Στα καμμένα...

Νεκρά τα κουφάρια των ηρώων εναποτίθενται στο χώμα,
Και τα σκουλήκια τρώνε τη σάρκα τους,
Και τα δέντρα ρουφούν το χυμό τους,
Και η γη την ουσία τους.

Μα καμμένα τα χώματα παραμένουν,
Στεγνή η γη,
Αναγέννηση ανίκανη.

Βροχή που ξεπλένει τις παλιές αμαρτίες,
Παίρνει μαζί της κάθε ίχνος,
Γίνεται πλημμύρα και πνίγει τους επιγόνους.

Ψυχές ανίκανες, σφαλερές.

Κενότητα.

Άδεια τα βλέμματα,
Δίχως ουσία οι πράξεις.
Η συνύπαρξη ένα αιώνιο φαγοπότι,
Και συνεχίζουμε μέχρι να σκάσουμε!

Ελπίζουμε ακόμα σε κάτι,
Γιατί άραγε;

Μεγάλο το ψέμα, μεγάλη η καταπατημένη υπόσχεση,
Και η ελπίδα παραμένει,
Σε ποιον; Σε τι;
Όχι σ' εμάς! Σε κάποιον άλλον;

Και η βροχή συνεχίζει να μουσκεύει τη σάρκα μας,
Και 'μείς πορευόμαστε μέσα σε λίμνες και ποταμιά που δημιούργησαν οι πράξεις μας.
Κι' όμως ακόμη το αρνιόμαστε,
Τα λάθη, το παρελθόν.

Νεκρά τα κουφάρια των ηρώων θα εναποτεθούν στο χώμα,
Και τα σκουλήκια θα φανέ τη σάρκα τους,
Και τα δέντρα θα ρουφήξουν τους χυμούς τους,
Και η γη την ουσία τους...
Και θα παραμείνουν τα χώματα καμμένα,
Και η γη στεγνή...

Η ύπαρξη ένας αιώνιος κύκλος,
Συνεχής και αδιάκοπος.
Θα ξαναζούμε τις ζωές μας στο άπειρο.
Μια αέναη επανάληψη.
Λεπτό προς λεπτό, στιγμή προς στιγμή,
Σε τούτη την πορεία όλα πληρώνονται.
Δίχως Δάνεια.
Δίχως Μπλόφες.
Οποίος τολμά ας ζήσει!
Οποίος νομίζει ας πεθάνει!
Και οι υπόλοιποι μακράν ευτυχισμένοι στην αγκαλιά του Μορφέα...