψω πως τα ταξίδια είναι πηγές γνώσεις για την ψυχή και το νου, χρώματα που δίνουν μια διαφορετική γεύση στο φαγητό του νου των ανθρώπων... Όχι, δεν μετανιώνω για τα ταξίδια μου! Ναι!, αν με ρώταγε ένας ψυχαναλυτής, η απάντηση θα ήταν "Ναι" διακατέχομαι από τάσεις φυγής αλλά όχι με την στενή ψυχαναλυτική έννοια... Δεν με πιάνει πανικός σε κοινωνικές συγκεντρώσεις ή άλλες εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και το βάζω στα πόδια, Όχι, Όχι έτσι... Όμως, η αλήθεια είναι ότι νοιώθω μετά από ένα διάστημα παραμονής σε κάποιο χώρο και γνωριμίας με τις διαδικασίες και τους ανθρώπους απίστευτη βαρεμάρα... Αυτό με ωθεί να αλλάξω περιβάλλον και καταστάσεις... Δεν μπορώ στην σκέψη ότι τα πράγματα γίνονται συνήθειες που παγιώνονται στο χρόνο και στο χώρο του ατομικού μου εαυτού... Η συνήθεια για μένα είναι η απόδειξη της χαμένης ψυχής του αγωνιστή και αυτό είναι κάτι που δεν με ελκύει... Δεν διαφωνώ με την ύπαρξη κάποιων διαχρονικών συνηθειών ή ρουτινών σε υλικό ή χρονικό επίπεδο, για παράδειγμα το τσιγάρο ή το γεγονός ότι πάντα κάνω μια ώρα στο μπάνιο, γιατί κάτι τέτοια πράγματα αποδεικνύουν κατά ένα μέρος και αποτελούν την προσωπική σου πολιτισμική ταυτότητα αλλά όταν τα μέρη και οι άνθρωποι γίνονται μέρος ενός συνηθεισιακού καθεστώτος το όποιο παγιώνει ένα αδιαμφισβήτητο μοντέλο και μοτίβο σκέψης και δράσης σε βαθμό που οι κινήσεις μέσα στο χώρο και στο χρόνο να γίνονται προβλέψιμες αυτό σημειώνει την αρχή το τέλους της πραγματικής ζωής... Αυτό είναι κάτι που δεν το θέλω... Τα ταξίδια αποτελούν τον τρόπο να ανθίσταμαι σε μια τέτοια κατάσταση...

Όπως λέει και ο λαϊκός τροβαδούρος, σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι!

Παλιά ρυάκια που τώρα με την ωριμότητα γίνανε ποτάμια κυλάνε σε νέες θάλασσες.
Παλιές θάλασσες που γίνανε ωκεανοί και πέλαγα βαθιά εμπλουτίζονται από νέα ρυάκια.
Οι αναμνήσεις είναι περίεργα πράγματα, πολλές αναμνήσεις χαράσσονται στο μυαλό και στη ψυχή σου, άλλες σου σημαδεύουν και τη σάρκα.
Θυμάμαι μια φόρα με ένα φίλο έσπασα το τζάμι ενός αυτοκίνητου...Τα κομμάτια πετάχτηκαν και μου χάραξαν την καρδιά...Το τραύμα ακόμα πονάει.
Θυμάμαι μια φόρα μια κοπέλα με ρώτησε γιατί κουβαλούσα πάντα πάνω μου ένα μαχαίρι της είπα πως είναι για την πρώτη γυναίκα που θα με αρνηθεί, να κόψω τις φλέβες μου. Την επόμενη μέρα μου είπε Όχι. Ακόμη στάζει αίμα το μαχαίρι.
Θεματοφύλακας της πίστης για καιρούς αλλοτινούς. Τα πρόσωπα γύρω μου αλλάζουν, όμως οι αναμνήσεις που κουβαλάει η ενθύμηση τους είναι τώρα η ίδια όπως και στη γέννεση της, και είναι τώρα πιο δυσβάσταχτη από ποτε.

Νυχτερινές σκέψεις καιρού αλλοτινού
Βράδια μεσάνυχτα στη θάλασσα της καρδιάς μου
Η Θάλασσα είναι όμορφη...
Τα βουνά την κυκλώνουν,
και η Θάλασσα μοιάζει με λίμνη.
Σαν εκείνες που βλέπαμε στα βόρεια...

Ήρεμη και λαμπερή σαν τα μαλλιά της βασιλοπούλας
Στο χρώμα, γαλαζοπράσινο στις ακτές, βαθυγάλαζο στα βαθειά.
Αχ η Θάλασσα της καρδιάς μου, πόσο με ηρεμεί!

Θλιμμένα πουλιά στις επάλξεις του αύριο
Χαμένα μου νιάτα, ταινία στα ματιά μου
Καλημέρα ζωή μου, Αντίο εαυτέ μου!

Στις επάλξεις του αύριο κουρασμένα τα μάτια μου
Ατενίζω, γράφοντας σε μια θάλασσα ανοιχτή δίχως πνοή
Αέρας δροσερός, το καράβι γρήγορο, το ταξίδι μας σύντομο
Σαν κι’ εμάς ...Κι’ εμείς πιο σύντομοι από ποτέ, πλέουμε...
Ατενίζω, γράφοντας την πλωτή μας θάλασσα, στιλπνή επιφάνεια δίχως πνοή...

Νύχτα γιομάτη θαύματα, Νύχτα γιομάτη μαγιά! (βλ. Διονύσιος Σολομός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)
Μα η θάλασσα σκοτεινή, γαλαζόμαυρη.
Μια γέφυρα να μας ενώσει να περάσει τις θάλασσες να μας φέρει πιο κοντά αυτό θες, αν το θέλουμε;

Πατρίδα μου γλυκεία, αγάπη μου και οικογένεια μου,
Ποιες θάλασσες χωρίζουν, ποιες γέφυρες ενώνουν;

Ελαφρό μελτέμι στη θάλασσα ξεπλένει τις αμαρτίες
Κλείνω τα ματιά και χάνομαι στη θεία γαληνή

Θάλασσα γαλαζόμαυρη, εικόνα σταθερή, δροσερό αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά...

Γυναικεία κορμιά σε συννεφιασμένη παραλία,
Προκαλούν τα παιχνιδίσματα τους ,
Τον ήλιο για να βγει …

Μα εκείνος κρυμμένος πίσω από το γκρίζο πέπλο του θαυμάζει τα λυγερά κορμιά…

Νεκρά τα πρόσωπα, νεκρά φιλιά χαϊδεύουν την άμμο
Θείες μελωδίες σε μια πομπή θανάτου ακούγονται
Ο φόβος μεγαλώνει μαζί και η απόσταση
Ένας πίνακας σε θυμίζει, κρεμασμένος στο πατρικό
Δείχνει την φυγή σου ή μήπως ήταν πάντα δική μου και ποτέ δεν το κατάλαβα;

Τώρα όμως νοιώθω, τα πρόσκαιρα, τα πάντα βαρετά
Αν ήταν πριν ξεγελούσα εμένα, Το Τίποτα, με τα ευγενή σου συναισθήματα, τώρα;
Τώρα βουλιάζω στο τίποτα, βαμμένο σε πέπλο cinema
Και το κορμί που χαιρότανε τα δικά σου πάθη,
Και τον άσβεστο πόθο σου, τώρα το χαίρεται η σήψη και η αποκάρδιωση.

Πεθαίνουν ένα ένα τα κύτταρα μου,
Και ο εγκέφαλος κοιμίζεται σε λάγνα λήθη ακόμη πιο βαθειά.
Αν ζήσω λίγο ακόμη, θα πεθάνω!

Μονή Πηγή ανανέωσης η αέναη φλόγα του Φοίνικα Δημιουργού.
Τώρα πρέπει να τον βρω ...αλλιώς δεν έχω περιθώρια...

Στο πλοίο για Πάρο Ιούνιος – Ιούλιος 2003 – Κείμενο 2

Ομίχλη πυκνή σκεπάζει τη διαδρομή.
Το πλοίο σκίζει την ομίχλη εύκολα.
Και εμείς ταξιδεύουμε ανέμελα.
Όλοι; Όχι...

Εμένα το μυαλό μου ταξιδεύει στη δικιά σου ομίχλη.
Όσο απλώνεται ένα πλοίο στη θάλασσα, τόσο η ομίχλη σου απλώθηκε στο πνεύμα μου.
Ομίχλη αγάπης; Ομίχλη μίσους;
Ομίχλη καταδυνάστευσης.

Ομίχλη που θολώνει τα μυαλά και την κρίση...
Είναι αγάπη, είναι πόθος, είναι μισός, Τι;

Στο πλοίο για Πάρο Ιούνιος – Ιούλιος 2003 – Κείμενο 1

Τα πρωινά σου χείλη,
Σκουπίζουν τον βραδινό μου ιδρώτα.
Ξημέρωσε και ξύπνησες πάλι διπλά μου.
Σ’ Αγαπώ!
Καλημέρα!

Χτες είδα πάλι εφιάλτη.
Γι’ αυτό ο ιδρώτας, γι’ αυτό τα φιλιά ανάγκη.
Ξύπνησα λέει ένα πρωινό και έλειπες.

Τότε πέτρωσα, έγινα στήλη άλατος, ίδια η γυναίκα του Λώτ.
Όμως τα δικά μου μάτια δεν εγνώρισαν καμία θεϊκή καταστροφή, μόνο την απουσία σου από το πρωινό μου ξύπνημα.
Είναι μήπως τούτο θεϊκή καταστροφή ή είναι που Σ’ Αγαπώ τόσο;

Και μετά όμως το όνειρο δεν τελείωσε...
Αέρας φύσηξε και σιγά, σιγά το κορμί μου διαλύθηκε σε σκόνη.
Από στήλη άλατος σκόνη στον Χρόνο με τον αέρα.
Και από τα κομμάτια μου, άλλα κατέληξαν στο χώμα, άλλα στη θάλασσα και άλλα συνέχισαν το ταξίδι τους με τον αέρα.

Τελευταίο κομμάτι, η ψυχή μου κατέληξε στη φωτιά.
Μια φωτιά όμως γνωστή, πολύ γνωστή...

Κι’ όταν καιγόταν η ψυχή μου, τότε κατάλαβα.
Είχε πάλι καταλήξει σε ‘σένα, να πεθάνει.
Φωτιά, του θηλυκού κορμιού σου καίει την ψυχή μου, με γεννά από το χρόνο στο Χρόνο, από τις τρεις διαστάσεις στις τέσσερις.

Εκείνο το πρωινό μετά τον εφιάλτη, μου είπες: Σ’ ΑΓΑΠΩ!
Μετά έφυγες.
Δεν Ξανάρθες ποτέ πια.

Αν πέτρωσε κάτι, σίγουρα δεν ήμουν εγώ, γιατί σήμερα ζω για να σου γράψω.

Τα λόγια σου όμως, αφήσαν στον τοίχο του σπιτιού, μιαν αύρα αέναη, που ακόμα και σήμερα μερικά πρωινά με ξυπνάει γλυκά και μου λέει: Σ’ ΑΓΑΠΩ!

Στα φοιτητικά τα χρόνια που πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν.
Στην ζωή μας που τελείωσε και μόλις τώρα αρχίζει.

Σε αυτά που κάναμε, που δεν κάναμε και αυτά που δεν κάναμε ενώ έπρεπε να κάνουμε.
Σε αυτά που ζήσαμε, που δεν ζήσαμε και αυτά που δεν ζήσαμε ενώ μπορούσαμε να τα ζήσουμε.

Σμιλλευμένη από πέτρα, Γαλάτεια.
Όνειρα, έρωτες και σχέδια χρόνου μέλλοντος σε έναν αγώνα για ζωή που μόλις τώρα ξεκινάει.

Στον αγώνα μας για τη ζωή και στα παιδικά μας όνειρα που ίσως κάποτε να βγουν αληθινά.

Εμπειρίες ζωής, στον κόρφο ζωσμένες, φίλων φυλαχτά και φυλαχτά φίλων.
Καλής τύχης, ευχή δοσμένη στο χτες το τώρα και το μετά.

Φύλακας άγγελος, προσπάθεια ζωής.
Χρόνια και άλλα να περάσουν,
όνειρα και σκοποί να αλλάξουν,
ζωή και θάνατος να ενωθούν,
φίλοι και εχθροί να γίνουν ένα,
αυτά παλιά και τούτα τώρα να δώσουν,
θάρρος στον φόβο του αγνώστου.

Νερό της λήθης να μην πιεις, τίποτα να μην ξεχάσεις,
γλυκόπικρες στιγμές στο ταμπλό της ζωής.

Πορεία ανθρώπου μοναχική.
Φίλοι, εμπειρίες και χρόνος ζουν πάντα εκεί στα ψηλά.
Ιστορίες παλιές φανάρια στο αύριο.

Πορεία ανθρώπου μοναχική.
Μα η ενθύμηση γιατρεύει.
Παλιές συνήθειες σε χρόνο παρελθόντα.
Δεσμοί καρδιάς σε χρόνο μέλλοντος.

Πορεία ανθρώπου μοναχική.
Μα όσο θυμάσαι πορεύεσαι.

Δύο κείμενα Βιέννη Μόναχο με την ποίηση του Ελύτη και του Μπιθικώτση τη φωνή - Κείμενο 1

Εμείς δεν έχουμε ξεπλύνει τα χέρια μας με λερωμένες επαναστάσεις.
Εμάς μας νέρωσαν το αίμα μας με χρώματα και αγαθά, έγινε το πετσί μας λάστιχο και το τρυπάμε για να το νιώσουμε.

Τι να καταλάβεις;
Ψυχές που δεν πολέμησαν και τα βρήκαν μασημένα.
Αν δεν έχεις γευτεί το αίμα της επαναστάσεως, αν τα χέρια σου δεν έχουν βουτηχτεί στην ακαθαρσία σου για να τραβήξουν την ζωή των πολλών ...

Τι να καταλάβεις;
Τίποτα δεν έφτιαξα, όλα τα βρήκα γκρεμισμένα
Ο απόηχος των των προδομένων εραστών κάτι δεκαοχτάρηδων και μιας γριάς ετών 76.
Ο απόηχος μιας κόκκινης ιδεολογίας με μπλε τσέπες, κι’ ενός πάτερα – φοιτητή που τώρα μαθαίνει στο γιο του πως να προδίδει εκείνα που εκείνος πρόδωσε πρώτος.
Δεν έφτιαξα τίποτα, δεν έχω να πω τίποτα.
Βούτηξα στη θάλασσα της άνεσης που μου δώσανε και χάθηκα.
Δεν έφτιαξα τίποτα, ότι βρήκα φτιαγμένο το διέλυσα και το έφαγα, ότι βρήκα διαλυμένο το αποτελείωσα.

Τι να καταλάβεις;
Από ανθρώπους που τους μαθαίνουν να γκρεμίζουν αυτά που ποτέ δεν έχτισαν.

Τι να καταλάβεις;
Δεν έφτιαξα τίποτα και δεν θέλω να ξέρω...

Δύο κείμενα Βιέννη Μόναχο με την ποίηση του Ελύτη και του Μπιθικώτση τη φωνή - Κείμενο 2

Δικαιοσύνη εγώ που θα βρω;
Πως να φτιάξω κάτι πάνω στο τίποτα;
Εγώ Δεν έφτιαξα τίποτα.
Δεν ξέρω να φτιάχνω τίποτα, μόνο να τρώω.
Λευκό Χαρτί άγραφο, «Tabula Rasa»
Δεν ξέρω, θέλω να μάθω.
Οι παλιοί χαμογελάνε καθώς τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση:
«Θα βρεις τον τρόπο είσαι καλός εσυ»
Έτσι Λέτε; τους ρωτάω.
Μα απάντηση τόσα χρόνια δεν πήρα.
Πως να ξέρω εγώ αν κανείς δεν μου δείξει τίποτα;
Τον τρόπο του Ήλιου τον βρήκα μόνος μου. Ο Δρόμος του Δημιουργού.
Έχω ανάγκη το φως. Θέλω να δοθώ σε αυτό.
Όπως το λευκό Περιστέρι, όπως οι λευκές κορφές των νησιώτικων σπιτιών, όπως ο Ψηλορείτης.
Δικαιοσύνη εγώ που θα βρω;
Θυμίαμα και θυσίες σε έναν άγνωστο θεό, χρώμα πράσινο.
Όχι, όχι μη με λησμονείς ψυχή μου, μη με λησμονείς.
Μοντέρνοι θεοί και δαίμονες θα παρελάσουν μπροστά μου και για ένα ξερολούκουμο ντυμένο σε ασήμι και χρυσό, θα μου ζητήσουν την ψυχή μου.
Βοήθεια φωνάζω μα οι παλιοί απλά κοιτάνε.
Πάνε αυτοί τελειώσανε.
Έχουνε τελειώσει εδώ και καιρό μα κανείς δεν το βλέπει.
Χαμένοι, χάθηκαν οι παλιές επαναστάσεις, βούλιαξαν στο βόθρο.
Χάθηκαν και οι παλιοί φίλοι.
Πλέον ούτε οι φοβέρες ούτε τα αίματα δεν θα τους φέρουν πίσω.
Δικαιοσύνης Ήλιε, εγώ που θα σε βρω;
Μόνο σε ποιήματα και μαυρισμένες ψυχές.
Με έχεις λησμονήσει, μα εγώ σε θυμάμαι κάθε μέρα και περιμένω ποτε θα αναστηθείς να φωτίσεις πάλι το δρόμο μας. Εγώ πορεύομαι στο δρόμο σου, το φωτεινό, το δημιουργικό.
Περιμένω ποτε εσύ θα πορευθείς μαζί μου, με τους άλλους, στο ίδιο στρυφνό και κατάκρημνο μονοπάτι.

18-06-2002

Το παρελθόν είναι μια δύναμη ηλίθια . Μισώ το παρελθόν γιατί δεν έχω την δύναμη να το βγάλω από μέσα μου. Το αγνοώ για να αποτάξω τα ηλίθια δεσμά του από πάνω μου, αλλά αυτό φροντίζει να κάνει την παρουσία του αισθητή, πάντα, και στις χειρότερες στιγμές. Θρηνώ το χάσιμο και το πέσιμο μιας γης της επαγγελίας που δεν υπήρξε ποτέ, έχω απωθημένα ηλίθια και μικρά. Είμαι θυμωμένος με τον εαυτό μου πρωτίστως και μετά με την ανθρωπότητα γιατί δεν μπορώ να ξεπεράσω γεγονότα και σύμβαντα που κάποτε συνέβησαν και παρότι με σημάδεψαν, άλλωστε όλους τους ανθρώπους θα τους σημάδευαν τέτοια γεγονότα, όμως χωρίς πολύ νόημα και σημασία, μένω κολλημένος σε αυτά τα ηλίθια δίχως νόημα σύμβαντα. Είμαι μοιρολάτρης και έχω παραδοθεί σε μια πορεία δίχως επερωτήσεις. Δεν ξέρω, Δεν ξέρω γιατί και αυτό με βασανίζει, πάνω από όλα. Ίσως τελικά το ζητάει ο οργανισμός μου, ίσως είμαι μια περίεργη ράτσα ανθρώπου βαθειά αυτοκαταστροφική και με μια υποσυνείδητη θέληση να υποσκάπτω τον εαυτό μου δίχως λόγο. Γιατί Θεέ μου, Γιατί ??? Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να ξυπνήσω καθαρός και ξάστερος μια φορά στη ζωή μου δίχως σκέψεις, δίχως έγνοιες . Εγώ, ανάμεσα σε όλους τους υπολοίπους που δίνω συμβουλές, εγώ πρώτος δεν ζω τη δικιά μου ζωή, δεν παίρνω καμιά πρωτοβουλία απλά παραπαίω στην ισορροπία των κοινωνικών μου ρολών και στην προσωπική μου προσπάθεια να τα πετάξω όλα και να φτύσω κατάμουτρα κάθε κοινωνικό θεσμό και να φύγω. Τι δουλειά έχει ένας ερημίτης , ένας άνθρωπος του Ιησού, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αυξήσει την ενεργεία του μέσα σε αυτή την καταραμένη κοινωνία σε αυτό το χάος των τρελών που θέλουν να λέγονται λογικοί . Να τα παρατήσω όλα και να σηκωθώ να φύγω εκεί στην έρημο, με ακρίδες και μέλι μόνο εκεί μπορεί να βρει κανείς τη δύναμη και το πραγματικό δρόμο του δημιουργού του πολεμιστή του φωτός, μόνο εκεί μπορεί κανείς να γίνει άνεμος και να ακούσει την καρδιά του ανθρώπου και την καρδιά του κόσμου να χτυπά . Μα όχι, η μαγεία των υλικών αγαθών και η συνήθεια, το βόλεμα στην χλιδή είναι μεγάλο πράγμα, είναι ίσως αυτό που κάνει και αξίζει να φτύνεις τα όνειρα σου . Δεν είχα ποτέ όνειρα, εγώ δεν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής όταν ήμουν μικρός – θεέ μου ποδοσφαιριστής – δεν ήθελα τίποτα, εγώ ήθελα να γίνω διαστημάνθρωπος όχι για να είμαι απλώς διαστημάνθρωπος αλλά για να είμαι μακριά από εδώ μακριά από αυτή τη γη για να μην μπορώ να περιοριστώ πουθενά για να μην έχω σύνορα και πατρίδα για να μην έχω δεσμεύσεις οπού γης και πατρίς για να μπορώ να μην υποτάσσομαι στην θέληση και στην σκέψη κανενός . Αλλά γιατί, γιατί δεν σηκώνομαι να φύγω να τα παρατήσω όλα να πάω στην έρημο να ακολουθήσω το δρόμο του αλχημιστή, γιατί; Γιατί ακόμη και εκεί ο δρόμος έχει ευθύνες έχει τις ευθύνες του μοναχικού καβαλάρη. Μα τελικά έχει περισσότερες ή λιγότερες από εδώ ευθύνες τελικά υπάρχει πουθενά που να μην έχεις ευθύνες υπάρχει κάπου που να μπορείς απλώς να κάθεσαι και αφουγκράζεσαι τον άνεμο και τα φύλλα που θροΐζουν ?? Μάλλον όχι και έτσι όπως λένε και οι δικοί μας οι παπάδες ακόμη και μεταθανατον ο δήθεν θεός τους θα μας ζητήσει ευθύνες γιατί για πράξεις που ούτε καν ποτέ ξέραμε πως έπρεπε να τις κάνουμε . Δεν ζω για μένα ζω για να ικανοποιώ με την ύπαρξη μου και τη συμπεριφορά μου τις κοινωνικές νόρμες και τις αλήθειες των άλλων αυτά που εκείνοι με έχουν φορτώσει να επαληθεύω τις δικές τους αλήθειες τα δικά τους θέλω όχι τα δικά μου . Αυτό πρέπει να αλλάξει αλλά ποτέ πως ???Ποτέ Πως ?? Μα για τώρα αρκετά ώρα σιωπή τώρα να πάψουν οι δαίμονες να σκάσουν οι ερινύες να πάψουν να με κυνηγούν τώρα όχι άλλες σκέψεις τώρα θέλω απλώς ησυχία τώρα πέφτω για ύπνο . Μην ανησυχείτε όμως σε λίγες ώρες θα είμαι ξύπνιος και πάλι με το μυαλό μου να τριγυρνάει σα σβούρα και μην σταματάει ποτέ . Πρέπει κάτι να αλλάξει . θέλω κάτι αλλάξει αλλά ποτέ πως γιατί ?? Και το χειρότερο σε όλα είναι ότι ζώντας με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και την υπερεκτίμηση του μέλλοντος δεν μπορείς να χαρείς το παρόν και δεν μπορείς να εκτιμήσεις αυτά που έχεις και να τα αγαπήσεις όσο σε αγαπούν εκείνα και να τα θέλεις όσο σε θέλουν εκείνα αχ αγαπημένη μου Kλέα τι τραβάς και εσύ μαζί μου . Γιατί, γιατί, γιατί αυτή λέξη μου τριβελίζει το μυαλό συνεχεία γιατί ποτέ, που, ποιος, γιατί ????

Στην αθάνατη μορφή της

Έκλεισα τα μάτια μου για λίγο απόψε και η γερασμένη μου μνήμη με πήγε πάλι πίσω …σε θυμήθηκα. Έχω γεράσει πια δεν είμαι τόσο νέος για παιχνίδια και παιχνίδια όπως τότε … Όλα τα τραγούδια εκείνα σε θυμίζουν , θυμίζουν την αέναη μορφή σου στο γερασμένο μου από τις σκέψεις και τις αναζητήσεις μυαλό μου. Η μορφή αυτή , ο τύραννος , η ερινύα μου με κατατρέχει ακόμα όποτε βρει ένα ανοιχτό παράθυρο… Δε ξέρω αν σ’ αγάπησα δεν ξέρω αν σ’ είχα ερωτευθεί δεν ξέρω τίποτε πια αλλά η μορφή σου με καταδιώκει ακόμα στα αέναα όνειρα μου … Θέλω να σου κάνω ερωτά από τότε ακόμη και τώρα δεν είναι και λίγες οι φορές που σε φαντασιωνομαι … Αχ αυτό το μελιστάλαχτο κορμί σου πως εισβάλλει στα όνειρα μου και τα κάνει εφιάλτες που με ιδρώνουν μέχρι το άλλο πρωί . Και είναι τραγική επίδραση σου επάνω μου . Ακόμη και τώρα που ο παράδεισος μου άνοιξε τις πύλες του όσο ποτέ άλλοτε συνεχίζεις να μου μένεις απωθημένο γιατί ποτέ δεν σε έκανα δική μου … Και είναι ακόμη πιο τραγικό κάθε φορά να σε βλέπω να χτίζεις εκείνα τα συναισθήματα για τα αδέλφια μου, για τους άλλους... Γιατί εγώ το ήξερα από πριν ότι με εκείνους θα έκανες τα πάντα με μένα τίποτε … Μα ας έχει εγώ δε θέλησα τίποτε άλλο ποτέ από το να σου δώσω την ευτυχία που όλη όση θα μπορούσα να σου προσφέρω … Θα μου χαρίσεις μια φιάλη σου αίμα; Θα μου χαρίσεις δέκα λεπτά από το χρόνο σου ; Μόνο και μόνο αυτά μου φτάνουν για να σου πω όσα δε με άφησες ποτέ σου να σου ομολογήσω … Αν μόνο ήθελες να διαβάσεις τα γράμματα μου τότε δε θα χρειαζόμουν ούτε δέκα λεπτά … Δεν ξέρω τι να πω πώς να σε κάνω τα με ακούσεις αυτό μόνο ζήτω και τίποτε άλλο … τίποτε. Κάποτε μετά από χρόνια ελπίζω ίσως να με σκέφτεσαι και να νοσταλγείς γλυκά και κολακευτικά τον καιρό και τον τρόπο που προσπάθησα να σε πλησιάσω … Σε βλέπω τώρα και θα σε ξαναδώ, μόνο ελπίζω να μην με φέρνεις σε τόσο υποτονική κατάσταση κάθε φορά που το είδωλο σου σχηματίζεται στο καθρέφτη των ματιών μου .

Πολυαγαπημένη μου μορφή έχε γεια σε φιλώ γλυκά αναπολώντας το κορμί σου που τώρα σπαρταράει στα χέρια κάποιου άλλου… Έχε γεια .

ΜΕ ΤΙΜΗ

(Γραμμένο το 2001, όταν άκουγα "Τρύπες", διάβαζα Coehlo και Αλμπερόνι, προσπαθώντας να παίξω το ρόλο γιατρού και ασθενή σε μια πρωταρχική συζήτηση με τον εαυτό μου...)

Το πάθος , ο ερωτάς ,ο πόθος , η σχέση , η αγάπη , ο γάμος . Άραγε υπάρχει σειρά έστω και ταξινομική η οποία να δείχνει ότι κάτι πρέπει να προηγηθεί κάποιου και ότι υπάρχει μια όχι απόλυτα ούτε καν στατιστικά σημαντική αλλά απλά φαινομενική γραμμικοτητα στη πορεία των γεγονότων ; Άραγε τα συναισθήματα όσο και αν ξέρουμε ότι δεν ακολουθούν κάποιο συγκεκριμένο pattern ακόμα και αν έχουμε πλέον καταλάβει για τα καλά ότι χτυπάνε βάναυσα και ανελέητα όποτε αυτά νομίσουν και όποτε σε αυτά αρέσει όσο και αν έχουμε νιώσει αυτά να χύνονται από μέσα μας σε ένα χείμαρρο λέξεων και παραστάσεων μήπως , λέω μήπως , θα μπορούσανε να πούμε πως θεωρητικά και μόνο θα μπορούσε να υπάρχει μια τέτοια σειρά ; Αναρωτιέμαι Άραγε … Αναρωτιέμαι ακόμα ποια η δύναμη της λυγίζει με το χρόνο ; λυγίζει στην πρώτη δυσκολία ; λυγίζει στις μεγάλες δυσκολίες ; έχει το δικαίωμα να λυγίσει καθόλου ; λυγίζει στον πρώτο ανταγωνιστή ; υπάρχει παρά την απόσταση ; υπάρχει παρά το βλέμμα ; κατοικεί εκεί που την θέλουν ; κατοικεί για πάντα ; και ανεξάρτητα των χρόνων που περνάνε αυτή μένει πάντα εκεί ; έχει το δικαίωμα να πει ότι θέλει να τελειώσει ή ότι θέλει να λυγίσει ; Άραγε το έχει … ;

ΕΝΟΤΗΤΑ 1

Ο γιατρός αφού άκουσε τα λόγια του δεκαπενταχρονου επαναστάτη που δεν ήθελε να το παραδεχτεί και κράτησε τις σημειώσεις σήκωσε τα μάτια σιγά τον κοίταξε και είπε :

- Αγαπητέ μου πολύ καιρό είχα να σας δω σχεδόν ένα χρόνο … τι κάνετε καλά είστε ; Ήλπιζα πως από την τελευταία συνάντηση μας ο χρόνος θα σας είχε φερθεί πιο όμορφα από ότι τις προηγούμενες φορές . Μα εσείς φαίνεστε και ακούγεστε προβληματισμένος …

- Εκείνος αφού τελείωσε με τον προκαταρκτικό λόγο του και είδε τις αντιδράσεις του γιατρού αναφώνησε : Ω γιατρέ ! Μα ναι ο χρόνος ήταν αυτή τη φορά πιο ευγενικός μαζί μου από έχει υπάρξει ποτέ και μάλιστα πριν κανα δυο μέρες θα σας έλεγα ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς . Αλλά τώρα …

- Ναι ;τώρα τι έγινε ;

- Γυναίκα γιατρέ Γυναίκα …

- Μμμμμμμμμμμμμ … πάντα το φύλλο της Εύας συνεχίζει να ταλαιπωρεί το φύλλο του Αδάμ ε …;

- Α , όχι δεν πρόκειται τόσο περί ταλαιπωρίας όσο περί ανακατωσούρας …

- Τι δηλαδή θες να ξεράσεις ;

- Όχι ανακατωσούρας στη ζωή λέω

- Ααααααα ! μάλιστα εννοείς ότι τα κάνουν όλα άνω κάτω έτσι ;

- Ναι αυτό .

- Μα δεν είναι αυτό ταλαιπωρία ;

- Ω όχι απαραίτητα μπορεί απλά να θεωρηθεί ως μια ευχάριστη αναδιάταξη της μουσικής μου βιβλιοθήκης …

- Α μάλιστα μα και αυτό ακόμη και αν είναι ευχάριστο δεν εξακολουθεί να παραμένει μια ταλαιπωρία ;

- Ναι ίσως … δεν ξέρω …

- Δεν ξέρεις ή δεν θέλεις να ξέρεις ;

- Εντάξει και αυτό μια ταλαιπωρία είναι αλλά τουλάχιστον είναι ευχάριστη όχι ψυχοφθόρα και σωματοφθόρα …

- Μα Αγαπητέ μου γυναίκες είναι αν δεν μας βγάλουν και λίγο την ψυχή τότε τι θα κάνουν

- Μα ανάγκη να ειναι η δικιά μου η ψυχή ;

- Ω μα σίγουρα όχι κάθε νέος θα είχε κάτι τέτοιο να διηγηθεί απλά εσύ έχεις κάτι παραπάνω …

- Ευχαριστώ γιατρέ …

- Ω τίποτα υποχρέωση μου

ENOTHTA 2

Νομίζω είπε ο γιατρός ότι μπερδεύεις το σεξουαλικό πάθος με το πάθος γενικότερα και πιο συγκεκριμένα ότι θεωρείς ότι το πάθος του ερωτά ταυτίζεται με το πάθος το σεξουαλικό .

Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον γιατρό … Σιωπή … "Δεν είχα κάνει ποτέ αυτόν τον διαχωρισμό αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι ναι το πάθος σε μια σχέση εκφράζεται μέσω κυρίως της σεξουαλικής πράξεως ."

- Αααααααα ! ! ! με απογοητεύεις Αγαπητέ μου εσύ όντας αυτός που είσαι και με την παιδεία που έχεις δεν θα έπρεπε να κανείς ένα τέτοιο λάθος… Άλλωστε ήσουν ή δεν ήσουν εσύ που πάντα πρέσβευες ότι μπορείς να κρατήσεις μια σχέση χωρίς κανενός ιδιαίτερου είδους σωματική επαφή ;

- Γιατρέ μόλις με παγίδευσες .

- Δεν σε παγίδευσα απλά σου φανέρωσα μια αντίφαση που είχες μέσα σου αλλά μην νομίζεις ότι τα πράγματα είναι απλά ειδικά σε αυτόν τον τομέα που ερευνούμε … Άλλωστε όλα αυτά δεν είναι παρά κακοδιατυπωμένες ψυχοβλακείες … Πάντως είναι αλήθεια πως συνήθως ας πούμε αν δεις μια πραγματικά όμορφη σε αντικειμενικά στάνταρτ γυναίκα σε ένα μπαρ και της πιάσεις κουβέντα και την ίδια νύχτα την ρίξεις στο κρεβάτι σου και την επόμενη μέρα την στείλεις από εκεί που ήρθε και συνεχίσεις το ίδιο μοτίβο με άλλες πολλές κοπέλες παρόμοιες ε τότε μάλλον το να αποφανθείς ότι ήσουν ερωτευμένος με όλες αυτές παρά τα εμφανή αποτελέσματα είναι μάλλον κάτι που θέλει περαιτέρω διερεύνηση . Βέβαια πολλές σχέσεις έχουν αρχίσει με κύριο άξονα τους το σεξ και έχουν μετεξελιχθεί σε σχέσεις και δεσμούς πραγματικά δυνατούς . Αν και πάλι είναι συνήθως δύσκολο μια σχέση που μόνος λόγος ύπαρξης της είναι το σεξ να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο , συνήθως σε αυτές της σχέσεις ακόμη και αν υπάρχει ένα προσωπείο κοινωνικής εγγύτητας μόλις γεμίσουν όλες οι τρύπες και μόλις τελειώσουν όλες οι στάσεις τα άτομα χωρίζουν μάλλον φιλικά και χωρίς πολλά πολλά . Για να καταλάβεις τι εννοώ σκέψου τη σχέση του εξάδελφου σου με την 40αρα καθώς και τη σχέση του Ν* του αδελφού του Β* με εκείνη την τεταρτοετή … Αυτές ήταν σε οποίο σχετικό βαθμό μπορούμε να δώσουμε σχέσεις συγκρατούμενες μόνο από το σεξουαλικό πάθος . Άλλωστε αν θυμάσαι καλά τις δηλώσεις του εξάδελφου σου όταν είχε ρωτήσει την περί λόγω κύρια γιατί συνέχιζε μετά από κάποιο καιρό να βρίσκεται μαζί του Αυτή ευθαρσώς απάντησε γιατί μαζί μόνο μπορώ και κάνω ότι θέλω . Αυτές οι σχέσεις όπως σου είπα και παραπάνω συνήθως έχουν μια εκφυλιστική και αυτοκαταστροφική μορφή και συνήθως υπάρχει κάποιος που παίζει το ρόλο του μαθητή και κάποιος που παίζει το ρόλο του μαθητευομένου . Είναι μάλλον όχι δα και τόσος εύκολο να γίνει αν εξαιρέσεις την πρώτη τακτική η οποία είναι σχετικά εύκολη αν έχεις τα κατάλληλα σωματικά προσόντα και το κατάλληλο λέγειν αλλά κατά τα αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο θυμίζει ζιγκολικες σχέσεις μιας και μιλάμε από την πλευρά του άνδρα αλλά δεν είναι και μόνο αυτό έτσι … Πάντως η αλήθεια είναι πως τέτοιου είδους σχέσεις είναι παρωχημένης μορφής και ίσως για να μην πω σίγουρα γιατί εσύ είσαι έτσι όπως είσαι δεν πρόκειται να συναντήσεις και πολλές στο δρόμο σου. Βέβαια αν ρωτούσες τον πατέρα σου ίσως σου έλεγε ότι ήταν λίαν συνηθισμένο εκείνη την εποχή να έχουν και από τον δυο ειδών σεξουαλικού πάθους σχέσεις . αλλά εκείνες ήταν άλλες εποχές … Βέβαια σήμερα το πρώτο είδος επιβιώνει μια χαρά θα έλεγα αν και έχω τη μικρή υποψία πως τουλάχιστον από την γυναικεία πλευρά δεν υπάρχουν πολλές που επιδίδονται στο σπορ αυτό … Όσον αφορά τη δική μας πλευρά θα έλεγα ότι σε ένα μεγάλο βαθμό άτομα μικρής κυρίως ηλικίας που ψάχνονται , άτομα μεσαίας ηλικίας που δεν έχουν ακόμα κατασταλάξει σε κάποια επιλογή αλλά και μεγάλοι που δεν έχουν ξεπεράσει τα εφηβικά μια μετά εφηβικά συμπλέγματα τους εφαρμόζουν το σπορ σε μεγάλο βαθμό . Βοήθησα καθόλου ;

- Σχετικά αλλά τότε αυτό το ηλίθιο και παιδικό συναίσθημα που σε κάνει να κοκκινίζεις σαν παντζάρι και δένει κόμπο το στομάχι σου αλλά και τη γλώσσα σου, που ανεβάζει τους σφυγμούς σου πάνω από τα κανονικά όρια , που σε κάνει να ιδρώνεις , και να γίνεσαι χειρότερος γκαφατζής από τον Γκουφυ και που εμφανίζεται τόσο σε εφηβικές μεταεφηβικες αλλά και ενηλικιακες σχέσεις θα έπρεπε να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα του ερωτικού πάθους ;

- Κατ’ αρχήν κανένα συναίσθημα δεν είναι ηλίθιο , και ιδιαίτερα τέτοιου τύπου συναισθήματα . Μερικοί μάλιστα ψυχολόγοι κυρίως βέβαια γυναίκες αλλά και πραγματικές γυναίκες θα το έβρισκαν γλυκούλη αν μητι άλλο … Ναι , μάλλον κάπως έτσι πάνε τα πράγματα . Αλλά μην ξεχνάς ότι τα συναισθήματα δεν έχουν την ίδια ένταση και τα ίδια εμφανή εννοώντας εξωτερικά αποτελέσματα σε όλα τα άτομα . Εσύ έχεις την τάση και τα αφήνεις να αναβλύζουν στη γλώσσα του σώματος σου σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα για αυτό και δεν μπορείς και να κρύψεις τα συναισθήματα σου . Αυτό δεν είναι κακό έτσι στο λέω απλά για να σου δείξω ότι εσύ απλά εκφράζεις όλων των ειδών τα σχεσιακά συναισθήματα με περισσότερη ένταση και τα αφήνεις να φαίνονται τουλάχιστον εξωλεκτικά . Αυτά όλα σου τα λέω για να καταλήξω σε κάποιον μπορεί το ερωτικό πάθος να εκφράζεται ως απλά μια ταχυπαλμία έτσι … Δεν μπορείς να πεις ότι αν αυτός ο άνθρωπος δεν γίνεται κόκκινος και δεν μπλέκει τα λόγια του δεν είναι ερωτευμένος … Δεν έχω να σου δώσω συγκεκριμένο παράδειγμα αλλά μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι αυτό που έπαθες το καλοκαίρι της τρίτης γυμνάσιου προς πρώτη λυκείου όταν είδες τη Μ* στο δρόμο που έγινες κατακόκκινος , έκανες τρία σαρδάμ ( πολλά παραπάνω ) και πήγες να φας τα μούτρα σου σε εκείνο το έρμο το δενδράκι στην Π* Ο* ε ήταν ναι αποτέλεσμα ερωτικού πάθους αντίστοιχα για να μην αναφέρω λεπτομερώς όλα τα παρόμοια ναι μάλλον εκεί ανήκουν . Αυτά δηλαδή από όσο έχω καταλάβει και μπορώ να πω ότι ξέρω για τον χαρακτήρα σου . Αυτού του είδους το πάθος. Βέβαια θα πρέπει να υπογραμμίσω πως συνήθως δεν σβήνει τόσο εύκολα και οδηγεί σε σταθερότερες αν μητι άλλο σχέσεις αν βέβαια υπάρχει και η κατάλληλη χημεία μεταξύ των ατόμων . Είναι πάντως σύνηθες για να σου λύσω την απορία που βλέπω να σχηματίζεται στο πρόσωπο σου ότι όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο αυτό που πρώτα ανάβει τη φωτιά σαν προσάναμμα αν μιλάμε βέβαια για άτομα σαν εσένα είναι πράγματι μια δόση σεξουαλικού πάθους πάντως αν το συναίσθημα συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και όταν η πηγή απομακρυνθεί τότε καλύτερα να αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει . Πάντως θα έπρεπε να πω ότι κατά τη δικιά μου πάντα γνώμη εσένα δεν σου χρειάζεται μια σχάση σεξουαλικού πάθους γιατί πιστέψαμε ούτε εγώ στα καλύτερα μου χρόνια δεν είχα διαβάσει το Kama Sutra … Άρα επομένως αν ποτέ … Αυτό ήταν κακία όταν βάλεις σε εφαρμογή τις θεωρητικές όση γνώσεις δεν θα χρειαστείς και πολύ βοήθεια . Όσον αφορά τώρα το πώς θα μεταφέρεις το άλλο πάθος σου σε μια σχέση , ε αυτό συζητάμε τώρα . Αλλά πάλι πρέπει να σου θυμίσω ότι όλα αυτά που κουβεντιάζουμε ,μπορεί απλά να είναι ένα καρό μπούρδες . Η αλήθεια είναι ότι είχαν δίκιο που έλεγαν στον ερωτά και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται μάλιστα εγώ θα προσέθετα όλα είναι και πολύ πολύ πιθανά …

- Μάλιστα … χμμμμμμ δεν το είχα σκεφθεί ποτέ έτσι ναι πρέπει να έχεις δίκιο γιατρέ . Πάντως ακόμη και μπούρδες να είναι εμένα με βοηθούν να ξεμπλέξω κάποια πράγματα μέσα μου .

- Και δε μου λες γιατρέ ο έρωτας μπορεί και αυτός να τελειώσει το πάθος του μήπως τελειώνει ; Η αγάπη ;

- Είναι σαν να με ρώτας αν μπορεί να στερέψει ο ήλιος … Κοιτά τα συναισθήματα δεν είναι ένα μπουκάλι νερό που χύνεται και τελείωσε έχουν τη μανιώδη τάση να αυτόανανεώνονται . Κοιτά εγώ μάλλον δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος να σου το απαντήσω μια γυναίκα ερωτεύτηκα και αγάπησα και αυτήν και παντρεύτηκα . Βέβαια αν ρωτήσεις το τότε γενικότερο πάθος με το τώρα γενικότερο πάθος αν είναι το ίδιο θα σου έλεγα όχι και είναι λογικό γιατί έχουμε και μια ηλικία βλέπεις αλλά σχετικά θα έλεγα ότι η ένταση του έχει μάλλον παραμείνει περίπου η ίδια με τα ups και downs του ασφαλώς . Πιο συγκεκριμένα τώρα σε αυτό που με ρώτησε κοιτά να δεις το πάθος του ερωτά ναι δεν ξέρω θα έλεγε κανείς ότι ίσως ή και μάλλον μπορεί να σβήσει … Άλλωστε σου είπα το πάθος του έρωτα χρειάζεται ένα προσάναμμα έτσι … Τώρα αν το ιδιό συναίσθημα , το προσάναμμα γίνει πράγματι ερωτάς και μετά προχωρήσει σε σχέση και μετά από κάποιο καιρό ακόμη και αυτός ο χρόνος είναι πολύ μικρός ας πούμε μια εβδομάδα , η σχέση σπάσει ναι μπορείς να πεις ότι τον άλλον τον είχες ερωτευτεί … Κοίταξε αυτά δεν είναι απόλυτα ούτε εκφράζονται σε απόλυτους όρους … Αν η χημεία δεν κρατήσει τότε παρά τον ερωτά που μπορεί να υπάρξει είναι εύκολο αυτό το κάτι να διαλυθεί . Άλλωστε εσύ θα έπρεπε να ξέρεις από τη σπουδή σου στις συμπεριφορικές επιστήμες ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται … έτσι … αυτό σημαίνει ότι η ιδέα που έχεις σχηματίσει για κάποιον στο μυαλό σου από την καθαρά εξωτερική ακόμη και φιλική , οικεία ίσως πάνω του ορίου του απλά γνωστού να απέχει παρασαγκας από την πραγματική εσωτερική εικόνα του προσώπου αυτού . Άλλωστε για αυτό σου είχε πει και ο πατέρας σου ότι μπορεί η φίλη ως κάθε αυτό φίλη που έχεις εσύ στο νου σου να μην κάνει ούτε για ενός λεπτού σοβαρή σχέση , και ότι πριν παντρευτείς κάποιον θα ήταν καλό να συγκατοικήσεις μαζί του κάμποσο καιρό πριν για να δεις ακόμη πιο κοντά τον άνθρωπο . Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να εκφράζουν τελείως διαφορετικές πλευρές του χαρακτήρα τους όταν τους ζήσεις από πολύ κοντινές αποστάσεις ή κάτω από συνθήκες πίεσης αυτό δεν αναιρεί ολοσχερώς την άποψη σου γύρω από την εικόνα του ατόμου αλλά μάλλον τη συμπληρώνει . Ξέρεις κατά βάθος είμαστε όλοι λίγο σχιζοφρενείς αφού στο ίδιο γεγονός κάτω από διαφορετικές συνθήκες μπορεί να αντιδράσουμε μέχρι και τελείως αντιφατικά … Εντάξει εσύ κάτι παραπάνω σχιζοφρενής … Και αυτό κακία ήταν . Ναι τελικά νομίζω πως στο επίπεδο του ερωτά τα πράγματα είναι ακόμα ρευστά , θεωρώ πως ναι τα ηνία του ερωτά μπορεί να σπάσουν και αυτός να χαθεί … Είτε γιατί απλά ο ή μάλλον η απέναντι σου ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που σου είχε δώσει την εντύπωση ότι ήταν είτε γιατί απλά μπορεί ένας ήλιος να είναι πιο λαμπρός από κάποιον άλλον . Αν με καταλαβαίνεις …

- Ναι σε καταλαβαίνω γιατρέ αλλά με την αγάπη τι γίνεται ;

- Ααααααααααααααα ! ! ! Α η αγάπη αυτό είναι άλλο αγκάθι . Αν λοιπόν μείνεις με τον ερωτά σου αρκετό καιρό και μη ρωτήσεις πόσο αλλά τόσο καιρό όσο θα χρειαστεί να περάσετε και κάνα δυο μεγάλα σκαμπανεβάσματα και κάποια σημαντικά προβλήματα . μετά από αυτόν τον καιρό λοιπόν αν δεις ότι πραγματικά νοιώθεις καλά με τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και ότι δεν σε ενοχλούν οι βαμβακερές κυλόττες της και τα μπικουτί που έχει στο κεφάλι της κάθε πρωί τότε ίσως μπορείς να αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι την αγαπάς πραγματικά . Βέβαια από εσάς τους νεορομαντικούς η αγάπη έχει μάλλον και άλλες προεκτάσεις και πιο έντονα συναισθήματα από τον ερωτά . Αν κάθε μέρα , κάθε μήνας , κάθε χρόνος που περνάς μαζί της σου φαίνεται ως ένα λεπτό ως ένα εκατοστό του δευτερόλεπτου , και αν κάθε δευτερόλεπτο μακριά της φαίνεται σαν αιώνας ολόκληρος , αν κάθε σου κίνηση και σκέψη είναι προσανατολισμένη στη δικιά της ευτυχία και η δικιά της ευτυχία είναι πλέον ταυτόσημη με τη δικιά σου και αν νοιώθεις ότι την θες τόσο κοντά σου ώστε αυτή να γίνει εσύ και εσύ να γίνεις αυτή σε μια ένωση ψυχοπνευματικη , αν παρά τις αποστάσεις και το χρόνο εκείνη υπάρχει πάντα εκεί και σου γνέφει σ’αγαπω σε κάθε σου κίνηση , και μπορείτε να συγχωρείτε την προδοσία γιατί δεν ήταν προδοσία αλλά απλά η ενδοση σε έναν ανόητο πειρασμό και μετά από όλα αυτά μπορείτε να κάθεστε το βράδυ ο ένας στην αγκαλιά του αλλού σαν όλα να μοιάζουν σαν μια ήρεμη θάλασσα κάτω από τον αυγουστιάτικο ήλιο τότε ναι μάλλον θα πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι πως αυτό που νοιώθεις δεν είναι απλώς ερωτάς . Βέβαια όλα αυτά κάνουν για σας τους νεορομαντικούς το σ’ αγαπώ μια πολύ δύσκολη φράση την οποία δεν ξεστομίζετε μόνο αν είστε τελείως σίγουροι για αυτό που νοιώθετε αν και πάντα ξέρεις ότι η δικιά μου άποψη είναι ότι δεν κάνει κακό να το λέτε που και που ακόμη και αν δεν είστε τελείως σίγουροι . Πάντως ξέρεις το να θες να αγαπήσεις όπως εκείνος που έχεις στο νους σου και να κανείς κέντρο της αγάπης σου την αυτοθυσία είναι μάλλον δύσκολο στη σημερινή εποχή και πολύ ψυχο – σωματοφθορο κάτι που θα απαιτούσε δυνάμεις ίσως πέρα από αυτές που έχεις αν και είμαι σίγουρος πως αν η άλλη σου ότι ο μόνος τρόπος για να την φιλήσεις θα ήταν να πάρεις το νεκρικό φιλί θα πήδαγες κατευθείαν από το μπαλκόνι σου … Είναι αλήθεια πολύ ρομαντικό και πολύ αληθινό για να είναι αληθινό να πιστεύεις αυτό για την αγάπη αλλά ίσως και να έχεις περισσότερο δίκιο από όλους μας εδώ πέρα … Τελικά κοίταξε πρέπει να καταλάβεις ότι όλα αυτά που λέμε εδώ δεν έχουν τόσο ισχύ αναφορική όσο σχεσιακή και αναλογική μην ξεχνάς ποτέ πως τα συναισθήματα ουκ ολίγες φορές συμπλέκονται τόσο μεταξύ τους που είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσεις μπορεί να νοιώσεις όπως σου περιέγραψα πρωτύτερα σε στιγμές και μάλλον περιόδους μεγάλου ερωτικού και ακόμη ακόμη σεξουαλικού πάθους και όλα αυτά μετά να σβήσουν τότε τι θα πεις την αγάπησες ή όχι ; Δεν μπορώ να σου απαντήσω τελικά μάλλον με εσάς του θεωρητικούς του νεορομαντισμού η αγάπη δεν μπορεί να σπάσει και είναι κάτι ίσως σαν τον σοσιαλιστικό παράδεισο του Μαρξ αλλά αυτό είναι πολύ καλό σαν θεωρητικό μοντέλο μόνο . Γιατί ξέρεις πως στη ζωή λίγοι είναι εκείνοι που έστω και νοητά πλησιάζουν το τέλειο … Η μόνη σχετική πάλι πάντα αλήθεια περί της αγάπης είναι ίσως πως ναι στην αγάπη η βίωση του χάμου είναι συντριπτική και πολλές φορές καταστροφική εσύ ξέρεις από αυτό έτσι δεν είναι ; ίσως τελικά ο πατέρας σου είχε δίκιο που σου είπε ότι μόνο αυτό που η ιταλίδα δημοσιογράφος ( η Μαργαρίτα Γιουρσενάρ είχε κάποτε σε ένα λόγο της πει αυτά τα λόγια τα οποία χαρακτηκαν τόσο στην καρδιά του συγγραφέα όσο και του γιατρού … ) είπε περί της αγάπης είναι αληθινό : « Αγάπη δεν σημαίνει μόνο να χαίρεσαι που όταν ο άλλος βρίσκεται δίπλα σου αλλά και να σου φαίνεται απίστευτο που δεν βρίσκεται πια σαν να μην ήταν φυσικό να πεθαίνουμε … » το τελευταίο ρήμα μπορείς υποθέτω να το πάρεις και μεταφορικά ως απλά πολύ μακριά σου … Μην με κοιτάς έτσι δεν μπορώ να σου δώσω τις απαντήσεις που περιμένεις δε Νομίζω κανείς κοινός θνητός μπορεί αλλά ελπίζω να βοήθησα … Πάντως αν ήμουν στη θέση σου δεν θα περίμενα μόνο μέσα από τη θεωρία να βρω την απάντηση Νομίζω πως εδώ μόνο η εμπειρία και η πράξη μπορεί να σε σώσει … Μην νομίζεις πως όλοι ασπάζονται τις δικές σου θεωρίες ή γενικότερα της θεωρίες των νεορομαντικών , θα έλεγα ότι κατά τη γνώμη μου σε αυτό τον τομέα είσαι εκφράζεις μάλλον την ακραία ουνιβερσαλιστικη θέση του νεορομαντισμού κάτι που μάλλον μια πολύ μικρή μερίδα κάνει … Ήξερες από την αρχή ότι ο δρόμος που διάλεξες δεν θα ήταν σπαρμένος με ρόδα ούτε καν χωρίς αγριόχορτα Ήξερες για τους περιορισμού της στενής πύλης και διάλεξες και αυτόν τον δρόμο σε έναν από τους δυσκολότερους ανθρώπινους τομείς … Μην ανησυχείς τώρα που ξανανοίγεις τους ασκούς του Αίολου προσπάθησε μόνο τώρα με όσα ξέρεις να κυβερνήσεις καλύτερα ο πλοίο σου … Μην περιμένεις ανταπόκριση , άλλωστε ξέρεις πως είναι μάλλον πιο σίγουρη η ήττα παρά η νίκη , η αποτυχία παρά η επιτυχία , και σε αυτό δεν φταίει κανείς απλά και μόνο ο δρόμος . Έχε θάρρος πορευσου στο δρόμο που χαράσσει ο δημιουργός και όλα θα έρθουν … Θυμήσου τον Μ* και εμπιστεύσου το παιδί μέσα σου … ΠΟΡΕΥΣΟΥ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ** ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ …

- Τελικά ο δρόμος του δημιουργού δεν έχει και πολύ σχέση σκέφτομαι με τις σχέσεις …

- Μα όχι αγαπητέ κανείς λάθος άλλωστε και ο βοσκός δεν δεχόταν παθητικά τη μοίρα του μόνο ως εκπλήρωση των ονείρων του κάθε φορά που έπαιρνε την απόφαση να υλοποιήσει ένα Όνειρο έκανε και τα αντίστοιχα βήματα με παρρησία και θάρρος χωρίς φόβο και πάθος . Βέβαια μπορεί για το βοσκό η Φατιμα απλώς να βρέθηκε στο δρόμο και χωρίς να αποτελεί μέρος του Ονείρου του δόθηκε από την καρδιά του κόσμου σαν συμπλήρωμα στον θησαυρό του άλλωστε θυμάσαι το διχασμό του βοσκού περίπου στην μέση της αναζήτησης που αναρωτιόταν αν μήπως η Φατιμα ήταν ο θησαυρός … Για σένα όμως η Φατιμα αποτελεί μέρος της αυτοολοκλήρωσης του Ονείρου σου πράγμα που σημαίνει ότι για αυτό θα πρέπει να αγωνιστείς πιο σκληρά από τα άλλα αλλά και από το ίδιο σε σχέση με την προσπάθεια κάποιου αλλού . Αυτός είναι ο δρόμος του δημιουργού αγαπητέ μου αυτός που διάλεξες .

- Τελικά όμως βρήκα τη λύση δεν ήταν ευχάριστη .

- Ξέρεις πολύ καλά και θυμάσαι πως τίποτα δεν πετυχαίνει με την πρώτη συνταγή .

- Μα δεν είναι η πρώτη είναι πρακτικά η Τετάρτη περίπου και θεωρητικά η έκτη .

- Έξι αιώνες πήρε στον αλχημιστή για να ανακαλύψει τη μαγική φόρμουλα και εσύ κλαίγεσαι για 18 χρόνια ;

- Μα εγώ δεν είμαι ο αλχημιστής .

- Περπατάς όμως τον δρόμο του και αυτό σε κάνει αν μητι άλλο αντάξιο του .

- Όποτε συνεχίζουμε μπροστά έτσι ;

- Αφού δεις τα λάθη και καλύψεις δίχως δάκρια τις απώλειες ναι προχωράς μπροστά έτσι είναι , έτσι ήταν πάντα , ο πολεμιστής του Φώτος έχει πάντα τις μεγαλύτερες απώλειες από όλους αλλά και τη δύναμη να αυτογιατρευεται …

- Μα νοιώθω τη δύναμη να στερεύει μέσα μου … Ο πόνος …

- Η δύναμη υπάρχει πάντα μέσα σου και δεν σταματάει να ρέει γιατί εσύ είσαι ένας από εκλεκτούς , η δύναμη δεν σταματάει ποτέ στους εκλεκτούς , είναι απλά οι φόβοι που προσπαθούν να πνίξουν την δύναμη και αυτοί είναι μόνο ο σάπιος αέρας μιας μάχης που μόλις τελείωσε … Δεν έχεις λόγω να φοβάσαι , ούτε να νομίσεις πως η δύναμη θα στερέψει μέσα σου … Είσαι δυνατός δεν έχεις λόγο …

- Κι όμως εγώ …

Για νέες ήττες για νέες συντριβές πάντα αξίζει να υπομένεις να επιμένεις*** …
Για νέες ήττες για νέες συντριβές το αύριο είναι μια άλλη μέρα*** …

ΕΝΟΤΗΤΑ 3

- ΑΑΑΑΑΑΑ!!!!! Γιατρέ έχω καλά νέα έχω όμως και προβληματισμούς δυο για την ακρίβεια …Αποο τι να ;αρχίσω;;;;

- Μα αγαπητέ μου από τα καλά νέα ασφαλώς .Θα ήταν καλό να ακούσω κάτι καλό από εσένα για αλλαγή .

- Νααα τα καλά νέα είναι ότι τελικά βρήκα το φως στο δρόμο του δημιουργού ή τουλάχιστον βρήκα ένα φως στο δρόμο του δημιουργού αν όχι το φως …

- Αχαααααα!!!!! μάλιστα να και μια λάμψη στο μακρύ σου Γολγοθά που αν καταλαβαίνω δεν έχεις σταματήσει να τρέχεις … Ήθελα να ήξερα πως καταφέρνεις να μπλέκεις τον προβληματισμό με την ευτυχία ή οτιδήποτε άλλο φωτεινό προσπαθεί εναγωνίως να εισβάλλει στη ζωή σου ; Μα μάλλον σήμερα δεν είναι η μέρα για να πάρω αυτή την απάντηση … ; Έτσι δεν είναι ;

- Έτσι είναι γιατρέ .Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα πιο πολύ να συζητήσουμε τους προβληματισμούς μου αυτή τη στιγμή ;

- Αχχααα μάλιστα … Όχι πως περίμενα κάτι άλλο αλλά για να σε ρωτήσω εγώ πρώτα κάποια πιο γενικά πράγματα . Πως είναι το φως ; Πως είναι η ζεστασιά του ; Πως νοιώθεις στην ασφάλεια του ;

- Χμμμμμ καλά αλλά νααα …

- Αλλααα ναααα οι ερινύες ξεπροβάλλουν από την γωνία και έτοιμες ως πάντα να σε κατασπαράξουν γιατί διάλεξες το δρόμο της γνώσης και γιατί θες κάποιες φορές να πενθείς για ένα χαμένο παράδεισο που ποτέ δεν υπήρξε … Καλή ατάκα αυτή να την κρατήσεις μπορεί κάποτε να σου χρειαστεί … Λοιπόν έλα όμως αρκετά εγώ ο σοφός και άξιος – με την αρχαία έννοια – μίλησα … Πες τι είναι αυτό που σε προβληματίζει πάλι ;

- Τρία πράγματα και πρώτα όμως αναφορικά για να τελειώνουμε μετά όμως αναλυτικά για κατανοήσουμε να χαϊδέψουμε να ψηλαφίσουμε την κατανόηση του τι γίνεται ίσως ;

- Καλύτερα να περιορίσεις το Σαίξπηρ που κραδαίνει από τη γλώσσα σου έτοιμος να πνίξει οποιονδήποτε συνομιλητή σου όμως και να περάσουμε στα καθεαυτό γενόμενα ως έχουν …

- Ναι γιατρέ μάλλον έχετε δίκιο . Να λοιπόν αυτά που σκέφτομαι εξωτερικό « κλικ » στυλ , εσωτερικό « κλικ »στυλ , διάφορες ανωτερότητες , πόσο εύκολο είναι να είσαι γυναίκα , πόσο συναισθηματικά είναι αυτές πιο ώριμες από τους άντρες , τι Δώρο και τι κατάρα μπορεί να είναι να ακούς όλες τις σκέψεις στο μυαλό τους , αν πρέπει να προσπαθούμε να μαντέψουμε τι σκέψεις κάνουν , αν έχουμε χρέος να το κάνουμε ή όχι , πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό , μήπως τελικά όλες οι γυναίκες πιστεύουνε ότι όλοι οι άνδρες είναι οι ίδιοι και τελικά εμείς δεν διαφέρουμε από το μέσο όρο και είμαστε τόσο βλάκες και ηλίθιοι όσο οι άλλοι και δεν κάνουμε ούτε καν προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο για αυτά τα θεοπλασμενα πλάσματα ; Είναι αλήθεια ότι ο θεός έπλασε πρώτα τον άνδρα και μετά τη γυναίκα , γιατί ποτά γίνονται τα πειράματα και μετά τα θαύματα ; μήπως εκτός από την κυριολεκτική σημασία της λέξεως είμαι τελείως μαλάκας και όλες οι γυναίκες το πιστεύουν αυτό για εμένα και νομίζουν πως είμαι στο δρόμο κατά διάολου ;

- Τώρα ή εγώ έχω ξεχάσει να μετράω ή αυτά που εσύ μου είπες δεν ήταν τρία πράγματα εεεε;

- Μάλλον το δεύτερο γιατρέ.

- Χμμμμ , τότε λοιπόν ας αρχίσουμε γιατί βλέπω πολύ χρόνο να καταναλώνουμε μπροστά μας . Αν εξαιρέσουμε την Αρχή οποία μοιάζει κοινότυπη με όσα έχουμε πάμπολλες φορές κουβεντιάσει αλλά εσύ συνεχίζεις να μη θες να αφήσεις τα παλιά στους παλιούς και να προχωρήσεις με τα νέα στους νέους όλα τα αλλά είναι σχετικά νέες μπορώ να πω . Πες μου γιατί σου δημιουργήθηκε αυτή η απορία με το εξωτερικό και το εσωτερικό « κλικ » στυλ ; Είναι το φως έτσι ;

- Ναι είναι το φως … Ξέρεις από τότες που το βρήκα έχω γίνει τόσο γαλήνιος και τόσο ήρεμος τόσο έχω ανακουφιστεί από τόσα πράγματα … κι όμως

- Κι όμως τι πες μου μιλά μου

- Κι όμως νααα υπάρχουν πράγματα που με προβληματίζουν

- Όπως , πες μου όπως τι ;

- Να το φως λέει ότι εγώ έκανα κλικ έσω και έξω όμως …

- Το φως έκανε κλικ σε σένα μόνο έσω … εεεεε ;

- Ναι

- Μάλιστα και αυτό σε προβληματίζει γιατί καθώς πήρες ένα boost up και θάρρος αυτό που ελληνιστί λέμε το παιχνίδι τώρα σε καλεί ακόμη πιο πολύ – είναι πειρασμός μόνο ; είναι το παιχνίδι ειλικρινές και αμετάβλητο όπως παλιά ; - Θα αναρωτιέσαι φαντάζομαι …. Και τι θα γίνει αν σε μια νέα παρουσία το έσω και το έξω ταιριάξουν απόλυτα ;;; Άραγε τι ;

- Ναι …

- Ναι … όλα αυτά … τελικά τα στήθια σου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν … Δεν θα σου πω τίποτα για όλα αυτά τίποτα απολύτως …Ήρθε η ώρα να πορευθείς εκεί που τόσο καιρό σου δείχνω

- Μα γιατρέ το έκανα και έτσι βρήκα το φως

- Ναι αλλά δεν βρήκες την πηγή του … Για αυτό τουλάχιστον για απόψε τίποτα δεν έχω να σου πω … ίσως αύριο ίσως μεθαυρίο αλλά τώρα πρέπει να ξανανοιωσει την αρχέγονη πηγή της δύναμης σου … Τώρα θα σε αφήσω μόνο στους στοχασμούς σου … Γεια !!!

- Μαααααααααααα…………………………………………………………

(*: Τα ονόματα έχουν παραλειφθεί για προφανείς λόγους / **: Paolo Coehlo - O Αλχημιστής και Το εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός / ***: Στίχοι από τραγούδι του συγκροτήματος "Τρύπες")

Γράμμα 4ο

Δεν έχω εφιάλτες μα ούτε και όνειρα τελευταία φορά που είχα ονειρευτεί ήταν όταν πριν χρόνια με αρνήθηκες για πρώτη φορά . Και τότε έπαψα να ονειρεύομαι όλα μου τα όνειρα χάθηκαν μέσα στην δικιά σου ύπαρξη της άρνησης και του πόνου . Από τότε δεν βλέπω τίποτε άλλο εκτός από εσένα με εκείνο το λευκό φόρεμα από μετάξι … Βασιλική φορεσιά πριγκίπισσα μου . Και τώρα πια ούτε αυτό γιατί ξανάρθες στη ζωή μου ω εσύ τυραννική μου αγάπη για να συνεχίσεις πιο βαθιά και πιο μέσα τα τραύματα που άφησες όχι μόνο την πρώτη αλλά και τη δεύτερη φορά . Και σε βλέπω πάλι μπροστά μου και ριγώ σε κάθε σου κίνηση και σε κάθε σου βήμα , το άσπρο δέρμα τα λεπτοκαμωμένα χέρια τα απαλά αλλά ταυτόχρονα δυνατά και αντρειωμένα , η αερική σου κίνηση και τώρα ακόμη πιο χορευτική και πιο βασανιστική , το χαμόγελο τα μάτια τα Χρύσα τα μαλλιά που λάμπουν στον ήλιο και εσύ με χάρη τα τινάζεις προς τα πίσω , κάθε μέρα έξω από τα όνειρα μου με βασανίζουν και με καίνε τρεις φορές . Αυτά και εσύ χωρίς να ξέρεις τίποτε και χωρίς ποτέ να μάθεις , … δεν πειράζει καλύτερα έτσι για σένα … και για μένα … Χωρίς να ξέρεις αυτά που τόσο θα ήθελα να σου πω και να σου δείξω χωρίς ποτέ να πάψεις να με καις . Έτσι κάποτε όπως θα σε διώξω ή θα φύγεις από εμένα θα ξανάρθεις στα όνειρα μου όταν πια θα είναι αργά για να σε προλάβω όταν δεν θα μπορώ ή δεν θα έχει νόημα να τρέξω πίσω και να σου φωνάξω , να μου θυμίσεις με μια πικρή , γλυκιά και θλιμμένη χαρούμενη νοσταλγία τι έχασα για άλλη μια φορά τι σκότωσα για άλλη μια ζωή . Όσο τίποτα μου άνοιξες πάλι τις παλιές πληγές και όσο αρνείσαι έστω να ακούσεις αυτές τις ποταπές μου για εσένα σκέψεις τόσο πιο πολύ με καις και πληγώνεις . Για άλλη μια φορά αδειάζουν όλα γύρω , χάνουν την άξια πράγματα και άνθρωποι . Και η μόνη που αξίζει είσαι εσύ και τίποτε άλλο . Κάθε βράδυ όταν μένω μόνος τα σύννεφα με τυλίγουν γίνομαι ένα με τον άνεμο και ψάχνω την πόλη ψάχνω σε αυτή την καταραμένη πολιτεία να βρω εκείνη τη μορφή σου που θα με αντέξει έστω και για λίγο που ακούσει έστω και το ελάχιστο από εμένα . Για να λυτρώσει το καημό μου και το πόνο της φωτιάς που έβαλες πάλι να με σιγόκαιει . Σε κοιτώ αόρατος από επάνω , πλησιάζω και σαν ξωτικό μπαίνω στην κάμαρη σου και σαν από θαύμα μυρωδιές αρχαίων αρωμάτων και κελαϊδισμοί αλλοτινών πουλιών γεμίζουν τις αισθήσεις μου και σε κοιτώ και προσπαθώ να σε αγγίξω μα δεν μπορώ ποτέ δε θα μπορέσω γιατί πάντα διακρίνω μια σκιά δίπλα σου μια σκιά όχι δικιά σου αλλιώτικη βάρβαρη και μαύρη να με κοιτάει και να προσμένει να σε πλησιάσω για να μου χιμήξει και να με κατασπαράξει . Και έτσι φεύγω χαρούμενος όμως ευτυχισμένος γιατί μπόρεσα άλλη μια φορά να σε δω . Είσαι τόσο όμορφη όταν κοιμάσαι όταν τα μεγάλα σου βλέφαρα κλείνουν και βυθίζεσαι στην αγκαλιά του εραστή ύπνου και ακουμπάς το κεφάλι σου τόσο στοργικά σε εκείνη τη φίλη δίπλα σου αχ πόσο θα ήθελα να κοιμάσαι στα δικά μου τα ποδιά πόσο θα ήθελα εγώ να νιώθω αυτό γλυκό βάρος πάνω μου … Είσαι όμορφη και όταν ξυπνάς και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη . Πόσο θα ήθελα να ήμουν ο καθρέπτης σου για να καθρεφτιζόσουν επάνω μου και έτσι εγώ έστω και για λίγες ώρες τις μέρας θα είχα τη μορφή σου ομοδικία μου μόνο για μένα … Ζηλεύω τους πάντες και τα πάντα ζηλεύω τα ρούχα σου γιατί σε αγγίζουν όλη τη μέρα από τόσο κοντά όσο εγώ ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα μπορέσω , ζηλεύω τα παπούτσια σου γιατί συνεχίζουν να σε παίρνουν μακριά από εμένα , ζηλεύω την τσάντα σου που την κρατάς τόσο στοργικά όσο εμένα ποτέ δε θα αγγίξεις , ζηλεύω το κινητό σου γιατί το προσεχείς όσο ποτέ εμένα δεν θα προσέξεις ζηλεύω κάθε άντρα και κάθε γυναίκα που μπορούν να έρθουν έστω ένα εκατοστό πιο κοντά σου από εμένα γιατί ποτέ δεν θα μπορέσω να τους φτάσω , ζηλεύω κάθε αντρικό όνομα που ακούγεται από τα χείλη σου γιατί μπορεί αυτό να είναι η δικιά μου καταστροφή αν όχι ο ίδιος μου ο εαυτός , ζηλεύω το σταυρουδάκι που φοράς στο λαιμό σου γιατί αυτό το έχεις πάντα κοντά σου και δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ ενώ εμένα κάποτε θες να με αποχωρίζεσαι … και όσο πιο πολύ ζηλεύω το κάθε τι επάνω σου και όλα γύρω σου τόσο πιο πολύ εσύ μπαίνεις μέσα μου και ξανοίγεις ακόμη πιο πολύ τις παλιές πληγές και εγώ … τόσο πιο πολύ σε αγαπώ με όλη μου την ύπαρξη , με όλο μου το είναι …

Ο Ύμνος

Θέλω να χώσεις μέσα μου τα χέρια σου και να φτάσεις βαθιά πολύ βαθιά και αφού περάσεις κάθε εσωτερικό μου όργανο και αφού απορροφηθείς ολόκληρη από τον υλικό εμένα να περάσεις σε εκείνον τον άλλο τόπο που κατοικούν εκείνα τα ελάχιστα σημεία που αποτελούν τον πραγματικό εμένα που υπήρχαν πάντα εκεί και σε περίμεναν να έρθεις . Έλα και πιάσε τα, ένωσε τα κάτω από τα δικά σου χέρια, ψηλά και αντρειωμένα όπως κανείς άλλος δεν θα μπορούσε . Ένωσε όλη μου την ύπαρξη κάτω από τις μαγικές ασπίδες σου όπως η μητέρα φτερωτή αγκαλιάζει τα παιδιά της . Έλα και κάνε με να γίνω ό,τι θα μπορούσα και ό,τι ήθελα να γίνω αλλά δε μπορούσα στη ζωή γιατί έλειπες εσύ . Έλα και ύψωσε με στους ουρανούς των θεών των αρχαϊκών για να αγγίξω αυτή την τελειότητα που χωρίς εσε θα ήταν αδύνατο και μέσω εσου και δια εσου να γίνω εκείνος που είχε οριστεί να γίνω αλλά δεν είχα το θάρρος γιατί έλλειπες εσύ . Και εγώ όταν ψηλώσω σαν δέντρο αρχαίο θα υποκλιθώ σε σένα που με γέννησες και με αγάπησες δυο φορές σαν μανά και σαν αγαπημένη και τα κλαδιά μου θα σιμώσουν και εσύ θα τα ανέβεις και σαν μαγική φασολιά θα σε πάρουν σε τόπους ανύπαρκτους σε τόπους φανταστικούς σε εκείνους τους τόπους που τα μάτια θνητού δεν έχουν δει μα μόνο οι θεοί και όσοι αγάπησαν σαν αυτούς . και θα ορθωθείς και θα κυριαρχήσεις την πλάση τη δικιά μου πλάση και τότε θα μπορώ ήρεμος με εσένα πάντα δίπλα μου να πορευθώ στο δρόμο της ειρήνης και της αγάπης της θεϊκής της δικιάς σου αγάπης . Αγάπησε με αγάπη τυφλή όχι … όχι … ναι … δεν θα είσαι πια μόνη σου τώρα και εγώ μαζί σου βυθίζομαι … Και τα κλαδιά μου θα πέσουν αφού θα σε έχουν ανεβάσει εκεί και εγώ θα διαλυθώ στο άπειρο της πλάσης σου , της πλάσης μου

Γράμμα 3ο

Κάτι τέτοιες νύχτες με κάνουν και αμφιβάλλω για μένα, περισσότερο από ποτέ. Δεν ξερώ, μπορεί να φταίει ο καπνός που περιβάλλει τις σκέψεις μου, απόψε, ή και το δωμάτιο μου, μπορεί να φταίνε οι πολλές ταινίες που είδα απόψε ή ακόμα και η δουλειά που έχω μπουχτίσει και άλλο πια δεν θέλω να συνεχίσω να κάνω... Βεβαία είμαι σχεδόν σίγουρος πως αυτό που κάνω είναι λάθος αλλά αν δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για το γεγονός αυτό, δεν θα το έκανα. Είμαι επίσης σχεδόν σίγουρος ότι εσένα δεν σου αρέσει γιατί από ότι φαίνεται δεν είσαι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους επικοινωνία αλλά εμένα αρχίζει και μου αρέσει.

Συνήθως όταν μου αρέσει κάτι το σταματάω, γιατί δεν ξέρω ποτέ που θα φτάσω, αλλά όχι αυτή τη φορά... Άλλωστε λένε πως είμαστε σε ηλικία που πρέπει να τα δοκιμάζουμε όλα, έτσι δεν είναι; (Μην απαντήσεις στην ερώτηση ρητορική είναι.) Πάντως όπως και να ‘χει εγώ θα συνεχίσω να γραφώ. Δεν ξερώ, μπορεί να με πάρει το πρωί μάλλον όμως όχι γιατί με περιμένει αρκετή δουλειά και ουρλιάζει να την τελειώσω.

Όταν είναι ακόμη αρχή λες πως δεν σε νοιάζει αλλά ύστερα από κάποια χρονιά σαν δαιμόνιο, η ιδία αρχέγονη επιθυμία αρχίζει να σε κατατρώγει. Στην αρχή είναι όμορφα, έχεις χρόνο για διαφορά πράγματα, κουβέντες, βιβλία, τέχνες, ταξίδια νοητικά και πραγματικά... Είναι μοναχική η ζωή του καλλιτέχνη, λένε... Αλλά αυτό μάλλον θα έπρεπε να το ξέρεις ήδη, σωστά; Άλλωστε είσαι και ‘συ μια καλλιτέχνης. Είναι παράξενο, ποτέ δεν νόμιζα ότι θα αρχίσει έτσι να με ξύνει αυτή η ερινύα. Αλλά ο χρόνος... κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει... Κάποτε ήταν απλά μυστηριώδες, ενδιαφέρον και διαφορετικό, προκλητικό θα έλεγε κανείς, μετά ήταν συνήθεια. Αχ! Η δύναμη της συνήθειας. Μα τώρα, τώρα αναρωτιέμαι γιατί τα πράγματα αντιστρέφονται και μέσα μου αρχίζει πάλι και καίει εκείνη η παράξενη φωτιά. Ξέρεις έχω βαρεθεί να σηκώνω το τηλέφωνο και να είναι συνεχεία η ιδία φωνή, μονοτονικά ήρεμη όπως πάντα, αλλά για μένα καταστροφική και αφαιμακτική. Έχω βαρεθεί το μόνο τηλέφωνο που χτυπάει συνέχεια στο κινητό μου να είναι αυτό των γονιών μου... Έχω βαρεθεί να μην έχω και εγώ κάποιον μέσα σε μια κρυφή χαρά να στέλνω μηνύματα. Ένας χρόνος αντέχεται, και δυο ίσως άντε και πέντε, αλλά μια εικοσαετία μοναξιάς και επικαλυμμένης μοναξιάς είναι νομίζω πολλά. Είμαι τώρα περιπατητής ανάμεσα σε αναμνήσεις, πράγματα και παρελθόντα. Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι οι προσδοκίες μου αγγίζουν σχεδόν το μηδέν. Η αλήθεια είναι ότι δεν ζητάν τίποτα...μια πρώτη καλημέρα, μια τελευταία καληνύχτα. Πάει καιρός από τότε που είχα κάποιον να μου πει καληνύχτα και αυτό έγινε πριν τόσο καιρό που δεν μπορώ σχεδόν να θυμηθώ καλά τίποτα. Όχι, δεν περιμένω... αν και θα ήθελα... αλλά όχι δεν πρόκειται να γίνεις εσύ αυτό που περιμένω, γιατί ότι και να γίνει μάλλον από οίκτο θα είναι παρά από αλήθεια. Και αυτό είναι το τελευταίο που θα ήθελα. Ξέρεις σκέφτομαι, κιόλας γιατί κάθομαι και στα γράφω όλα αυτά. Μπορεί να πιστεύεις ότι το κάνω για φιγούρα ή για εντυπωσιασμό...Μακάρι να ήταν έτσι, τότε τουλάχιστον θα είχα μια ευθεία απάντηση. Όμως τώρα.. το μονό που έχω είναι θολές ενδείξεις και μισοσβησμένα στοιχεία. Δεν περιμένω τίποτα ξέρεις... Ούτε καν τη συγκατάθεση σου για να σου γραφώ όποτε έχω αυτές τις παρορμήσεις (Μάλλον...αυτήν, τη συγκατάθεση, θα μου άρεσε πολύ να την έχω μα τίποτε άλλο δεν προσδοκώ, για τίποτε άλλο...) Άλλωστε δεν είσαι ούτε ψυχαναλυτής, ούτε ψυχολόγος, ούτε ψυχίατρος, ούτε χρωστάς τίποτα να ακούς τις τρέλες του καθενός και είμαι σίγουρος ότι από αυτό έχεις αρκετό. (Είναι έτσι η ζωή μας που θέλοντας και μη η τρέλα μας βρίσκει οπού και αν πάμε...) Το μονό που μπορεί να είσαι, είναι ίσως η ίαση μιας αρρώστιας που αποτελεί την παραίσθηση ενός τρελού. Κι’ αν τα λόγια αυτά νόημα δεν βγάζουν είναι γιατί ίσως είναι λόγια ενός λογικού που προσπαθεί να τρελάνει τον εαυτό του μέσα από δοκιμασίες που χωρίς νόημα δοκιμάζουν την αποδεδειγμένη του πιστή στη δύναμη που μας συντηρεί όλους. Δεν υπάρχει χειρότερος θάνατος και πιο άσχημη δοκιμασία από την μοναξιά.

Υ.Γ. Τις τελευταίες μέρες με καταδιώκει μια φράση. Δεν έχει νόημα να στην πω γιατί θα γελάσεις αλλά, νόημα έχει πως αυτή η φράση με οδηγεί να πιστέψω ότι ίσως έχω...ίσως έχω σφάλλει κάπου μαζί σου, ότι σε έχω αδικήσει. Ελπίζω αυτό να μην είναι αλήθεια, αλλά αν είναι μην θυμώνεις στον «τρελό» (joker) που προσπαθεί να σε αγγίξει χρησιμοποιώντας παραδόξους τρόπους που μπορεί να αγγίζουν και την αδικία.

Γράμμα 2ο

Δε ξέρω γιατί επιμένω να σου γράφω γράμματα που εσύ δεν θα πάρεις ή μάλλον εγώ ποτέ δε θα σου δώσω. Υποθέτω όμως ότι και αυτά είναι μια παρηγοριά σε αυτές τις νύχτες που κοστίζουν κάτι παραπάνω από την ευτυχία της ζωής μου . Οι λέξεις σήμερα αργούν και ίσως ποτέ να μην γεμίσουν αυτό το χαρτί αλλά εγώ θα γράψω μέχρι άλλο να μη θέλω ή να μην μπορώ .

Αν ήσουν εδώ απόψε ίσως δοκίμαζα το ούλτιμο κόλπο μα δεν είσαι ούτε πρόκειται ποτέ να διαβάσεις αυτό το γράμμα ίσως μόνο όταν είναι πολύ αργά , πολύ αργά . σήμερα είδα δυο ταινίες το full Monty και το high fidelity ήταν και οι δυο καταπληκτικές η καθεμία για διαφορετικό λόγο . Και ασφαλώς δεν μας ενδιαφέρει ο λόγος που μου άρεσε το Full Monty γιατί αυτός δεν αφορά εσένα αλλά μάλλον εμένα και αυτή την τελείως αλλόκοτη και εκκεντρική συμπεριφορά μου όπως κάποτε με πολύ δίκιο είχες χαρακτηρίσει η οποία είναι και υπεύθυνη που είσαι τώρα μακριά . Αλλά το High Fidelity ήταν πολύ καταπληκτικό έργο και να φανταστείς ότι ο John Cusak ως πρωταγωνιστής μου έμοιαζε λίγο . Το ράδιο παίζει από, εκείνα τα τραγούδια που σε κάνουν και αναρωτιέσαι αν ίσως η μελαγχολία γεννήθηκε πριν το τραγούδι ή αν η μελαγχολία γεννήθηκε μετά το τραγούδι . Αν και εγώ ξέρω , ότι η δικιά μου μελαγχολία γεννήθηκε πριν το τραγούδι γιατί φταίω εγώ , που εσύ δεν είσαι εδώ σήμερα . Αν λοιπόν ήσουν εδώ απόψε , που δεν είσαι και ούτε πρόκειται να βρεθείς ποτέ ή να διαβάσεις κάποιο γράμμα , οπότε αν ήσουν εδώ απόψε θα σου έλεγα καταρχήν αν έχεις κάνει ερωτά με τον φανταστικό μου ανταγωνιστή ή τελοσπάντων αυτός που μπορεί να υπάρχει ή και ίσως όχι . Εγώ θα ήθελα η απάντηση να ήταν όχι και να ήταν και η αλήθεια μα δεν είναι έτσι ; Ναι ήμουν σίγουρος για αυτό είναι η τύχη μου βλέπεις τέτοια . Όπως και να έχει ακόμη και έτσι όμως εγώ θα σου έλεγα ακόμη και έτσι μήπως κατάφερνα να σε κάνω να έρθεις σε εμένα θα σου έλεγα ότι συγνώμη έχω υπάρξει για πολλά πράγματα ηλίθιος στη ζωή μου και αναγκάσθηκες να υποστείς κάποια , συγχωρά με δεν το έκανα επίτηδες απλά μόνο μου ξέφευγε ο έλεγχος όχι πως είναι δικαιολογία αλλά συγνώμη . Ξέρεις μπορεί να μην συμπεριφέρομαι παρά ως ένα μικρό παιδί που κλαίει και ουρλιάζει σαν κακομαθημένο , μπορεί να μην έχω το απολλώνιο κορμί που έχουν άλλοι ή ακόμη ακόμη να μην είμαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση , μπορεί ακόμη να μην είμαι από τους πιο έξυπνους ανθρώπους στον πλανήτη αλλά δεν είμαι και από τους πιο χαζούς έχω διαβάσει κάποια βιβλία αν και τα σταμάτησα γιατί εσύ μπήκες στη ζωή μου και είπα να δω και την πράξη πως είναι αλλά έχω διαβάσει κάποια , έχω δει πολλές παρά πολλές ταινίες , έχω μια ιδέα από μουσική δίχως ιδιαίτερες προεκτάσεις αλλά πέρα από όλα αυτά και όλες τις άλλες μικρές και ενοχλητικές ιδιότητες , που ίσως και να αποδυκνειουν ότι είμαι κάπου στη μέση, ίσως λέω και λέω ίσως γιατί δεν ξερώ αν ποτέ θα το δεις έτσι … όχι δε θα το δεις αλλά εγώ το λέω ότι ίσως πέρα από όλα αυτά δεν είμαι τίποτε άλλο από ένα μικρό παιδί που προσπαθεί να σου τραβήξει την προσοχή και θα πέθαινε για ένα σου βλέμμα για ένα σου χαμόγελο … όχι τέτοιο ξέρεις τι εννοώ … ίσως όλα θα σταματούσαν αν μου χαμογελούσες . Μα ξερώ δεν φταις εσύ ποτέ δεν έφταιγες εσύ πάντα εγώ ήμουν όταν κάθε φορά με κοίταζες με εκείνο το βλέμμα και μου έλεγες πως κάνω σαν παιδί έπρεπε να αλλάξω για να μην σε χάσω … μα δεν το έκανα γιατί μη ρωτήσεις ίσως γιατί είχα παραιτηθεί τόσο που η αλλαγή δεν μου φαίνονταν πως θα έβγαζε και πουθενά .

Πάντως να ξέρεις θα ήθελα πολύ να σε δω , θα ήθελα πολύ να μιλήσουμε θέλω να ακούσω από εσένα την ιδία ότι δεν έχω ούτε μια ελπίδα γιατί δεν αντέχω άλλο το μυαλό μου να μου το λέει .

Τώρα εγώ δεν ξέρω...

Είμαι πάνω στο πλοίο για Μύκονο και για λίγο καιρό το μυαλό φαίνεται ξεκούραστο, μακριά από έγνοιες και προβλήματα, μακριά από τους άπειρους και βαθιούς γόρδιους προβληματισμούς μου... Και όμως η ησυχία δεν κραταεί για πολύ. Όταν σταματάνε οι φωνές, και τα μάτια κοιτάνε αλλού όλα επανέρχονται σε εκείνη την βασανιστική ηρεμία που δίνει στο νου την άγαρμπη δυνατότητα να φύγει πάλι στα δικά του ατέρμονα κυκλικά μονοπάτια... Ο νους... Αχ! Ο νους... Πόσο αυτός με ταλαιπωρεί, στις ατέλειωτες νυχτερινές αναζητήσεις έρχονται να προστεθούν και οι πρωινές...

Κι’ όμως ο λόγος ανεξήγητος και ο λόγος ακατανόητος και ο λόγος ο σωστός, αυτός ο λόγος ενώ δεν έχει σταματήσει να ρέει προς τα εμπρός ακόμη δεν έχει βρει το δίαυλο να διοχετευτεί...

Το νησί 1 - Η Πρόταση

Η νύχτα που σκέπαζε το νησί φαινόταν μαγευτική και κάτω από τούτη την ολοκληρωμένη πανσέληνο αυτός και εκείνη ταξίδευαν με μεγάλη λαχταρά για τη κρυφή παραλία πίσω από το κάστρο...

Για εκείνη ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπε ένα αληθινά τόσο ωραίο μέρος σαν ξεχασμένο από Θεούς και ανθρώπους λίγα μετρά από το Κάστρο Για εκείνον πάλι, ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που θα ξαναπήγαινε εκεί, αυτή τη φορά με κάποιον που πίστευε εκείνος ότι πραγματικά το άξιζε. Η τελευταία φορά είχε αποβεί άκρως τραυματική και η αλήθεια ήταν πως δεν ήθελε να απασχολεί το μυαλό του με αυτή. Τώρα είχε αλλάξει... Χρόνια μετά από τότε και δυο χρόνια μαζί της είχε καταφέρει τόσο να αποδιώξει τον πόνο του όσο και να δώσει τη τελευταία πινελιά στη καριέρα του. Μαζί της είχε ξανά – ανακαλύψει τις χάρες και τις ομορφιές της ζωής. Την αγαπούσε, η μοναδική γυναίκα μετά από εκείνη την άλλη πριν τόσα χρόνια.

Εκείνη είχε φοβερό τρακ γιατί εκτός από το ότι θα την πήγαινε σε ένα μέρος αδιαμφισβήτητης ομορφιάς, ήξερε ακριβώς τι σήμαινε για αυτόν, αλλά διάβολε, την είχε αναγκάσει να κάνουν όλη την διαδρομή με κλειστά τα μάτια έτσι που δεν μπορούσε να δει τίποτα και δεν μπορούσε να καταλάβει που πήγαιναν. Πάραυτα, της είχε δώσει την άδεια να μιλάει και όποτε ήταν συνεχεία με μια ερώτηση στο στόμα πράγμα που ώρες – ώρες ήταν φοβερά εκνευριστικό.
Ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες όμως τον εμπιστευόταν απόλυτα. Δεν φοβόταν τίποτα με αυτόν διπλά της όχι πως ήταν δυνατός και ήξερε όλες τις πολεμικές τέχνες ούτε πως είχε τα εκατομμύρια των ονείρων και πρόσφερε οικονομική σταθερότητα άλλωστε, τα δυο προηγούμενα χρόνια που ζούσαν μαζί στο σπίτι, στην Αθηνά, παρότι εκείνος ήθελε και έλεγε ότι μπορούσε να καλύψει τα έξοδα μόνος του, εκείνη ποτέ δεν τον είχε αφήσει. Όμως ήταν κάτι άλλο, αυτή η απλή πολυπλοκότητα του, αυτή η ιδιαίτερη στάση του απέναντι στα πράγματα, η απόλυτη εμπιστοσύνη που της έδειχνε στις πιο τρελές και ανείπωτες στιγμές της έδινε την δύναμη να τον εμπιστεύεται απόλυτα, στο τέλος του κόσμου.

Για αυτό δεν την πείραζε που ήταν έτσι το ταξίδι άλλωστε ήξερε και εν μέρει κατανοούσε την μανία του να δίνει στα πάντα μια χροιά μυστικιστική και ξενική, αλλά μέσα της εμφώλευε το συναίσθημα ότι αυτή τη φορά θα ήταν τελείως διαφορετική από τις άλλες, κάτι της έλεγε ότι μετά το σημερινό η ζωή τους θα άλλαζε τελείως. Και εκείνος ενώ θα έπρεπε να κοιτάζει με μεγάλη προσοχή το δρόμο καθώς μέχρι την μικρή κωμόπολη που θα έμεναν ήταν κακοτράχαλος και γεμάτος στροφές, ψαχούλευε συνεχώς το δαχτυλίδι στην τσέπη του για να δει ότι ήταν εκεί. Είχε συνεχώς το φόβο ότι θα το έχανε κάπου ή θα το ξέχναγε όταν θα σταματούσαν για καφέ στο δρόμο. Όμως αυτό ήταν πάντα εκεί, μέσα στο άσπρο κουτί που το είχε αγοράσει παρέμενε στην τσέπη του λες και περίμενε καρτερικά την στιγμή ακριβώς που θα το έβγαζε... Το βραδύ, θα της έκανε την πρόταση το είχε αποφασίσει...

Σε λίγο έμπαιναν στην μικρή κωμόπολη του νησιού. Της το ανακοίνωσε και της είπε πως μόλις πάρκαρε θα μπορούσε να βγάλει το μαντήλι από τα ματιά της. Εκείνη το δέχτηκε με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία.

Πάρκαρε. Κατέβηκε από το αμάξι και πήγε στην άλλη πόρτα, της άνοιξε, την έβαλε απέναντι από το κάστρο και της αφαίρεσε το μαντήλι. Εκείνη άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια της και έμεινε για λίγο σαν άγαλμα πλασμένο από το χέρι του θεού και όχι ανθρώπου. Το κάστρο ήταν επιβλητικό. Ένας μακρύς δρόμος απλωνόταν μπροστά τους μέχρι το κάστρο το οποίο φαινόταν να στέκεται στην άκρη της στεριάς πάνω σε έναν βράχο. Μα όχι, ήταν ως ολόκληρο να ήταν σμιλευμένο πάνω σε έναν θεόρατο βράχο... Ήταν σίγουρα μεγαλειώδες. Της είπε πως από εδώ και πέρα θα πήγαιναν με τα ποδιά και αν και πήγαινε ο δρόμος μέχρι την πύλη του κάστρου αυτοί θα ακολουθούσαν το καλντερίμι στο πλάι του δρόμου. Αυτό που έπαιρναν οι αρχαίοι μύστες για να φτάσουν στο ναό και από κει στην παραλία. Αυτό που έπαιρναν οι κλεφτές του ’21 για να ξεφύγουν από τους Τούρκους.

Περπάτησαν για αρκετή ώρα στην άσφαλτο μέχρι να βρουν το παλιό καλντερίμι το οποίο όντας παλιό και ξεχασμένο είχε γεμίσει αγριόχορτα και λίγο έλειψε να το χάσουν. Αλλά και αφού το πήραν, δεν έφτασαν στα ερείπια του ναού παρά κατά τις τρεις το βραδύ και πρέπει να είχαν ξεκινήσει κατά τις δέκα το βραδύ. Της είπε πως εδώ βρίσκονταν τα ερείπια του αρχαίου ναού που της είχε πει και πως η παραλία ήταν μόλις λίγα λεπτά παρακάτω αλλά εδώ θα έκανα μια στάση για να ξαποστάσουν και οι δυο. Αφού πέρασε κανά τέταρτο σηκώθηκε και άρχισε να βγάζει τα ρούχα του. Έμεινε με το μαγιό του. Της είπε να κάνει το ίδιο. Εκείνη αν και παραξενεύτηκε δεν είπε κουβέντα, πρώτη φορά τον έβλεπε τόσο εκστασιασμένο και αναψοκοκκινισμένο που δεν μπορούσε να του φέρει καμία αντίδραση. Έμεινε και αυτή με το μαγιό της. Της είπε πως για να φτάσουν θα έπρεπε να κολυμπήσουν λίγο γιατί η ακτή ήταν απρόσιτη από τη στεριά. Προχώρησαν λίγο μέχρι που ο ναός ενώνονταν με τη θάλασσα. Εκεί αυτός κοίταξε λίγο γύρω και αφού βρήκε μια τεραστία πέτρα που έμοιαζε να σκεπάζει κάποιο πηγάδι πλησίασε... Έβαλε όλη του δύναμη, εκείνη τον κοίταζε σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά, δεν τον είχε ξαναδεί να ξαναβάζει ποτέ τόση δύναμη σε κάτι. Η πέτρα μετακινήθηκε ελαφρά στην αρχή και μετά γρήγορα για να αποκαλύψει από κάτω μια σειρά σκαλιών που φαίνονταν να οδηγούν κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Γύρισε και την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, εκείνη ρίγησε... «Έλα» τις είπε και τέντωσε το χέρι του. Εκείνη το έπιασε και τέντωσε το καλά γυμνασμένο πόδι της για να περάσει.

Πάνω από το μάρμαρο, μέσα στα μαρμάρινα σκαλιά. Άρχισαν να κατεβαίνουν μια μακριά, σκοτεινή και υγρή γαλαρία όλο σκαλιά. Ένοιωσε το βάθος της μέσα της κι’ όμως σφίγγοντας του το χέρι συνέχισαν να κατεβαίνουν. Τελικά έφτασαν σε μια μεγάλη αίθουσα η οποία σίγουρα ήταν κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Αυτό που είδε ήταν μαγευτικό. Στη σάλα που απλωνόταν μπροστά της υπήρχε μια πισινά στολισμένη με σκαλιστό μάρμαρο άσπρο και γυαλιστερό... Έμεινε λίγο να το κοιτάζει. Τότε τον είδε που είχε φτάσει στο χείλος της πισίνας και ετοιμαζόταν να πέσει μέσα. Πριν προλάβει να πει λέξη αυτός βούτηξε μέσα στα ήρεμα νερά. Αυτά αφού αναταραχτήκαν από το ξένο κορμί που έπεσε μέσα τους ηρέμησαν. Εκείνη περίμενε για λίγο και μετά άρχισε να πλησιάζει, φοβήθηκε, νόμισε πως... Αλλά ξαφνικά αυτός πετάχτηκε πάνω από τα ήρεμα νερά και αυτή τρόμαξε όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή της. Έμεινε να τον κοιτάει αποσβολωμένη. «Έλα» της φώναξε «το νερό είναι πολύ ζεστό» και τέντωσε το χέρι του για άλλη μια φορά. Εκείνη σαν μαγεμένη το έπιασε και μπήκε στην πισινά. Ένιωσε λίγο βαριά αλλά το ζεστό νερό σαν απαλό χάδι της κύκλωσε το κορμί και εκείνη ένοιωσε τις αισθήσεις της να διαλύονται μέσα σε αυτή τη μικρή πισινά. Της εξήγησε πως το νερό είναι γλυκό αφού χρονιά τώρα χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί η πισινά γέμιζε με νερό από τις πηγές του βουνού. Της είπε επίσης πως για να φτάσουν την ακτή έπρεπε να κολυμπήσουν στον πάτο της πισίνας και από κει κάτω μέσα σε ένα υπόγειο τούνελ για λίγο και μετά από τη φυσική άνωση που θα είχαν όταν το γλυκό νερό ενωνόταν με το αλμυρό θα ανέβαιναν και πάλι στην επιφάνεια. Έτσι και έκαναν. Όταν ξανά – ανεβήκαν στην επιφάνεια εκείνη ένιωθε άλλος άνθρωπος. Κοίταξε γύρω της και της πηρέ λίγο για να συνειδητοποιήσει ότι βρισκόταν μέσα σε μια ημιπροστατευμένη ακτή από μια μικρή σπηλίτσα. Το μέρος ήταν πράγματι όπως ακριβώς της το είχε περιγράψει. Απλά εκθαμβωτικό... Το λίγο φεγγαρόφως που έμπαινε από τις άκρες της σπηλιάς και ασήμιζε στα ήρεμα νερά της ακτής έκανε το σκηνικό ακόμη πιο μαγευτικό... Εκείνος είχε βγει ήδη από το νερό, εκείνη αφού σύνελθε από την μαγεία του τόπου τον ακολούθησε έξω από τα νερά. Της είχε γυρισμένη την πλάτη και πριν καν προλάβει να τον αγγίξει γύρισε αιφνιδίως την άρπαξε και τη φίλησε. Ήταν ίσως το πιο γλυκό φιλί που της είχε δώσει ποτέ μέχρι τότε... Εκεί κάτω από τη χρυσή και όχι ασημένια αυτή πανσέληνο τα κορμιά τους ενωθήκαν στην πιο τελεία ένωση... Σώμα και πνεύμα, σάρκα και ψυχή αγγελόμορφων πρωτοπόρων* που φλέγονταν από επιθυμία για την πανάρχαια και ολοκληρωτική ένωση στο πέρας του χρόνου και του χώρου... Τα κορμιά τους εκείνη την νύχτα έγιναν ένα δίχως άλλο...

Όταν σηκώθηκε το χάραμα ο ήλιος δεν είχε ακόμη ξεμυτίσει από το βουνό απέναντι. Είχαν ακόμη λίγο χρόνο πριν ο βασιλιάς ήλιος αφαιρούσε τη μαγεία του πρίγκιπα φεγγαριού. Την κοίταξε γλυκά όσο ποτέ και μεμιάς την χάιδεψε σε όλο της το σώμα. Εκείνη ρίγησε και ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα της για να τον δει να στρέφεται από πάνω της και να την κοιτάζει όπως ο πρωτόπλαστος Αδάμ την Έυα. «Τι είναι?» του ψέλλισε. «Σήκω» της απάντησε, θέλω να σου πω κάτι. Εκείνη μετά δυσκολίας κινώντας τις από την υγρασία πιασμένες της αρθρώσεις σηκώθηκε. Βρίσκονταν τώρα ο ένας απέναντι στον άλλο γυμνοί και ένιωθαν ελεύθεροι όπως και όσο κανένας άλλος. Της έπιασε το χέρι και κοιτώντας τη θάλασσα προχώρησαν μαζί μέσα. Το νερό κρύο καθώς ήταν, έφερε ένα ρίγος στο κορμί της. Του έσφιξε το χέρι και προχώρησαν. Όταν πια είχε φτάσει το λαιμό, δεν κρύωνε. Του άφησε το χέρι και για λίγο κολύμπησε ολόγυμνη μέσα στο κρύο νερό. Εκείνος κολύμπησε προς τα μέσα... «Έλα» της φώναξε και εκείνη με ένα μακροβούτι τον έφτασε. «Περίμενε» της είπε και βούτηξε στα βαθειά καταγάλανα νερά. Έπιασε το θαλάσσιο κολιέ και ανέβηκε επάνω. Ξεπρόβαλε από το βυθό με τα χεριά απάνω κρατώντας το θαλάσσιο κολιέ. Εκείνη το είδε μα δεν κατάλαβε μέχρι που εκείνος της το πέρασε στο λαιμό. «Αυτό», της είπε «λέγεται Osia marinaris de nymphun opal». «Σύμφωνα με τον μύθο», συνέχισε ήταν το λουλούδι που είχε χαρίσει σε μορφή κολιέ ένας απλός θνητός ψαράς σε μια από τις νύμφες της σπηλιάς για να τον αγαπήσει. Τελικά τον σκότωσαν οι αδερφές τις όταν έμαθαν ότι η αδερφή τους είχε ερωτευθεί το θνητό και σκόπευε να φύγει μαζί του. Εκείνη από την οργή της και το μισός της φύτεψε το λουλούδι με τα δάκρυα της στο βυθό της θάλασσας για να θυμάται τον αγαπημένο της και να το βλέπουν οι αδερφές της και να σκάνε από το κακό τους. Από τότε λέει μονό οι πραγματικά ερωτευμένοι μπορούσαν να κόψουν το φυτό και να το φορέσουν κολιέ στην αγαπημένη τους. Εκείνη τον άκουγε μαγεμένη και μόλις τελείωσε τον φίλησε μες’ το νερό και τα κορμιά τους ενωθήκαν πάλι μα αυτή τη φορά όχι για πολύ. Αυτός της ξεγλύστρισε σαν χέλι και ξαναχώθηκε στα βαθειά νερά. Αυτή τη φορά βρήκε κρατώντας ένα μεγάλο κογχύλι. Το έβαλε στο αυτί της και της είπε : «Άκου...» «Λένε, πως ακούς την θάλασσα από εδώ μέσα άκου...» Εκείνη ακούμπησε εύθραυστα και γλυκά το αυτί της και άκουσε μια γλυκεία μελωδία... Τότε εκείνος πλησίασε από το άλλο αυτί την αγκάλιασε και της ψέλλισε... «Άκου, θέλω να γίνεις γυναικά μου» και της πέρασε το δαχτυλίδι στο χέρι. Εκείνη γύρισε και δεν είπε τίποτα μονό τον φίλησε γλυκά και έμειναν πολύ ώρα αγκαλιασμένοι στο νερό. Πλέον θα ήταν μαζί για πάντα, τίποτα δεν θα μπορούσε να τους χωρίσει.


*Allen Ginsberg: The Howl

Ο σταθμός 3

Κάποτε σε περιόδους μεγάλης κίνησης τα εισιτήρια παίζουν απλά και μόνο συμβολικό ρολό. Βλέπεις άτομα να τρέχουν να προλάβουν ένα λεωφορείο γιατί έχουν κλείσει εισιτήριο και άτομα τα οποία μπορεί να φύγουν και μια ώρα νωρίτερα αφού έχουν την τύχη (Θάρρος και Θράσος) να βρουν θέση σε κάποιο προηγούμενο λεωφορείο... Και όπως πάντα υπάρχουν και οι σπαστικοί άνθρωποι* που έχουν μανία να καταδιώκουν τα καημένα τα λεωφορεία και μαζί με αυτά, και τους οδηγούς τους που τρέχουν να φύγουν μακριά...

«Με συγχωρείτε μήπως είναι αυτό το λεωφορείο μου;»

«Μα προσέχετε κύριε, που πάτε... Έχουμε και πράγματα!»

«Εμένα λοιπόν η κόρη μου είναι γιατρός... Καλά τα πήγε! (Κρυφός κομπασμός, επάνω το στερνό, βαθιά ανάσα, Κοκόρι...) Είμαι πολύ περήφανη! Αχ...Ναι πολύ περήφανη...!»

«Μα δεν έχει ούτε καρεκλά να κάτσουμε... Καλά δεν βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι, να σηκωθούν να κάτσουμε εμείς οι μεγαλύτεροι... Δεν το βλέπουν... Αμάν! Τι διαγωγή είναι αυτή...»

«Α, εγώ έκλεισα θέση με των 10 το λεωφορείο... Α! Δεν μπορώ... Θέλω να κάθομαι μπροστά... Στο αμάξι της κόρης μου κάθομαι μπροστά...Αχ! Σας είπα που η κόρη μου είναι γιατρός; Είμαι πολύ περήφανη! Παρά πολύ περήφανη...!»

«Αμάν πια! Ανά πέντε λεπτά λεωφορείο έχει... Πως είναι δυνατόν δε θα φύγουμε ποτέ από εδώ περά... Αχ Θεούλη μου...! Ποτέ θα έρθει το λεωφορείο να σηκωθώ να φύγω... Από την άλλη όμως καλά κάνουνε να εξυπηρετήσουνε τον κόσμο να πάει σπίτι του...»

Και αλλά πολλά ακούγονται, από αυτή την τσιριχτή σχετικά φωνή την οποία σου έρχεται να μπλοκάρεις με ένα όμορφο μήλο θα λέγαμε ή ένα ωραίο βερίκοκο... Και χωρίς ακόμα να έχω καταλάβει το λόγο, τα άτομα αυτά είναι συνήθως γηραιές κυρίες άνω των 55 τέλος πάντων οι οποίες πάντα έχουν κακαριστική φωνή και ένα πρόσωπο στο όποιο κυριαρχεί άλλοτε μια ανεξήγητη χαρά και άλλοτε μια συνοφρύωση περά των καθημερινών δεδομένων...

* Η παρομοίωση είναι σχεδόν κυριολεκτική... Θεωρώ, αν έχετε δει αυτούς τους ανθρώπους, ότι συμπεριφέρονται σαν να έχουν κρίση σπασμών εκείνη τη στιγμή, σαν ένα αόρατο ηλεκτρικό ρεύμα 220V να διαπερνάει τη σάρκα τους και να τους κάνει να συσπάζονται χωρίς διακοπή...

Ο σταθμός 2

Να ‘μαστε πάλι στο σταθμό, μονό αυτή τη φορά με άλλη διάθεση πάντα φιλοσοφική αλλά τώρα χαρούμενη... Μετά το καρναβάλι άλλωστε δεν θα μπορούσε κανείς να έχει διαφορετική διάθεση... Λοιπόν, κοιτά να δεις που δεν είμαι ο μόνος που μπερδεύεται με την αρίθμηση των καθισμάτων... Έχει πλακά, έρχονται και σου λένε:

«Ξέρετε μάλλον έχετε κάνει λάθος, κάθεστε στη θέση μου»

και με ένα πλατύτατο χαμόγελο τους απαντάς:

«Ξέρετε το νούμερο είναι για τις μπροστά θέσεις...»

Και εκείνοι, αφού σε λοξοκοιτάξουν λίγο με μια έκφραση απαραμμιλης βλακείας, πάνε και κάθονται ακριβώς μπροστά...

Όπως έχω ξαναπεί, οι σταθμοί παρουσιάζουν μια έξοχη ευκαιρία για την μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της. (Γενικά αυτή είναι η άποψη μου και για άλλα ανοιχτά μέρη όπου μπορεί κανείς να κάτσει σε μια γωνιά και να παρατηρεί συμπεριφορές και γεγονότα...Λαϊκές αγορές, Εμπορικά κέντρα, Συνεστιάσεις διαφορών ειδών και τύπων δίνουν ευκαιρία για παρατήρηση και καταγραφή πιο ειδικών συμπεριφορών και κοινωνικών διαδράσεων... Γάμοι, Βαφτίσια, Κηδείες, Πάρτυ μεγάλα και μικρά, Συναντήσεις παλιών συμμαθητών κ.λπ.)

Σήμερα παρατηρώ το εξής: Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς τι κάνουν οι άνθρωποι για να «χάνουν» την αίσθηση του χρόνου. Καταρχάς ταξιδεύουνε σε δυάδες, έπειτα παίρνουν κάθε λογής περιοδικά και εφημερίδες, βιβλία και λογοτεχνήματα κάθε τύπου και ποιότητας, από έμμετρο δερματόδετο λόγο μέχρι βιβλία περιπτερού και φτηνά μυθιστορήματα για τους έρωτες μιας ζωής. Καμιά φορά λίαν συχνότερα σε νέους ανθρώπους θα δείτε τα νέα τεχνολογικά θαύματα «Discman» (φορητά CD), Mini Disk και Walkman (Ραδιοκασετόφωνα τσέπης)...

Και όλα μοιάζουν ωραία για να περάσουν τρεις ώρες μέσα σε ένα βαρετό Λεωφορείο. Και μέσα σε όλα αυτά πρεσβεύει μια άρνηση της επικοινωνίας με τον διπλανό σου... Που βεβαία δεν είναι πάντα ένας πανέμορφος νέος ή νέα αλλά αν μητι άλλο πάντα μπορεί να αποτελέσει ενδιαφέρουσα γνωριμία... Αλλά τι να κάνεις....? C’ est la vie!

Γράμμα 1ο

Αυτό που κάνω, έχω πολύ καιρό από την τελευταία φορά... Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ταξιδεύω μόνος... Μου αρέσουν τα ταξίδια, τα μοναχικά, τα μακρινά... Εγώ, - αυτοπροσδιοριστικά – ταξιδεύω έτσι, γιατί μαζί με το όχημα που απομακρύνεται από την αφετηρία του και πλησιάζει στον τελικό του προορισμό, έτσι μαζί η ψυχή μου, το πνεύμα μου και το μυαλό μου ξεκινάνε ταυτόχρονα διαφορετικά ταξίδια για να καταλήξουν στο ίδιο μέρος. Αποσυντάσονται και διαλύονται, στις γραμμές του τραίνου, στο δρόμο του λεωφορείου, στον ουρανό του αεροπλάνου, στη θάλασσα του πλοίου, για να ανασυνταχθούν πάλι σε συγκεκριμένα γηΐνα σημεία τα οποία ως επί το πλείστον αποτελούν βιολογικές μου, αρχικές ή μη, πατρίδες ή αρχές τόπων συγκέντρωσης εμπειριών και ζώνης.

Καθώς ο τραγουδιστής που φέρει το όνομα της θάλασσας ταξιδεύει με το δικό του τρόπο από τα πλέον νοτιότερα σημεία της χωράς μας, οι τρεις ταξιδευτές μου προσδιορίζονται σε σένα, στη δική σου τη μορφή, η οποία τόσο θαμπή και πολυποίκιλτη κάθε φορά γίνεται το άλλο, το κάτι άλλο... Πως καταφέρνεις και μορφοποιείσαι σε τόσα πολλά πρόσωπα, δεν ξερώ. Εγώ...σίγουρα είμαι ένας και ας ψάχνω εσένα που μου έχεις δείξει μέχρι τώρα ούτε μια σταγόνα από τον ωκεανό των προσώπων που μπορείς να πάρεις. Σ’ Αγαπώ! Σ’ Αγαπώ! Σ ’Αγαπώ! Όσα ονόματα, και όσες μορφές εγώ είμαι εδώ και ψάχνω μέχρι να σε βρω εσένα όχι τα πρόσωπα, όχι τις μορφές σου, αλλά εσένα πανώρια Θεά μου. Εσένα και μόνο... Μόνο...Μόνο, που δυστυχώς η πραγματικότητα σε απογοητεύει, γιατί και εσύ και εγώ ξέρουμε, πως ένα όνειρο είσαι και τίποτε άλλο...Ένα όνειρο αυγουστιάτικης νύκτιος, που μονό εκεί μπορώ και σε βρίσκω και γινόμαστε τότε και μονό τότε ένα. Επειδή, λοιπόν η πραγματικότητα δεν σε αφήνει να γίνεις αλήθεια και επειδή ίσως θα πρέπει να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο, χωρίς να θέλω τα πράγματα μπερδεύονται. Τα χεριά μου και η καρδιά μου μπλέκονται σαν γόρδιος δεσμός προσπαθώντας να ξεμπλέξω την πραγματικότητα από το όνειρο σου, και έτσι τα αισθήματα και οι λέξεις μπερδεύονται όσο δε γίνεται, όσο δεν παίρνει άλλο... Και αναρωτιέμαι γιατί (;) γιατί άραγε μπερδεύομαι εγώ για ‘σένα και για να σε βρω; Γιατί, η αγάπη μου είναι τόσο μεγάλη όσο για κανέναν και για τίποτα, γιατί για μένα είσαι η ψυχή του κόσμου, η Παναγιά μου, η Δεσποσύνη μου. Και είναι άραγε τώρα άλλη μια από τις μορφές σου ή μήπως ορθές; Δεν ξέρω...Αλήθεια, δεν ξέρω... Ξέρω μόνο πως και πάλι και τώρα όπως και άλλωστε κάθε άλλη φορά θα προσπαθήσω... Και όπου με βγάλει...

Ο σταθμός 1

Ο σταθμός είναι πράγματι ένα πολύ ωραίο μέρος για έρευνα. Είτε από κοινωνιολογικής, είτε από ψυχολογικής πλευράς παρουσιάζει πολλές ομορφιές που δεν έχουν άλλα μέρη. Εδώ βλέπει κανείς τα χλωμά και ταλαιπωρημένα πρόσωπα των στρατιωτών, που τρέχουν να προλάβουν το τελευταίο λεωφορείο αφού όλο το χρόνο που είχαν τον ξόδεψαν αγκαλιά με την κοπελιά τους την οποίαν είχαν να δουν και θα κάνουν να δουν αρκετό καιρό. Βλέπει κανείς τη θερμότητα των τελευταίων ασπασμών μεταξύ ζευγαριών, γονέων και παιδιών, φίλων που καθώς το λεωφορείο φεύγει παίρνοντας μαζί του ότι πολυτιμότερο: τα αγαπημένα πρόσωπα, αυτοί μένουν πίσω σε έναν πηχτό από τον κόσμο και φωνές σταθμό, μονό που τώρα είναι άδειος...Πιο άδειος από πριν... Αν κανείς είναι τυχερός, μπορεί να ακούσει ή και να δει κανένα ηχηρό αποχωρισμό μέσα σε κλάματα και λυγμούς και φωνές και αναφιλητά, ιδίως αν ο γιος φεύγει για το στρατό ή αν αυτός που φεύγει είναι ο σύζυγος, το ταίρι ή πάλι ίσως ακούσει κάποιο τσακωμό μεταξύ οδηγών ή οδηγού και επιβατών και τότε θα ακούσει ίσως και έναν πειραϊκό οχετό να ξεχύνεται από τα στοματά είτε των επιβατών, είτε του οδηγού... Και θα δει τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα να γίνονται ακόμη πιο κόκκινα και αυτοί που κοιμόνται στις καρέκλες να ξυπνούν ή να ανοίγουν το ένα βλέφαρο να δουν τι γίνεται και ξάφνου το πλήθος από απρόσωπο και γκρίζο να συνασπίζεται σε μια κοχλάζουσα εβραϊκή συναγωγή, σε έναν όχλο έτοιμο να υποστηρίξει το κοινωνικό δήθεν δίκαιο, ενώ μόνο δίκαιος δεν μπορεί να είναι... Και αφού όλα κοπάσουν, όλοι αυτόματα σχεδόν θα διαλυθούν σε εκείνο το γκρίζο το απρόσωπο πλήθος που ήταν και πριν και οι κοιμισμένοι θα κλείσουν και τα δυο τους βλέφαρα και οι περίεργοι θα απομακρυνθούν... Βέβαια, όπως και οι δρόμοι, η πόλη, έτσι και ο σταθμός έχει τα άσχημα... Πράγματα, που ο μέσος πολυάσχολος άνθρωπος, χαμένος μέσα στα κινητά του και στις πολύπλοκες και φαιοβόρες σκέψεις του τείνει να αγνοεί άλλοτε λόγω κοινωνικοποίησης και άλλοτε επίτηδες επειδή θέλει να αυτοβαυκαλίζεται μέσα στην γλυκιά απάτη και τη λήθη της τεχνολογικής και υλικής υπεροχής... Και οι άνθρωποι με τα ξυστά και με τα χαρτομάντιλα, άνθρωποι με τα κουκλάκια και τα λογής – λογής όμορφα ή όχι μπιχλιμπίδια και οι ρακένδυτοι ζητιάνοι στις γωνιές που ικετεύουν για να βγάλουν από την απλοχεριά του παντοδυνάμου, την επόμενη μέρα... Η γυναικά πλησιάζει μια αλλά γυναικά, στο ίδιο ύψος περίπου, οι δυο γυναίκες κοιτάζονται... Η μία, καλοντυμένη, παχουλή και με τα ψεύτικα αλλά ηχηρά και χτυπητά μπιχλιμπίδια να πηγαίνουν πέρα δώθε και να προκαλούν κάποιο εκκωφαντικό θόρυβο κοιτάζει με περιφρόνηση και απέχθεια, θα έλεγε κανείς, κοιτάζει καθώς κοκορεύεται σαν παγώνι με τη στάση της και νοιώθει ότι μπορεί σαν βασιλιάς να φερθεί στο άθλιο υποκείμενο απέναντι της που ικετευτικά της απλώνει ένα πακέτο χαρτομάντιλα... Κοιτάει το πλάσμα με τα ρούχα του που ίσα – ίσα καλύπτουν την γύμνια του και το οποίο βαστάει ένα δεκανίκι στο δεξί του και άτσαλα προσπαθεί να στηριχτεί επάνω του... Και αφού καλά – καλά το δει και βεβαιωθεί για την ανωτερότητα που τη διακρίνει αποφασίζει πως φοβούμενη την πιθανότητα εξαπάτησης θα αγνοήσει το άμοιρο πλάσμα και γυρνάει επιδεικτικά το κεφάλι προς την άλλη μεριά, με έναν αέρα που νοιώθεις ότι προτρέπει και τους υπολοίπους που θα πάρουν την απελπισμένη κλήση αυτού του πλάσματος να κάνουν το ίδιο... Η γυναικά φεύγει και προχωράει παρακάτω και από μακριά φαίνεται ωσάν οι ρολόι του ανθρώπου και του πλάσματος να έχουν αλλάξει... Η γυναικά αυτή τη φορά θα πλησιάσει ένα νεαρό ο οποίος θα την κοιτάξει συμπονετικά και θα πάρει το πακέτο ανταλλάσοντας το με το γελοίο αντίτιμο των 200 δρχ. Πάει να ξεσπάσει σε λυγμούς συγκίνησης και ευχαρίστησης προς το νέο αλλά και προς το Θεό αφού επιμένει να επαναλαμβάνει το σημείο του σταυρού για αρκετή ώρα... Αχ Θεέ μου, κάνε να μην έρθει και από εδώ...Ο δύστυχος έφαγα το τελευταίο μου χαρτζιλίκι, μόλις πριν από λίγο καθώς έπαιρνα εκείνο αφράτο κρουασάν που μου γυάλισε το μάτι... Ευτυχώς η γυναικά με προσπερνάει και καθώς τα άτομα έχουν μαζευτεί για το λεωφορείο των έξι και μισή, η γυναικά με μια πολύ σιγανή φωνή ικετεύει ξανά και ξανά ενώ όλοι συμπεριφέρονται ωσάν το πλάσμα αόρατο θαρρείς ή ανύπαρκτο από μια θειική παρέμβαση που εξαφανίζει τη μιζέρια, που λύνει το πρόβλημα αθόρυβα. Και έτσι αγνοώντας την σιγανή κραυγή επιβιβάζονται στο λεωφορείο τους και εκείνη τη ώρα που κινούν για τους μακρινούς προορισμούς τους, πίσω αφήνουν μια ζωή να ζητιανεύει τα ελάχιστα που κάποιος, κάπως, κάποτε, της στέρησε... Συμμέτοχοι όλοι στο έγκλημα μιας ύπαρξης οδύνης και πόνου απομακρύνονται, καθώς το όχημα μουγκρίζει το μαύρο καπνό του. Και μετά από όλα αυτά το μόνο που μένει τελικά είναι η γκριζάδα του σταθμού εμπλουτισμένη με λίγη μιζέρια και δυστυχία καθώς και μια νοσταλγία για τα μέρη που αφήνονται και μια προσμονή για τα μέρη που θα ‘ρθουν...

Καληνύχτα...