Παλιά ρυάκια που τώρα με την ωριμότητα γίνανε ποτάμια κυλάνε σε νέες θάλασσες.
Παλιές θάλασσες που γίνανε ωκεανοί και πέλαγα βαθιά εμπλουτίζονται από νέα ρυάκια.
Οι αναμνήσεις είναι περίεργα πράγματα, πολλές αναμνήσεις χαράσσονται στο μυαλό και στη ψυχή σου, άλλες σου σημαδεύουν και τη σάρκα.
Θυμάμαι μια φόρα με ένα φίλο έσπασα το τζάμι ενός αυτοκίνητου...Τα κομμάτια πετάχτηκαν και μου χάραξαν την καρδιά...Το τραύμα ακόμα πονάει.
Θυμάμαι μια φόρα μια κοπέλα με ρώτησε γιατί κουβαλούσα πάντα πάνω μου ένα μαχαίρι της είπα πως είναι για την πρώτη γυναίκα που θα με αρνηθεί, να κόψω τις φλέβες μου. Την επόμενη μέρα μου είπε Όχι. Ακόμη στάζει αίμα το μαχαίρι.
Θεματοφύλακας της πίστης για καιρούς αλλοτινούς. Τα πρόσωπα γύρω μου αλλάζουν, όμως οι αναμνήσεις που κουβαλάει η ενθύμηση τους είναι τώρα η ίδια όπως και στη γέννεση της, και είναι τώρα πιο δυσβάσταχτη από ποτε.

Νυχτερινές σκέψεις καιρού αλλοτινού
Βράδια μεσάνυχτα στη θάλασσα της καρδιάς μου
Η Θάλασσα είναι όμορφη...
Τα βουνά την κυκλώνουν,
και η Θάλασσα μοιάζει με λίμνη.
Σαν εκείνες που βλέπαμε στα βόρεια...

Ήρεμη και λαμπερή σαν τα μαλλιά της βασιλοπούλας
Στο χρώμα, γαλαζοπράσινο στις ακτές, βαθυγάλαζο στα βαθειά.
Αχ η Θάλασσα της καρδιάς μου, πόσο με ηρεμεί!

Θλιμμένα πουλιά στις επάλξεις του αύριο
Χαμένα μου νιάτα, ταινία στα ματιά μου
Καλημέρα ζωή μου, Αντίο εαυτέ μου!

Στις επάλξεις του αύριο κουρασμένα τα μάτια μου
Ατενίζω, γράφοντας σε μια θάλασσα ανοιχτή δίχως πνοή
Αέρας δροσερός, το καράβι γρήγορο, το ταξίδι μας σύντομο
Σαν κι’ εμάς ...Κι’ εμείς πιο σύντομοι από ποτέ, πλέουμε...
Ατενίζω, γράφοντας την πλωτή μας θάλασσα, στιλπνή επιφάνεια δίχως πνοή...

Νύχτα γιομάτη θαύματα, Νύχτα γιομάτη μαγιά! (βλ. Διονύσιος Σολομός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)
Μα η θάλασσα σκοτεινή, γαλαζόμαυρη.
Μια γέφυρα να μας ενώσει να περάσει τις θάλασσες να μας φέρει πιο κοντά αυτό θες, αν το θέλουμε;

Πατρίδα μου γλυκεία, αγάπη μου και οικογένεια μου,
Ποιες θάλασσες χωρίζουν, ποιες γέφυρες ενώνουν;

Ελαφρό μελτέμι στη θάλασσα ξεπλένει τις αμαρτίες
Κλείνω τα ματιά και χάνομαι στη θεία γαληνή

Θάλασσα γαλαζόμαυρη, εικόνα σταθερή, δροσερό αεράκι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά...

Γυναικεία κορμιά σε συννεφιασμένη παραλία,
Προκαλούν τα παιχνιδίσματα τους ,
Τον ήλιο για να βγει …

Μα εκείνος κρυμμένος πίσω από το γκρίζο πέπλο του θαυμάζει τα λυγερά κορμιά…

Νεκρά τα πρόσωπα, νεκρά φιλιά χαϊδεύουν την άμμο
Θείες μελωδίες σε μια πομπή θανάτου ακούγονται
Ο φόβος μεγαλώνει μαζί και η απόσταση
Ένας πίνακας σε θυμίζει, κρεμασμένος στο πατρικό
Δείχνει την φυγή σου ή μήπως ήταν πάντα δική μου και ποτέ δεν το κατάλαβα;

Τώρα όμως νοιώθω, τα πρόσκαιρα, τα πάντα βαρετά
Αν ήταν πριν ξεγελούσα εμένα, Το Τίποτα, με τα ευγενή σου συναισθήματα, τώρα;
Τώρα βουλιάζω στο τίποτα, βαμμένο σε πέπλο cinema
Και το κορμί που χαιρότανε τα δικά σου πάθη,
Και τον άσβεστο πόθο σου, τώρα το χαίρεται η σήψη και η αποκάρδιωση.

Πεθαίνουν ένα ένα τα κύτταρα μου,
Και ο εγκέφαλος κοιμίζεται σε λάγνα λήθη ακόμη πιο βαθειά.
Αν ζήσω λίγο ακόμη, θα πεθάνω!

Μονή Πηγή ανανέωσης η αέναη φλόγα του Φοίνικα Δημιουργού.
Τώρα πρέπει να τον βρω ...αλλιώς δεν έχω περιθώρια...