Μια καρδιά δεν μπορεί ποτέ να είναι ιδία με κάποια άλλη...

Οι στάλες πέφτουν βαριές,
Αιματηρός λυρισμός,
Πληγωμένη Καρδιά...

Το αίμα στάζει πηχτό,
Το αίμα ρέει πηχτό.

Αίμα στο χώμα,
Αίμα στο έδαφος.

Βαθειά τρυπημένη καρδιά.

Αιώνια Αγαπημένη ...
Αιώνια Αγαπημένη ...
Αιωνία (!)... Αγαπημένη ...

Αιώνια Λαβωμένη...

Κλαίει ο Μάρτης ...Κλαίει
Και στης σιγής τα πέπλα συρρίζει ο αέρας ο Μαρτιάτικος καθώς σφυρίζει...

Πονάει ο αέρας, πονάει
Και καθώς πάνω σου φυσάει αυτός ο Μάρτης,
Θα σε παγώσει.

Παλιές πληγές θα ξυπνήσουν ...
Για μιαν αγάπη ...
Για μια φιλιά ...

Που έδωσες την καρδιά, κι’ ο αγέρας σε παγώνει...

Κλαίει ο Μάρτης ...Κλαίει
Και μοιάζει να λέει,
Μέσα απ’ τον αγέρα, από τα φύλλα μέσα:
«Γιατί να δώσεις την καρδιά για μιαν αχτίδα ελπίδας;»
«Γιατί να δώσεις την καρδιά για την αγάπη και να την χάσεις;»

Και σε ανατριχιάζει,
Και σε φοβίζει,
Και ‘συ απαντάς μυστικά και σιωπηρά:
«Δεν ήταν μια αχτίδα μοναχά, ήταν ολόκληρη ελπίδα.»
«Πως τάχα, έδωσα αγάπη για να πάρω.»

Και το δάκρυ κυλά στο συννεφιασμένο ουρανό,
Εσένα όμως, δεν βρέχει... γιατί εσύ έχεις ήδη βρέξει το πρόσωπο σου.

Κλαίει ο Μάρτης ...Κλαίει
Και στης σιγής τα πέπλα συρρίζει ο αέρας ο Μαρτιάτικος καθώς σφυρίζει...