Το πρόσωπο, τα ματιά, τα χείλη, τα μέλη τα ηδονικά ωσάν καβαφική ποίηση, σαν γυναικά τελεία, ιδανική, τα λευκά χεριά, το χλωμό πρόσωπο, μια χιονάτη στο καλοκαίρι μας. Τα ξανθοκάστανα μαλλιά, τα γαλαζοπράσινα ματιά και τα χεριά τα μικρά που μέσα τους καλά καλά δεν θα μπορούσαν να κλείσουν το φαλλό ενός παιδιού, όλα μα όλα μια αρμονία τέλεια, αρμονική σαν από πίνακα Γάλλου ζωγράφου. Μα για ‘σένα πάντα μακριά, στην αντίκρυ όχθη του ποταμιού, χωρίς ελπίδα να την φτάσεις ποτέ... Σαν αγία εικόνα που δεν γίνεται να την αγγίξεις, γιατί εσύ ο βρώμικος, ο μοχθηρός, ο άσχημος, ο χειρότερος από όλους και εκείνη η αγνή, η ξεχωριστή, η προσωποποίηση της αγάπης.

Φοβάσαι, φοβάσαι την δύναμη της καρδιάς, μήπως και τώρα αυτή σε κατακλύσει και σε πλημμυρίσει... Και εσύ θα της δοθείς και εκείνη σα θεά θα σε αφήσει να της δοθείς...Όμως όπως ο Άδωνης και η Αφροδίτη έτσι ο ερωτάς για μια θεά θα σε σκοτώσει... Και έτσι μόνος ψηλά από το ποτάμι θα αναστηθείς μέσα από το θάνατο σου... τη στάχτη σου... Και πάλι από την αρχή... Για μια άλλη θεά...Μια καινούρια ζωή, έναν καινούριο θάνατο...