A DREAM

Falling Asleep

Dream that crawls upon me in the night,
I call upon thy to tell your story
To recite your deeds
To state your needs

First Scene: The Darkness

Oh! Darkness of the endeavour
Life's opposite Death not!
Pain!
Love's opposite hate not!
Treason!

Heart of mind
Mind of heart
Body and soul
My psyche aches because her pain leaves me not.

Oh! You soul of misery!
Oh! You body of obesity!
Where are thou brain?
Where are thou heart?
Where art thou?

Oh! Vastness of darkness
Oh! Darkness of solitude
The life that calls
The pain that answers

Oh! Night
Night when the soul falls into the darkness
Darkness vast and thick
Look at the stars!
Grab on them and be saved
Count them and die!

The end is near
Near is the end, a new beginning, a new dawn...

Second Scene: The Woman

Oh! Luscious curves that the darkness you win
Oh! Seductive curves that on you I demand my reigns
Oh! Naked curves that peace you bring
Peace in the eye, Peace in the mind, Peace in the soul
Hermes of Praxiteles, a woman.

Third scene: The Veins

Veins of Blood
Blood; The giving of life
Life the answer
Veins of ambrosia
Ambrosia the food of Gods
Immortality is the search
Veins of pus
Pus the death of hostiles
Destruction is the result
Veins of light
Light; The birth of man
Love is the endless circle

Scene Fourth: The Sacrifice

I want to tear up my heart cut it in pieces and give it away
Each piece will carry a part of me and my soul
This way wherever You go I will be with You

Feel my pain
Feel my body aching
Feel the depth of my sorrow
Feel my misery
Feel the deepest of my love
Come; Set me free!
Kill me!

Scene Fifth: The Desperation

Oh! Body of my dreams
Grant me my wish
Grant me a naked night
Love me with passion
Despise me with hate
Make love to me to the end of the world
Throw me away as garbage
Kiss me, Kiss me
Spit on me, Spit on me, molest me
I shall get what I deserve but never You!

Scene Sixth: The Substitute

Oh! Fake passion of misery
False love of boredom
Termite wood you are and you shall be consumed
I shall not let you proceed
I shall not let you pass

Scene Seventh: The enlightenment

Oh! My burdened soul
Prisoner of another world
A past that never existed
Only in Your mind, my heart
Only in Your mind
Cry! Cry!
Free yourself
Cut the bounds, if You can!
Oh! You distressed heart why to seek redemption?
Oh! You filthy beast of the past why do not stay locked in Your cage?
What is Your purpose?
Why do you haunt my soul?
Why do you haunt me?

Waking Up

Breathe!
The Dream is over!
Breathe!
You are alive
Breathe!
You shall live on!
Breathe!
Fear not, in the end You will not die alone!
I shall not allow this!

AND I AM GOD!

Breathe!

My Little Red Riding Stick

RED RIDING STICK

To thou red riding stick this poem I devote

Oh! You so red and long

Oh! You so hard and long

Oh! You so sweet and pounding

Oh! You so hot and inviting

Oh! You my only companion

Oh! You my joy of nights

Oh! You my joy in days far and far boring

Oh! You my only escape

Oh! You my only friend

Come Oh! You, my red riding stick

Come and show me the way

Come and take me away

Come and fire me a straight

Oh! Red riding stick

How much I enjoy riding you

And You me...

Let me ride you my riding stick

Let me for one last time feel your surface caressing my thighs

Oh! You my riding stick how red and hard you can be.....

Oh! You a stick for holes

Oh! You when I in the hole put

Oh! What is that I am feeling?

Like tons of data and information flowing through my body

And I cry out more and more and more......

Oh! You soft and sweet

Oh! That you become even softer and sweeter when I in my mouth you put

Oh! My, my, what a sensation what a feel

Oh! How I like to use my tongue to thoroughly investigate you

Up down I lick you

Up down......

Ride Your Sticks!

RAIN

Oh! Rain
Oh! Rain that you fall
Oh! Rain light, thin and calm
Oh! Rain that slow you fall
Oh! Rain that slowly you bring water

Water that runs
Water that roams
Water that destroys
Water free
Water sweet
Water salty
Oh! Rain

Oh! Rain that you our hearts dump you make
Oh! Rain that you our souls dump you make

- "Have you noticed that every time you cry it rains?
- Yes,….Rain makes me sad
- No my love it is because you cry that rains …. (cf. MIB II)

Don't cry…
Don't cry, you are free
Free to follow your heart, your soul
Free to chase your desires
Go! Go…
Oh! Rain

Oh! Rain that you fall at night
Oh! Rain that you wet bodies

Night of mystic
Night of desire
Night when the dreams come true

Bodies wet under the rain
Bodies that collude under the water like melting iron or clay
Bodies of clay
Bodies of sugar
Bodies that follow their desires
Bodies that melt into pleasure
Oh! Rain what music thou creates

Oh! Rain sweet rain, changing Rain
Oh! Rain
Rain of sweating bodies
Rain of burning souls
Rain of falling dreams
Rain of passion
Rain of yesterday, of today
Rain of my dreams
Rain of eternity
Oh! Rain sweet rain, changing Rain

PAIN

Seduce me
No
Seduce me
No
Seduce me
No
Seduce me
Yes

Here take my body
No
Here take my soul
No
Here take my heart
No
Here take my life
Yes

I shall grant you every dream
No
I shall grant you every wish
No
I shall grant you everything
No
I shall grant you my death
Yes

Love me
No
Love me
No
Love me
No
Hate me
Yes

Hate me
No
Hate me
No
Hate me
No
Love me
Yes

I am cold, hold me
No
I am cold, hold me
No
I am cold, hold me
No
I am dying, hold me
Yes

Oh! You my sorrow
Oh! You my pain
Oh! You my endless love
Bring her to me
Reach to the past and bring her forth
Shun the cold and bring the heat
Shun the night and bring the day
Shun the darkness and bring the light
Shun the misery and bring the joy

Follow me
No
Come with me
No
I need you
No
Farewell
Yes

Oh! You sweet pain
Cut my skin
Bleed my body
Melt my mind
Oh! You sweet pain
Forget me so that I forget you

أصدقاء

My Friend,
Colours of green light up your white nights,
Fragrances of burning Cedar emanate from your soul,
Divided life is between Continents=2,
Red, blue, white stars claim your origin,
What shall you be?
What shall you be?
My Friend.

My Friend,
If knowledge ties bonds,
We shall tie the hardest,
If love creates lights,
We shall be the brightest lighthouses in the abyss.
My Friend.

My Friend,
We ride together these years,
These years of fire and steel,
Years not of innocence,
Not of filth, Not of blood
Not of riches, Not of power
Years filled with love potions we deny to admit
Years filled with deadly potions that we shall drink in the name of love
My Friend,
We explored Emotions
Promotions of Vodka, Distillations of Dreams
Promotions of Dreams, Distillations of Vodkas
My friend.

My Friend,
White and Dark spirits flow rivers through our nights
Flashes of cameras arrest our moments in eternity
Dim club lights and Bright days' sun
Presentations in the day, Presentations in the night
Cranky professors burn our days
Sweating bodies call us to a new torture
My Friend.

My Friend,
Who gave you the best present?
Was it today or maybe it came early?
Was it a man or a woman?
Was friend or foe?
My Friend,
What shall you remember?
What shall you remember?
My friend.

Είναι μερικές λέξεις σκέφτομαι,
Μικρές, μεγάλες στο μέγεθος, δεν έχει σημασία...
Απλές και πάλι συνθέτες, δεν έχει σημασία...

Είναι όμως πουλιά με φτερά ατσαλένια που από στόμα σε στόμα,
Ξορκίζουν το κακό που αδημονεί στης καρδιάς τα βάθη...

Από αυτό που μας ταράζει τις όμορφες νύχτες όταν βρέχει...

Κάτι βρώμικο ίσως; Βίαιο;
Κάτι που σπάει τους κανόνες της ηθικής και της κοινωνίας;
Κάτι όμως τόσο ερωτικό, τόσο μυσταγωγικό...
Κάτι που φτάνει ιδέα να αγγίξει τα χείλια σου για να σφαδάξει από πόθο όλο σου το κορμί...

Αυτές τις λέξεις ζητάει κι’ έρμη μου η καρδιά...
Αυτές τις λέξεις έχω και ‘γώ από καιρό ξεχάσει...

Ανταριασμένα τα νερά,
Μαύρα τα σύννεφα,
Μαύρη κι’ η καρδιά…

Πλησιάζουμε στο τέλος μιας εποχής,
Λάλησε ο Προφήτης…:
«Και θα γεννηθεί από τις στάχτες βρέφος νέο να τους οδηγήσει στις νέες πατρίδες πέρα από τα άστρα…»

Τα μαύρα ετούτα σύννεφα, μαύρη μου κάνουν την καρδιά…
Και από τα σπλάχνα μου μέσα μια κραυγή…
Κρώζει την Άνοιξη να βρει…

Βίαια και Μανιακή, Μαύρη δίχως άλλο, η κραυγή χιλίων νεκρών…
ΝΑΙ! Από τα σαπισμένα μου σπλάχνα κάτι σπρώχνει να βγει…
Βραχνιασμένο, σχεδόν που αναπνέει το συναίσθημα,
Θέλει να τρελάνει…
Θέλει να σκοτώσει…

Η δικιά μου ανθρωπότητα καίγεται απόψε…
Βλέπω τους γονείς μου εσταυρωμένους Ανάποδα και εγώ αμνός σε αλλόθρησκη τελετουργία…

Τα ξεσκισμένα μου σωθικά πέφτουν στη φωτιά και σκάει!
Σκάει η φωνή, γίνεται καπνός κι’ υστέρα αγέρας
Θάνατος να μυρίσει, το κόσμο, πλημμυρίσει…

Σαπισμένα κορμιά να φαγωθούν μεταξύ τους.
Η ανθρωπότητα να πεθάνει, η ψυχή μου ν’ αναστηθεί…

Όλα να σβήσουν και να ξαναρχίσουν από την αρχή!

Τα μάτια μου, αίμα κλαίνε…
Η πικρά της ψυχής μου βγαίνει τώρα από αυτά,
Εγώ να ηρεμήσω,
Το μυαλό μου να σταματήσω…

Οι εικόνες εδώ τελειώνουν, μετά την καταστροφή: – Η Γαληνή.
Μετά το Θάνατο, επιτελούς τα πράσινα λιβάδια οπού ο Λύκος ζει μαζί με το Πρόβατο...
Ιδού οι ψυχές μας αναπαυμένες...

Ευχή Νύχτας για Καληνύχτα

Είθε ο Μορφέας να σου χαρίσει της Νυχτιάς τα ματιά στα όνειρα σου...
Ματιά πλανά, σαρκοβόρα, που όμως μιλάνε μιαν αλήθεια ανώτερη για την καρδιά του ανθρώπου...
Όμορφα Όνειρα κοιμώμενη Πριγκίπισσα του παραμυθιού...
Ελπίζω να γνώρισες τον καλύτερο πρίγκιπα όλων.
Όχι πάνω στο άσπρο άτι, αλλά με καθαρή καρδιά , γεμάτη Θάρρος για Αγάπη...!

Το φεγγάρι φώτισε τον κήπο,
Και τα λουλούδια, τα δέντρα και το Χώμα,
Φαίνεται να κλέβουν την ασημένια λάμψη του,
Και να φανερώνουν στο αντιφέγγισμα την ιδία την πηγή της Δημιουργίας...
Ο Άντρας, η Γυναίκα, η Ασημένια λάμψη του φεγγαριού και το θαύμα μαίνεται στις ψυχές των...
Αν όχι τώρα, Πότε; Ποτέ...;

Γαλάζια Θάλασσα τα ματιά σου
Έπεσα και κολύμπησα!

Δροσερό νερό τα χείλη σου
Έσκυψα και τα φίλησα!

Τα φιλιά σου Νέκταρ και Ύδωρ Γλυκό στα χείλη μου τα διψασμένα!
Το κορμί σου Αμβροσία στον πόθο μου!

Στα Στήθη σου Να σκαρφαλώσω θέλω, Αχ Θέ μου!
Μπας κι’ από ‘κει ψηλά διακρίνω σήμερα ή αύριο ή τώρα την δικιά μου ευτυχία ζωγραφισμένη στο κορμί σου.

Τα ματιά σου γαλάζιες θάλασσες που μέσα τους αντιφεγγίζουνε σαν δυο πολύτιμα μαργαριτάρια οι λαμπυρίζουσες κόρες σου...

Σ’ αυτά ‘δώ αποστάτησα σε μαγικές ακρογιαλιές!

Τα αστέρια τρεμοσβήνουνε στο φως της νύχτας,
Δίπλα στην παράλια γεμάτη έρωτα και πάθος…

Ζευγάρια, παρέες, κι’ εγώ.

Κοιτάω τ’ άστρα και μετρώ !
Ένα, δυο, τρεις, ευχές στα πόδια μου περνάνε, και χάνονται (;)
ΙΣΩΣ.

Πόσα γεννιούνται και Πόσα χάνονται;
Πόσοι Έρωτες και Πόσα Πάθη;

Να γεννηθώ στη Γη και να πεθάνω στη Γη,
Αυτή είναι η ευχή μου!

Να σε δω, να σε νοιώσω Γυμνή επάνω στο κορμί μου και να εξαϋλωθώ σε αιθέρια μάζα,
Αυτή είναι η ευχή μου!

Σήμερα το Φεγγάρι είναι χρυσωπό …
Αντιφεγγίζει πάνω στη γεμάτη νυχτιά θάλασσα και φτιάχνει,
Το δικό του Χρυσό Δρόμο προς την Ανατολή ή προς τη Δύση…

Πάντα αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που προκαλεί τους χρωματισμούς του φεγγαριού…

Τα περίφημα Αυγουστιάτικα φεγγάρια …

Και, αν και, είμαι σίγουρος ότι έχει να κάνει με τη θέση της γης κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και τη διάθλαση του φωτός από τον ήλιο, λόγος μάλλον πολύ επιστημονικός και λίαν πεζός, η ίδια η ιδέα της αναζήτησης εξιτάρει την φαντασία…

Το Φεγγάρι λοιπόν υπερήφανο στέκει και μια απόλυτη νυχτερινή ησυχία βασιλεύει. Συνοδευμένη από μακρινές βοές αυτοκινήτων στην εθνική οδό, κάπου παραπάνω… Και από μακρόσυρτα, σχεδόν κλαψιάρικα γαυγίσματα γειτονικών σκύλων, που προσπαθούν να μετά μανίας να επικοινωνήσουν από χωράφι σε χωράφι…

Η απαλή αύρα καθώς φιλτράρει τα γαυγίσματα, αυτά ακούγονται σαν τις φωνές φαντασμάτων του παρελθόντος, που κοντοζυγώνουν κάνοντας τα φύλλα και τα χόρτα γύρωγύρω να θροΐζουν για να σε προειδοποιήσουν και να τα προϋπαντήσουν…

Η όλη σκηνή συμπληρώνεται από την μελωδική και ρυθμική παρουσία των γρύλλων και τα καμπανάκια από δυο γαϊδουράκια στα διπλανά χωράφια, που μέσα στην προσπάθεια τους να κοιμηθούν, χτυπούνε ρυθμικά αριστερά και δεξιά τις καμπάνισες τους…

Οι μελωδίες εναλλάσσονται και η φύση Μέγας Ενορχηστρωτής σε καλεί γλυκά να ονειρευτείς…

Αστερόεσσα νύχτα, θαλασσινή αύρα.
Συννεφιασμένη μέρα, αύρα της βροχής.
Σαν Σήμερα, Σαν χθες, Σαν Αύριο είναι η γέννηση, Αγάπη μου για Σένα.

Ποιοι Θεοί, ποιοι Δαίμονες μ' Αγάπησαν και μ' έστειλαν
Σαν Χτες, Σαν Σήμερα, Σαν Αύριο στη δικιά σου αγκαλιά;
Σαν Σήμερα, Σαν Χτες, Σαν Αύριο σ' Αγαπώ, σε χάνω,
σε Λατρεύω σαν καινούριο Θεό σε μια νεκρή Πολιτεία...

Είναι το Σάπιο μου κορμί,
Είναι το κουρασμένο από τα νιάτα μου πνεύμα,
Είναι αυτή μου η αδυναμία να Σ' Αγαπώ μέχρι να σε σκοτώσω...
Και έτσι ας πεθάνω και εγώ πνιγμένος από την Αγάπη μου για σένα...

Θυσία θα γίνω σε έναν ξεχασμένο Βωμό για αυτά που ήθελα,
Για αυτά που ονειρεύτηκα,
Για αυτά που μου 'δωσες
Για αυτά που δεν εκτίμησα
Για αυτά που έχασα χάνοντας εσένα...

Για σένα Αγάπη μου Γλυκειά. Για Σένανε.

Ήλιος μεσημβρινός χαράσσει την χρυσή του πορεία στα αλμυρά γαλάζια Ύδατα…
Σηκώνω την ψυχή μου και περπατώ…

Μαύρα πέπλα, μιας νυχτιάς γιομάτη από τις πνοές μιας εθνικής ανάτασης και της ελπίδας.
Λιώνει η άσφαλτος κάτω από τα πόδια των εορταζόντων.
Ιδρώτας, φωνές και εθνικό ντελίριο σε έναν αγώνα δίχως αύριο.
Τα κορμιά των εθνικών ηρώων, ολύμπιοι θεοί στο βωμό μιας στρογγυλής θεάς.
Όπιο του λαού, τέλειο μεθύσι, οι νίκες του σήμερα για τα προβλήματα του αύριο.
Κείτονται νεκρά τα κορμιά στο γήπεδο των αντίπαλων.
Γαλανόλευκο οξύ τρώει τις σάρκες τους και θολώνει τα μυαλά μας.
Όπιο του λαού, τέλειο μεθύσι.
Ας δώσει κι' αύριο την ανάταση του σήμερα.

Ημέρα Πρώτη: Καταστροφή της πολιτικής ταυτότητας
Ημέρα Δεύτερη: Καταστροφή της πολιτισμικής ταυτότητας
Ημέρα Τρίτη: Διάρρηξη της ερωτικής ταυτότητας
Ημέρα Τέταρτη: Μίξη ταυτότητας - Διασκέδασης – Κοινωνικότητας
Ημέρα Πέμπτη: Αλλαγή προσωπικής ταυτότητας
Ημέρα Έκτη: Ανασχεδιασμός και επανένταξη!
Ημέρα Εβδόμη: Παύση.

Καθώς η νύχτα πέφτει, το άστρο του εσπερινού απλώνεται πέρα κείθε στον ορίζοντα.
Μέρα όμορφη, μέρα ξελογιάστρα.
Κρύο και ζέστη όλα μαζί, την ίδια στιγμή.
Στον αγέρα τον παγωμένο διασκορπισμένα τα γράμματα, σχηματίζουν στο μυαλό μου, τη ζεσταμένη μου καρδιά, την πιο απλή αλλά και μοναδική λέξη στον κόσμο.
Σ'ΑΓΑΠΩ.
Ερωμένος δίχως να ξέρω γιατί, στο τραγούδι σου
Ένα τραγούδι που δε λέει να τελειώσει
Που' χει στοιχειώσει την καρδιά μου
Το τραγουδώ μ' αυτό δε λέει να φανεί, να τελειώσει
Οι λέξεις πέτρωσαν, αγέρωχες μορφές, σε τούτο το χαρτί.
Τα χείλη μου παγώσανε και τίποτε δε μπορεί να βγει.
Στα χέρια μου η λύρα
Του Απόλλωνα η Λύρα, κρύα και παγερή
Στα χέρια μου η λύρα.
Μέσα σ' όλα της αγάπης τα στραβά κυλάει το τραγούδι σου ήρεμα και σταθερά.
Θυμίζει σε 'μενανε την ύπαρξή σου.
Που να τελειώσει; Δεν θέλει κι' αυτή, από μέσα μου
Σαν το τραγούδι σου

Πράσινες ηλιαχτίδες φωτίζουν τα χρυσά σου μαλλιά.
Σε κοιτώ με δέος καθώς υψώνεσαι μπροστά μου,
νοσταλγική εσύ μορφή γυναίκας.
Σε κοιτώ και σε μετρώ... από πάνου ως κάτου
Σκέφτομαι πώς οι καμπύλες σου διαδέχονται η μια σου την άλλη,
μελωδική συμφωνία κλασσικού ποιητή.

Αχ, εσύ ψυχή μου!
Πώς τούτες οι εικόνες σε βασανίζουν μέρα και νύχτα;
Πώς θέλω να μεθύσω στο άρωμά τους, στη γεύση των χειλιών τους.
Μα οπτασίες είναι και αυτές όπως κάθε άλλο...
Αέριες μορφές στο χώρο των αοράτων,
των αέναων κινούμενων άστρων που ποτέ δεν παύουν, ποτέ δεν σταματούν.

Θέλω να δω τον κόσμο πέρα από ‘κει που βλέπουν τα δικά μου.
Μου δανείζεις τα δικά σου;
Δίχως απάντηση.
Δίχως απάντηση και αυτή μου η ερώτηση.
Δίχως απάντηση όπως και όλες οι υπόλοιπες.
Γιατί άραγε να περιμένει κανείς να βρει αιτίες και απαντήσεις, μέσα σε ένα ονειρικά φτιαγμένο ψέμα;
Δίχως απάντηση.

Οι ηλιαχτίδες συνεχίζουν να σε φωτίζουν σε κάθε εικόνα του μυαλού μου .
Ακόμη περισσότερο... ακόμη περισσότερο...
Αρχίζω ξέρεις να αναρωτιέμαι πότε;
Πότε θα καταλάβω αν ο πόθος είναι σαρκικός ή ερωτικός ή απλά εγωιστικός.
Πότε θα δω τα πράγματα εκτός του ονειρικού φλοιού με τον οποίο σε περιβάλλω;
Πότε τα γκρίζα σύννεφα θα σκεπάσουν τις ηλιαχτίδες;
Πότες θα σε δω για αυτό που είσαι και αυτό που είμαι;

Μέχρι τότε απλά σε ονειρεύομαι.

Φεγγάρια νυσταγμένα πέφτουν απαλά στον αιθέρα μιας πόλης που ξεθυμαίνει τη μέρα για να προσκαλέσει μέσα, τη νύφη της τη νύχτα.
Μια νύχτα που υπόσχεται πολλά, παραπάνω από όσα τελικά θα αφήσει...
Σημάδια στο λαιμό μιας νεαρής παρθένας που χτες έχασε την αθωότητα.
Βρόχινο νερό ραντίζει τα ‘ματοβαμμένα μου ρούχα.
Σταγόνες πέφτουν απαλά και χαϊδεύουν τους ξεθυμασμένους ώμους μου.
Το ξεφτισμένο μου σακάκι με προστατεύει για λίγο αλλά μετά από μερικές σταγόνες πνίγεται έτσι μαζί μου…

Μεσάνυχτα στους δρόμους της Κυψέλης
Ακροβατώ και χάνομαι
Σπίτια ψηλά, Σπίτια κοντά
Τα ίδια γκρίζα και μουντά.
Τα μάτια μου κοιτάνε αυτά που έχουν ξαναδεί
Μεσάνυχτα στους δρόμους της Κυψέλης

Ξεκινώ μια πορεία μαύρη σαν τη νύχτα
Θολή σαν την ομίχλη του νέφους που πυκνώνει.
Δρόμοι στραβοί και αλλόκοτοι
Μπαρ, κωλόμπαρα, Πουτάνες
Και σ' όλα αυτά, το γέλιο ενός μετανάστη που πουλάει λουλούδια

Μεσάνυχτα στους δρόμους της Κυψέλης
Ακροβατώ και χάνομαι
Σαν είμαι, και τι είμαι;
Είμαι παιδί της νύχτας
Είμαι πολίτης της μέρας
Δεν είμαι τίποτα
Θλίψη και δυσωδία σπέρνει το κάθε μου βήμα
Θάνατο και σήψη η κάθε μου πνοή.

Μεσάνυχτα στους δρόμους της Κυψέλης
Ακροβατώ και χάνομαι
Για μια ζωή θλιμμένη
Και μιαν αγάπη σίγουρη.
Για φιλίες που κλαίνε τα χρόνια τους
Και γονείς που ξεχνάνε τα δικά τους
Ακροβατώ και χάνομαι

Χαλασμένα μεσάνυχτα, ώρα 12:00
Βικτωρία, Κυψέλη, Πατησιά
Όλη μου η ζωή ένας δρόμος
Ένα τραμ του δήμου

Μερικές φορές κοιτάζω τον κόσμο μέσα από αυτά τα μάτια σαν νεκρός.
Νοιώθω κορμί μαραμένο, μα τα μάτια καταγράφουν τις πολύχρωμες εικόνες μια ζωής Άσπρου – Μαύρου!
Η Ζωή είναι γκρίζα, συνήθιζε να λέει ο Πατέρας μου.
Μα εγώ έχω δεν την είδα ποτέ.

Σκιές πάνε κι' έρχονται...
Σκιές Ανθρώπων εμφανίζονται από μακρυά και σιγά – σιγά ξεθαρρεύουν και πλησιάζουν...
Πλησιάζουν μόνο για να χαθούν μετά αμέσως!
Και οι σκιές ξεθωριάζουν χτυπημένες από βροχή και χιόνι, αέρα και χαλάζι.
Σκιές του σήμερα, του χτες, του αύριο
Σκιές που κινούνται σε χρόνους ενεστώτα, παρακείμενου και μέλλοντα

Και εγώ... Και εγώ, διαβαίνω ανάμεσα τους χωρίς τίποτα να με αγγίζει!

17/ΝΟΕΜΡΗ/2003

Για σένα πέσανε τριάντα χρόνια πριν κορμιά κυπαρισσένια
Παιδιά ηλικίας ετών 17 που είχανε κορμιά σένια
Για σένα πέσανε τριάντα χρόνια πριν

Τι κι’ αν εκείνοι τοτε δώσανε αίμα και ψυχή;
Τι κι’ αν θυσιάστηκαν στο βωμό των ιδεών τους;
Τι κι’ αν πήγαν όπως κάποτε σαν τα πρόβατα μέσα στους λύκους;

Σήμερα κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν θυμάται.
Προσωπικές δοξασίες μόνο και ομαδικά ευφυολογήματα,
Σκιάζουν τον αέρα σου.
Ανώτερα Συμφέροντα ενός αόρατου “Status Quo”
Σκίασαν το αίμα και τις ψυχές τις θυσιασμένες στο βωμό σου,
Για Ζωή.

Και σήμερα; Σήμερα τι;

Εγώ δεν έχυσα σταγόνα αίμα!
Εγώ δεν πάλεψα ποτέ για τίποτα!
Εγώ δεν αντιστάθηκα ποτέ ενάντιας σε τίποτα!

Είμαι εγώ άξιος κοινωνός σου;
Είμαι εγώ άξιος κοινωνός των;
Είμαι εγώ άξιος να στέκομαι εδώ, να σε βλέπω, να δακρύζω, να σε υπηρετώ;

Αχ! Εσύ πατρίδα μου γλυκειά!
Πόσο ακόμη πρέπει να υποφέρεις από τα παιδιά σου;
Πόσο ακόμη πρέπει τα χώματα σου να βαφτούν με αίμα;

Αχ! Εσύ πατρίδα μου γλυκειά!
Πότε θα πιεις το αίμα;
Πότε να θυσιαστώ, να σε χάσω, να χαθώ, να λυτρωθώ;

Χαμένος στο σώμα του βυθού, ψάχνω,
Ψάχνω να βρω το δικό μου το σώμα...
Κοιτάω ψηλά και βλέπω έναν ήλιο αφέντη!
Ο Ήλιος με κοιτάει και σαν μεγάλος Πατέρας με αινεί,
Με αινεί να κινήσω σαν Οδυσσέας,
Σαν Οδυσσέας να ανοίξω πανιά για ένα ταξίδι αβέβαιο.
Στο σώμα σου, στο σώμα μου, στην ένωσή μας.
Θωπεύω τις μυσταγωγικές, σαγηνευτικές, λάγνες καμπύλες σου και χάνομαι...
Χάνομαι σ’ενα ταξίδι αστρικό...!
Μια φύση χωρισμένη, διαλυμένη στα μυστικά στοιχεία της
Αφήνω το κορμί μου και γίνομαι αίσθηση, ενέργεια,
Σε διαπερνώ, σε γεύομαι, σε ερωτεύομαι.
Για να ξαναγυρίσω πίσω στο κορμί μου
Και να νιώσω την αίσθηση της αφής μου, να στάει από τις καμπύλες σου σταγόνα – σταγόνα .
Η τελευταία σταγόνα όταν πέσει το όνειρο θα τελειώσει.
Μα τότε εγώ θα σε ξαναγευτώ με την γεύση, την οσμή, την όψη.

Και σαν τελειώσουν και τούτα τα όνειρα,
Κι’ δυο θα ‘χουμε τελειώσει.
Η στιγμή μας στο σήμερα, θα γίνει στιγμή για αύριο.
Λαχτάρα να ζήσω άλλη μια μέρα να σε ονειρευτώ με τις αισθήσεις μου.

Κόκκινα γαρύφαλλα
Φωτίζουν έναν υγρό τάφο,
Ουίσκι και λογής ποτά
Ραίνουν τον τάφο τούτο.

Τον τάφο της ψυχής μου...
Καπηλειά και Τεκέδες
Γίνανε η μόνιμη συντροφιά
Κι’αν κάποιος πει κάτι
Ας ετοιμαστεί
Ας ετοιμαστεί,
Να δει το Χάρο με τα μάτια του
Λίγο αλκοόλ να σβήσει τους πόνους,
Να νερώσει το αίμα...

Κάποτε ένας ληστής αγάπησε
Μια πριγκιποπούλα των ξωτικών τού ‘κλεψε την καρδιά
Για πρώτη φορά
Μα εκείνη ήταν ξωτικό και εκείνος ληστής
Μια αγάπη δίχως νόημα, δίχως αύριο θα λεγε κανείς
Κι’ όμως μια φορά στα χίλια χρόνια
Όταν τα στοιχειά αφήνουν τους τάφους τους
Και τ’ αηδόνια κελαηδούνε με ανθρώπινη λαλιά
Γίνονται πράματα θαυμαστά που κανείς δεν τα πιστεύει
Για μιαν Αγάπη αληθινή, μιαν Αγάπη άμωμη
Μιαν Αγάπη δίχως ουτ΄ενα ψεγάδι
Κι’ έτσι πήρε ο ληστής την κλέφτρα της καρδιάς του
Κι’ η πριγκίπισσα τον Βασιλιά των ονείρων της
Μα κι΄ομως ακόμα κι’ετσι,
Μελανά της μνήμης τα χώματα
Κόκκινα στο αίμα της αγάπης τα στρώματα
Τι κι’ αν ζήσανε μαζί δυο αιώνες και δυο χρόνια;
Τι κι’ αν δώσανε όρκους αιώνιας αγάπης;
Ήρθε μέρα μελανή και έσβησε...
Έσβησε μνήμες και όρκους
Σαν το απαλό αεράκι, ένα κερί
Και σαν τυφλοπόντικας που σκαλίζει κήπους
Σαν διαφθορέας του εχθρού εκείνη τρύπωσε μεταξύ τους...
Αίμα κύλησε να ξεπλύνει του πάθους την πνοή,
Της ζήλιας τη μαχαιριά
Και σαν να ‘ταν χτες, σαν να ‘ταν τώρα
Θρηνούσε ο κλέφτης που κάποτε υπήρξε πρίγκηπας
Την πριγκίπισσα που κάποτε υπήρξε κλέφτρα.

Περιπατητής μέσα στη νύχτα
Νύχτα που σκεπάζει τα θολά...
Τα θολά και απαίσια όνειρά μας

Μήπως είναι η Αγάπη;
Μήπως είναι ο Έρωτας;
Ή μήπως το Πάθος;

Να οδηγήσει του ανθρώπου το χέρι,
στον ίδιο του τον εαυτό μαχαίρι.
Ποια όνειρα, Ποιες σκέψεις,
είναι αυτές που αποζητούν τη νύχτα
να τις σκεπάσει;
Τη νύχτα να τις θάψει,
και στα μάτια της ψυχής να τις κάψει;

Μήπως είναι η Αγάπη;
Μήπως είναι ο Έρωτας;
Ή μήπως το Πάθος;
Που σκοτεινιάζει του ανθρώπου την ψυχή;
Κι’ αν είναι το μίσος,
Κι’ αν είναι του χωρισμού η θλίψη,
Τότε ποια είναι η λύση;
Ποια είναι η κάθαρση;

Ονειροπεριπατητή εσύ των ψυχών,
Πρίγκηπα της Νύχτας,
Πάψε!
Σφράγισε της σκέψης τα μονοπάτια και ησύχασε στο φέρετρο,
που με τόση μαεστρία για τον εαυτό σου έχτισες.

Σπασμένες ακρογιαλιές
Τρυφερές καφέχρυσες αμμουδιές
Αν τις πατήσεις χάθηκες
Αν δεν τις περάσεις δεν θα φτάσεις ποτε
Τι είναι η Αγάπη;
Τι είναι ο Έρωτας;
Σάμπως υπήρξαν ποτε;
Τα μάτια μου με γελάνε
Οι αισθήσεις, – παραισθήσεις του μυαλού στη ροή της αναζήτησης
Αν ποτε ερωτεύτηκες και αγάπησες
Τότε προχώρα τίποτα δεν σε φοβίζει.

Ματωμένα ερείπια περνάνε κάτω από τα πόδια μου
Αέρινη σκιά μου
Περιπλανιέται σε ματωμένα χώματα
Σε χρόνο αλαφροΐσκιωτων και ξωτικών...

Περνάω στο κόσμο των Σκιών για να
Κρύψω τη γύμνια μου
Σκέψεις θολές υπό το φως,
Ξένων Ιαχών και ενός ΘΕΟΥ Προδότη
Μόνη συντροφιά στην ξεσκισμένη μου Ψυχή,
Μια μποτίλια ουίσκι και ο οίνος Του ΘΕΟΥ.

Σκέψεις βγαλμένες σε μια νύχτα ψεύτρα
Και
Μια μέρα που σκοτώνει...

Κάποτε μου ‘πες Σ’Αγαπω!
Και
Το Θυμάμαι ακόμη!

Καληνύχτα, Πεντάμορφη αγαπημένη των ονείρων μου!
Σ’Αγαπω και ‘γω όπως παντα!

Για τα νιάτα της τρέλας ή της τρέλας τα νιάτα

Με οίνο σκοτώνω τον εαυτό μου
Εσύ που με δικάζεις γονεϊκή μορφή
Τώρα και από μακριά
Ήσουνα κάποτε,
Φωτιά του παιδιού μέσα μου.

Με ξέκοψες από την φωτιά σου
Αρνήθηκες,
Τη σάρκα και το πνεύμα μου.

Και σαν προσπάθησα ξανά
Οι απαντήσεις σου,
Ήταν ακόμη πιο δυσβάσταχτες.

Αρνήθηκες τα χάδια, τα φιλιά μου.
Αρνήθηκες την αέναη φροντίδα μου για σε καλή μου.
Και τώρα μονή μακριά, εκεί πέρα από τη θάλασσα,
Πικρή ενθύμηση στην καρδιά μου, ένας έρωτας
Μιας ηδονής που πέθανε.

Πεθαίνει άραγε ο Έρωτας;
Πεθαίνει άραγε η Αγάπη;

Γλυκιά μου, νοσταλγική μου, Ενθύμηση
Τώρα εγώ σε βλέπω σαν σε γυαλί,
Στις ταινίες της μνήμης μου.

Κι’ ακόμα και τώρα, ακόμα και τώρα νοιώθω και ακούω...
Η παγιδευμένη σου ηχώ βάζει πάλι το κεφάλι μου σε τάξη.
Ακόμα σε ακούω να μιλάς:

Ανευθυνότητα
ΠΡΑΞΗ
Ωριμότητα
ΠΡΑΞΗ
Παιδί
Ωριμότητα
ΠΡΑΞΗ
Κατανόηση
ΠΡΑΞΗ
Αγάπη (;)
ΠΡΑΞΗ
Έρωτας (;)
ΠΡΑΞΗ

Γλυκόπικρη μου εσύ ηχητική και μορφική ενθύμηση,
Δικάζεις και τώρα τα ιδία λάθη με τότε...
Πόσο δίκιο και πόσο άδικο έχεις...
Αχ Αγάπη μου και να ξερές.
Κι’ αν είχα μια ελπίδα, τώρα η αυτοχειρία μου, τις παίρνει όλες μακριά.
Σ’ έχω για πάντα χάσει περσινέ μου έρωτα.

Και σαν τα λόγια αυτά διαβάσεις, αν ποτέ καταλάβεις,
Και δεν αναλύσεις θεωρίες λόγιων πάνω στο κορμί τους όπως πάντα,
Ίσως δεις και εμένα, ίσως ...

Ο σταθμός 4

Οι σκηνές των σταθμών πάντα μου έλκυαν μια ιδιαίτερη έξη... Ανθρωπινή μα και συνάμα επιστημονική, περίεργη.

Αυτά τα φιλιά, άλλοτε με δάκρυα, άλλοτε χωρίς στα μάτια, ήταν πάντοτε το clue του αποχωρισμού. Οι παρατεταμένοι εναγκαλισμοί εις απόδειξη της αγάπης και της μη θέλησης, δήθεν τις περισσότερες φόρες να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον είναι πάντα κάτι που μου κέντριζε την περιέργεια...

Όχι, δεν έκλαιγα στους αποχωρισμούς, εσύ πάλι πάντα.

Το βρίσκω χαζό να κλαίει κάνεις στους αποχωρισμούς. Τα πράγματα στους σταθμούς έχουν την ιδία τελεσιδικότητα που έχουν και τα πράγματα στις κηδείες... Αυτός που φεύγει όταν πλησιάσει την αποβάθρα του πλοίου, τα σκαλιά του λεωφορείου ή του αεροπλάνου, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει με την τελεσιδικότητα που οι άνθρωποι δεν ξυπνούν από τον τάφο τους... Η Hollywoodιανες σκηνές όπου αυτός που φεύγει παρατάει το αεροπλάνο, τα τριακόσια ευρώ που έχει δώσει και την καριέρα του για να γυρίσει στα χεριά αυτού που μένει πίσω δεν υφίστανται στην ζωή. Η φύση έχει σαφή αίσθηση του τέλους και του χρονικού προσδιορισμού του. Οι άνθρωποι πάλι όχι... Δεν υπάρχει λόγος για την κατανάλωση υπέρογκων ποσών ενέργειας για κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύεις πως ο Λάζαρος θα σηκωθεί από τον τάφο του αν ξέρεις, πώς θα αντιμετωπίσεις μια περίπτωση νεκροφάνειας ή αν δεν είσαι ο Χριστός... Και πιστέψτε με οι περισσότεροι δεν είναι.

Το νόημα είναι να μην φτάσεις ποτέ στον σταθμό ή στον τάφο, από εκεί που θα μπεις στην διαδικασία του, να αρχίσεις το ταξίδι σου προς τα εκεί, δεν υπάρχει ούτε γυρισμός, ούτε αλλαγή σχεδίων. Όταν φεύγεις, έφυγες... Η φύση άλλωστε έχει προγραμματίσει τόσα ταξίδια για τα όντα γύρω της...

Τα Χελιδόνια φεύγουν το χειμώνα και ξανάρχονται την άνοιξη, το ίδιο και αλλά αποδημητικά πουλιά...

Ο Σολωμός ταξιδεύει κάθε χρόνο αμέτρητα χιλιόμετρα για να γεννήσει τα αυγά του σε θερμά νερά το ίδιο κάνουν και χιλιάδες αλλά ψάρια των βορείων θαλασσών...

Όταν το ταξίδι ξεκινήσει καμία δύναμη δεν μπορεί να το εκτρέψει προς τα αλλού παρά η δύναμη ενός άλλου ταξιδιού...

Αν είσαι ταξιδιάρα ψυχή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καθησυχάσεις το πνεύμα σου, πέραν του ταξιδιού, είναι κάτι σαν ναρκωτικό της ψυχής... Εγώ είμαι έτσι... Δεν έχω την κάρδια ενός μεγάλου ποντοπόρου, μάλλον όχι, αν και θα δεχόμουν με μεγάλη χαρά την πρόσκληση σε μια εξερεύνηση του διαστήματος... Πάραυτα θεωρώ ότι αποζητώ το ταξίδι για δικούς μου προσωπικούς λόγους...

Βλέποντας τους ανθρώπους να αποχαιρετίζονται στους σταθμούς πάντα τους λυπάμαι και ταυτόχρονα τον εαυτό μου. Αυτοί ζουν κάθε μέρα με την ελπίδα ότι αυτός που περιμένει, θα περιμένει και αυτός που έφυγε θα γυρίσει αλώβητος, εγώ πάλι είχα αποφασίσει εκ των πρότερων ότι αυτός που θα φύγει έχει μικρές πιθανότητες να ξαναγυρίσει και αυτός που μένει ξέχνα πολύ εύκολα... Ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο μου λάθος... Δεν δάκρυσα ποτέ σε σκηνή αποχωρισμού η κάρδια μου όμως και η ψυχή μου πάντα οδύρονταν χωρίς την συμβολή του λογικού κομματιού... Θέλω να πιστέψω πως τα ταξίδια είναι πηγές γνώσεις για την ψυχή και το νου, χρώματα που δίνουν μια διαφορετική γεύση στο φαγητό του νου των ανθρώπων... Όχι, δεν μετανιώνω για τα ταξίδια μου! Ναι!, αν με ρώταγε ένας ψυχαναλυτής, η απάντηση θα ήταν "Ναι" διακατέχομαι από τάσεις φυγής αλλά όχι με την στενή ψυχαναλυτική έννοια... Δεν με πιάνει πανικός σε κοινωνικές συγκεντρώσεις ή άλλες εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και το βάζω στα πόδια, Όχι, Όχι έτσι... Όμως, η αλήθεια είναι ότι νοιώθω μετά από ένα διάστημα παραμονής σε κάποιο χώρο και γνωριμίας με τις διαδικασίες και τους ανθρώπους απίστευτη βαρεμάρα... Αυτό με ωθεί να αλλάξω περιβάλλον και καταστάσεις... Δεν μπορώ στην σκέψη ότι τα πράγματα γίνονται συνήθειες που παγιώνονται στο χρόνο και στο χώρο του ατομικού μου εαυτού... Η συνήθεια για μένα είναι η απόδειξη της χαμένης ψυχής του αγωνιστή και αυτό είναι κάτι που δεν με ελκύει... Δεν διαφωνώ με την ύπαρξη κάποιων διαχρονικών συνηθειών ή ρουτινών σε υλικό ή χρονικό επίπεδο, για παράδειγμα το τσιγάρο ή το γεγονός ότι πάντα κάνω μια ώρα στο μπάνιο, γιατί κάτι τέτοια πράγματα αποδεικνύουν κατά ένα μέρος και αποτελούν την προσωπική σου πολιτισμική ταυτότητα αλλά όταν τα μέρη και οι άνθρωποι γίνονται μέρος ενός συνηθεισιακού καθεστώτος το όποιο παγιώνει ένα αδιαμφισβήτητο μοντέλο και μοτίβο σκέψης και δράσης σε βαθμό που οι κινήσεις μέσα στο χώρο και στο χρόνο να γίνονται προβλέψιμες αυτό σημειώνει την αρχή το τέλους της πραγματικής ζωής... Αυτό είναι κάτι που δεν το θέλω... Τα ταξίδια αποτελούν τον τρόπο να ανθίσταμαι σε μια τέτοια κατάσταση...

Όπως λέει και ο λαϊκός τροβαδούρος, σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι!

Παλιά ρυάκια που τώρα με την ωριμότητα γίνανε ποτάμια κυλάνε σε νέες θάλασσες.
Παλιές θάλασσες που γίνανε ωκεανοί και πέλαγα βαθιά εμπλουτίζονται από νέα ρυάκια.
Οι αναμνήσεις είναι περίεργα πράγματα, πολλές αναμνήσεις χαράσσονται στο μυαλό και στη ψυχή σου, άλλες σου σημαδεύουν και τη σάρκα.
Θυμάμαι μια φόρα με ένα φίλο έσπασα το τζάμι ενός αυτοκίνητου...Τα κομμάτια πετάχτηκαν και μου χάραξαν την καρδιά...Το τραύμα ακόμα πονάει.
Θυμάμαι μια φόρα μια κοπέλα με ρώτησε γιατί κουβαλούσα πάντα πάνω μου ένα μαχαίρι της είπα πως είναι για την πρώτη γυναίκα που θα με αρνηθεί, να κόψω τις φλέβες μου. Την επόμενη μέρα μου είπε Όχι. Ακόμη στάζει αίμα το μαχαίρι.
Θεματοφύλακας της πίστης για καιρούς αλλοτινούς. Τα πρόσωπα γύρω μου αλλάζουν, όμως οι αναμνήσεις που κουβαλάει η ενθύμηση τους είναι τώρα η ίδια όπως και στη γέννεση της, και είναι τώρα πιο δυσβάσταχτη από ποτε.

Νυχτερινές σκέψεις καιρού αλλοτινού
Βράδια μεσάνυχτα στη θάλασσα της καρδιάς μου
Η Θάλασσα είναι όμορφη...
Τα βουνά την κυκλώνουν,
και η Θάλασσα μοιάζει με λίμνη.
Σαν εκείνες που βλέπαμε στα βόρεια...

Ήρεμη και λαμπερή σαν τα μαλλιά της βασιλοπούλας
Στο χρώμα, γαλαζοπράσινο στις ακτές, βαθυγάλαζο στα βαθειά.
Αχ η Θάλασσα της καρδιάς μου, πόσο με ηρεμεί!

Θλιμμένα πουλιά στις επάλξεις του αύριο
Χαμένα μου νιάτα, ταινία στα ματιά μου
Καλημέρα ζωή μου, Αντίο εαυτέ μου!

Στις επάλξεις του αύριο κουρασμένα τα μάτια μου
Ατενίζω, γράφοντας σε μια θάλασσα ανοιχτή δίχως πνοή
Αέρας δροσερός, το καράβι γρήγορο, το ταξίδι μας σύντομο
Σαν κι’ εμάς ...Κι’ εμείς πιο σύντομοι από ποτέ, πλέουμε...
Ατενίζω, γράφοντας την πλωτή μας θάλασσα, στιλπνή επιφάνεια δίχως πνοή...

Νύχτα γιομάτη θαύματα, Νύχτα γιομάτη μαγιά! (βλ. Διονύσιος Σολομός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)
Μα η θάλασσα σκοτεινή, γαλαζόμαυρη.
Μια γέφυρα να μας ενώσει να περάσει τις θάλασσες να μας φέρει πιο κοντά αυτό θες, αν το θέλουμε;

Πατρίδα μου γλυκεία, αγάπη μου και οικογένεια μου,
Ποιες θάλασσες χωρίζουν, ποιες γέφυρες ενώνουν;

Ελαφρό μελτέμι στη θάλασσα ξεπλένει τις αμαρτίες
Κλείνω τα ματιά και χάνομαι στη θεία γαληνή

Θάλασσα γαλαζόμαυρη, εικόνα σταθερή, δροσερό αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά...

Γυναικεία κορμιά σε συννεφιασμένη παραλία,
Προκαλούν τα παιχνιδίσματα τους ,
Τον ήλιο για να βγει …

Μα εκείνος κρυμμένος πίσω από το γκρίζο πέπλο του θαυμάζει τα λυγερά κορμιά…

Νεκρά τα πρόσωπα, νεκρά φιλιά χαϊδεύουν την άμμο
Θείες μελωδίες σε μια πομπή θανάτου ακούγονται
Ο φόβος μεγαλώνει μαζί και η απόσταση
Ένας πίνακας σε θυμίζει, κρεμασμένος στο πατρικό
Δείχνει την φυγή σου ή μήπως ήταν πάντα δική μου και ποτέ δεν το κατάλαβα;

Τώρα όμως νοιώθω, τα πρόσκαιρα, τα πάντα βαρετά
Αν ήταν πριν ξεγελούσα εμένα, Το Τίποτα, με τα ευγενή σου συναισθήματα, τώρα;
Τώρα βουλιάζω στο τίποτα, βαμμένο σε πέπλο cinema
Και το κορμί που χαιρότανε τα δικά σου πάθη,
Και τον άσβεστο πόθο σου, τώρα το χαίρεται η σήψη και η αποκάρδιωση.

Πεθαίνουν ένα ένα τα κύτταρα μου,
Και ο εγκέφαλος κοιμίζεται σε λάγνα λήθη ακόμη πιο βαθειά.
Αν ζήσω λίγο ακόμη, θα πεθάνω!

Μονή Πηγή ανανέωσης η αέναη φλόγα του Φοίνικα Δημιουργού.
Τώρα πρέπει να τον βρω ...αλλιώς δεν έχω περιθώρια...

Στο πλοίο για Πάρο Ιούνιος – Ιούλιος 2003 – Κείμενο 2

Ομίχλη πυκνή σκεπάζει τη διαδρομή.
Το πλοίο σκίζει την ομίχλη εύκολα.
Και εμείς ταξιδεύουμε ανέμελα.
Όλοι; Όχι...

Εμένα το μυαλό μου ταξιδεύει στη δικιά σου ομίχλη.
Όσο απλώνεται ένα πλοίο στη θάλασσα, τόσο η ομίχλη σου απλώθηκε στο πνεύμα μου.
Ομίχλη αγάπης; Ομίχλη μίσους;
Ομίχλη καταδυνάστευσης.

Ομίχλη που θολώνει τα μυαλά και την κρίση...
Είναι αγάπη, είναι πόθος, είναι μισός, Τι;

Στο πλοίο για Πάρο Ιούνιος – Ιούλιος 2003 – Κείμενο 1

Τα πρωινά σου χείλη,
Σκουπίζουν τον βραδινό μου ιδρώτα.
Ξημέρωσε και ξύπνησες πάλι διπλά μου.
Σ’ Αγαπώ!
Καλημέρα!

Χτες είδα πάλι εφιάλτη.
Γι’ αυτό ο ιδρώτας, γι’ αυτό τα φιλιά ανάγκη.
Ξύπνησα λέει ένα πρωινό και έλειπες.

Τότε πέτρωσα, έγινα στήλη άλατος, ίδια η γυναίκα του Λώτ.
Όμως τα δικά μου μάτια δεν εγνώρισαν καμία θεϊκή καταστροφή, μόνο την απουσία σου από το πρωινό μου ξύπνημα.
Είναι μήπως τούτο θεϊκή καταστροφή ή είναι που Σ’ Αγαπώ τόσο;

Και μετά όμως το όνειρο δεν τελείωσε...
Αέρας φύσηξε και σιγά, σιγά το κορμί μου διαλύθηκε σε σκόνη.
Από στήλη άλατος σκόνη στον Χρόνο με τον αέρα.
Και από τα κομμάτια μου, άλλα κατέληξαν στο χώμα, άλλα στη θάλασσα και άλλα συνέχισαν το ταξίδι τους με τον αέρα.

Τελευταίο κομμάτι, η ψυχή μου κατέληξε στη φωτιά.
Μια φωτιά όμως γνωστή, πολύ γνωστή...

Κι’ όταν καιγόταν η ψυχή μου, τότε κατάλαβα.
Είχε πάλι καταλήξει σε ‘σένα, να πεθάνει.
Φωτιά, του θηλυκού κορμιού σου καίει την ψυχή μου, με γεννά από το χρόνο στο Χρόνο, από τις τρεις διαστάσεις στις τέσσερις.

Εκείνο το πρωινό μετά τον εφιάλτη, μου είπες: Σ’ ΑΓΑΠΩ!
Μετά έφυγες.
Δεν Ξανάρθες ποτέ πια.

Αν πέτρωσε κάτι, σίγουρα δεν ήμουν εγώ, γιατί σήμερα ζω για να σου γράψω.

Τα λόγια σου όμως, αφήσαν στον τοίχο του σπιτιού, μιαν αύρα αέναη, που ακόμα και σήμερα μερικά πρωινά με ξυπνάει γλυκά και μου λέει: Σ’ ΑΓΑΠΩ!

Στα φοιτητικά τα χρόνια που πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν.
Στην ζωή μας που τελείωσε και μόλις τώρα αρχίζει.

Σε αυτά που κάναμε, που δεν κάναμε και αυτά που δεν κάναμε ενώ έπρεπε να κάνουμε.
Σε αυτά που ζήσαμε, που δεν ζήσαμε και αυτά που δεν ζήσαμε ενώ μπορούσαμε να τα ζήσουμε.

Σμιλλευμένη από πέτρα, Γαλάτεια.
Όνειρα, έρωτες και σχέδια χρόνου μέλλοντος σε έναν αγώνα για ζωή που μόλις τώρα ξεκινάει.

Στον αγώνα μας για τη ζωή και στα παιδικά μας όνειρα που ίσως κάποτε να βγουν αληθινά.

Εμπειρίες ζωής, στον κόρφο ζωσμένες, φίλων φυλαχτά και φυλαχτά φίλων.
Καλής τύχης, ευχή δοσμένη στο χτες το τώρα και το μετά.

Φύλακας άγγελος, προσπάθεια ζωής.
Χρόνια και άλλα να περάσουν,
όνειρα και σκοποί να αλλάξουν,
ζωή και θάνατος να ενωθούν,
φίλοι και εχθροί να γίνουν ένα,
αυτά παλιά και τούτα τώρα να δώσουν,
θάρρος στον φόβο του αγνώστου.

Νερό της λήθης να μην πιεις, τίποτα να μην ξεχάσεις,
γλυκόπικρες στιγμές στο ταμπλό της ζωής.

Πορεία ανθρώπου μοναχική.
Φίλοι, εμπειρίες και χρόνος ζουν πάντα εκεί στα ψηλά.
Ιστορίες παλιές φανάρια στο αύριο.

Πορεία ανθρώπου μοναχική.
Μα η ενθύμηση γιατρεύει.
Παλιές συνήθειες σε χρόνο παρελθόντα.
Δεσμοί καρδιάς σε χρόνο μέλλοντος.

Πορεία ανθρώπου μοναχική.
Μα όσο θυμάσαι πορεύεσαι.

Δύο κείμενα Βιέννη Μόναχο με την ποίηση του Ελύτη και του Μπιθικώτση τη φωνή - Κείμενο 1

Εμείς δεν έχουμε ξεπλύνει τα χέρια μας με λερωμένες επαναστάσεις.
Εμάς μας νέρωσαν το αίμα μας με χρώματα και αγαθά, έγινε το πετσί μας λάστιχο και το τρυπάμε για να το νιώσουμε.

Τι να καταλάβεις;
Ψυχές που δεν πολέμησαν και τα βρήκαν μασημένα.
Αν δεν έχεις γευτεί το αίμα της επαναστάσεως, αν τα χέρια σου δεν έχουν βουτηχτεί στην ακαθαρσία σου για να τραβήξουν την ζωή των πολλών ...

Τι να καταλάβεις;
Τίποτα δεν έφτιαξα, όλα τα βρήκα γκρεμισμένα
Ο απόηχος των των προδομένων εραστών κάτι δεκαοχτάρηδων και μιας γριάς ετών 76.
Ο απόηχος μιας κόκκινης ιδεολογίας με μπλε τσέπες, κι’ ενός πάτερα – φοιτητή που τώρα μαθαίνει στο γιο του πως να προδίδει εκείνα που εκείνος πρόδωσε πρώτος.
Δεν έφτιαξα τίποτα, δεν έχω να πω τίποτα.
Βούτηξα στη θάλασσα της άνεσης που μου δώσανε και χάθηκα.
Δεν έφτιαξα τίποτα, ότι βρήκα φτιαγμένο το διέλυσα και το έφαγα, ότι βρήκα διαλυμένο το αποτελείωσα.

Τι να καταλάβεις;
Από ανθρώπους που τους μαθαίνουν να γκρεμίζουν αυτά που ποτέ δεν έχτισαν.

Τι να καταλάβεις;
Δεν έφτιαξα τίποτα και δεν θέλω να ξέρω...

Δύο κείμενα Βιέννη Μόναχο με την ποίηση του Ελύτη και του Μπιθικώτση τη φωνή - Κείμενο 2

Δικαιοσύνη εγώ που θα βρω;
Πως να φτιάξω κάτι πάνω στο τίποτα;
Εγώ Δεν έφτιαξα τίποτα.
Δεν ξέρω να φτιάχνω τίποτα, μόνο να τρώω.
Λευκό Χαρτί άγραφο, «Tabula Rasa»
Δεν ξέρω, θέλω να μάθω.
Οι παλιοί χαμογελάνε καθώς τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση:
«Θα βρεις τον τρόπο είσαι καλός εσυ»
Έτσι Λέτε; τους ρωτάω.
Μα απάντηση τόσα χρόνια δεν πήρα.
Πως να ξέρω εγώ αν κανείς δεν μου δείξει τίποτα;
Τον τρόπο του Ήλιου τον βρήκα μόνος μου. Ο Δρόμος του Δημιουργού.
Έχω ανάγκη το φως. Θέλω να δοθώ σε αυτό.
Όπως το λευκό Περιστέρι, όπως οι λευκές κορφές των νησιώτικων σπιτιών, όπως ο Ψηλορείτης.
Δικαιοσύνη εγώ που θα βρω;
Θυμίαμα και θυσίες σε έναν άγνωστο θεό, χρώμα πράσινο.
Όχι, όχι μη με λησμονείς ψυχή μου, μη με λησμονείς.
Μοντέρνοι θεοί και δαίμονες θα παρελάσουν μπροστά μου και για ένα ξερολούκουμο ντυμένο σε ασήμι και χρυσό, θα μου ζητήσουν την ψυχή μου.
Βοήθεια φωνάζω μα οι παλιοί απλά κοιτάνε.
Πάνε αυτοί τελειώσανε.
Έχουνε τελειώσει εδώ και καιρό μα κανείς δεν το βλέπει.
Χαμένοι, χάθηκαν οι παλιές επαναστάσεις, βούλιαξαν στο βόθρο.
Χάθηκαν και οι παλιοί φίλοι.
Πλέον ούτε οι φοβέρες ούτε τα αίματα δεν θα τους φέρουν πίσω.
Δικαιοσύνης Ήλιε, εγώ που θα σε βρω;
Μόνο σε ποιήματα και μαυρισμένες ψυχές.
Με έχεις λησμονήσει, μα εγώ σε θυμάμαι κάθε μέρα και περιμένω ποτε θα αναστηθείς να φωτίσεις πάλι το δρόμο μας. Εγώ πορεύομαι στο δρόμο σου, το φωτεινό, το δημιουργικό.
Περιμένω ποτε εσύ θα πορευθείς μαζί μου, με τους άλλους, στο ίδιο στρυφνό και κατάκρημνο μονοπάτι.

18-06-2002

Το παρελθόν είναι μια δύναμη ηλίθια . Μισώ το παρελθόν γιατί δεν έχω την δύναμη να το βγάλω από μέσα μου. Το αγνοώ για να αποτάξω τα ηλίθια δεσμά του από πάνω μου, αλλά αυτό φροντίζει να κάνει την παρουσία του αισθητή, πάντα, και στις χειρότερες στιγμές. Θρηνώ το χάσιμο και το πέσιμο μιας γης της επαγγελίας που δεν υπήρξε ποτέ, έχω απωθημένα ηλίθια και μικρά. Είμαι θυμωμένος με τον εαυτό μου πρωτίστως και μετά με την ανθρωπότητα γιατί δεν μπορώ να ξεπεράσω γεγονότα και σύμβαντα που κάποτε συνέβησαν και παρότι με σημάδεψαν, άλλωστε όλους τους ανθρώπους θα τους σημάδευαν τέτοια γεγονότα, όμως χωρίς πολύ νόημα και σημασία, μένω κολλημένος σε αυτά τα ηλίθια δίχως νόημα σύμβαντα. Είμαι μοιρολάτρης και έχω παραδοθεί σε μια πορεία δίχως επερωτήσεις. Δεν ξέρω, Δεν ξέρω γιατί και αυτό με βασανίζει, πάνω από όλα. Ίσως τελικά το ζητάει ο οργανισμός μου, ίσως είμαι μια περίεργη ράτσα ανθρώπου βαθειά αυτοκαταστροφική και με μια υποσυνείδητη θέληση να υποσκάπτω τον εαυτό μου δίχως λόγο. Γιατί Θεέ μου, Γιατί ??? Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να ξυπνήσω καθαρός και ξάστερος μια φορά στη ζωή μου δίχως σκέψεις, δίχως έγνοιες . Εγώ, ανάμεσα σε όλους τους υπολοίπους που δίνω συμβουλές, εγώ πρώτος δεν ζω τη δικιά μου ζωή, δεν παίρνω καμιά πρωτοβουλία απλά παραπαίω στην ισορροπία των κοινωνικών μου ρολών και στην προσωπική μου προσπάθεια να τα πετάξω όλα και να φτύσω κατάμουτρα κάθε κοινωνικό θεσμό και να φύγω. Τι δουλειά έχει ένας ερημίτης , ένας άνθρωπος του Ιησού, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αυξήσει την ενεργεία του μέσα σε αυτή την καταραμένη κοινωνία σε αυτό το χάος των τρελών που θέλουν να λέγονται λογικοί . Να τα παρατήσω όλα και να σηκωθώ να φύγω εκεί στην έρημο, με ακρίδες και μέλι μόνο εκεί μπορεί να βρει κανείς τη δύναμη και το πραγματικό δρόμο του δημιουργού του πολεμιστή του φωτός, μόνο εκεί μπορεί κανείς να γίνει άνεμος και να ακούσει την καρδιά του ανθρώπου και την καρδιά του κόσμου να χτυπά . Μα όχι, η μαγεία των υλικών αγαθών και η συνήθεια, το βόλεμα στην χλιδή είναι μεγάλο πράγμα, είναι ίσως αυτό που κάνει και αξίζει να φτύνεις τα όνειρα σου . Δεν είχα ποτέ όνειρα, εγώ δεν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής όταν ήμουν μικρός – θεέ μου ποδοσφαιριστής – δεν ήθελα τίποτα, εγώ ήθελα να γίνω διαστημάνθρωπος όχι για να είμαι απλώς διαστημάνθρωπος αλλά για να είμαι μακριά από εδώ μακριά από αυτή τη γη για να μην μπορώ να περιοριστώ πουθενά για να μην έχω σύνορα και πατρίδα για να μην έχω δεσμεύσεις οπού γης και πατρίς για να μπορώ να μην υποτάσσομαι στην θέληση και στην σκέψη κανενός . Αλλά γιατί, γιατί δεν σηκώνομαι να φύγω να τα παρατήσω όλα να πάω στην έρημο να ακολουθήσω το δρόμο του αλχημιστή, γιατί; Γιατί ακόμη και εκεί ο δρόμος έχει ευθύνες έχει τις ευθύνες του μοναχικού καβαλάρη. Μα τελικά έχει περισσότερες ή λιγότερες από εδώ ευθύνες τελικά υπάρχει πουθενά που να μην έχεις ευθύνες υπάρχει κάπου που να μπορείς απλώς να κάθεσαι και αφουγκράζεσαι τον άνεμο και τα φύλλα που θροΐζουν ?? Μάλλον όχι και έτσι όπως λένε και οι δικοί μας οι παπάδες ακόμη και μεταθανατον ο δήθεν θεός τους θα μας ζητήσει ευθύνες γιατί για πράξεις που ούτε καν ποτέ ξέραμε πως έπρεπε να τις κάνουμε . Δεν ζω για μένα ζω για να ικανοποιώ με την ύπαρξη μου και τη συμπεριφορά μου τις κοινωνικές νόρμες και τις αλήθειες των άλλων αυτά που εκείνοι με έχουν φορτώσει να επαληθεύω τις δικές τους αλήθειες τα δικά τους θέλω όχι τα δικά μου . Αυτό πρέπει να αλλάξει αλλά ποτέ πως ???Ποτέ Πως ?? Μα για τώρα αρκετά ώρα σιωπή τώρα να πάψουν οι δαίμονες να σκάσουν οι ερινύες να πάψουν να με κυνηγούν τώρα όχι άλλες σκέψεις τώρα θέλω απλώς ησυχία τώρα πέφτω για ύπνο . Μην ανησυχείτε όμως σε λίγες ώρες θα είμαι ξύπνιος και πάλι με το μυαλό μου να τριγυρνάει σα σβούρα και μην σταματάει ποτέ . Πρέπει κάτι να αλλάξει . θέλω κάτι αλλάξει αλλά ποτέ πως γιατί ?? Και το χειρότερο σε όλα είναι ότι ζώντας με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και την υπερεκτίμηση του μέλλοντος δεν μπορείς να χαρείς το παρόν και δεν μπορείς να εκτιμήσεις αυτά που έχεις και να τα αγαπήσεις όσο σε αγαπούν εκείνα και να τα θέλεις όσο σε θέλουν εκείνα αχ αγαπημένη μου Kλέα τι τραβάς και εσύ μαζί μου . Γιατί, γιατί, γιατί αυτή λέξη μου τριβελίζει το μυαλό συνεχεία γιατί ποτέ, που, ποιος, γιατί ????

Στην αθάνατη μορφή της

Έκλεισα τα μάτια μου για λίγο απόψε και η γερασμένη μου μνήμη με πήγε πάλι πίσω …σε θυμήθηκα. Έχω γεράσει πια δεν είμαι τόσο νέος για παιχνίδια και παιχνίδια όπως τότε … Όλα τα τραγούδια εκείνα σε θυμίζουν , θυμίζουν την αέναη μορφή σου στο γερασμένο μου από τις σκέψεις και τις αναζητήσεις μυαλό μου. Η μορφή αυτή , ο τύραννος , η ερινύα μου με κατατρέχει ακόμα όποτε βρει ένα ανοιχτό παράθυρο… Δε ξέρω αν σ’ αγάπησα δεν ξέρω αν σ’ είχα ερωτευθεί δεν ξέρω τίποτε πια αλλά η μορφή σου με καταδιώκει ακόμα στα αέναα όνειρα μου … Θέλω να σου κάνω ερωτά από τότε ακόμη και τώρα δεν είναι και λίγες οι φορές που σε φαντασιωνομαι … Αχ αυτό το μελιστάλαχτο κορμί σου πως εισβάλλει στα όνειρα μου και τα κάνει εφιάλτες που με ιδρώνουν μέχρι το άλλο πρωί . Και είναι τραγική επίδραση σου επάνω μου . Ακόμη και τώρα που ο παράδεισος μου άνοιξε τις πύλες του όσο ποτέ άλλοτε συνεχίζεις να μου μένεις απωθημένο γιατί ποτέ δεν σε έκανα δική μου … Και είναι ακόμη πιο τραγικό κάθε φορά να σε βλέπω να χτίζεις εκείνα τα συναισθήματα για τα αδέλφια μου, για τους άλλους... Γιατί εγώ το ήξερα από πριν ότι με εκείνους θα έκανες τα πάντα με μένα τίποτε … Μα ας έχει εγώ δε θέλησα τίποτε άλλο ποτέ από το να σου δώσω την ευτυχία που όλη όση θα μπορούσα να σου προσφέρω … Θα μου χαρίσεις μια φιάλη σου αίμα; Θα μου χαρίσεις δέκα λεπτά από το χρόνο σου ; Μόνο και μόνο αυτά μου φτάνουν για να σου πω όσα δε με άφησες ποτέ σου να σου ομολογήσω … Αν μόνο ήθελες να διαβάσεις τα γράμματα μου τότε δε θα χρειαζόμουν ούτε δέκα λεπτά … Δεν ξέρω τι να πω πώς να σε κάνω τα με ακούσεις αυτό μόνο ζήτω και τίποτε άλλο … τίποτε. Κάποτε μετά από χρόνια ελπίζω ίσως να με σκέφτεσαι και να νοσταλγείς γλυκά και κολακευτικά τον καιρό και τον τρόπο που προσπάθησα να σε πλησιάσω … Σε βλέπω τώρα και θα σε ξαναδώ, μόνο ελπίζω να μην με φέρνεις σε τόσο υποτονική κατάσταση κάθε φορά που το είδωλο σου σχηματίζεται στο καθρέφτη των ματιών μου .

Πολυαγαπημένη μου μορφή έχε γεια σε φιλώ γλυκά αναπολώντας το κορμί σου που τώρα σπαρταράει στα χέρια κάποιου άλλου… Έχε γεια .

ΜΕ ΤΙΜΗ

(Γραμμένο το 2001, όταν άκουγα "Τρύπες", διάβαζα Coehlo και Αλμπερόνι, προσπαθώντας να παίξω το ρόλο γιατρού και ασθενή σε μια πρωταρχική συζήτηση με τον εαυτό μου...)

Το πάθος , ο ερωτάς ,ο πόθος , η σχέση , η αγάπη , ο γάμος . Άραγε υπάρχει σειρά έστω και ταξινομική η οποία να δείχνει ότι κάτι πρέπει να προηγηθεί κάποιου και ότι υπάρχει μια όχι απόλυτα ούτε καν στατιστικά σημαντική αλλά απλά φαινομενική γραμμικοτητα στη πορεία των γεγονότων ; Άραγε τα συναισθήματα όσο και αν ξέρουμε ότι δεν ακολουθούν κάποιο συγκεκριμένο pattern ακόμα και αν έχουμε πλέον καταλάβει για τα καλά ότι χτυπάνε βάναυσα και ανελέητα όποτε αυτά νομίσουν και όποτε σε αυτά αρέσει όσο και αν έχουμε νιώσει αυτά να χύνονται από μέσα μας σε ένα χείμαρρο λέξεων και παραστάσεων μήπως , λέω μήπως , θα μπορούσανε να πούμε πως θεωρητικά και μόνο θα μπορούσε να υπάρχει μια τέτοια σειρά ; Αναρωτιέμαι Άραγε … Αναρωτιέμαι ακόμα ποια η δύναμη της λυγίζει με το χρόνο ; λυγίζει στην πρώτη δυσκολία ; λυγίζει στις μεγάλες δυσκολίες ; έχει το δικαίωμα να λυγίσει καθόλου ; λυγίζει στον πρώτο ανταγωνιστή ; υπάρχει παρά την απόσταση ; υπάρχει παρά το βλέμμα ; κατοικεί εκεί που την θέλουν ; κατοικεί για πάντα ; και ανεξάρτητα των χρόνων που περνάνε αυτή μένει πάντα εκεί ; έχει το δικαίωμα να πει ότι θέλει να τελειώσει ή ότι θέλει να λυγίσει ; Άραγε το έχει … ;

ΕΝΟΤΗΤΑ 1

Ο γιατρός αφού άκουσε τα λόγια του δεκαπενταχρονου επαναστάτη που δεν ήθελε να το παραδεχτεί και κράτησε τις σημειώσεις σήκωσε τα μάτια σιγά τον κοίταξε και είπε :

- Αγαπητέ μου πολύ καιρό είχα να σας δω σχεδόν ένα χρόνο … τι κάνετε καλά είστε ; Ήλπιζα πως από την τελευταία συνάντηση μας ο χρόνος θα σας είχε φερθεί πιο όμορφα από ότι τις προηγούμενες φορές . Μα εσείς φαίνεστε και ακούγεστε προβληματισμένος …

- Εκείνος αφού τελείωσε με τον προκαταρκτικό λόγο του και είδε τις αντιδράσεις του γιατρού αναφώνησε : Ω γιατρέ ! Μα ναι ο χρόνος ήταν αυτή τη φορά πιο ευγενικός μαζί μου από έχει υπάρξει ποτέ και μάλιστα πριν κανα δυο μέρες θα σας έλεγα ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς . Αλλά τώρα …

- Ναι ;τώρα τι έγινε ;

- Γυναίκα γιατρέ Γυναίκα …

- Μμμμμμμμμμμμμ … πάντα το φύλλο της Εύας συνεχίζει να ταλαιπωρεί το φύλλο του Αδάμ ε …;

- Α , όχι δεν πρόκειται τόσο περί ταλαιπωρίας όσο περί ανακατωσούρας …

- Τι δηλαδή θες να ξεράσεις ;

- Όχι ανακατωσούρας στη ζωή λέω

- Ααααααα ! μάλιστα εννοείς ότι τα κάνουν όλα άνω κάτω έτσι ;

- Ναι αυτό .

- Μα δεν είναι αυτό ταλαιπωρία ;

- Ω όχι απαραίτητα μπορεί απλά να θεωρηθεί ως μια ευχάριστη αναδιάταξη της μουσικής μου βιβλιοθήκης …

- Α μάλιστα μα και αυτό ακόμη και αν είναι ευχάριστο δεν εξακολουθεί να παραμένει μια ταλαιπωρία ;

- Ναι ίσως … δεν ξέρω …

- Δεν ξέρεις ή δεν θέλεις να ξέρεις ;

- Εντάξει και αυτό μια ταλαιπωρία είναι αλλά τουλάχιστον είναι ευχάριστη όχι ψυχοφθόρα και σωματοφθόρα …

- Μα Αγαπητέ μου γυναίκες είναι αν δεν μας βγάλουν και λίγο την ψυχή τότε τι θα κάνουν

- Μα ανάγκη να ειναι η δικιά μου η ψυχή ;

- Ω μα σίγουρα όχι κάθε νέος θα είχε κάτι τέτοιο να διηγηθεί απλά εσύ έχεις κάτι παραπάνω …

- Ευχαριστώ γιατρέ …

- Ω τίποτα υποχρέωση μου

ENOTHTA 2

Νομίζω είπε ο γιατρός ότι μπερδεύεις το σεξουαλικό πάθος με το πάθος γενικότερα και πιο συγκεκριμένα ότι θεωρείς ότι το πάθος του ερωτά ταυτίζεται με το πάθος το σεξουαλικό .

Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον γιατρό … Σιωπή … "Δεν είχα κάνει ποτέ αυτόν τον διαχωρισμό αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι ναι το πάθος σε μια σχέση εκφράζεται μέσω κυρίως της σεξουαλικής πράξεως ."

- Αααααααα ! ! ! με απογοητεύεις Αγαπητέ μου εσύ όντας αυτός που είσαι και με την παιδεία που έχεις δεν θα έπρεπε να κανείς ένα τέτοιο λάθος… Άλλωστε ήσουν ή δεν ήσουν εσύ που πάντα πρέσβευες ότι μπορείς να κρατήσεις μια σχέση χωρίς κανενός ιδιαίτερου είδους σωματική επαφή ;

- Γιατρέ μόλις με παγίδευσες .

- Δεν σε παγίδευσα απλά σου φανέρωσα μια αντίφαση που είχες μέσα σου αλλά μην νομίζεις ότι τα πράγματα είναι απλά ειδικά σε αυτόν τον τομέα που ερευνούμε … Άλλωστε όλα αυτά δεν είναι παρά κακοδιατυπωμένες ψυχοβλακείες … Πάντως είναι αλήθεια πως συνήθως ας πούμε αν δεις μια πραγματικά όμορφη σε αντικειμενικά στάνταρτ γυναίκα σε ένα μπαρ και της πιάσεις κουβέντα και την ίδια νύχτα την ρίξεις στο κρεβάτι σου και την επόμενη μέρα την στείλεις από εκεί που ήρθε και συνεχίσεις το ίδιο μοτίβο με άλλες πολλές κοπέλες παρόμοιες ε τότε μάλλον το να αποφανθείς ότι ήσουν ερωτευμένος με όλες αυτές παρά τα εμφανή αποτελέσματα είναι μάλλον κάτι που θέλει περαιτέρω διερεύνηση . Βέβαια πολλές σχέσεις έχουν αρχίσει με κύριο άξονα τους το σεξ και έχουν μετεξελιχθεί σε σχέσεις και δεσμούς πραγματικά δυνατούς . Αν και πάλι είναι συνήθως δύσκολο μια σχέση που μόνος λόγος ύπαρξης της είναι το σεξ να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο , συνήθως σε αυτές της σχέσεις ακόμη και αν υπάρχει ένα προσωπείο κοινωνικής εγγύτητας μόλις γεμίσουν όλες οι τρύπες και μόλις τελειώσουν όλες οι στάσεις τα άτομα χωρίζουν μάλλον φιλικά και χωρίς πολλά πολλά . Για να καταλάβεις τι εννοώ σκέψου τη σχέση του εξάδελφου σου με την 40αρα καθώς και τη σχέση του Ν* του αδελφού του Β* με εκείνη την τεταρτοετή … Αυτές ήταν σε οποίο σχετικό βαθμό μπορούμε να δώσουμε σχέσεις συγκρατούμενες μόνο από το σεξουαλικό πάθος . Άλλωστε αν θυμάσαι καλά τις δηλώσεις του εξάδελφου σου όταν είχε ρωτήσει την περί λόγω κύρια γιατί συνέχιζε μετά από κάποιο καιρό να βρίσκεται μαζί του Αυτή ευθαρσώς απάντησε γιατί μαζί μόνο μπορώ και κάνω ότι θέλω . Αυτές οι σχέσεις όπως σου είπα και παραπάνω συνήθως έχουν μια εκφυλιστική και αυτοκαταστροφική μορφή και συνήθως υπάρχει κάποιος που παίζει το ρόλο του μαθητή και κάποιος που παίζει το ρόλο του μαθητευομένου . Είναι μάλλον όχι δα και τόσος εύκολο να γίνει αν εξαιρέσεις την πρώτη τακτική η οποία είναι σχετικά εύκολη αν έχεις τα κατάλληλα σωματικά προσόντα και το κατάλληλο λέγειν αλλά κατά τα αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο θυμίζει ζιγκολικες σχέσεις μιας και μιλάμε από την πλευρά του άνδρα αλλά δεν είναι και μόνο αυτό έτσι … Πάντως η αλήθεια είναι πως τέτοιου είδους σχέσεις είναι παρωχημένης μορφής και ίσως για να μην πω σίγουρα γιατί εσύ είσαι έτσι όπως είσαι δεν πρόκειται να συναντήσεις και πολλές στο δρόμο σου. Βέβαια αν ρωτούσες τον πατέρα σου ίσως σου έλεγε ότι ήταν λίαν συνηθισμένο εκείνη την εποχή να έχουν και από τον δυο ειδών σεξουαλικού πάθους σχέσεις . αλλά εκείνες ήταν άλλες εποχές … Βέβαια σήμερα το πρώτο είδος επιβιώνει μια χαρά θα έλεγα αν και έχω τη μικρή υποψία πως τουλάχιστον από την γυναικεία πλευρά δεν υπάρχουν πολλές που επιδίδονται στο σπορ αυτό … Όσον αφορά τη δική μας πλευρά θα έλεγα ότι σε ένα μεγάλο βαθμό άτομα μικρής κυρίως ηλικίας που ψάχνονται , άτομα μεσαίας ηλικίας που δεν έχουν ακόμα κατασταλάξει σε κάποια επιλογή αλλά και μεγάλοι που δεν έχουν ξεπεράσει τα εφηβικά μια μετά εφηβικά συμπλέγματα τους εφαρμόζουν το σπορ σε μεγάλο βαθμό . Βοήθησα καθόλου ;

- Σχετικά αλλά τότε αυτό το ηλίθιο και παιδικό συναίσθημα που σε κάνει να κοκκινίζεις σαν παντζάρι και δένει κόμπο το στομάχι σου αλλά και τη γλώσσα σου, που ανεβάζει τους σφυγμούς σου πάνω από τα κανονικά όρια , που σε κάνει να ιδρώνεις , και να γίνεσαι χειρότερος γκαφατζής από τον Γκουφυ και που εμφανίζεται τόσο σε εφηβικές μεταεφηβικες αλλά και ενηλικιακες σχέσεις θα έπρεπε να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα του ερωτικού πάθους ;

- Κατ’ αρχήν κανένα συναίσθημα δεν είναι ηλίθιο , και ιδιαίτερα τέτοιου τύπου συναισθήματα . Μερικοί μάλιστα ψυχολόγοι κυρίως βέβαια γυναίκες αλλά και πραγματικές γυναίκες θα το έβρισκαν γλυκούλη αν μητι άλλο … Ναι , μάλλον κάπως έτσι πάνε τα πράγματα . Αλλά μην ξεχνάς ότι τα συναισθήματα δεν έχουν την ίδια ένταση και τα ίδια εμφανή εννοώντας εξωτερικά αποτελέσματα σε όλα τα άτομα . Εσύ έχεις την τάση και τα αφήνεις να αναβλύζουν στη γλώσσα του σώματος σου σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα για αυτό και δεν μπορείς και να κρύψεις τα συναισθήματα σου . Αυτό δεν είναι κακό έτσι στο λέω απλά για να σου δείξω ότι εσύ απλά εκφράζεις όλων των ειδών τα σχεσιακά συναισθήματα με περισσότερη ένταση και τα αφήνεις να φαίνονται τουλάχιστον εξωλεκτικά . Αυτά όλα σου τα λέω για να καταλήξω σε κάποιον μπορεί το ερωτικό πάθος να εκφράζεται ως απλά μια ταχυπαλμία έτσι … Δεν μπορείς να πεις ότι αν αυτός ο άνθρωπος δεν γίνεται κόκκινος και δεν μπλέκει τα λόγια του δεν είναι ερωτευμένος … Δεν έχω να σου δώσω συγκεκριμένο παράδειγμα αλλά μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι αυτό που έπαθες το καλοκαίρι της τρίτης γυμνάσιου προς πρώτη λυκείου όταν είδες τη Μ* στο δρόμο που έγινες κατακόκκινος , έκανες τρία σαρδάμ ( πολλά παραπάνω ) και πήγες να φας τα μούτρα σου σε εκείνο το έρμο το δενδράκι στην Π* Ο* ε ήταν ναι αποτέλεσμα ερωτικού πάθους αντίστοιχα για να μην αναφέρω λεπτομερώς όλα τα παρόμοια ναι μάλλον εκεί ανήκουν . Αυτά δηλαδή από όσο έχω καταλάβει και μπορώ να πω ότι ξέρω για τον χαρακτήρα σου . Αυτού του είδους το πάθος. Βέβαια θα πρέπει να υπογραμμίσω πως συνήθως δεν σβήνει τόσο εύκολα και οδηγεί σε σταθερότερες αν μητι άλλο σχέσεις αν βέβαια υπάρχει και η κατάλληλη χημεία μεταξύ των ατόμων . Είναι πάντως σύνηθες για να σου λύσω την απορία που βλέπω να σχηματίζεται στο πρόσωπο σου ότι όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο αυτό που πρώτα ανάβει τη φωτιά σαν προσάναμμα αν μιλάμε βέβαια για άτομα σαν εσένα είναι πράγματι μια δόση σεξουαλικού πάθους πάντως αν το συναίσθημα συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και όταν η πηγή απομακρυνθεί τότε καλύτερα να αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει . Πάντως θα έπρεπε να πω ότι κατά τη δικιά μου πάντα γνώμη εσένα δεν σου χρειάζεται μια σχάση σεξουαλικού πάθους γιατί πιστέψαμε ούτε εγώ στα καλύτερα μου χρόνια δεν είχα διαβάσει το Kama Sutra … Άρα επομένως αν ποτέ … Αυτό ήταν κακία όταν βάλεις σε εφαρμογή τις θεωρητικές όση γνώσεις δεν θα χρειαστείς και πολύ βοήθεια . Όσον αφορά τώρα το πώς θα μεταφέρεις το άλλο πάθος σου σε μια σχέση , ε αυτό συζητάμε τώρα . Αλλά πάλι πρέπει να σου θυμίσω ότι όλα αυτά που κουβεντιάζουμε ,μπορεί απλά να είναι ένα καρό μπούρδες . Η αλήθεια είναι ότι είχαν δίκιο που έλεγαν στον ερωτά και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται μάλιστα εγώ θα προσέθετα όλα είναι και πολύ πολύ πιθανά …

- Μάλιστα … χμμμμμμ δεν το είχα σκεφθεί ποτέ έτσι ναι πρέπει να έχεις δίκιο γιατρέ . Πάντως ακόμη και μπούρδες να είναι εμένα με βοηθούν να ξεμπλέξω κάποια πράγματα μέσα μου .

- Και δε μου λες γιατρέ ο έρωτας μπορεί και αυτός να τελειώσει το πάθος του μήπως τελειώνει ; Η αγάπη ;

- Είναι σαν να με ρώτας αν μπορεί να στερέψει ο ήλιος … Κοιτά τα συναισθήματα δεν είναι ένα μπουκάλι νερό που χύνεται και τελείωσε έχουν τη μανιώδη τάση να αυτόανανεώνονται . Κοιτά εγώ μάλλον δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος να σου το απαντήσω μια γυναίκα ερωτεύτηκα και αγάπησα και αυτήν και παντρεύτηκα . Βέβαια αν ρωτήσεις το τότε γενικότερο πάθος με το τώρα γενικότερο πάθος αν είναι το ίδιο θα σου έλεγα όχι και είναι λογικό γιατί έχουμε και μια ηλικία βλέπεις αλλά σχετικά θα έλεγα ότι η ένταση του έχει μάλλον παραμείνει περίπου η ίδια με τα ups και downs του ασφαλώς . Πιο συγκεκριμένα τώρα σε αυτό που με ρώτησε κοιτά να δεις το πάθος του ερωτά ναι δεν ξέρω θα έλεγε κανείς ότι ίσως ή και μάλλον μπορεί να σβήσει … Άλλωστε σου είπα το πάθος του έρωτα χρειάζεται ένα προσάναμμα έτσι … Τώρα αν το ιδιό συναίσθημα , το προσάναμμα γίνει πράγματι ερωτάς και μετά προχωρήσει σε σχέση και μετά από κάποιο καιρό ακόμη και αυτός ο χρόνος είναι πολύ μικρός ας πούμε μια εβδομάδα , η σχέση σπάσει ναι μπορείς να πεις ότι τον άλλον τον είχες ερωτευτεί … Κοίταξε αυτά δεν είναι απόλυτα ούτε εκφράζονται σε απόλυτους όρους … Αν η χημεία δεν κρατήσει τότε παρά τον ερωτά που μπορεί να υπάρξει είναι εύκολο αυτό το κάτι να διαλυθεί . Άλλωστε εσύ θα έπρεπε να ξέρεις από τη σπουδή σου στις συμπεριφορικές επιστήμες ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται … έτσι … αυτό σημαίνει ότι η ιδέα που έχεις σχηματίσει για κάποιον στο μυαλό σου από την καθαρά εξωτερική ακόμη και φιλική , οικεία ίσως πάνω του ορίου του απλά γνωστού να απέχει παρασαγκας από την πραγματική εσωτερική εικόνα του προσώπου αυτού . Άλλωστε για αυτό σου είχε πει και ο πατέρας σου ότι μπορεί η φίλη ως κάθε αυτό φίλη που έχεις εσύ στο νου σου να μην κάνει ούτε για ενός λεπτού σοβαρή σχέση , και ότι πριν παντρευτείς κάποιον θα ήταν καλό να συγκατοικήσεις μαζί του κάμποσο καιρό πριν για να δεις ακόμη πιο κοντά τον άνθρωπο . Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να εκφράζουν τελείως διαφορετικές πλευρές του χαρακτήρα τους όταν τους ζήσεις από πολύ κοντινές αποστάσεις ή κάτω από συνθήκες πίεσης αυτό δεν αναιρεί ολοσχερώς την άποψη σου γύρω από την εικόνα του ατόμου αλλά μάλλον τη συμπληρώνει . Ξέρεις κατά βάθος είμαστε όλοι λίγο σχιζοφρενείς αφού στο ίδιο γεγονός κάτω από διαφορετικές συνθήκες μπορεί να αντιδράσουμε μέχρι και τελείως αντιφατικά … Εντάξει εσύ κάτι παραπάνω σχιζοφρενής … Και αυτό κακία ήταν . Ναι τελικά νομίζω πως στο επίπεδο του ερωτά τα πράγματα είναι ακόμα ρευστά , θεωρώ πως ναι τα ηνία του ερωτά μπορεί να σπάσουν και αυτός να χαθεί … Είτε γιατί απλά ο ή μάλλον η απέναντι σου ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που σου είχε δώσει την εντύπωση ότι ήταν είτε γιατί απλά μπορεί ένας ήλιος να είναι πιο λαμπρός από κάποιον άλλον . Αν με καταλαβαίνεις …

- Ναι σε καταλαβαίνω γιατρέ αλλά με την αγάπη τι γίνεται ;

- Ααααααααααααααα ! ! ! Α η αγάπη αυτό είναι άλλο αγκάθι . Αν λοιπόν μείνεις με τον ερωτά σου αρκετό καιρό και μη ρωτήσεις πόσο αλλά τόσο καιρό όσο θα χρειαστεί να περάσετε και κάνα δυο μεγάλα σκαμπανεβάσματα και κάποια σημαντικά προβλήματα . μετά από αυτόν τον καιρό λοιπόν αν δεις ότι πραγματικά νοιώθεις καλά με τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και ότι δεν σε ενοχλούν οι βαμβακερές κυλόττες της και τα μπικουτί που έχει στο κεφάλι της κάθε πρωί τότε ίσως μπορείς να αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι την αγαπάς πραγματικά . Βέβαια από εσάς τους νεορομαντικούς η αγάπη έχει μάλλον και άλλες προεκτάσεις και πιο έντονα συναισθήματα από τον ερωτά . Αν κάθε μέρα , κάθε μήνας , κάθε χρόνος που περνάς μαζί της σου φαίνεται ως ένα λεπτό ως ένα εκατοστό του δευτερόλεπτου , και αν κάθε δευτερόλεπτο μακριά της φαίνεται σαν αιώνας ολόκληρος , αν κάθε σου κίνηση και σκέψη είναι προσανατολισμένη στη δικιά της ευτυχία και η δικιά της ευτυχία είναι πλέον ταυτόσημη με τη δικιά σου και αν νοιώθεις ότι την θες τόσο κοντά σου ώστε αυτή να γίνει εσύ και εσύ να γίνεις αυτή σε μια ένωση ψυχοπνευματικη , αν παρά τις αποστάσεις και το χρόνο εκείνη υπάρχει πάντα εκεί και σου γνέφει σ’αγαπω σε κάθε σου κίνηση , και μπορείτε να συγχωρείτε την προδοσία γιατί δεν ήταν προδοσία αλλά απλά η ενδοση σε έναν ανόητο πειρασμό και μετά από όλα αυτά μπορείτε να κάθεστε το βράδυ ο ένας στην αγκαλιά του αλλού σαν όλα να μοιάζουν σαν μια ήρεμη θάλασσα κάτω από τον αυγουστιάτικο ήλιο τότε ναι μάλλον θα πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι πως αυτό που νοιώθεις δεν είναι απλώς ερωτάς . Βέβαια όλα αυτά κάνουν για σας τους νεορομαντικούς το σ’ αγαπώ μια πολύ δύσκολη φράση την οποία δεν ξεστομίζετε μόνο αν είστε τελείως σίγουροι για αυτό που νοιώθετε αν και πάντα ξέρεις ότι η δικιά μου άποψη είναι ότι δεν κάνει κακό να το λέτε που και που ακόμη και αν δεν είστε τελείως σίγουροι . Πάντως ξέρεις το να θες να αγαπήσεις όπως εκείνος που έχεις στο νους σου και να κανείς κέντρο της αγάπης σου την αυτοθυσία είναι μάλλον δύσκολο στη σημερινή εποχή και πολύ ψυχο – σωματοφθορο κάτι που θα απαιτούσε δυνάμεις ίσως πέρα από αυτές που έχεις αν και είμαι σίγουρος πως αν η άλλη σου ότι ο μόνος τρόπος για να την φιλήσεις θα ήταν να πάρεις το νεκρικό φιλί θα πήδαγες κατευθείαν από το μπαλκόνι σου … Είναι αλήθεια πολύ ρομαντικό και πολύ αληθινό για να είναι αληθινό να πιστεύεις αυτό για την αγάπη αλλά ίσως και να έχεις περισσότερο δίκιο από όλους μας εδώ πέρα … Τελικά κοίταξε πρέπει να καταλάβεις ότι όλα αυτά που λέμε εδώ δεν έχουν τόσο ισχύ αναφορική όσο σχεσιακή και αναλογική μην ξεχνάς ποτέ πως τα συναισθήματα ουκ ολίγες φορές συμπλέκονται τόσο μεταξύ τους που είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσεις μπορεί να νοιώσεις όπως σου περιέγραψα πρωτύτερα σε στιγμές και μάλλον περιόδους μεγάλου ερωτικού και ακόμη ακόμη σεξουαλικού πάθους και όλα αυτά μετά να σβήσουν τότε τι θα πεις την αγάπησες ή όχι ; Δεν μπορώ να σου απαντήσω τελικά μάλλον με εσάς του θεωρητικούς του νεορομαντισμού η αγάπη δεν μπορεί να σπάσει και είναι κάτι ίσως σαν τον σοσιαλιστικό παράδεισο του Μαρξ αλλά αυτό είναι πολύ καλό σαν θεωρητικό μοντέλο μόνο . Γιατί ξέρεις πως στη ζωή λίγοι είναι εκείνοι που έστω και νοητά πλησιάζουν το τέλειο … Η μόνη σχετική πάλι πάντα αλήθεια περί της αγάπης είναι ίσως πως ναι στην αγάπη η βίωση του χάμου είναι συντριπτική και πολλές φορές καταστροφική εσύ ξέρεις από αυτό έτσι δεν είναι ; ίσως τελικά ο πατέρας σου είχε δίκιο που σου είπε ότι μόνο αυτό που η ιταλίδα δημοσιογράφος ( η Μαργαρίτα Γιουρσενάρ είχε κάποτε σε ένα λόγο της πει αυτά τα λόγια τα οποία χαρακτηκαν τόσο στην καρδιά του συγγραφέα όσο και του γιατρού … ) είπε περί της αγάπης είναι αληθινό : « Αγάπη δεν σημαίνει μόνο να χαίρεσαι που όταν ο άλλος βρίσκεται δίπλα σου αλλά και να σου φαίνεται απίστευτο που δεν βρίσκεται πια σαν να μην ήταν φυσικό να πεθαίνουμε … » το τελευταίο ρήμα μπορείς υποθέτω να το πάρεις και μεταφορικά ως απλά πολύ μακριά σου … Μην με κοιτάς έτσι δεν μπορώ να σου δώσω τις απαντήσεις που περιμένεις δε Νομίζω κανείς κοινός θνητός μπορεί αλλά ελπίζω να βοήθησα … Πάντως αν ήμουν στη θέση σου δεν θα περίμενα μόνο μέσα από τη θεωρία να βρω την απάντηση Νομίζω πως εδώ μόνο η εμπειρία και η πράξη μπορεί να σε σώσει … Μην νομίζεις πως όλοι ασπάζονται τις δικές σου θεωρίες ή γενικότερα της θεωρίες των νεορομαντικών , θα έλεγα ότι κατά τη γνώμη μου σε αυτό τον τομέα είσαι εκφράζεις μάλλον την ακραία ουνιβερσαλιστικη θέση του νεορομαντισμού κάτι που μάλλον μια πολύ μικρή μερίδα κάνει … Ήξερες από την αρχή ότι ο δρόμος που διάλεξες δεν θα ήταν σπαρμένος με ρόδα ούτε καν χωρίς αγριόχορτα Ήξερες για τους περιορισμού της στενής πύλης και διάλεξες και αυτόν τον δρόμο σε έναν από τους δυσκολότερους ανθρώπινους τομείς … Μην ανησυχείς τώρα που ξανανοίγεις τους ασκούς του Αίολου προσπάθησε μόνο τώρα με όσα ξέρεις να κυβερνήσεις καλύτερα ο πλοίο σου … Μην περιμένεις ανταπόκριση , άλλωστε ξέρεις πως είναι μάλλον πιο σίγουρη η ήττα παρά η νίκη , η αποτυχία παρά η επιτυχία , και σε αυτό δεν φταίει κανείς απλά και μόνο ο δρόμος . Έχε θάρρος πορευσου στο δρόμο που χαράσσει ο δημιουργός και όλα θα έρθουν … Θυμήσου τον Μ* και εμπιστεύσου το παιδί μέσα σου … ΠΟΡΕΥΣΟΥ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ** ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ …

- Τελικά ο δρόμος του δημιουργού δεν έχει και πολύ σχέση σκέφτομαι με τις σχέσεις …

- Μα όχι αγαπητέ κανείς λάθος άλλωστε και ο βοσκός δεν δεχόταν παθητικά τη μοίρα του μόνο ως εκπλήρωση των ονείρων του κάθε φορά που έπαιρνε την απόφαση να υλοποιήσει ένα Όνειρο έκανε και τα αντίστοιχα βήματα με παρρησία και θάρρος χωρίς φόβο και πάθος . Βέβαια μπορεί για το βοσκό η Φατιμα απλώς να βρέθηκε στο δρόμο και χωρίς να αποτελεί μέρος του Ονείρου του δόθηκε από την καρδιά του κόσμου σαν συμπλήρωμα στον θησαυρό του άλλωστε θυμάσαι το διχασμό του βοσκού περίπου στην μέση της αναζήτησης που αναρωτιόταν αν μήπως η Φατιμα ήταν ο θησαυρός … Για σένα όμως η Φατιμα αποτελεί μέρος της αυτοολοκλήρωσης του Ονείρου σου πράγμα που σημαίνει ότι για αυτό θα πρέπει να αγωνιστείς πιο σκληρά από τα άλλα αλλά και από το ίδιο σε σχέση με την προσπάθεια κάποιου αλλού . Αυτός είναι ο δρόμος του δημιουργού αγαπητέ μου αυτός που διάλεξες .

- Τελικά όμως βρήκα τη λύση δεν ήταν ευχάριστη .

- Ξέρεις πολύ καλά και θυμάσαι πως τίποτα δεν πετυχαίνει με την πρώτη συνταγή .

- Μα δεν είναι η πρώτη είναι πρακτικά η Τετάρτη περίπου και θεωρητικά η έκτη .

- Έξι αιώνες πήρε στον αλχημιστή για να ανακαλύψει τη μαγική φόρμουλα και εσύ κλαίγεσαι για 18 χρόνια ;

- Μα εγώ δεν είμαι ο αλχημιστής .

- Περπατάς όμως τον δρόμο του και αυτό σε κάνει αν μητι άλλο αντάξιο του .

- Όποτε συνεχίζουμε μπροστά έτσι ;

- Αφού δεις τα λάθη και καλύψεις δίχως δάκρια τις απώλειες ναι προχωράς μπροστά έτσι είναι , έτσι ήταν πάντα , ο πολεμιστής του Φώτος έχει πάντα τις μεγαλύτερες απώλειες από όλους αλλά και τη δύναμη να αυτογιατρευεται …

- Μα νοιώθω τη δύναμη να στερεύει μέσα μου … Ο πόνος …

- Η δύναμη υπάρχει πάντα μέσα σου και δεν σταματάει να ρέει γιατί εσύ είσαι ένας από εκλεκτούς , η δύναμη δεν σταματάει ποτέ στους εκλεκτούς , είναι απλά οι φόβοι που προσπαθούν να πνίξουν την δύναμη και αυτοί είναι μόνο ο σάπιος αέρας μιας μάχης που μόλις τελείωσε … Δεν έχεις λόγω να φοβάσαι , ούτε να νομίσεις πως η δύναμη θα στερέψει μέσα σου … Είσαι δυνατός δεν έχεις λόγο …

- Κι όμως εγώ …

Για νέες ήττες για νέες συντριβές πάντα αξίζει να υπομένεις να επιμένεις*** …
Για νέες ήττες για νέες συντριβές το αύριο είναι μια άλλη μέρα*** …

ΕΝΟΤΗΤΑ 3

- ΑΑΑΑΑΑΑ!!!!! Γιατρέ έχω καλά νέα έχω όμως και προβληματισμούς δυο για την ακρίβεια …Αποο τι να ;αρχίσω;;;;

- Μα αγαπητέ μου από τα καλά νέα ασφαλώς .Θα ήταν καλό να ακούσω κάτι καλό από εσένα για αλλαγή .

- Νααα τα καλά νέα είναι ότι τελικά βρήκα το φως στο δρόμο του δημιουργού ή τουλάχιστον βρήκα ένα φως στο δρόμο του δημιουργού αν όχι το φως …

- Αχαααααα!!!!! μάλιστα να και μια λάμψη στο μακρύ σου Γολγοθά που αν καταλαβαίνω δεν έχεις σταματήσει να τρέχεις … Ήθελα να ήξερα πως καταφέρνεις να μπλέκεις τον προβληματισμό με την ευτυχία ή οτιδήποτε άλλο φωτεινό προσπαθεί εναγωνίως να εισβάλλει στη ζωή σου ; Μα μάλλον σήμερα δεν είναι η μέρα για να πάρω αυτή την απάντηση … ; Έτσι δεν είναι ;

- Έτσι είναι γιατρέ .Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα πιο πολύ να συζητήσουμε τους προβληματισμούς μου αυτή τη στιγμή ;

- Αχχααα μάλιστα … Όχι πως περίμενα κάτι άλλο αλλά για να σε ρωτήσω εγώ πρώτα κάποια πιο γενικά πράγματα . Πως είναι το φως ; Πως είναι η ζεστασιά του ; Πως νοιώθεις στην ασφάλεια του ;

- Χμμμμμ καλά αλλά νααα …

- Αλλααα ναααα οι ερινύες ξεπροβάλλουν από την γωνία και έτοιμες ως πάντα να σε κατασπαράξουν γιατί διάλεξες το δρόμο της γνώσης και γιατί θες κάποιες φορές να πενθείς για ένα χαμένο παράδεισο που ποτέ δεν υπήρξε … Καλή ατάκα αυτή να την κρατήσεις μπορεί κάποτε να σου χρειαστεί … Λοιπόν έλα όμως αρκετά εγώ ο σοφός και άξιος – με την αρχαία έννοια – μίλησα … Πες τι είναι αυτό που σε προβληματίζει πάλι ;

- Τρία πράγματα και πρώτα όμως αναφορικά για να τελειώνουμε μετά όμως αναλυτικά για κατανοήσουμε να χαϊδέψουμε να ψηλαφίσουμε την κατανόηση του τι γίνεται ίσως ;

- Καλύτερα να περιορίσεις το Σαίξπηρ που κραδαίνει από τη γλώσσα σου έτοιμος να πνίξει οποιονδήποτε συνομιλητή σου όμως και να περάσουμε στα καθεαυτό γενόμενα ως έχουν …

- Ναι γιατρέ μάλλον έχετε δίκιο . Να λοιπόν αυτά που σκέφτομαι εξωτερικό « κλικ » στυλ , εσωτερικό « κλικ »στυλ , διάφορες ανωτερότητες , πόσο εύκολο είναι να είσαι γυναίκα , πόσο συναισθηματικά είναι αυτές πιο ώριμες από τους άντρες , τι Δώρο και τι κατάρα μπορεί να είναι να ακούς όλες τις σκέψεις στο μυαλό τους , αν πρέπει να προσπαθούμε να μαντέψουμε τι σκέψεις κάνουν , αν έχουμε χρέος να το κάνουμε ή όχι , πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό , μήπως τελικά όλες οι γυναίκες πιστεύουνε ότι όλοι οι άνδρες είναι οι ίδιοι και τελικά εμείς δεν διαφέρουμε από το μέσο όρο και είμαστε τόσο βλάκες και ηλίθιοι όσο οι άλλοι και δεν κάνουμε ούτε καν προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο για αυτά τα θεοπλασμενα πλάσματα ; Είναι αλήθεια ότι ο θεός έπλασε πρώτα τον άνδρα και μετά τη γυναίκα , γιατί ποτά γίνονται τα πειράματα και μετά τα θαύματα ; μήπως εκτός από την κυριολεκτική σημασία της λέξεως είμαι τελείως μαλάκας και όλες οι γυναίκες το πιστεύουν αυτό για εμένα και νομίζουν πως είμαι στο δρόμο κατά διάολου ;

- Τώρα ή εγώ έχω ξεχάσει να μετράω ή αυτά που εσύ μου είπες δεν ήταν τρία πράγματα εεεε;

- Μάλλον το δεύτερο γιατρέ.

- Χμμμμ , τότε λοιπόν ας αρχίσουμε γιατί βλέπω πολύ χρόνο να καταναλώνουμε μπροστά μας . Αν εξαιρέσουμε την Αρχή οποία μοιάζει κοινότυπη με όσα έχουμε πάμπολλες φορές κουβεντιάσει αλλά εσύ συνεχίζεις να μη θες να αφήσεις τα παλιά στους παλιούς και να προχωρήσεις με τα νέα στους νέους όλα τα αλλά είναι σχετικά νέες μπορώ να πω . Πες μου γιατί σου δημιουργήθηκε αυτή η απορία με το εξωτερικό και το εσωτερικό « κλικ » στυλ ; Είναι το φως έτσι ;

- Ναι είναι το φως … Ξέρεις από τότες που το βρήκα έχω γίνει τόσο γαλήνιος και τόσο ήρεμος τόσο έχω ανακουφιστεί από τόσα πράγματα … κι όμως

- Κι όμως τι πες μου μιλά μου

- Κι όμως νααα υπάρχουν πράγματα που με προβληματίζουν

- Όπως , πες μου όπως τι ;

- Να το φως λέει ότι εγώ έκανα κλικ έσω και έξω όμως …

- Το φως έκανε κλικ σε σένα μόνο έσω … εεεεε ;

- Ναι

- Μάλιστα και αυτό σε προβληματίζει γιατί καθώς πήρες ένα boost up και θάρρος αυτό που ελληνιστί λέμε το παιχνίδι τώρα σε καλεί ακόμη πιο πολύ – είναι πειρασμός μόνο ; είναι το παιχνίδι ειλικρινές και αμετάβλητο όπως παλιά ; - Θα αναρωτιέσαι φαντάζομαι …. Και τι θα γίνει αν σε μια νέα παρουσία το έσω και το έξω ταιριάξουν απόλυτα ;;; Άραγε τι ;

- Ναι …

- Ναι … όλα αυτά … τελικά τα στήθια σου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν … Δεν θα σου πω τίποτα για όλα αυτά τίποτα απολύτως …Ήρθε η ώρα να πορευθείς εκεί που τόσο καιρό σου δείχνω

- Μα γιατρέ το έκανα και έτσι βρήκα το φως

- Ναι αλλά δεν βρήκες την πηγή του … Για αυτό τουλάχιστον για απόψε τίποτα δεν έχω να σου πω … ίσως αύριο ίσως μεθαυρίο αλλά τώρα πρέπει να ξανανοιωσει την αρχέγονη πηγή της δύναμης σου … Τώρα θα σε αφήσω μόνο στους στοχασμούς σου … Γεια !!!

- Μαααααααααααα…………………………………………………………

(*: Τα ονόματα έχουν παραλειφθεί για προφανείς λόγους / **: Paolo Coehlo - O Αλχημιστής και Το εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός / ***: Στίχοι από τραγούδι του συγκροτήματος "Τρύπες")