Βλέπω ένα σκύλο

Βλέπω ένα σκύλο απέναντι,
και τρέχω μακριά του,
βλέπεις και ‘συ το σκύλο,
και στέκεις να τον χαϊδέψεις.

Δεν το ξέρω ούτε ‘γω, ούτε ‘συ
το αν ο σκύλος θέλει,
κάποιον να σταθεί ή
κάποιον να τρέξει γοργά.

Πώς άραγε να θέλει εκεί απ’
όπου έρχεται να τον
φωνάζουν, να του μιλούν
εκεί που πατεί απαλά.

Τον χαϊδεύουν σε άλλα άστρα;
Σε άλλες πολιτείες,
τον κοιτούν και τι λεν; Πώς
τον ορίζουν σ’ άλλους τόπους;

Κοιτώ το σκύλο παράταιρα και
ατενίζοντας νογώ:
Ούτε να τρέξεις, ούτε
να σταθείς, μόνο κοίταξε.

Πνοής φαντάσματα

Βρώμικες λέξεις πάσχισα
Σιωπής το άγγιγμα
Σε μίμου εκφορά
Και φόβου αναφορά
Της διανομής διάλυση

Φυσώντας πάνω σε χαρτί
Τα ονόματα στη σταχτή μάτωσαν
Ρουφώντας της λαλιάς τη μυρωδιά
Τα ονόματα στη γεύση γλύκισαν

Κι έτσι περπάτησα,
Μες την ομίχλη
Μουδιάζοντας τα γόνατα
Ελπίζοντας στις λέξεις...

Παλεύουμε,
Μες της μονάδας τη φορά
Να εισπνεύσουμε
Της ζωής την εκφορά.

Αγ. Αναργύρων 26 (Στου Καχριμάνη)

Αποδράσαμε κι απόψε
Μνήμες – ήχων λέξεις
Άλλη μια νύχτα
Γραμμένη στα στοιχεία
Μια εκτόνωση κι αυτή
Γκρίζες διαδρομές
Μ’ αντίθετα φορτία…

Άδειο ποτήρι

Το πίστεψες,
φεύγω
σαν άλογο κούρσας,
τρέχω
σ’ αγώνα α–λήθειας
σ’ αγώνα μπροστά
σε σένα,
πως όλα τελείωσαν πριν καν αρχίσουν.

Μαύρο

Προσκυνάς τα χείλη
Χρυσώνεις τα μάτια
Αυτό είναι

Κόκκινο

Ιδρωφλεγόμενα κορμιά
Αλληλοσυσπούνται αιμοφιλικά
Αδράσσονται πνοηφόρα

Γκρι

Μικρόνοα σύννεφα,
του ήλιου χαρτοπαίκτες.
Τρέμει από κάτω ο άνθρωπος,
μην καταπιεί φως,
και πεθάνει.

Θετικοί Πειραματισμοί *

1.

Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί σ’ αγαπώ,
Ad Infinitum

2.

Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Ad Infinitum

3.

Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου
Ad Infinitum

4.

Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου
Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου
Ad Infinitum

*Εμπνευσμένο απο R.D. Laing

Αρνητικοί Πειραματισμοί *

1.

Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Ad Infinitum

2.

Σε μισώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί σε μισώ,
Ad Infinitum

3.

Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Ad Infinitum

4.

Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Ad Infinitum

*Εμπνευσμένα απο R.D. Laing

Πενιχρός έρωτας 2

Τα μάτια μου μέθυσα
στων χειλιών σου την αυγή,
τα χείλια μου είδα
στων ματιών σου την αυλή.

Τα χέρια σου εκράτησα
στων κορμιών μας τη βοή,
Μες τα μαλλιά σου εμύρισα
των ρόδων την αυγή.

Πα στο κορμί σου εφίλησα
της Πανάγιας το μύρτο,
Και πα στις γάμπες σου εδάγκωσα
του ερωτά το κίτρο.

Πενιχρός Έρωτας

Μάτια π’ ολόγιομα λάμπουν,
δέρμα πάλλευκο μα χρυσωπό,
στήθη όπως λόφοι,
μηροί όπως πλούτος,
χείλη π’ ορίζουν το φιλί.

Σέξ

Δίπλα στο κορμί σου,
σταγόνες δροσοσταλιάς.
Χάραξε κι’ απόψε,
θα περιμένω να έρθεις και αύριο!
Το βραδύ λίγο μετά, αφού ο ήλιος δύσει,
θα σε περιμένω.
Να το σκάσεις και να έρθεις,
εδώ,
στην αγκαλιά μου.

Θα περιμένω τα χείλη σου να δω,
να μου χαμογελάμε από μακριά.
Να νοιώσω επάνω στην πνοή του άνεμου το πεταχτό φιλί σου,
κι έπειτα,
από κοντά, να γευτώ τη γλυκιά γεύση από ρόδα
Να σε κρατώ στην αγκαλιά μου,
όλος ο κόσμος.
Από τους καταράχτες των φίλιων σου,
στους γκρεμούς του λαιμού σου,
και κάτω στο οροπέδιο του στέρνου σου,
περιτριγυρισμένο από τα λευκά βουνά με τις σκουρόχρωμες κορυφές,
και κάτω στην κοιλάδα της ένωσης σου με την ζωή,
κι ακόμη πιο κάτω ανάμεσα στις συμπληγάδες των μηρών σου.
Εκεί ανάμεσα θα βρω να ξεδιψάσω,
από τις πηγές του επερχομένου οργασμού σου,
και τα κρυμμένα βουνά της Κύπρης,
θα βρω να ξεδιψάσω…

Κι αφού ξεδιψάσω και πιω ωσότου μεθύσω,
θα γίνω για χάρη σου πολεμιστής.
Μεγάλος και τρανός θα μεταμορφωθώ!
Ολάκερος σ’ ένα μαχαίρι ή… Όχι!
Σ’ ένα ακόντιο!
Και με δύναμη, ταχύτητα,
θα καρφωθώ
επάνω σου.
Κι εκεί θα μείνω.
Με ελάχιστες κινήσεις,
θα σκαρφαλώνω μέσα σου,
δίχως βιασύνη, χωρίς άγχος.
Σιγά, σιγά θα φτάσω στο πυρήνα σου,
κι εκεί θα σταματήσω.
Μπαϊλντισμένος θα εναποθέσω τους χυμούς μου,
στο δέντρο της ζωής…

Η Οχιά της Ποίησης

Είπα πως κάθισα ποίηση για να γράψω,
πωςείναι ετούτη μια οχιά που πρέπει να την φτύσω.
Και έτσι προετοιμάστηκα,
πήρα χαρτί, μια πένα και μελάνι.

Μα μόλις βούτηξα την πένα στο μελάνι,
είδα πως τούτο πούφτυνα ήταν μοναχά μελανί.
Κι άκουσα τότε την οχιά να μου ανακοινώνει,
πως σήμερα αποφάσισε πρόβατο να γενεί.

Κι έκατσα τότε να κοιτώ,
που η οχιά επείσμωσε.
Εβρόντηξα, χλιμίντρισα,
να τηνε φοβερίσω,
μα εκείνη ατάραχη μου κούναε την ουρά της.

Και τότες εταράχτηκα!
Κι άρχισα με θυμό έπιπλα να ξεσκίζω,
κι έγινε η πένα από γραφή αλόγιστο μαχαίρι.

Κι όσο την επλησίαζα,
με τούτη τη μανία,
τόσο εκείνη κούρνιαζε,
σε άλληνε γωνία.

Σιγά, σιγά την έφτασα
Την ήβρα κουρνιασμένη
Την κοίταξα, με κοίταξε
Πήραμε θέσεις μάχης

Εσήκωσα την πένα μου να την εχαρακώσω,
Κι εκείνη ατάραχη με μια σβελτάδα μαύρη,
τινάχτηκε και δάγκασε τη φτέρνα μου με μίσος.

Κι έπεσα κάτω να πονώ,
το δηλητήριο να γιάνω,
και με την πένα να χτυπώ,
το πάτωμα επάνω.

Κείδα μεσ’ τα σκαλισματα,
την ποίηση να βγαίνει.
Και μες το αίμα μου
και μέσα απ’ τους αφρούς μου
Υπόγραψα,
Ο τάφος μου να γένει.

Βιο - λογία ενός έρωτα

Ακανθόδεσμος περιπλεκόμενος, αγάπης δείγμα
Θέλησης σημάδι,
Έρωτα το βήμα…

Ανθοδέσμη απλωνόμενη σε νοερό κρεβάτι,
Πόνου η συμβίωσης,
Ηδονής η αίσθηση,

Αίμα, σπέρμα, και ιδρώτας,
Κάθοδος στον Άδη.
Φαιά ουσία δεσμευόμενη,
Ορμόνες παραγόμενες,
Πλήρης ψευδαίσθηση,
Κεκαλυμμένη από βιολογικό υμένα…

Για προχώρα…
Άντε να δούμε…

Κύκλος

Άτεγκτος χρόνος ρέει
Ατέρμονη ροη θυλάκων
Ζεστό γάλα γυναικείου θυλασμου
Γυναικείο κορμί που βυζαίνει άντρα
Παιδί που γινόνεται σε άντρα
Άντρας που διαπερνά το γυναικείο κορμί
Κορμί που παραδίδει το αίμα του
Γάλα που μεταμορφώνεται σε αίμα
Και η δημιουργία πάλι…

Powder Blue

Silent dance
eyes pinned on you
a trembling cigarette
and hands caressing a drink

Lust pouring over you
colour red
taste of strawberry
burning candles give you comfort

And deep inside
all there is pain and tears
one smile and
the song is over...

Powered by Podbean.com

In the end life always goes on
for those left behind
Isn't that what matters the most?

Όνειρο

Χαμένος στο βυθό σου, ψάχνω να βρω το σώμα μου...
Κοιτάω ψηλά και βλέπω έναν ήλιο αφέντη!
Ως μεγάλος Πατέρας με αινεί,
Να κινήσω σαν Οδυσσέας, και να ανοίξω πανιά για ένα ταξίδι αβέβαιο.
Στο σώμα σου, στο σώμα μου, στην ένωσή μας.
Θωπεύω τις μυσταγωγικές καμπύλες σου και χάνομαι, σ’ ενα ταξίδι αστρικό...
Μια φύση χωρισμένη, διαλυμένη στα μυστικά της στοιχεία
Αφήνω το κορμί μου και γίνομαι αίσθηση, ενέργεια,
Σε διαπερνώ, σε γεύομαι, σε ερωτεύομαι.
Για να ξαναγυρίσω πίσω
Και να νιώσω την αίσθηση της αφής, να στάει από τις καμπύλες σου σταγόνα – σταγόνα .
Όταν πέσει και η τελευταία το όνειρο θα τελειώσει.
Η στιγμή μας στο σήμερα, θα γίνει στιγμή για αύριο.
Λαχτάρα να ζήσω άλλη μια μέρα να σε ονειρευτώ με τις αισθήσεις μου.

Ατελέσφορη συνάντηση

Που βρίσκει κανείς τον έρωτα ερώτησα με δυνατή φωνή
Μα ούτε ο αγέρας, ούτε η θάλασσα, μήτε το φεγγάρι
Βγήκαν να απαντήσουν

Τι κι αν συναντηθήκαμε επάνω σε δυο λέξεις
Τι κι αν ποτάμια τρέξανε γάργαρα μεταξύ μας

Παρθένα εσύ, στο άγγιγμα
Παρθένος εγώ, στο χέρι

Μείναμε ...

Νύχτα στην πόλη

Περιδιαβαίνεις μοναχός τούτη την πολιτεία
Κτίρια ψηλά πετρόχτιστα και γκρεμισμένα
Ψημένη γη, σοβάς να βολοδέρνει στον αγέρα

Και ξάφνου φωτιά, χορός και μουσική
Κάτι παλιάτσοι στήσαμε γύρω σου ένα χορό
Χωρίς να ειν’ τ’ Αϊ Γιάννη

Πηδούσανε φωτιές
Περά και δώθε πάλι
Και δεν σ’ αφήνανε να προχωρήσεις
Σαν αποσβολωμένος κοίταγες τον οίστρο πριν αφήσεις

Και τότε την ειδές από μακριά
Σαν μια σκιά, ονειροφαντασία
Μαλλιά μακριά και μάσκα ενός πιερότου
Σου χαμογέλασε

Και ξάφνου εσβηστήκανε του κόσμου οι παλιάτσοι
Καί ‘μεινες να τηνε κοιτάς
Μέσα στη φαντασία

Αποδίδω

Δεν έχουμε ξεπλύνει τα χέρια μας με λερωμένες επαναστάσεις.
Μας νέρωσαν το αίμα με χρώματα κι’ αγαθά,
Έγινε το πετσί μας λάστιχο,
Και το τρυπάμε για να νιώσουμε.

Τι να καταλάβεις;
Ψυχές που δεν πολέμησαν μα τα βρήκαν μασημένα.
Αν δεν έχεις γευτεί το αίμα της επαναστάσεως,
Αν τα χέρια σου δεν έχουν βουτηχτεί στην ακαθαρσία σου,
Γα να τραβήξουν την ζωή των πολλών ...

Τι να καταλάβεις;
Τίποτα δεν έφτιαξα, κι’ όλα τα βρήκα γκρεμισμένα.
Ο απόηχος των προδομένων εραστών
Ο απόηχος μιας ιδεολογίας
Κι’ ένας πατέρας που μαθαίνει στο γιο του πως να προδίδει αυτά που εκείνος πρόδωσε πρώτος.

Τι να καταλάβεις;
Από ανθρώπους που μαθαίνουν να γκρεμίζουν αυτά που ποτέ δεν έχτισαν.
Δεν έχω τίποτα να πω.
Βούτηξα στη θάλασσα της άνεσης και χάθηκα.
Ότι βρήκα φτιαγμένο το διέλυσα και το έφαγα, ότι βρήκα διαλυμένο το αποτελείωσα.

Τι να καταλάβεις;
Τίποτα δεν έφτιαξα και δεν θέλω να ξέρω...

Ονειροπερπατητής

Νύχτα που σκεπάζει τα θολά κι απαίσια όνειρά μας
Μήπως είν’ η Αγάπη, ο Έρωτας, το Πάθος;

Ανθρώπου το χέρι, στον ίδιο του τον εαυτό μαχαίρι.
Ποια όνειρα, Ποιες σκέψεις, είν’ αυτές που αποζητούν τη νύχτα;

Μήπως είν’ η Αγάπη, ο Έρωτας, το Πάθος;
Που σκοτεινιάζει του ανθρώπου την ψυχή;

Κι’ αν είναι το μίσος, του χωρισμού η θλίψη,
Τότε ποια η λύση; Ποια η κάθαρση;

Ονειροπερπατητή εσύ των ψυχών,
Πρίγκηπα της Νύχτας, Πάψε!

Σφράγισε της σκέψης τα μονοπάτια και ησύχασε στο φέρετρο,
που με τόση μαεστρία για τον εαυτό σου έχτισες.

Άστρα που αναφλέγονται,
Άστρα που διαπλέκονται,
Αραχνοΰφαντοι μηχανισμοί,
Στο άπειρο του σύμπαντος.

Μαύρο σκοτάδι και κει πέρα
Κάτι άστρα που χορεύουν!
Ξυπνά!

Ερωτικό

Τη μορφή σου με κάρβουνο θα ζωγραφίσω,
Στο χαρτί.
Για να μη σε λησμονήσω,
Ποτέ.
Για να μη σε αφήσω,
Ποτέ.
Γιατί εδώ θα ζεις, κοντά μου,
Πάντα.

Ποιητικό

Λόγος εκπορευόμενος,
Έρωτας κι’ ελπίδα.
Είναι;
Θα γίνει;
Θα φτάσει ποτέ άραγε εκεί για όπου ξεκίνησε,
Ο Λόγος;

Αποπροσανατολισμός…

* Παιχνίδι με την Κυρά του Φεγγαριού


Κάθομαι στην άμμο και μετράω κύματα. Έχει πολύ φως και φοράω τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου. Φυσάω για πλάκα μερικά τσουλούφια που πέφτουν στα μάτια μου κι ακούω το «Μονόγραμμα» για χιλιοστή φορά.

..Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο..

Κάθομαι στα βότσαλα και τα μετράω: Ένα, δυο, τρία … το τέταρτο στη θάλασσα. Είναι νύχτα και το φεγγάρι μόλις που αχνοφέγγει στα σκοτεινά νερά. Κοιτώ, πέρα από τον ορίζοντα και ο άνεμος απαγγέλει μαζί μου δυο στίχους. Τους έχω ξανά απαγγείλει αυτούς. Τι είναι; Πότε; Α… ναι… «Το Μονόγραμμα»



Πως με γαληνεύει αυτό το σχεδόν εγκαταλελειμμένο μέρος, με τις πολύχρωμες βάρκες και τις σ’ όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου, πόρτες.. Αυτά τα ερείπια, οι πέτρες οι κιτρινισμένες απ’ το θειάφι, οι σκληρές γραμμές του τοπίου.

..Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια..

Tο τοπίο γαλήνιο, μέσα μου αντάρα. Τα ήρεμα νερά της Θάλασσας με τον σιγανό παφλασμό στην ακτή, οι βάρκες που λικνίζονται νωχελικά στο λιμανάκι, και τα φωτά του χωριού που φωτίζουν τα βότσαλα κάθε χιλιόμετρο… Όλα άδεια… Δεν υπάρχει κάνεις…



Κι ύστερα ξαφνικά χάνονται όλα σαν να διαλύεται το πάζλ και παλεύω στο σεντόνι μου, να ενώσω τα κομμάτια. Να μην ξυπνήσω, να μην ξυπνήσω.. Νιώθω ιδρώτα να κυλάει στο λαιμό μου. Ξερά τα χείλη μου. Τι ώρα να ‘ναι;

..κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγερά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές..

Κόσμος, ξαφνικά, κόσμος πολύς και βαβούρα, μηχανάκια πηγαινοέρχονται και άνθρωποι περπατούν παντού και ένα ντριν μου χτυπάει τα μηνίγγια. Κλείνω τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο και τα ανοίγω. Εκτυφλωτικό φως, έχω πάλι αφήσει ανοιχτές πόρτες και παράθυρα για να εισέρθει το πρωινό φώς στα σκοτεινά μου όνειρα. Πρέπει να σηκωθώ αλλά δεν θέλω. Είναι ώρα… Τι να κάνω;


Κοιτάζω ξανά και ξανά τους δείχτες του ρολογιού.. Μέρα ή νύχτα; Δεν καταλαβαίνω. Αιωρούμαι στο τίποτα του χρόνου, στο αφιλόξενο κενό της άγνοιας, στην αβεβαιότητα που δεν αντέχω.. Κλειστά παράθυρα, σκοτάδι. Που είμαι;

..Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά..

Όσο δεν σηκώνομαι τόσο δυναμώνει το φως. Ιδρώνω κάτω από τα χειμωνιάτικα σκεπάσματα με τις χοντρές πυτζάμες. Δεν θέλω να σηκωθώ και κουκουλώνομαι. Τώρα είναι πάλι σκοτάδι. Μένω εκεί και παραπαίω… Γιατί δεν μπορώ να ξαναβρώ την βραδινή μου παραλία; Πόσο ήρεμη φαντάζει τώρα.



Σηκώνομαι διστακτικά και νιώθω να κρυώνω.. Ανοίγω το παράθυρο και εισβάλλει το λευκό. Χιόνι παντού.. Καθαρίζει ο νους μου απ’ τις εικόνες. Χάνομαι…

..Είμ’ εγώ,μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;..

Ο Μορφέας με τυλίγει λίγο λίγο πάλι στην αγκαλιά του και μέσα από το σκοτάδι των κλειστών βλεφάρων, ξεπροβάλλει πάλι η ασημένια λάμψη του φεγγαριού. Με ξαναβρίσκω να κάθομαι στην παραλία, πάνω στα βότσαλα. Τι ωραία εικόνα. Μένω… εδώ…



Γκρίζος ο ουρανός, ασάλευτος ο κόσμος.. Αυτές οι στιγμές πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, πάντα μ’ άρεσαν τόσο πολύ. Ένα δέντρο γέρνει πάνω απ’ το πέτρινο σπίτι. Που να βρεις καταφύγιο τέτοιες ώρες; Δεν ακούγεται πουλί κανένα..

Πουθενά δέν πάω ,μ’ ακους;
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς;

Ο σκοτεινός ουρανός και τα ατάραχα νερά, κοιτώ καθώς πλησιάζει η αυγή. Το μούχρωμα και τα απόλυτα κρυστάλλινα νερά αυτή την ώρα πάντα τα λάτρευα. Υπάρχει καλύτερο καταφύγιο; Δεν ακούγεται βοή καμιά.


Covenant - Madame De La Luna

Υπαρξιακό

Angry Night Out...

Ο Ιδρώτας μου εξατμίζεται σε αιθέρα,
Το Άγγιγμα σου ηλεκτρίζει μέσα από τα μακριά, λεπτά σου δάχτυλα
Και το μικροκαμωμένο σου κορμί, λυγίζει πάνω στο βράχο που κουβαλάει το σπαθί που πονάει για να βγει…

Ψυχές βαμμένες με κόκκινο μανό
Ανέγγιχτα κορμιά
Νεκρά Φιλιά
Στρόβιλος από διαστημική μουσική

Λίγη προσοχή και ένα άγγιγμα φτάνουν
Για να σε κάνουν να πιστέψεις πως το συμπάν συγκεντρώνεται γύρω σου
Ρίξε μια στροφή
Προσπάθησε να συλλάβεις ένα βλέμμα,
Και νόμιζε πως είναι το δικό μου…

Για το overnight feel good
Τέχνη και Επιστήμη down the drain

Ας στροβιλιστούμε
Κι’ αν δεν σε κοιτώ,
Προσπάθησε ακόμη παραπάνω
Και αφού απογοητευτείς κάνε πως φεύγεις, ύστατη κίνηση…

Ονόματα που έχουν γίνει ποίηση εξ’ αρχαιότατων και έχουν τραγουδηθεί δίχως άλλο
Εξαργυρώνονται σε μια κίνηση – στροφή και ένα φόβο

Κι’ αναρωτιέσαι …
Μένει τίποτα στο τέλος;

Στις αναλαμπές σβήνει η μνήμη
Σε 2,5” καπτιβάρεται ολόκληρη η ουσία της νύχτας και των κορμιών…

Για μια συλλαβή - τρία γράμματα - ,
Ξεπουλημένες ψυχές και άδεια βλέμματα
Κενά χαζογελά ποτισμένα βρώμικο καπνισμένο ιδρώτα και αλκοόλη
Ανάγκη να μην υπάρχουν αναστολές και το κεφάλι να ‘γυρίζει’

Βράδυ Καλό κι' απόψε...
Γυρίσαμε Πρωί...

Όνειρα Γλυκά.

Αναγεννημένος από τις στάχτες,
Πόθος αιώνιος του Φοίνικα που λάμπει μέσα σου…

Φεγγάρι ολόλαμπρο έντυσε κι’ απόψε την παρουσία σου.
Κι’ εγώ μένω να κοιτώ τον ασημένιο δρόμο που το φως του απλώνει στην νυχτερινή θάλασσα.

Σε βλέπω Νύμφη του αλμυρού νερού να στέκεις λουσμένη κάτω από το φως του,
Μακριά στον αντίπερα ορίζοντα.

Αναλογίζομαι,
Την Απόσταση, αν πρέπει να τρέξω πάνω στα σκοτεινά, ασημένια νερά
Ή μήπως να κολυμπήσω Μακροβούτι μια τέτοια ήρεμη νύχτα…

Αναλογίζομαι,
Μορφή εσύ της νύχτας και του πόθου που πιο κοντά δεν έρχεσαι, ιδέα, με τα λόγια.

Αναλογίζομαι,
Κορμί, Υπόσταση πραγματική που τα χέρια μου δεν φτάνουν να σ’ αγγίξουν.

Αναλογίζομαι,
Δρόμος ή Θάλασσα;

Πες μου εσύ,
Μέσα από τους ψίθυρους του τίποτα,
Μέσα από τους ψίθυρους του χτες,
Μέσα στους ψίθυρους του τώρα.

Και θα σε ακούσω Κυρά,
Εγώ,
Ο Δεινός Πραματευτής*,
Ο Λίγος άνθρωπος, με την Γραφή του.

Και αν δεν μπορώ ακόμη (αν και θα έπρεπε) Κυρά να σου μιλήσω,
Να είσαι σίγουρη πως,
Τα πάντα θα αφήσω στο χαρτί,
Και θα σε υμνήσω.

Έτσι.

Για ένα φιλί και μια καληνύχτα…
Για ένα όνειρο και μια σελίδα…

Έτσι.

Για μια Καληνύχτα…


* Βλέπε Ξυλούρης: "Ο Πραματευτής"…

Υπερβολικό...

Αδιαφορία πλήρης,
Στύσις ανιούσα.
Αδιαφορία απούσα,
Στύσις κλινήρης.
Αδιαφορία μέτρια,
Στύσις διαρκεία .
Έρωτας κεραυνοβόλος,
Στύσις Τοξοβόλος.