Η Nανόχηνα

Ά

Κάτω απ’ τα σκεπάσματα
το σκοτάδι αποκτά σκοπό
Στο θόλο βλέμμα της αλκοόλης
το φως αποκτά αναγκαιότητα
Σε γκρίζο ουρανοπάτι
ταξίδι που ποτέ δε τελειώνει
αφήνει πνοές αποδημητικών πτηνών
υπό εξαφάνιση...

Στη πρωινή αχνή
του παγωμένου ποταμού
αντικαθρεφτίζεται το ταξίδι της χήνας
Ο θηροφύλακας, του λυκαυγούς
προστατεύει τη δυνατότητα.

Ο λαθροκυνηγός, του λυκόφωτος
του σκοταδιού, σκιά σε κάθε γωνιά
του πόνου, του φόβου, της αναγκαιότητας
του δαίμονα, του απωθημένου, της αδυναμίας
του Θεού – καταλαμβάνει θνητό
τρώει σάρκες
κατασπαράζει το εγώ και τον άλλον
σκοτώνει το εγώ και τον άλλο
καταργεί τη ζωή
επιστρέφει στο Νirvana
μα είναι κακός.
Η ίσως, προϊόν μιας ασταμάτητης δαρβινικής εξέλιξης.

Στην απειλή – ενα όπλο.
Εκείνη τη στιγμή
Δεν υπάρχουν επιλογές
Ζωή η θάνατος...

Πάντα κάποιος θα πεθάνει – θα ζήσει
Όλα ένα δίφραγκο...

΄Β

Υπάρχουν άραγε ακάνθινοι δρόμοι στενοί
η μόνο ψευδαισθήσεις?
Θες αρχή και δομή
μα πως?
Αν ότι συλλογάσαι είναι κάλπικο
αν συλλογάσαι μόνο το ψεύτικο
αν όλα είναι ψευδαίσθηση
του μυαλού κατασκευή ή της κοινωνίας
ασήμαντο το ποιος
σε τι να πατήσεις όταν όλα είναι φαντασία?
Φαντασία που δεν πραγματώνεται ποτέ
Σαν αποδημητικό πουλί
φεύγεις κι έρχεσαι
με κάθε εποχή
καταδικασμένος
τη μεγαλύτερη σου αγάπη υποφέρεις, το ταξίδι
Όσο κι αν πετάς
όσο ελεύθερος κι αν είσαι
πάντα σκλάβος των φτερών σου

Υπό εξαφάνιση μέσα στο σμήνος
Αυτό σημαίνει μοναξιά