Ένα μικρό Ευχαριστώ

10 μέρες τώρα μετράω...

Μετράω τα λεπτά που περνούν, τις στιγμές που αποτυπώνονται στο χρόνο, την ιδέα που καίει το πετσί.

Δεν σου είπα να έρθεις μόνο για σένα, για να σταθώ όπως έπρεπε στο ύψος των περιστάσεων. Σου είπα να έρθεις για μένα, γιατί χρόνια ολόκληρα είχαμε να μιλήσουμε τόσο... Όλα ανοιχτά, όλα έξω, έξω τα χέρια από τις τσέπες, ανοιχτό το στήθος στη σφαίρα. Όσο μιλάμε διαπιστώνουμε τις αρχές μας και εγώ και εσύ.

Εσύ βιώνεις, εγώ αναλύω...
Εσύ στο στόχο σου, εγώ στην ιδέα μου...
Δημιουργία, θάνατος, γυναίκα, οι τρεις άξονες
Παρελθόν, παρόν και μέλλον οι αναφορές μας...

Τις είχα ανάγκη αυτές τις 10 μέρες τώρα μπορώ να περπατήσω άλλα 10 χρόνια γνωρίζοντας...

Είμαι τώρα πιο αισιόδοξος μα και συνάμα πιο απαισιόδοξος, ξεκούραστος μα και συνάμα πιο κουρασμένος, ήρεμος μα και συνάμα πιο ταραγμένος.

Ράκος είμαι μα η ενέργειά μου αστείρευτη...

Όπως μαζί βρεθήκαμε σε κείνο το ταβερνείο κάποτε, έτσι και συνεχίζουμε, παράλληλοι δρόμοι που κοιτάνε στο άπειρο. Που και που βρισκόμαστε και στην ίδια λωρίδα, τα ζα να ξεπεζέψουμε να αλείψουμε τις πληγές μας με λάδι, να πιούμε και φάμε, τροφές και πιοτά, να δυναμώσει το κορμί να αντρειώσει το πνεύμα...

Ο χρόνος το ‘χει φέρει και το ψωμί και το αλάτι...Και προετοιμάσου τώρα για κύματα και καταιγίδες...

10 μέρες μαζί, 10 μέρες ο ένας σήκωνε τον άλλο πιο ψηλά και τώρα...

Τώρα προχωράμε πάλι ο καθένας τη δημιουργία του.

Όπως γουστάρουμε!

Ελεύθεροι!

Τώρα...

Σ’ Ευχαριστώ για όλα...

Στον παιδικό μου φίλο Κ.

Και τις μέρες σ’αυτη την έρημη πόλη που περπατήσαμε παρέα...
Στο άπειρο και ακόμη παραπέρα...