Πως τ’ αστέρια φαντάζουν στην σιωπή
T’ αλίμονο γραμμένο σε μια φράση
Σε τοίχο με άγχους
Σπινθήρισμα του αύριο
Παραίσθηση του τώρα
Ένα φιλί και μι’ αγκαλιά
Σαν τίποτα μοιράζονται
Σαν τίποτα ξεχνιούνται
Κι ο τοίχος μάρτυρας
Καταγραφέας ιστορίας
Πως γράφεται
Και συνεχώς
Μα συνεχώς
Να σβήνεται
Και να γεννιέται...

Τα όνειρα των εραστών λιώνουνε
καλοκαίρι
αναζωπυρόνται
Δεκέμβρη μέσα του χειμώνα....

Του παρατηρητή το βλέμμα ακοίμητο
στη κίνηση των ιδεών που χάθηκαν στην νύχτα

Μεταξύ Αχλάδου και Τύρου

Νησί ντυμένο στα μαύρα πέπλα
Η μαρίνα, το θέατρο και τα φωτά της προκυμαίας
Ο κόσμος που γυρνοβολά
Η ταβέρνα, το μεζεδοπωλείο και το μπαρ
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Πόσα ποτά
Και μια μειωμένη διάθεση
Είναι άραγε ο θάνατος
Η μήπως τόσα χρόνια;
Το μήνυμα στο κινητό
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Δεν πιστεύω σε φτηνές προφάσεις
Μα ούτε και σε ακριβές
Δεν υπάρχουν καλές ψυχές
Παρά μονό αγγίγματα και η θέληση αυτών
Ο χορός, το λουλούδι, ο μακρύς αποχαιρετισμός
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Κάτω από τα νόθα φώτα
Του μεθυσμένου θεού
Μια διήγηση, μια ιστορία
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Όμως άραγε
Τι κινάει μεταξύ μας
Είναι σάμπως όνειρο, ευχή για απωθημένο;
Είναι παραλογισμός; Θεού η προσταγή;
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Στο βάδισμα
Παύει η μίλια
Και η πνοή
Στο κρεβάτι πάλι μόνος μου θα κοιμηθώ
Μόνοι γυρνάμε κι απόψε σπίτι
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Equilibrium

Και καθώς μοιραζόμαστε
το καρπούζι από το ίδιο πιάτο
σκέφτομαι πως είχε δίκιο, ο John Nash.

Όπως η Πηνελόπη,
όταν υπάρχουν πολλοί μνηστήρες,
το τελικό αποτέλεσμα είναι μηδέν…

Κι έπειτα λέω πως,
οι οικονομικές θεωρίες
δεν είναι επιστήμη.

Κι ο νους καλύτερα,
να μην αναλώνεται
σε στατιστικές αναλύσεις.

Δεν υπάρχει τίποτα,
που ένα άγγιγμα
δεν μπορεί να λύσει.

Τι κι αν τα λόγια
Μέλι στάζουν
Αν το κορμί
Ν’ αποστατήσει δεν μπορεί;

Πιάσε το χέρι μου
Πλέξε τα δάχτυλα
Απαλά
Ας πετάξουμε μαζί.

Φίλα με
Φίλα με
Φίλα με
Φίλα με

Εκεί στο άπειρο
Ας χτίσουμε τα όνειρα μας
Πάνω στα σύννεφα ένα παλάτι από άμμο.

Oh! I Dream and pray
for darkest night
to descend
upon

Our mellowed bodies
travelling the moonlight
our mellowed souls
sleeping side by side

How in darkness
your body shines
my light
my sweet sweet kiss
of a firefly!

I lay besides you
a lake of light
and me
me milady
a servant of lower desires
the God that came from East
commands my lust for you!

I besiege you
My Lady please
hid my words
the words of a fool
make love to me once
absorb me
and let me die
in the piece of your light
the darkest night!

A Young Academic in His First Conference

My first
600 plus
How many holly
monsters?
Young walking among
the old
Young walking among
the older.

So many
converging at one point
for a time in space
our discipline like a
Volcano
Birth is the act of
Eruption

Round the table
We commune
Divine intervention
Academic invention
Knowledge of the ineffable.

The bonds form
Were formed
Will form
It is here that we built
Tower of Babel…
But also compassion,
Understanding,
Perceptions.

Presidents come and go
Awards
Burdens of a dinner
Anxiously eaten
But in the end
The smile
The talk that was
Deserved
Remains.

For that, I am present
For that, I am here
For what remains
Beyond snow,
Stone and fire…

Let us in this journey
Join hands,
Let us contemplate upon
Contribution,
How I become you
And you me
And together that
Which is known.

Discovery, dissemination,
Imagination
All for a dream
Worth a penny…
That of a world...

A Poem for All Occasions

Under these dim, fanciful lights
hovering, influenced of music,
senses alighting,
my gaze rested upon your (ENTER COLOUR OF EYES) eyes.

Serenity I reckon,
my soul captivated
so my body to the
rhythm of our primordial dance.

Come, take my hand and let
us swirl the endless streams.
Our rivers crossed,
our paths to intersect.

Dance with me,
this night of wonders.
Dance like it’s the last thing
                                              we do.
As our bodies collide,
our consciousness will touch
upon the kiss of desire.

If by night’s end
I have not myself
worthen proven,
then you, Milady,
may deny me of
a future dreamed.

But when my
might and bright
have your senses
woooed, Grant
Oh Beauty
the kiss of a Prince.

And when
this night
touches allure,
then I shall
meet you
again, under
the blossomed
cherry trees.

In the garden of our union.

The path of the Sun

As the rain falls hard upon your roof,
I dream of a beach,
With golden sands,
You waking upon them,
Ethereal being.

I can see the sun shinning from within You,
I can feel the vibration, your body,
The music you choose.

The path of creation,
Strong within you.
Re-invention,
This wretched world.
For others lost in translation,
For you what you will It,
As long as you actually do…

                                See not the blurry mirages 

                                Surrounding ships in a foggy sea 

                                Feel the world in its root 

                                Face the truth of Pain 

                                Pain is not life, 

                                Love is. 

                                Inside our flesh, 

                                Life is pain, 

                                Besieged castle, 

                                By Others. 

                                Look, 

                                Behind your photos lies reality. 

                                Pain 

                                Torment 

                                The man without bread, 

                                 His tears water, 

                                 Quenching his thirst. 

                                 Absent beings 

                                 Monsters 

                                 Govern. 

                                 This life of ours, 

                                 Filled 

                                 Pain. 

                                 Through this, 

                                 We must shine our light… 

Your name inbetween,
Your light.
Cypris,
Favor grants
Power of Love and Life.

Fear not for the darkness
What exists also ceases
What dies is also reborn
Eternal life-circle…

Listen to the wind
Follow the rain that chokes your spirit
Feel the light calling you
Somewhere behind the veil
You know your path

The meal is cooked
If you realise
The fire is burning

And beyond the snow
Beyond the white veil of ash
As time sits upon time
Our souls existed once
And still remain so
Even in the absence of our bodies.

There is always a shelter
Far from the common
Away from the safety of the womb
A shelter humane
A shelter of belief
For a warm hug and a hot cup of cocoa.

Smell the aroma of the flowers
The aroma of the soaked soil
It is the sweat of our labour
The principle of our existence
Through toil we shall find light.
Through darkness lies the clear path.
And you need not walk upon it alone…

Σαν σε Πίνακα

Το κορμί σου, ένα, με σύννεφα λευκά σατέν
Ραίνουν, οι καμπύλες σου τον αφρό
Θείο νέκταρ ο ιδρώτας σου
Το φιλί σου Αμβροσία.

Στο φτερωτό σου άγγιγμα
Κρύβετ’ ο Έρωτας κι
η ψυχή σ’ ένα σου βλέμμα.

Το όστρακο ανοίγει
το μαργαριτάρι να φάνει,
κι ο παιχνιδιάρης Έρωτας
βιάζεται να στο κλέψει.

Τι θέα και τούτη μυσταγωγική
στο αχνοφέγγισμα του φεγγαριού
να ανατέλλει η μορφή σου.

Φως μέσα στη νύχτα μου
μονοπάτι σάρκινο της θέωσής μου
πως ν’ αποδώσω τούτο το μυστικό τοπίο;

Να σ’ αγκαλιάσω με καημό
Για να σε νοιώσω μέσα μου

Ο κόσμος στο ρυθμό της ανάσας σου

Doctoral Conference

Night last
It is
Us
What we are.

Bright,
Young,
Willing,
Under Stars of years
Long…

Scholars,
Minds,
Adventurers of Truth…

Ailing society
Inviting questioning
The Path has been lost?
Under the moonlight
We look for the Sun.

What has been recorded,
A constellation
Interconnecting paths
The World’s interdependence…

Our efforts,
Future’s hope.
The promise:
A Day where the sun,
Differently shines.

Our obligation,
The blood unborn,
Our path,
Of creation…

Remaining true,
To the end.
Authentic
Of enlightenment,
That is…

Only,
Through collaboration,
May the Journey
Be realized…

Towards Ithaca,
Let us sail hand in hand,
Proving those ahead,
Of us,
We just,
Can…

Someone once told me,
I have a dream.

Electronic love-science / Science & social networks

Beauty upon my fingers
The eyes bedazzled
Mediated realities
Scopic individualities
Through a looking glass
Observing

How the leafs move
And the wind speaks to me
Through patterns and equations
Reality reduced in nothing more but a few lines

What are you to me?
What am I to you?
Besides
All there is
Numbers and constructs
Linear on a white paper

Our story bits and bytes
Our talk
Last night
01

Tell me really
Did we ever exist?
But we must have
My dreams wet,
I wake up
If this is not reality then what is?

Images on screens
Lines mediated
Comments
Like usurped
Absconded minutes
In a networked time

Γιατί δεν έρχεσαι;

Τα στήθια μου,
                        διψούν,
αναταραχή ζητούν!

Κι εσύ δεν έρχεσαι,
εξακολουθείς από μακριά,
ν’ αποζητάς.

Δεν μπορώ,
δεν έχω,
άλλο πια.

Γιατί δεν έρχεσαι;

Κι οι μέρες κυλούν,
όπως οι νύχτες,
έν–υπνο.

Δεν ξημερώνει
ποτέ
σε λιβάδια γκρίζα.

Γιατί δεν έρχεσαι;

Ρωτώ και ξαναρωτώ
μπροστά στον καθρέπτη.
Κι εκείνος απλά,
                           αντανακλά,
την μαύρη αλήθεια.

Γιατί δεν έρχεσαι;

Πόσο πρέπει να υποφέρει
το κορμί
η ύπαρξη ολάκερη;

Γιατί δεν έρχεσαι;

Ποια είναι άραγε η φύση σου;
Τι αποζητώ;
Πόσο θα αντέξω;

Να τρώω από μέσα μου,
έξω μου να μην δίνω
να παλεύω
να σηκωθώ
να ξαπλώσω
ανώμαλος δρόμος.

Κι όλα
μα όλα
Θα μπορούσαν.

Παράθυρο

Κάπως,

τα λευκά, μακρόσυρτά σου

δάχτυλα

αγκάλιασαν το τριαντάφυλλο.

Κι εκείνο έγειρε,

τα πέταλα του

ελύγισαν

κάτω από τέτοιο βάρος.

Στα πέταλα ανάμεσα

καθώς ελύγιζαν

είδα τα μάτια σου.

Το λεπτό το πρόσωπο,

τα χείλη τα μεγάλα,

τα μακριά μαλλιά.

Κι έπειτα, εκεί

στις άνυδρες σιωπές

τα χείλια μας βρέχαμε

ο ένας στο χαμόγελο του άλλου.

Στα χαμηλά τα βλέμματα

τη θέρμη αναγνωρίζαμε

μεσ’ τα τυχαία αγγίγματα…

Που?

Χαμένοι,
σ’ ένα μεταγλωσσικό διάστημα.
Θέσεις διαπασών.
Η μια με την άλλη,
Διαπλεκόμενο δίκτυο.

Ξεκινά.
Προς τα έξω,
απλώνει.

Δίκτυο πολυμεταβλητό.
Αναπτύσσεται.
Αναπνέει.
Πεινάει.
Τρώει.

Δίχως σταματημό,
απαιτεί:
Σάρκα,
αίμα,
εγκέφαλο και πνεύμα.

Ψωμί,
αλκοόλ, και χαμόγελο,
ανάπηρο,
λειψό,
ασθμαίνον,
δίχως να ξέρει τι να πει.

Ασθμαίνει,
δίχως να καταλαβαίνει…
Δεν ξέρει! Τι να πει;

Αναβλύζει από μέσα σου.
Πως;
Αυτό το δίκτυο.
Πυρήνας,
ή θύμα του;
Ό,τι κι αν είσαι…

Τόση πίσσα στα πνευμόνια σου,
θα έφτανε να στρώσει δρόμο.
Κι έπειτα ένα κορμί,
με το ζόρι να σ’ ακολουθήσει μπορεί.
Τι νόημα έχει κι αυτό;

*

Τι να πει ένα χαμόγελο νεκρού;
Πόση ζεστή μπορεί να αναβλύσει,
το χαμόγελο ενός πνεύματος;
Αυτήν την ψεύτικη,
κρύα ζεστασιά
αυτήν κοινωνούμε
στεκούμενοι ο ένας δίπλα στον άλλο
με τις φλέβες μας
μολυσμένες με οτιδήποτε θολώνει
την ύπαρξη
οτιδήποτε μουδιάζει τις αισθήσεις.
Κι εκεί ανάμεσα
σε τόσα φώτα
τόσες νωθρές και
συνάμα ιδρωμένες
υπάρξεις, Ευελπιστούμε
για το θαύμα, εξωθών.

Αυτό,
που ίσως μας σώσει
από τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Κι έπειτα, κάποτε,
εκεί στις παρυφές
αυτό, το ακαθόριστο
κάτι, εκεί
νοιώθεις τον ηλεκτρισμό
από δίκτυο σε δίκτυο.

Wymeswold

Manure, muddy fields, smells of burned meat, a giant fire, – almost pagan – Guy Fawks and a Bowl of curry… In the middle of the field here he stands suit and trench the modern observer…Hot was the walk over, but the atmosphere cool – Here behold the community: The youths, The olds, The friends and the foreigners… – Gathered around – Fire and Works – A statue faux – Resemblance or reenactment – History, party, reliving or a burst of need?
A 12 year old asked about my country and I didn’t know what to answer…
Definitions a mix lost in translation – Books and an equation…
What used to be a statue still burns.
And people chatter on and on and on and on and on… and on and on ….
Hazy moon
Love not worth written
Love not worth liveth
Life begotten

Journey home

Blank eyes
Under fluorescent lighting
Empty - ing mind
A week's ramblings
And a weekend burst
Passed...

Soft music
Irrelevant people
And the roar
Travelling through countryside
18:00 looking like half midnight

Tomorrow a new day?
Surely calendarwise...

Shuttered

A body ravaged by semen
Tormented soul
The power of a kiss
The effort of a tear...

Analysing

I can see the history of the world on a tree trunk
Enamelled
As the sand is taken adeapth by the sea...

Love creeps
The hair up
Knot
The stomach
The gentleness of the move
The fantasy
Broken
By position's default
But still remains
At edge's text
Bitter ale
And a goodnight's smile

Beauty designed
Falters upon my double scotch
Where did we leave all the oysters and the fruits?
The rim of my hat
Remains
Observer absolue...

The need expressed
Drunken lip
Rosy cheeks
But,
Alive firebreathing eyes

The hands
Nervous
Nerve handling
Tense
The bones structure

A love is not worth living
Unless
Blood breaths
Fire churns
And death is the only solution
Without it,
life is not worth it...

Bodies unafraid of the cold
Flesh willingly unveiled
Flesh
Look at them
Look at them
They wait at the bus stop
They casually walk down the street
Look at them
Bodies
Flesh willingly out
A veil away
Carrying groceries walking home
Mundane aspects
Bodies inviting
A flowery existence
Hair running back
Dressed of spring autumnns end
The wind is no enemy
Look at them
And all my brain shouts
Is Why God?Why?

Στη Δύση του Ηλίου

Πευκοδάσος κεραυνοβολημένο

καμένη γη

κι από πάνω χιόνι.

Τα χέρια μου παγώνουν

Ο καρπός, που τραβώ

από το χώμα

είναι γλυκός,

σε σένα όμως όχι…

Το τι, το είναι,

το γιατί, το πώς,

το τώρα και μετά,

Οποία ερώτηση:

Μαζί.

Μόνο με παραμύθι, μπορεί κανείς

να φέρει την ανατολή.

Στο όχι, τομή,

Εκεί.

Σ’ Αγαπώ

Όπως το ποτάμι

την κοίτη του.

Όπως χύνεται

το Δέλτα

στον Ωκεανό.

Ατύχημα με θέα

Κόκκινο φεγγάρι,
Το αίμα της νιότης.
Κατάρτι ιστιοφόρο, εκτείνεται στον ουρανό.
Καθώς η νύχτα πέφτει, στις ψυχές
κατασταλάζει υγρασία.
Και από το κάστρο, ο τρελός
Παρακολουθεί τους λογικούς
Καθώς απαλλάσσουν εαυτούς
Σε πλαστικές – με θέα – καρέκλες…

Γυναίκα στο μπαρ

Α.

Σε γυρεύω
Εκεί στο ροζ
και το βλέμμα που με πεθαίνει

Στο άγγιγμα, και στο φιλί,
τ’ ουρανού
του πόθου που χυμάει και πεθαίνει

Β.

Το μυστικό
Το κρυφό
Το Είναι

Εκεί,
το φιλί σου και το άγγιγμα
θα συναντήσω…

Πριν την Πανσέληνο

(Όταν)
Η αυγή ξεθώρισε στο κορμί σου,
το κύμα έσπασε στην παραλία,
η αρμύρα ξεχώρισε στην γεύση,
και το φιλί, μεθυσμένο, έψαυσε το άγγιγμα…

(Εκεί)
Στην άνοδο των πνευμάτων
ένοιωσα αυτό που μαρτυράται…
Στο ξεψύχισμα των πνοών
βρήκα το όνομα, που τόσα χρόνια εψιθύριζα…

Τό ‘πια και χάθηκα στο γίγνεσθαι…

Σα Δηλητήριο

Πάτησαν με τις λασπωμένες πατούσες τους.
Στο μυαλό της,
σπείρανε τρόμο κι αμφιβολία.

Αρρώστησε και το κορμί της.
Από τις πληγές αναδύεται πύον και πράσινο αίμα.
Άφριζε κάθε φορά, στο χέρι βοηθείας.
Μονή λύτρωση, ο Θάνατος.

Μετάνοια

Στα βουνά του ελέους,
έκρυψα την ντροπή μου
Τον έρωτα φυλάκισα
σ' ένα κοχύλι πού ‘θαψα στη άμμο
Και τ’ όνειρο,
κάτω απ’ εν’ αμπέλι…

Δίχως ρούχα,
έτσι γυμνός,
στην πετρά όρισα πορεία.

Και τώρα,
που τα γένια μου,
άγγιξανε το πάτωμα
κοιτώ κι ελπίζω
πως για το αόρατο, έπραξα σωστά…

Τα δάχτυλα μου ζωγραφίζουν
αχιβάδες στην άμμο
Λαμπυρίζοντα χρώματα
Εξάρσεις κόκκων
Λουομένων φωτός
Ο Συννεφιασμένος ουρανός
Και το γαλανό
που αντιφεγγίζει στις χαραμάδες
Ετούτο το ταξίδι πως ξεκίνησε?

Εκείνο το πρωινό
Κράτησες τα όνειρα στο χέρι σου
Και με μουσική, χρώμα, λέξεις και φαντασία
Χάραξες μια γραμμή στην άμμο…

London Underground

The heat of the engines
The smell of burned rubber
The fumes
The doorbell
The odd voice that seems oddly (strangely) familiar
The ground shaking noise
The rush
The sweat
The distance
The newspapers
The indifferent talks
The silent flirting on the way home
The eavesdropping, observing
The iPhones & Blackberries
The iPods – ears airtight
Silent stares
Blank gazes

Tu Es Petrus

Κάπου,
Σε ένα νησί
Με βροχερό νερό
Ο ποιμένας διδάσκει τους μαθητές του

Η μνήμη μαρτυράται στα χρώματα
Δίπλα, ένας φοίνικας πλαστικός
Από κάτω όμως
Σκιά ηλεκτρονικών διόδων
Ο Μπάαλ μαζεύει τους πιστούς του

Στη σκιά του Ποιμένα
Τα νεανικά κορμιά
Εκδίδονται
Εν μέσω χορευτικών λιτανειών
Και πολύχρωμων μανδυών
Θυσία

Νεκρά σύννεφα
Γκρίζα πτώματα
Λευκό της σκιάς
Και καφέ της μιζέριας
Τι καμβά ζωγραφίσαμε κι απόψε
Τα έντερα μου ανάκατα και το στομάχι μου πατσάς
Χα!

Love Aeterna

Love born under the black sun
Out of bad blood
The destiny of eternal lovers
to die by the sword

Nameless, faceless you hero
To you we pray
To bring upon
The One
The untainted
Love
Withstanding the agony of time
bearing the burden of steel

Fighting through you
we herald the one
By you
our hope survives

Oh! Eternal Hero
Sing to us
The birth of death
Sing to us
The death of birth

Love out of agony
Primordial emotion
Sign of the darkness
Speak through the tears of desperate souls
For your brothers
Turn the myth into legend
Legend recall
Repent to the dungeons of hell


While you pierce my chest
I choke you to death

I thrust my self on your spear
For that is the death I desire

Your spear penetrates my flesh
I eat you
I eat raw your flesh
Your flesh raw I eat

No trace of humanity left
I have eaten your heart
You have crushed mine

(Only) Death shall tears us apart

Weakling human
Human weakness

Dance this dance
Around and Around
Until your steps symbolise
The magic, the eternal circle...

Love

In forms
Black and blue and red and violet
What does it matter?
Nobody is white...

Something once lost
Now has been found
Between us
That which connects

Maybe when I die
I’ll come in terms
with my body

Until then,
I am contend
To be observing
That which happens
That which doesn’t
Somewhere, inbetween the truth...

A table
Blood
A body lays there
A flagpole

You look up
What have we done here
you wonder

Shades of blue
Shades of red
Shades of violet
Skies

I am still battling
the big questions of life
loneliness, love, learn, grow

Hoes does a cheese mature?
How indeed ?

If I was a pilot
If I was a gardener

Where does it lead?

Freedom?
Autonomy?
Motivation?

Sex in the eyes
Sex in the lines
Sex between the lines
On top
On four
Underneath
Oral
Spank/spunk

When a woman kneels and gives you a blowjob is she in submissive or dominant position?

The hands of a woman caressing a man’s body

A strong embrace

Hand on hand

You and me

You wear white
I wear black

You sit on the cliff’s edge
I sit and wander

Below us the green sunlit valley
Above us the clouds
running by
always changing

A note is pulled out
You feel serenity
I feel melancholy

My heart jumped
You and me different
sides of the same coin

Amedeo Modiglianni

I denounce
dreaming
where the sight
erects the body
votive stele

Your morning
beside me
for without
your breath
I am poor...

Αποχαιρετισμός

Σε τούτο
το φευγαλέο
μέσα
άγγιγμα

Πατέρα τι θα φάμε αύριο...?

Procrastination

The light descends
In this sunset
While the TV is still on
The Laptop
Streaming live

There in the dusty corner
Your work remains
An open book
An unfinished poem
Two brush-strokes on a canvas

You keep looking
While you ponder
Baffled the how and the why
The pages turn yellow
The minutes amass

Five minutes before you die
Cold water splashed
Your feet's veins freeze
Inside out
Your ink has run out...

Bottled...

How can death be so sweet
Sweeter than life
I want to see you bleed
I want to see you whither
Your guts on floor
Blood all around
I wonder
How does it feel to step onto blood?
Barefooted

At the house of Coco Tang

Your neck…
Your shoulders…
Under the light…
I want to kiss it!
I’m dying for a kiss from your rose painted lips and your flower painted dress!
That remains the sun of life…
That exists
The touch of Gods!
For one moment
Tonight I shall remain your most precious follower!

In Here

We could

exist forever

Stasis
Nitrogen music
Silence
Oh! Silence…

“Come out”
“No! I don’t want to”
Not yet
Out there
So much noise
So much speed

How beautiful is being quiet...

In this fleeting journey

Come with me in vain
Although the reflection
Of the moon
Upon a midday’s sun
Upon the green meadows
And the wild pine forests
Upon the brown roofs
And through the milky clouds
Upon the elk’s horn
If only for a moment
Come with me...

Forlorn Verloren

Lost…
Lost…
Lost…
Lost…

Tic tac toe…
Spinning around
Turning round

You suspend
Your fingers write
In the air

Your presence
Reduced
Keystrokes

Triple triplets
Dance around
Triple triplets

Swarmed
Swirled
Senstastic !

Ready to play the game?
Ready to loose it all?
Sure you want to play?

……………..

I Drag my carcass

Night
Beautiful night
Born of black silver and red blood ivory
Black holes
Wormholes
A force of nothing
Sucking me inside

And my friends
Dumbfounded
Listen
My death rattle
Crown

You,
Always you
And me,
Always me
Standing on the side
Silent watcher
Silent observer

Shit running through my stomach
Shit running through my veins

I don’t die
I won’t die
But you,
You shall always be alive!

And me,
Always me
Standing on the side
Silent watcher
Silent observer

For now,
Yesterday
Tomorrow
This is the chosen path
This is the …

Oh! Forgive me
Existence not
Forsaken
Disbanded
Aloof
Alone
A fake cry
A dumb cry
Something to pass the hour

The end…

Love born

The cigarette lit
Her laughter…
A hug at the bar
A kiss for good night

While the wind howled
And some cars drove by in a distance
Night with empty streets
And pubs filled

Two minutes ahead
The cigarette extinguished
Door opens
Her shadow caresses you
Your breath catches her aroma…

Moment of chance
Or the universe’s deliberation
Your walk
Shall be accompanied...

Βράδυ Λονδίνου

Ακουμπάω στο κρύο ξύλο
Γεμάτος απο Ρακή και καλό φαγί
Καπνό του Καουμπόη και σοκολάτα των Μάγιας

Ο συγγραφέας απέναντι κοιμήθηκε κι
Εγώ σχεδιάζω ποιηματάκια σε λάθος κομπιούτερ
Πόσα χρόνια είχαμε,
Εσύ εκεί, εγώ κάπου αλλού
Και στο ενδιάμεσο λίγες συζητήσεις…

Κι όμως μετά απο τόσα
Εγώ στο καναπέ φορτωμένος κι
Εσύ απέναντι πάντα κύριος και λεπτός
Ανταλάσσουμε σχόλια ριπές και
Γέλια αξίες…

Το ετερόν σου ύμισυ λείπει
Και εγώ συμπληρώνω ενα τοπίο

Αχ! Καλέ μου φίλε πόσα κι άλλα πόσα
Κι ως τότε ακόμα θα είμαστε εδώ
Στις σκιές και στο χιόνι,
Πίσω απο την κάπνα και το φουγάρο
Το τζάμι και το νερό…

Ακόμα τραγουδώ
Σαν τα παλιά στοιχάκια
Και την πνοή του καπνιστή
3000 χιλιόμετρα

Complaints of a Fruit

I wonder why on Earth he bit me.
He probably couldn’t keep it in his pants!
And then, after so many years, this guy is waiting for me to fall.
What am I?
Everybody’s answer?
I shall not fall!
I await the caressing hand that will gently pull me,
away from my mother’s womb.
Carefully undress me,
spoon my insides out,
beat me to a pulp.
What a taste!
Some tongue feeling the pleasure…
Now I can scream:
I AM JUST AN APPLE!

Μυαλού Περιπτύξεις

Γυμνό κορμί
Μια σάλπιγγα στα χεριά μου
Κολυμπώ σε θάλασσα
Σάρκα πλημμυρίζει τα ρουθούνια
Γεύση αίμα και ιδρώτας
Γλωσσά τρώει γρανίτα
Μακριά βγαίνει και γλύφει
Χεριά πιέζουν
Στήθη, κοιλία, γοφοί, εύφορη κοιλάδα
Παλινδρομικά
Αυτός
Αυτή
Κίνηση συγχρονισμένη
Ρυθμός
Ιδρώτας
Βρεγμένα σεντόνια
Μια στιγμή
Το σπέρμα πλημμυρίζει

Page of my Dreambook

It is black
And the ink is white
The letters are small
And the text condensed
Meaning?
There is no meaning
Just dribbles
Of an old young fool

Drunk and disorderly
The page looks
It reeks of alcohol and smoke
But through the smoky veil
The dampened atmosphere
Deep in the soul’s cabaret
There my Dreams peacefully reside.

The Renaissance Discovery of Time

The painting is Ideal
Ideal is time
Time is existence
Like Botticelli’s Spring
My time and Yours
Flowing, continuous, perplexed
But also simple and beautiful

Are we an Ideal?
Living in time
Discovering our Ideal
Painting our Spring

If we were
Which Museum would house us?

Train

The train takes off.
Yes…It flies, no rails does it follow.
What would happen if trains flew?
The birds, the landscapes, pass by too fast to discern anything.
All is too green
Houses, animals
Seem to be one
One big cow for the whole journey
Only near the stations, cities closing
The rhythms of everyday life
Resumed once more
Cars, traffic lights, families with groceries, people crossing the street, coming and going…
The beggar lying at the far corner
Cold again tonight
I will have reached home by this journey’s end.

Train station Roof

Standing you see
The families rushing to the coaches
The kids that follow, unwillingly
The lovers’ goodbye kiss
The tears that flow, unwillingly
The friends saying farewell
The looks back at the departed, unwillingly

In the end
A whistle’s blow
The beginning of a journey

Love walking down the street

Love painted on their faces
Felt through their embraces
Colours and sizes vary
As do creeds and stories
But everywhere you look
They cluster
From the skies the outfit
Resembles an oriental rug

Love born

Love is born
The cigarette is lit
She laughed…
A hug at the bar
A kiss for good night

Love was born
While the wind blew
And the Willows wept
The ducks swam leisurely
And the fishes nibbled the bread…

Love will be born
Two minutes ahead
While you put your cigarette out
And open the door
Her shadow caresses you
Your breath catches her aroma…

Moment of chance
Or the universe’s deliberation
Your walk
Shall be accompanied…

Greek night

Πίκρα αμετανόητη
Αυτό το αίμα πως με βαραίνει
Ίσως βέβαια είναι και τα είκοσι κοτόπουλα βραδινό…
Αίμα…
Στον άνεμο!
Τόσο άρωμα, τόση ζεστή θα λιποθυμήσω
Και το τσιγάρο δεν βοηθά…
Πάρτυ λέει μετά
Σκατά στα μούτρα τους!
1000 ποσά μίλια βορειοδυτικά και οι κώλοι κουνιόνται με τον ίδιο διαφορετικό τρόπο σε άλλους κάπως ρυθμούς!
Κρέπαρα!

Πρωί Λονδίνου

Ο γκρίζος ουρανός
Η υγρασία που έχει θολώσει το τζαμί από το βραδύ
Ανοίγω το παράθυρο
Μπαίνει κρύο, να ξυπνήσω θέλω
Κάνω ένα τσιγάρο
Απαγορεύεται
Όχι αν δεν σε πιάσουν!
Το ταξί ακριβό
Ο σταθμός μεγάλος
Και το πακέτο φεύγει από τα χέρια μου σε έναν άστεγο
Κόσμος περνά
Πάει κι έρχεται δίχως σταματημό
Το πλήθος που στριφογυρίζει
Αν σταματούσε μια στιγμή
Θα έμοιαζε με φωτογραφία…

Λίγες ώρες πριν…

Οι ώρες κρεμαστήκαν από το ταβάνι και άρχισαν να στάζουν σιγά σιγά
Οι εικόνες ριζωθήκαν στο χώμα και άρχισαν να στοιβάζονται, με το νερό, σε πέτρα
Σταγόνα τη σταγόνα

Πλέω ενδιαμέσως

Μεταξύ χρόνου και εικόνας

Εκεί η συνείδηση αποκτά υφή και η φαντασία σκέψη

Αγλαΐα

Έτσι κι εσύ
Έρχεσαι και παρέρχεσαι
Στιγμές σκορπισμένες είσαι
Ένα χαμόγελο μέσα σε χιλιάδες κηδείες
Και για αυτά τα φευγαλέα λεπτά
Αυτές τις στιγμές σαν το φτερούγισμα μιας πεταλούδας
Εγώ πρέπει να είμαι παρών
Να σε πιάσω, να σε πιω, να σε καταπιώ, να σε χωνέψω
Να είμαι παρών, όχι απών
Να είμαι παρών, να λέω είμαι εδώ! Στ’ αλήθεια εδώ
Κι εσύ να κάθεσαι για λίγο
Κι έπειτα μόλις στρίψω το βλέμμα να εξαφανίζεσαι

Δεν μου είπες ποτέ το όνομά σου
- το πραγματικό –
Πώς θα σε βρω;
Θα με βρεις εσύ, μου μηνύουν
Πώς θα σε αναγνωρίσω;
Ποια οσμή, ποιο άγγιγμα, θα σε ξεχωρίσει;
Μέσα στις χιλιάδες στιγμές

Αααχχ...!
Αγλαΐα...

Κάποιες φορες...

Κάποιες φορές στη θύμηση,
μένει μόνο η τύχη.
Κάποιες φορές στα δάχτυλα,
μένει μόνο η στάχτη.
Κάποιες φορές στα χείλη,
μένει μόνο η δροσιά.

Και εκείνες τις άλλες,
που επιβιώνουν τ’ άλλα
τα και καλά σημαντικά
τα οριζόμενα ως τέτοια,
αντιδρά ο νους κι αν θέλει καταγράφει.

Στη Θάλασσα

Οι αποχρώσεις του λευκού
Αναγερνούν την άμμο
Και λίγα μέτρα
Οι πέτρες πρασινίζουν
Το γυαλιστερό βυθό

Τα ψάρια γλιστρούν
Στο άγγιγμα
Το κορμί ιδρώνει
Στον ήλιο
Και τα χνώτα σου
Μυρίζουνε γλυκάνισο

Πως τελείωσε τούτη η μέρα
Στο δειλινό
Την είδα

Πορφυρό Φεγγάρι

Στην τύχη
επαφίεται η αλήθεια
εκεί που τα βλέμματα συναντιούνται
και τα δάχτυλα ερωτεύονται αβίαστα

Αυτό το χαμόγελο
με ταλαιπωρεί
δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω
πώς να ανταποδώσω

Το βλέμμα και τα χείλη
Το άγγιγμα και η πνοή
Πώς να τα φτάσω;

Σε ποθώ
Και στο τέλος το μόνο που μένει
Μια πικρά του τσιγάρου
Και μια ζαλάδα του ποτού

Beauty

Η ομορφιά σου είναι το τριαντάφυλλο που κάθε μέρα ανθίζει στον κήπο μου…
Στην Ισπανία του μεσαίωνα μου είπαν πως στον τρίτο έδιναν ένα χρυσό τριαντάφυλλο, ένα αργυρό στον δεύτερο και ένα απλό στον πρώτο.
Έτσι και η ομορφιά σου
Δίχως λέξεις
Μόνο πέταλα…

Σ’ ένα ταξίδι μια κοπέλα έγειρε στον ώμο μου να κοιμηθεί,
Τούτο το ασύνειδο, το ξένο, το τυχαίο άγγιγμα
Μ’ έκανε να νοιώσω πως αξίζω το θάνατο
Το δικό σου θα μ’ έκανε να νοιώσω πως αξίζω τη λήθη
Ίσως γι’ αυτό το μόνο που μας χωρίζει είναι η αλήθεια…

Ένα κόκκινο φεγγάρι φέρνει την ποθυμιά των χειλιών σου.
Και εκεί προς το τέλος στέκω και περιμένω…

Πως μπορεί κανείς να καταλάβει την αρρώστια του ερωτευμένου;
Ήθελα ν’ ακούω για σένα…
Είπα του παραμυθά να μην σταματήσει παρά μονό μ’ εκείνη την αργή, σταθερή, συγκαταβατική φωνή του να τραγουδάει τ’ όραμα σου…
Αυτό που είχε βιώσει μαζί σου…

Μεσημέρι Αυγούστου

Μακριά από σένα ξόδεψα τα νιάτα μου
Να ζήσω, πώς πρέπει, έμαθα
Και τώρα από αυτή τη θέα
Κοιτώ τις απλωμένες μακριές καμπύλες σου
Τα δροσερά νερά σου
Και την όμορφη χλόη που καλύπτει τις γυμνές σου αλήθειες

Το δυνατό φως με τυφλώνει
Η ζέση του μου καίει την επιδερμίδα
Για αυτό απομένω
Κλεισμένος ψηλά από το παράθυρο
Τυλιγμένος στην ψεύτικη δροσιά
Να γεύομαι ότι το άγγιγμα φαντάζεται

Κάθε βήμα κρύβει μαζί του ένα φόβο
Κάθε λεπτό κρύβει μαζί του το μέλλον
Πως το μπροστά φαίνεται
Σαν ποτέ να μην έκανα ούτε βήμα

Κάθε μέρα ξεπλένω τα χνώτα μου
Θολώνω το μυαλό μου
Με αρχαίες τελετουργίες
Καθαρίζω την πίπα μου και ρουφώ βαθιά
Ίσως αυτό το αρχαίο γιατρικό
Ξεκαθαρίσει το βλέμμα

Feelings of separation and distance

I touch you; the belly of mother earth
But between us lays an ocean
Not to be transcended by time
Not time its creator

Seulement la langue
Poor, though lips still bear the same taste
Deserted, though words still carried with the wind
Seulement la langue
Powerful, though no actions reside
The only way, though not complete

Ah! But the woes of long brush strokes
Upon the pale carnal canvas
Painting with locks of gold
Oyster’s blue upon the white clouds
I see the skies and my hands caress the Milky Way
How soft of a touch does it take not to disturb a galaxy?

Standing on the shore of the ocean
I see my longing, I decide not
Say farewell to thee
Or part my heart.

Έρωτας καλοκαιριού

Για τον Σταμ.

Το χαμόγελο σχηματίστηκε.
Κάτω από τον ήλιο αποκαλύπτονται
όλα.

Όσο η σάρκα υποφέρει
της ομορφιάς την έρημο
τόσο οι ψυχές ξαπλώνονται
η μια δίπλα στην άλλη.

“You had me at hello”

Τα κομμάτια του παζλ
φαίνεται πώς δένονται.
Μόλις ανοίξεις το κουτί
χυμένα στο πάτωμα
περιλουσμένα με αλκοόλ
καπνισμένα
Οι άκρες τους συνταιριάζουν

Κι κάπου εκεί, η μέρα
προχωράει σε νύχτα
πάλι από την αρχή

Ο αιώνιος χορός των εραστών
στη φύση
δεν σταματά ποτέ

Σκηνή κολυμβητή

Από την οπή, οι αχτίδες χαϊδεύουν
το γαλάζιο και χύνονται στο σκούρο μπλε
Το βουνό μια πράσινη ανάβαση στο λευκό
ύπτιο κολυμπώ και γεύομαι πότε αρμύρα
πότε το λευκό που αλλάζει σε κάθε φύσημα
Στου βυθού το βάθος όλα είναι ήσυχα
Επάνω πάλι, κάτι κινείται

Καλοκαιρινός χορός κάτω από το φεγγάρι

Ι.

Τα σύννεφα έλαμψαν στο θαμπό ασήμι
Τα βήματα σου εμφανιστήκαν στην άμμο
Για να τα πάρει μαζί του το κύμα

Η αύρα σου λικνίστηκε σαν πυγολαμπίδα
Κι ο αγέρας χαμογέλασε
Τι καθαρός ουρανός!

Τα μάτια σου κρυστάλλινα
Η πηγή με προκαλεί να πιω νερό
Μα δεν έχω ν’ ασημώσω

ΙΙ.

Κάτι μου ψιθυρίζουν τα άστρα
Μα δεν μπορώ ν’ ακούσω
Εδώ, κάτω από τους φοίνικες
Με τόσους χουρμάδες
Κι αυτό το θεϊκό χαρμάνι
Οι χορευτές του Θεού είναι αποπνικτικοί…

Παρέα στην παραλία

Τ’ όνομα σου ψιθύρισαν τα πεύκα
Κι ευκάλυπτοι μύρισαν
Οι ρίζες τους πατούνε την αρμύρα
Κι αυτήν αιωρίζεται μες τον υγρό της κήπο
Εκεί που γη βαδίζει το νεκροταφείο της…

Παραζάλη

Τα μάτια σου με καίνε
Όπως το χαρτί των σιγαρέτων
Στάχτη
Τα νομίσματα θολώνουν στον καπνό
Όπως το κεφάλι μου
Το στομάχι μου
Τα έντερα μου
Μέθη

Κλείνω τα μάτια και ξινίζω
Λιποθυμία

Στην ηλιόστρωτη πεδιάδα θα βαδίσουμε

Μπροστά μας τα κουφάρια σωριάζονται
Μάννα εξ’ ουρανού
Και ο πηχτός καπνός
Που νοτίζει τη σάρκα και
Ποτίζει τα πνευμόνια μας
Οι φωνές από μπροστά
Οι κραυγές από πίσω
Κλαγγές μπροστά
Δοκάρια πίσω
Ένας αιώνιος σφυγμός
Ο άκαιρος αγώνας
Ατέρμονος
Ατέλειωτος
Θέλουμε και πιστεύουμε
Μα τίποτα, ποτέ
Κανένα φύλλο δεν κουνήθηκε κι απόψε
Κι ας θρόιζε δήθεν ο άνεμος στις φυλλωσιές
Μονό στις μνήμες μας
Βλέπουμε τους ήρωες
Και στις οθόνες των ματιών μας
Θέατρο η μάχη
Άραγε πότε;
Στην ηλιόστρωτη πεδιάδα θα βαδίσουμε

Ο Πυργοκύρης

Από τον Κάστρο του ψηλά
Βίγλιζε τη χώρα
Δεν είχε δει την αγορά
Κι όμως μύριζε του λιμανιού το χνώτο
Δεν είχε δει τον Αϊ – Μηνά
Κι όμως μύριζε του λιβανιού τη σμύρνα
Δεν είχε αγγίξει το φιλί
Κι όμως υπεροχές γεύονταν καμπύλες
Και σαν ήρθε ο καιρός
Απ’ το ψηλότερο σημείο πήδηξε
Κι είπαν οι άνθρωποι
Πως είδαν άγγελο

Πληθυσμός

Σαν ξαμολιούνται
Για μέλισσες μου κάνουν
Μα με γελούν
Τα ανθισμένα λούλουδα
Τα πράσινα τα φύλλα
Σαν αντιφέγγει
Το άσπρο τρίχωμα
Στυγερή κρέμει από ψηλού
Η αύρα του θανάτου

Ιωσήφ

Μαύρα στάχυα πληθαίνουν στα όνειρα μου
Ας παχαίνουν οι αγελάδες
Μια βλέννα παραμένει
Κατάλοιπα επίμονα
Ποιος ο μεταβολισμός?

Καστρινό Ημερολόγιο

Τα σύννεφα όπως, το γάλα μόλις στο νερό
Μπλε χρώμα με πράσινες διατάσεις
Στο χώμα ζωγραφίζω ένα κύκλο
Τα άστρα είναι καφέ,
Το ίδιο και η σκόνη που στοιβάζεται πάνω μου…
Αν είχα δέρμα θα με ενοχλούσε, αυτή η σκόνη
Τώρα απλά περιμένω ένα απαλό χάδι επάνω στις σελίδες μου…

Around the clock

The hours never stop
Clinging to the beast
As it struggles through

Forsaken beauty
Forgotten realms

---------------------------------------------------

Οι ώρες δεν σταματούν ποτέ
Γαντζώνονται στο τέρας
Όπως αυτό παλεύει διάμεσου

Πάντερμη ομορφιά
Ξεχασμένα βασίλεια

Σχεδιάσματα ήσσονος χρόνου

Δροσοσταλίδες
Από το ταβάνι,
Kρέμεται


Μετράται στον ιδρώτα που στάζει,
Ανάμεσα στα πόδια
Ανάμεσα στις μασχάλες…

Μην το πεις ποτέ

Μην το πεις ποτέ
Πως σε περπάτησα σε
Ακριβά
Ρυμοτομημένα
Σοκάκια

Πως η αντανάκλαση χάθηκε
Σε ένα άγγιγμα

Πως μέσα μου δεν χώρεσες

Το συγγνώμη

Youth in Revolt!!

I want to tickle your belly button...........from the inside.
I want to wrap your legs around my head and wear you like the crown you are.
If that's OK with you.

Δεν μπορώ απόψε παρά τα λόγια μου να σου χαρίσω…
Μια παραλλαγή για τα μάτια σου μόνο…
Τα αιωνία, τα αξημέρωτα, τα αΰπνωτα…
Ξενυχτώ και αγρυπνώ
για να βρω την εξίσωση
που θα κάνει τα μάτια σου να λάμψουν,
τα χεριά σου να με τυλίξουν στης ορμής την αιθρία…
Το κορμί σου να ριγήσει στου πόθου το όνομα…
Και σε όλα τούτα εγώ θα κοιτώ σαν παρατηρητής από μακριά…
Του Heisenberg αοριστία…

Ξημερώματα

Ο καπνός βγαίνει από τα πνευμόνια μου πηχτός
Βλέννα
Τι είναι τούτη η βροχή;
Στο διάολο!
Ας πιούμε…

Αγριαψιθιά

Κόσμος έρωτας
Σύμπαν σπέρμα
Και μια μεθυσμένη πράσινη νεράιδα
Να πιπιλάει δυο παγάκια στο στόμα,
Ενώ tribalίζουμε alternative dub ethnikίζοντα tripάκια πάνω στο τραπέζι.
Κάνε ένα τσιγάρο μωρό μου,
Χτύπα παλαμάκια
Και χύσε με ανάμεσα στα χείλια.

Ακάνθινα Χείλη

Στεφάνι έπλεξα
τ’ ακάνθινά σου χείλη
Τα φόρεσα,
τα φίλησα
Αιμάτωσα,
σε σκότωσα
Κι ύστερα μέθυσα
στο γάμο κάποιου…

Άνοιξη - Κοπέλα σε γάμο

Νύμφη αραχνοΰφαντη
Θα μπορούσες
Κι εγώ στοιχειό του αγέρα

Λευκή σύνοδος σε λίμνη

Καθώς εκείνοι, σχηματίζουν
ένα κύκλο χέρι με χέρι
Εγώ με το πόδι
τον χαράσσω στην άμμο
Το φεγγάρι κόκκινο,
δείχνει το δρόμο στη λίμνη
Κι όπως οι παραφυάδες
ξεχωρίζουν στην επιφάνεια
έτσι και αυτές,
με τα έντονα χρώματα
και τα καλά υφάσματα.

Σάββατο Βράδυ....

Τα χαμόγελα μετράνε μου είπε...
Κι εγώ κατσούφιασα.
Η Jazz μου χαΐ δευε τ' αυτιά

Κι εγω χτυπούσα το ρυθμό στα δάχτυλα...

.............................................................................................................................................................


Τα μάτια παίξανε στα χείλη
Τα δάχτυλα ταχτάρισαν το μωρό

Κι ο κύριος Σκρούτζ έκλαιγε
για κείνο το βράδυ που είδε τα φαντάσματα...

Μια βραδιά στο Wroclaw

Όταν κλείσεις τα μάτια
Ύστερα θάλασσα

Με το κύμα παρέα
Απ’ την ακρογιαλιά

Ο άνεμος θα μας χαϊδέψει
Ύστερα σπίτι

Με τα δάχτυλα
Απ’ το φιλί

Όταν κλείσεις τα μάτια
Ύστερα άστρα.