Βράδυ Λονδίνου

Ακουμπάω στο κρύο ξύλο
Γεμάτος απο Ρακή και καλό φαγί
Καπνό του Καουμπόη και σοκολάτα των Μάγιας

Ο συγγραφέας απέναντι κοιμήθηκε κι
Εγώ σχεδιάζω ποιηματάκια σε λάθος κομπιούτερ
Πόσα χρόνια είχαμε,
Εσύ εκεί, εγώ κάπου αλλού
Και στο ενδιάμεσο λίγες συζητήσεις…

Κι όμως μετά απο τόσα
Εγώ στο καναπέ φορτωμένος κι
Εσύ απέναντι πάντα κύριος και λεπτός
Ανταλάσσουμε σχόλια ριπές και
Γέλια αξίες…

Το ετερόν σου ύμισυ λείπει
Και εγώ συμπληρώνω ενα τοπίο

Αχ! Καλέ μου φίλε πόσα κι άλλα πόσα
Κι ως τότε ακόμα θα είμαστε εδώ
Στις σκιές και στο χιόνι,
Πίσω απο την κάπνα και το φουγάρο
Το τζάμι και το νερό…

Ακόμα τραγουδώ
Σαν τα παλιά στοιχάκια
Και την πνοή του καπνιστή
3000 χιλιόμετρα

Complaints of a Fruit

I wonder why on Earth he bit me.
He probably couldn’t keep it in his pants!
And then, after so many years, this guy is waiting for me to fall.
What am I?
Everybody’s answer?
I shall not fall!
I await the caressing hand that will gently pull me,
away from my mother’s womb.
Carefully undress me,
spoon my insides out,
beat me to a pulp.
What a taste!
Some tongue feeling the pleasure…
Now I can scream:
I AM JUST AN APPLE!

Μυαλού Περιπτύξεις

Γυμνό κορμί
Μια σάλπιγγα στα χεριά μου
Κολυμπώ σε θάλασσα
Σάρκα πλημμυρίζει τα ρουθούνια
Γεύση αίμα και ιδρώτας
Γλωσσά τρώει γρανίτα
Μακριά βγαίνει και γλύφει
Χεριά πιέζουν
Στήθη, κοιλία, γοφοί, εύφορη κοιλάδα
Παλινδρομικά
Αυτός
Αυτή
Κίνηση συγχρονισμένη
Ρυθμός
Ιδρώτας
Βρεγμένα σεντόνια
Μια στιγμή
Το σπέρμα πλημμυρίζει

Page of my Dreambook

It is black
And the ink is white
The letters are small
And the text condensed
Meaning?
There is no meaning
Just dribbles
Of an old young fool

Drunk and disorderly
The page looks
It reeks of alcohol and smoke
But through the smoky veil
The dampened atmosphere
Deep in the soul’s cabaret
There my Dreams peacefully reside.

The Renaissance Discovery of Time

The painting is Ideal
Ideal is time
Time is existence
Like Botticelli’s Spring
My time and Yours
Flowing, continuous, perplexed
But also simple and beautiful

Are we an Ideal?
Living in time
Discovering our Ideal
Painting our Spring

If we were
Which Museum would house us?

Train

The train takes off.
Yes…It flies, no rails does it follow.
What would happen if trains flew?
The birds, the landscapes, pass by too fast to discern anything.
All is too green
Houses, animals
Seem to be one
One big cow for the whole journey
Only near the stations, cities closing
The rhythms of everyday life
Resumed once more
Cars, traffic lights, families with groceries, people crossing the street, coming and going…
The beggar lying at the far corner
Cold again tonight
I will have reached home by this journey’s end.

Train station Roof

Standing you see
The families rushing to the coaches
The kids that follow, unwillingly
The lovers’ goodbye kiss
The tears that flow, unwillingly
The friends saying farewell
The looks back at the departed, unwillingly

In the end
A whistle’s blow
The beginning of a journey

Love walking down the street

Love painted on their faces
Felt through their embraces
Colours and sizes vary
As do creeds and stories
But everywhere you look
They cluster
From the skies the outfit
Resembles an oriental rug

Love born

Love is born
The cigarette is lit
She laughed…
A hug at the bar
A kiss for good night

Love was born
While the wind blew
And the Willows wept
The ducks swam leisurely
And the fishes nibbled the bread…

Love will be born
Two minutes ahead
While you put your cigarette out
And open the door
Her shadow caresses you
Your breath catches her aroma…

Moment of chance
Or the universe’s deliberation
Your walk
Shall be accompanied…

Greek night

Πίκρα αμετανόητη
Αυτό το αίμα πως με βαραίνει
Ίσως βέβαια είναι και τα είκοσι κοτόπουλα βραδινό…
Αίμα…
Στον άνεμο!
Τόσο άρωμα, τόση ζεστή θα λιποθυμήσω
Και το τσιγάρο δεν βοηθά…
Πάρτυ λέει μετά
Σκατά στα μούτρα τους!
1000 ποσά μίλια βορειοδυτικά και οι κώλοι κουνιόνται με τον ίδιο διαφορετικό τρόπο σε άλλους κάπως ρυθμούς!
Κρέπαρα!

Πρωί Λονδίνου

Ο γκρίζος ουρανός
Η υγρασία που έχει θολώσει το τζαμί από το βραδύ
Ανοίγω το παράθυρο
Μπαίνει κρύο, να ξυπνήσω θέλω
Κάνω ένα τσιγάρο
Απαγορεύεται
Όχι αν δεν σε πιάσουν!
Το ταξί ακριβό
Ο σταθμός μεγάλος
Και το πακέτο φεύγει από τα χέρια μου σε έναν άστεγο
Κόσμος περνά
Πάει κι έρχεται δίχως σταματημό
Το πλήθος που στριφογυρίζει
Αν σταματούσε μια στιγμή
Θα έμοιαζε με φωτογραφία…

Λίγες ώρες πριν…

Οι ώρες κρεμαστήκαν από το ταβάνι και άρχισαν να στάζουν σιγά σιγά
Οι εικόνες ριζωθήκαν στο χώμα και άρχισαν να στοιβάζονται, με το νερό, σε πέτρα
Σταγόνα τη σταγόνα

Πλέω ενδιαμέσως

Μεταξύ χρόνου και εικόνας

Εκεί η συνείδηση αποκτά υφή και η φαντασία σκέψη

Αγλαΐα

Έτσι κι εσύ
Έρχεσαι και παρέρχεσαι
Στιγμές σκορπισμένες είσαι
Ένα χαμόγελο μέσα σε χιλιάδες κηδείες
Και για αυτά τα φευγαλέα λεπτά
Αυτές τις στιγμές σαν το φτερούγισμα μιας πεταλούδας
Εγώ πρέπει να είμαι παρών
Να σε πιάσω, να σε πιω, να σε καταπιώ, να σε χωνέψω
Να είμαι παρών, όχι απών
Να είμαι παρών, να λέω είμαι εδώ! Στ’ αλήθεια εδώ
Κι εσύ να κάθεσαι για λίγο
Κι έπειτα μόλις στρίψω το βλέμμα να εξαφανίζεσαι

Δεν μου είπες ποτέ το όνομά σου
- το πραγματικό –
Πώς θα σε βρω;
Θα με βρεις εσύ, μου μηνύουν
Πώς θα σε αναγνωρίσω;
Ποια οσμή, ποιο άγγιγμα, θα σε ξεχωρίσει;
Μέσα στις χιλιάδες στιγμές

Αααχχ...!
Αγλαΐα...

Κάποιες φορες...

Κάποιες φορές στη θύμηση,
μένει μόνο η τύχη.
Κάποιες φορές στα δάχτυλα,
μένει μόνο η στάχτη.
Κάποιες φορές στα χείλη,
μένει μόνο η δροσιά.

Και εκείνες τις άλλες,
που επιβιώνουν τ’ άλλα
τα και καλά σημαντικά
τα οριζόμενα ως τέτοια,
αντιδρά ο νους κι αν θέλει καταγράφει.

Στη Θάλασσα

Οι αποχρώσεις του λευκού
Αναγερνούν την άμμο
Και λίγα μέτρα
Οι πέτρες πρασινίζουν
Το γυαλιστερό βυθό

Τα ψάρια γλιστρούν
Στο άγγιγμα
Το κορμί ιδρώνει
Στον ήλιο
Και τα χνώτα σου
Μυρίζουνε γλυκάνισο

Πως τελείωσε τούτη η μέρα
Στο δειλινό
Την είδα

Πορφυρό Φεγγάρι

Στην τύχη
επαφίεται η αλήθεια
εκεί που τα βλέμματα συναντιούνται
και τα δάχτυλα ερωτεύονται αβίαστα

Αυτό το χαμόγελο
με ταλαιπωρεί
δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω
πώς να ανταποδώσω

Το βλέμμα και τα χείλη
Το άγγιγμα και η πνοή
Πώς να τα φτάσω;

Σε ποθώ
Και στο τέλος το μόνο που μένει
Μια πικρά του τσιγάρου
Και μια ζαλάδα του ποτού

Beauty

Η ομορφιά σου είναι το τριαντάφυλλο που κάθε μέρα ανθίζει στον κήπο μου…
Στην Ισπανία του μεσαίωνα μου είπαν πως στον τρίτο έδιναν ένα χρυσό τριαντάφυλλο, ένα αργυρό στον δεύτερο και ένα απλό στον πρώτο.
Έτσι και η ομορφιά σου
Δίχως λέξεις
Μόνο πέταλα…

Σ’ ένα ταξίδι μια κοπέλα έγειρε στον ώμο μου να κοιμηθεί,
Τούτο το ασύνειδο, το ξένο, το τυχαίο άγγιγμα
Μ’ έκανε να νοιώσω πως αξίζω το θάνατο
Το δικό σου θα μ’ έκανε να νοιώσω πως αξίζω τη λήθη
Ίσως γι’ αυτό το μόνο που μας χωρίζει είναι η αλήθεια…

Ένα κόκκινο φεγγάρι φέρνει την ποθυμιά των χειλιών σου.
Και εκεί προς το τέλος στέκω και περιμένω…

Πως μπορεί κανείς να καταλάβει την αρρώστια του ερωτευμένου;
Ήθελα ν’ ακούω για σένα…
Είπα του παραμυθά να μην σταματήσει παρά μονό μ’ εκείνη την αργή, σταθερή, συγκαταβατική φωνή του να τραγουδάει τ’ όραμα σου…
Αυτό που είχε βιώσει μαζί σου…

Μεσημέρι Αυγούστου

Μακριά από σένα ξόδεψα τα νιάτα μου
Να ζήσω, πώς πρέπει, έμαθα
Και τώρα από αυτή τη θέα
Κοιτώ τις απλωμένες μακριές καμπύλες σου
Τα δροσερά νερά σου
Και την όμορφη χλόη που καλύπτει τις γυμνές σου αλήθειες

Το δυνατό φως με τυφλώνει
Η ζέση του μου καίει την επιδερμίδα
Για αυτό απομένω
Κλεισμένος ψηλά από το παράθυρο
Τυλιγμένος στην ψεύτικη δροσιά
Να γεύομαι ότι το άγγιγμα φαντάζεται

Κάθε βήμα κρύβει μαζί του ένα φόβο
Κάθε λεπτό κρύβει μαζί του το μέλλον
Πως το μπροστά φαίνεται
Σαν ποτέ να μην έκανα ούτε βήμα

Κάθε μέρα ξεπλένω τα χνώτα μου
Θολώνω το μυαλό μου
Με αρχαίες τελετουργίες
Καθαρίζω την πίπα μου και ρουφώ βαθιά
Ίσως αυτό το αρχαίο γιατρικό
Ξεκαθαρίσει το βλέμμα

Feelings of separation and distance

I touch you; the belly of mother earth
But between us lays an ocean
Not to be transcended by time
Not time its creator

Seulement la langue
Poor, though lips still bear the same taste
Deserted, though words still carried with the wind
Seulement la langue
Powerful, though no actions reside
The only way, though not complete

Ah! But the woes of long brush strokes
Upon the pale carnal canvas
Painting with locks of gold
Oyster’s blue upon the white clouds
I see the skies and my hands caress the Milky Way
How soft of a touch does it take not to disturb a galaxy?

Standing on the shore of the ocean
I see my longing, I decide not
Say farewell to thee
Or part my heart.

Έρωτας καλοκαιριού

Για τον Σταμ.

Το χαμόγελο σχηματίστηκε.
Κάτω από τον ήλιο αποκαλύπτονται
όλα.

Όσο η σάρκα υποφέρει
της ομορφιάς την έρημο
τόσο οι ψυχές ξαπλώνονται
η μια δίπλα στην άλλη.

“You had me at hello”

Τα κομμάτια του παζλ
φαίνεται πώς δένονται.
Μόλις ανοίξεις το κουτί
χυμένα στο πάτωμα
περιλουσμένα με αλκοόλ
καπνισμένα
Οι άκρες τους συνταιριάζουν

Κι κάπου εκεί, η μέρα
προχωράει σε νύχτα
πάλι από την αρχή

Ο αιώνιος χορός των εραστών
στη φύση
δεν σταματά ποτέ

Σκηνή κολυμβητή

Από την οπή, οι αχτίδες χαϊδεύουν
το γαλάζιο και χύνονται στο σκούρο μπλε
Το βουνό μια πράσινη ανάβαση στο λευκό
ύπτιο κολυμπώ και γεύομαι πότε αρμύρα
πότε το λευκό που αλλάζει σε κάθε φύσημα
Στου βυθού το βάθος όλα είναι ήσυχα
Επάνω πάλι, κάτι κινείται

Καλοκαιρινός χορός κάτω από το φεγγάρι

Ι.

Τα σύννεφα έλαμψαν στο θαμπό ασήμι
Τα βήματα σου εμφανιστήκαν στην άμμο
Για να τα πάρει μαζί του το κύμα

Η αύρα σου λικνίστηκε σαν πυγολαμπίδα
Κι ο αγέρας χαμογέλασε
Τι καθαρός ουρανός!

Τα μάτια σου κρυστάλλινα
Η πηγή με προκαλεί να πιω νερό
Μα δεν έχω ν’ ασημώσω

ΙΙ.

Κάτι μου ψιθυρίζουν τα άστρα
Μα δεν μπορώ ν’ ακούσω
Εδώ, κάτω από τους φοίνικες
Με τόσους χουρμάδες
Κι αυτό το θεϊκό χαρμάνι
Οι χορευτές του Θεού είναι αποπνικτικοί…

Παρέα στην παραλία

Τ’ όνομα σου ψιθύρισαν τα πεύκα
Κι ευκάλυπτοι μύρισαν
Οι ρίζες τους πατούνε την αρμύρα
Κι αυτήν αιωρίζεται μες τον υγρό της κήπο
Εκεί που γη βαδίζει το νεκροταφείο της…

Παραζάλη

Τα μάτια σου με καίνε
Όπως το χαρτί των σιγαρέτων
Στάχτη
Τα νομίσματα θολώνουν στον καπνό
Όπως το κεφάλι μου
Το στομάχι μου
Τα έντερα μου
Μέθη

Κλείνω τα μάτια και ξινίζω
Λιποθυμία

Στην ηλιόστρωτη πεδιάδα θα βαδίσουμε

Μπροστά μας τα κουφάρια σωριάζονται
Μάννα εξ’ ουρανού
Και ο πηχτός καπνός
Που νοτίζει τη σάρκα και
Ποτίζει τα πνευμόνια μας
Οι φωνές από μπροστά
Οι κραυγές από πίσω
Κλαγγές μπροστά
Δοκάρια πίσω
Ένας αιώνιος σφυγμός
Ο άκαιρος αγώνας
Ατέρμονος
Ατέλειωτος
Θέλουμε και πιστεύουμε
Μα τίποτα, ποτέ
Κανένα φύλλο δεν κουνήθηκε κι απόψε
Κι ας θρόιζε δήθεν ο άνεμος στις φυλλωσιές
Μονό στις μνήμες μας
Βλέπουμε τους ήρωες
Και στις οθόνες των ματιών μας
Θέατρο η μάχη
Άραγε πότε;
Στην ηλιόστρωτη πεδιάδα θα βαδίσουμε

Ο Πυργοκύρης

Από τον Κάστρο του ψηλά
Βίγλιζε τη χώρα
Δεν είχε δει την αγορά
Κι όμως μύριζε του λιμανιού το χνώτο
Δεν είχε δει τον Αϊ – Μηνά
Κι όμως μύριζε του λιβανιού τη σμύρνα
Δεν είχε αγγίξει το φιλί
Κι όμως υπεροχές γεύονταν καμπύλες
Και σαν ήρθε ο καιρός
Απ’ το ψηλότερο σημείο πήδηξε
Κι είπαν οι άνθρωποι
Πως είδαν άγγελο

Πληθυσμός

Σαν ξαμολιούνται
Για μέλισσες μου κάνουν
Μα με γελούν
Τα ανθισμένα λούλουδα
Τα πράσινα τα φύλλα
Σαν αντιφέγγει
Το άσπρο τρίχωμα
Στυγερή κρέμει από ψηλού
Η αύρα του θανάτου

Ιωσήφ

Μαύρα στάχυα πληθαίνουν στα όνειρα μου
Ας παχαίνουν οι αγελάδες
Μια βλέννα παραμένει
Κατάλοιπα επίμονα
Ποιος ο μεταβολισμός?

Καστρινό Ημερολόγιο

Τα σύννεφα όπως, το γάλα μόλις στο νερό
Μπλε χρώμα με πράσινες διατάσεις
Στο χώμα ζωγραφίζω ένα κύκλο
Τα άστρα είναι καφέ,
Το ίδιο και η σκόνη που στοιβάζεται πάνω μου…
Αν είχα δέρμα θα με ενοχλούσε, αυτή η σκόνη
Τώρα απλά περιμένω ένα απαλό χάδι επάνω στις σελίδες μου…

Around the clock

The hours never stop
Clinging to the beast
As it struggles through

Forsaken beauty
Forgotten realms

---------------------------------------------------

Οι ώρες δεν σταματούν ποτέ
Γαντζώνονται στο τέρας
Όπως αυτό παλεύει διάμεσου

Πάντερμη ομορφιά
Ξεχασμένα βασίλεια

Σχεδιάσματα ήσσονος χρόνου

Δροσοσταλίδες
Από το ταβάνι,
Kρέμεται


Μετράται στον ιδρώτα που στάζει,
Ανάμεσα στα πόδια
Ανάμεσα στις μασχάλες…

Μην το πεις ποτέ

Μην το πεις ποτέ
Πως σε περπάτησα σε
Ακριβά
Ρυμοτομημένα
Σοκάκια

Πως η αντανάκλαση χάθηκε
Σε ένα άγγιγμα

Πως μέσα μου δεν χώρεσες

Το συγγνώμη

Youth in Revolt!!

I want to tickle your belly button...........from the inside.
I want to wrap your legs around my head and wear you like the crown you are.
If that's OK with you.

Δεν μπορώ απόψε παρά τα λόγια μου να σου χαρίσω…
Μια παραλλαγή για τα μάτια σου μόνο…
Τα αιωνία, τα αξημέρωτα, τα αΰπνωτα…
Ξενυχτώ και αγρυπνώ
για να βρω την εξίσωση
που θα κάνει τα μάτια σου να λάμψουν,
τα χεριά σου να με τυλίξουν στης ορμής την αιθρία…
Το κορμί σου να ριγήσει στου πόθου το όνομα…
Και σε όλα τούτα εγώ θα κοιτώ σαν παρατηρητής από μακριά…
Του Heisenberg αοριστία…

Ξημερώματα

Ο καπνός βγαίνει από τα πνευμόνια μου πηχτός
Βλέννα
Τι είναι τούτη η βροχή;
Στο διάολο!
Ας πιούμε…

Αγριαψιθιά

Κόσμος έρωτας
Σύμπαν σπέρμα
Και μια μεθυσμένη πράσινη νεράιδα
Να πιπιλάει δυο παγάκια στο στόμα,
Ενώ tribalίζουμε alternative dub ethnikίζοντα tripάκια πάνω στο τραπέζι.
Κάνε ένα τσιγάρο μωρό μου,
Χτύπα παλαμάκια
Και χύσε με ανάμεσα στα χείλια.

Ακάνθινα Χείλη

Στεφάνι έπλεξα
τ’ ακάνθινά σου χείλη
Τα φόρεσα,
τα φίλησα
Αιμάτωσα,
σε σκότωσα
Κι ύστερα μέθυσα
στο γάμο κάποιου…

Άνοιξη - Κοπέλα σε γάμο

Νύμφη αραχνοΰφαντη
Θα μπορούσες
Κι εγώ στοιχειό του αγέρα

Λευκή σύνοδος σε λίμνη

Καθώς εκείνοι, σχηματίζουν
ένα κύκλο χέρι με χέρι
Εγώ με το πόδι
τον χαράσσω στην άμμο
Το φεγγάρι κόκκινο,
δείχνει το δρόμο στη λίμνη
Κι όπως οι παραφυάδες
ξεχωρίζουν στην επιφάνεια
έτσι και αυτές,
με τα έντονα χρώματα
και τα καλά υφάσματα.

Σάββατο Βράδυ....

Τα χαμόγελα μετράνε μου είπε...
Κι εγώ κατσούφιασα.
Η Jazz μου χαΐ δευε τ' αυτιά

Κι εγω χτυπούσα το ρυθμό στα δάχτυλα...

.............................................................................................................................................................


Τα μάτια παίξανε στα χείλη
Τα δάχτυλα ταχτάρισαν το μωρό

Κι ο κύριος Σκρούτζ έκλαιγε
για κείνο το βράδυ που είδε τα φαντάσματα...

Μια βραδιά στο Wroclaw

Όταν κλείσεις τα μάτια
Ύστερα θάλασσα

Με το κύμα παρέα
Απ’ την ακρογιαλιά

Ο άνεμος θα μας χαϊδέψει
Ύστερα σπίτι

Με τα δάχτυλα
Απ’ το φιλί

Όταν κλείσεις τα μάτια
Ύστερα άστρα.

Come with me in vain

Come with me in vain
Although the reflection
Of the moon
Upon a midday’s sun
Upon the green meadows
And the wild pine forests
Upon the brown roofs
And through the milky clouds
Upon the elk’s horn
If only for a moment
In this fleeting journey
Come with me in vain

Ω! Έρωτα

Πως πετάς
Πως στέκεσαι στο πλάι
Με τα μικρά σου δάχτυλα
Χτενίζεις τα μαλλιά σου
Χαϊδεύεις τη σαγήτα σου
Τεντώνεις τη χορδή

Τι μουσική κεντούν οι νότες σου
Ζηλεύει ο Φλοίσβος,
Σαν πεις να τραγουδήσεις
Των βελών τις ιστορίες:

Άπλωσες μια κι έριξες
Και κοίτα τώρα
Μένει απορημένος
Κοιτά το άκαμπτο χέρι του
Και μετρά τα τριαντάφυλλα που πότισε.

Powered by Podbean.com

Κρύβει ο θεός τη μιλιά του

Πλαγιασμένος στ’ ονείρου τη λήθη
Φίδια με ‘ζώσαν ζοφερά
Το δέρμα τους φόρεσα
Στο δηλητήριο τους βούτηξα

Το αίμα δεν πήζει πια
Κι’ ο ύπνος αλαφρύς δεν έρχεται
Μόνο στην ηλιόπιοτη σταγόνα της γραφής
Κρύβει ο θεός τη μιλιά του

Σκιρτήματα

Πόσα λόγια πρέπει άραγε να χυθούν για να χάσει κάτι την αξία του; Παράταιρα ταιριασμένα στιχάκια, ίσως ένδειξη, σε μια προσπάθεια να ντύσουν κάτι που χίλιες φορές κι’ άλλες τόσες έχει ντυθεί, έχει ξεσκιστεί, έχει αποποιηθεί…

Μα όλα ξεκινούν με ένα Όνειρο, και η Ένωση που έρχεται έχει πάντα χρώμα Κόκκινο. Μα τα λόγια που συντάσσονται να τραγουδήσουν ότι θωρούν τα μάτια είναι λίγα - Πενιχρός Έρωτας – Μέρος Πρώτο, Πενιχρός Έρωτας – Μέρος Δεύτερο

Μέσα από μια Ατελέσφορη συνάντηση, κάποιος θα δει ένα Άδειο ποτήρι.

Στο τέλος το μόνο που μένει είναι ένας Περίπατος στη βροχή και κάποιες Λευκές Νύχτες.

Γιορτάζει η Ποίηση

Και εμείς ακολουθούμε...
Πιστά!

Περίπατος στη βροχή

Η νύχτα είναι υγρή & κρύα…
Περπατώ περιδιαβαίνοντας την πόλη, προσπαθώντας να αποφύγω τα τρεχούμενα νερά των μπαλκονιών…
Είναι για να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα & να κάνες έρωτα μέχρι το πρωί…
Όχι παθιασμένο, άγριο, αλλά αργό…
Ίσα που να κινούνται τα κορμιά…
Να τρίβονται ιδρωμένα σαν τεκτονικές πλάκες το ένα πάνω στο άλλο…
Το χνώτο μου προς τα πάνω θολώνει τα γυαλιά μου…
Θολωμένα από τον έρωτα μας τζάμια…
Αααχ…! Εκείνο το δωμάτιο, πως θόλωνε τις νύχτες με βροχή…
Μετά τον έρωτα θυμάμαι καθόσουν & κοίταζες τη βροχή απ’ το παράθυρο & ‘γω εσένα…
Μια σιλουέτα μπροστά από το θολωμένο τζαμί & ένα τσιγάρο να φεγγίζει τον καπνό που πέταγε μέσα στη νύχτα…
Η βροχή δυναμώνει. Τα λούκια γεμίζουν. Οι λαμαρίνες βροντάνε. Και ‘γω ταχαίνω το βήμα μου να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα, να σε ονειρευτώ…

Λευκές Νύχτες

Σαν πέφτουν τ’ άστρα
Κρύβω τα μάτια μου

Περιμένω πως και πως
Στη θερμή που χτίζει η τριβή
Να αναπλάσω την σάρκινη ζεστασιά σου

Ο που ανοίγω τα μάτια
Μόνο χιόνι κατάλευκο παγώνει το χνώτο μου

Απόγευμα με άνεμο

Μοναχικός διαβάτης
Του πεύκου ακροβάτης

Σιωπές και άνεμος
Σκοτίζονται στα πέρα

Και ο κορμός ο λυγερός
Περά και δώθε κρένει

Πάνω από τη θάλασσα
Τρέχουνε τα σύννεφα

Και οι σταγόνες της βροχής
Αντάρα του βουνού, το
Πέλμα αγκαλιάζουν

Έτσι λυσσομανάει,
Άνεμος, χωρίς σταματημό
Γλίσχρος δίχως ανάσα

Μονό κρυφό να κρύβει
μέσα του, το πόθο για
τα δάσα

Βλέπω ένα σκύλο

Βλέπω ένα σκύλο απέναντι,
και τρέχω μακριά του,
βλέπεις και ‘συ το σκύλο,
και στέκεις να τον χαϊδέψεις.

Δεν το ξέρω ούτε ‘γω, ούτε ‘συ
το αν ο σκύλος θέλει,
κάποιον να σταθεί ή
κάποιον να τρέξει γοργά.

Πώς άραγε να θέλει εκεί απ’
όπου έρχεται να τον
φωνάζουν, να του μιλούν
εκεί που πατεί απαλά.

Τον χαϊδεύουν σε άλλα άστρα;
Σε άλλες πολιτείες,
τον κοιτούν και τι λεν; Πώς
τον ορίζουν σ’ άλλους τόπους;

Κοιτώ το σκύλο παράταιρα και
ατενίζοντας νογώ:
Ούτε να τρέξεις, ούτε
να σταθείς, μόνο κοίταξε.

Πνοής φαντάσματα

Βρώμικες λέξεις πάσχισα
Σιωπής το άγγιγμα
Σε μίμου εκφορά
Και φόβου αναφορά
Της διανομής διάλυση

Φυσώντας πάνω σε χαρτί
Τα ονόματα στη σταχτή μάτωσαν
Ρουφώντας της λαλιάς τη μυρωδιά
Τα ονόματα στη γεύση γλύκισαν

Κι έτσι περπάτησα,
Μες την ομίχλη
Μουδιάζοντας τα γόνατα
Ελπίζοντας στις λέξεις...

Παλεύουμε,
Μες της μονάδας τη φορά
Να εισπνεύσουμε
Της ζωής την εκφορά.

Αγ. Αναργύρων 26 (Στου Καχριμάνη)

Αποδράσαμε κι απόψε
Μνήμες – ήχων λέξεις
Άλλη μια νύχτα
Γραμμένη στα στοιχεία
Μια εκτόνωση κι αυτή
Γκρίζες διαδρομές
Μ’ αντίθετα φορτία…

Άδειο ποτήρι

Το πίστεψες,
φεύγω
σαν άλογο κούρσας,
τρέχω
σ’ αγώνα α–λήθειας
σ’ αγώνα μπροστά
σε σένα,
πως όλα τελείωσαν πριν καν αρχίσουν.

Μαύρο

Προσκυνάς τα χείλη
Χρυσώνεις τα μάτια
Αυτό είναι

Κόκκινο

Ιδρωφλεγόμενα κορμιά
Αλληλοσυσπούνται αιμοφιλικά
Αδράσσονται πνοηφόρα

Γκρι

Μικρόνοα σύννεφα,
του ήλιου χαρτοπαίκτες.
Τρέμει από κάτω ο άνθρωπος,
μην καταπιεί φως,
και πεθάνει.

Θετικοί Πειραματισμοί *

1.

Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί σ’ αγαπώ,
Ad Infinitum

2.

Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Ad Infinitum

3.

Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί μ’ αγαπάς,
Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου
Ad Infinitum

4.

Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου
Μ’ αγαπάς γιατί Είμαι ερωτευμένος μαζί σου,
Είμαι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου,
Είσαι ερωτευμένη μαζί μου γιατί σ’ αγαπώ,
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί μου
Ad Infinitum

*Εμπνευσμένο απο R.D. Laing

Αρνητικοί Πειραματισμοί *

1.

Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Ad Infinitum

2.

Σε μισώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί σε μισώ,
Ad Infinitum

3.

Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί με μισείς,
Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Ad Infinitum

4.

Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Με μισείς γιατί δεν σ’ αγαπώ,
Δεν σ’ αγαπώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Δεν μ’ αγαπάς γιατί σε μισώ,
Σε μισώ γιατί δεν μ’ αγαπάς,
Ad Infinitum

*Εμπνευσμένα απο R.D. Laing

Πενιχρός έρωτας 2

Τα μάτια μου μέθυσα
στων χειλιών σου την αυγή,
τα χείλια μου είδα
στων ματιών σου την αυλή.

Τα χέρια σου εκράτησα
στων κορμιών μας τη βοή,
Μες τα μαλλιά σου εμύρισα
των ρόδων την αυγή.

Πα στο κορμί σου εφίλησα
της Πανάγιας το μύρτο,
Και πα στις γάμπες σου εδάγκωσα
του ερωτά το κίτρο.

Πενιχρός Έρωτας

Μάτια π’ ολόγιομα λάμπουν,
δέρμα πάλλευκο μα χρυσωπό,
στήθη όπως λόφοι,
μηροί όπως πλούτος,
χείλη π’ ορίζουν το φιλί.

Σέξ

Δίπλα στο κορμί σου,
σταγόνες δροσοσταλιάς.
Χάραξε κι’ απόψε,
θα περιμένω να έρθεις και αύριο!
Το βραδύ λίγο μετά, αφού ο ήλιος δύσει,
θα σε περιμένω.
Να το σκάσεις και να έρθεις,
εδώ,
στην αγκαλιά μου.

Θα περιμένω τα χείλη σου να δω,
να μου χαμογελάμε από μακριά.
Να νοιώσω επάνω στην πνοή του άνεμου το πεταχτό φιλί σου,
κι έπειτα,
από κοντά, να γευτώ τη γλυκιά γεύση από ρόδα
Να σε κρατώ στην αγκαλιά μου,
όλος ο κόσμος.
Από τους καταράχτες των φίλιων σου,
στους γκρεμούς του λαιμού σου,
και κάτω στο οροπέδιο του στέρνου σου,
περιτριγυρισμένο από τα λευκά βουνά με τις σκουρόχρωμες κορυφές,
και κάτω στην κοιλάδα της ένωσης σου με την ζωή,
κι ακόμη πιο κάτω ανάμεσα στις συμπληγάδες των μηρών σου.
Εκεί ανάμεσα θα βρω να ξεδιψάσω,
από τις πηγές του επερχομένου οργασμού σου,
και τα κρυμμένα βουνά της Κύπρης,
θα βρω να ξεδιψάσω…

Κι αφού ξεδιψάσω και πιω ωσότου μεθύσω,
θα γίνω για χάρη σου πολεμιστής.
Μεγάλος και τρανός θα μεταμορφωθώ!
Ολάκερος σ’ ένα μαχαίρι ή… Όχι!
Σ’ ένα ακόντιο!
Και με δύναμη, ταχύτητα,
θα καρφωθώ
επάνω σου.
Κι εκεί θα μείνω.
Με ελάχιστες κινήσεις,
θα σκαρφαλώνω μέσα σου,
δίχως βιασύνη, χωρίς άγχος.
Σιγά, σιγά θα φτάσω στο πυρήνα σου,
κι εκεί θα σταματήσω.
Μπαϊλντισμένος θα εναποθέσω τους χυμούς μου,
στο δέντρο της ζωής…

Η Οχιά της Ποίησης

Είπα πως κάθισα ποίηση για να γράψω,
πωςείναι ετούτη μια οχιά που πρέπει να την φτύσω.
Και έτσι προετοιμάστηκα,
πήρα χαρτί, μια πένα και μελάνι.

Μα μόλις βούτηξα την πένα στο μελάνι,
είδα πως τούτο πούφτυνα ήταν μοναχά μελανί.
Κι άκουσα τότε την οχιά να μου ανακοινώνει,
πως σήμερα αποφάσισε πρόβατο να γενεί.

Κι έκατσα τότε να κοιτώ,
που η οχιά επείσμωσε.
Εβρόντηξα, χλιμίντρισα,
να τηνε φοβερίσω,
μα εκείνη ατάραχη μου κούναε την ουρά της.

Και τότες εταράχτηκα!
Κι άρχισα με θυμό έπιπλα να ξεσκίζω,
κι έγινε η πένα από γραφή αλόγιστο μαχαίρι.

Κι όσο την επλησίαζα,
με τούτη τη μανία,
τόσο εκείνη κούρνιαζε,
σε άλληνε γωνία.

Σιγά, σιγά την έφτασα
Την ήβρα κουρνιασμένη
Την κοίταξα, με κοίταξε
Πήραμε θέσεις μάχης

Εσήκωσα την πένα μου να την εχαρακώσω,
Κι εκείνη ατάραχη με μια σβελτάδα μαύρη,
τινάχτηκε και δάγκασε τη φτέρνα μου με μίσος.

Κι έπεσα κάτω να πονώ,
το δηλητήριο να γιάνω,
και με την πένα να χτυπώ,
το πάτωμα επάνω.

Κείδα μεσ’ τα σκαλισματα,
την ποίηση να βγαίνει.
Και μες το αίμα μου
και μέσα απ’ τους αφρούς μου
Υπόγραψα,
Ο τάφος μου να γένει.

Βιο - λογία ενός έρωτα

Ακανθόδεσμος περιπλεκόμενος, αγάπης δείγμα
Θέλησης σημάδι,
Έρωτα το βήμα…

Ανθοδέσμη απλωνόμενη σε νοερό κρεβάτι,
Πόνου η συμβίωσης,
Ηδονής η αίσθηση,

Αίμα, σπέρμα, και ιδρώτας,
Κάθοδος στον Άδη.
Φαιά ουσία δεσμευόμενη,
Ορμόνες παραγόμενες,
Πλήρης ψευδαίσθηση,
Κεκαλυμμένη από βιολογικό υμένα…

Για προχώρα…
Άντε να δούμε…

Κύκλος

Άτεγκτος χρόνος ρέει
Ατέρμονη ροη θυλάκων
Ζεστό γάλα γυναικείου θυλασμου
Γυναικείο κορμί που βυζαίνει άντρα
Παιδί που γινόνεται σε άντρα
Άντρας που διαπερνά το γυναικείο κορμί
Κορμί που παραδίδει το αίμα του
Γάλα που μεταμορφώνεται σε αίμα
Και η δημιουργία πάλι…

Powder Blue

Silent dance
eyes pinned on you
a trembling cigarette
and hands caressing a drink

Lust pouring over you
colour red
taste of strawberry
burning candles give you comfort

And deep inside
all there is pain and tears
one smile and
the song is over...

Powered by Podbean.com

In the end life always goes on
for those left behind
Isn't that what matters the most?

Όνειρο

Χαμένος στο βυθό σου, ψάχνω να βρω το σώμα μου...
Κοιτάω ψηλά και βλέπω έναν ήλιο αφέντη!
Ως μεγάλος Πατέρας με αινεί,
Να κινήσω σαν Οδυσσέας, και να ανοίξω πανιά για ένα ταξίδι αβέβαιο.
Στο σώμα σου, στο σώμα μου, στην ένωσή μας.
Θωπεύω τις μυσταγωγικές καμπύλες σου και χάνομαι, σ’ ενα ταξίδι αστρικό...
Μια φύση χωρισμένη, διαλυμένη στα μυστικά της στοιχεία
Αφήνω το κορμί μου και γίνομαι αίσθηση, ενέργεια,
Σε διαπερνώ, σε γεύομαι, σε ερωτεύομαι.
Για να ξαναγυρίσω πίσω
Και να νιώσω την αίσθηση της αφής, να στάει από τις καμπύλες σου σταγόνα – σταγόνα .
Όταν πέσει και η τελευταία το όνειρο θα τελειώσει.
Η στιγμή μας στο σήμερα, θα γίνει στιγμή για αύριο.
Λαχτάρα να ζήσω άλλη μια μέρα να σε ονειρευτώ με τις αισθήσεις μου.

Ατελέσφορη συνάντηση

Που βρίσκει κανείς τον έρωτα ερώτησα με δυνατή φωνή
Μα ούτε ο αγέρας, ούτε η θάλασσα, μήτε το φεγγάρι
Βγήκαν να απαντήσουν

Τι κι αν συναντηθήκαμε επάνω σε δυο λέξεις
Τι κι αν ποτάμια τρέξανε γάργαρα μεταξύ μας

Παρθένα εσύ, στο άγγιγμα
Παρθένος εγώ, στο χέρι

Μείναμε ...

Νύχτα στην πόλη

Περιδιαβαίνεις μοναχός τούτη την πολιτεία
Κτίρια ψηλά πετρόχτιστα και γκρεμισμένα
Ψημένη γη, σοβάς να βολοδέρνει στον αγέρα

Και ξάφνου φωτιά, χορός και μουσική
Κάτι παλιάτσοι στήσαμε γύρω σου ένα χορό
Χωρίς να ειν’ τ’ Αϊ Γιάννη

Πηδούσανε φωτιές
Περά και δώθε πάλι
Και δεν σ’ αφήνανε να προχωρήσεις
Σαν αποσβολωμένος κοίταγες τον οίστρο πριν αφήσεις

Και τότε την ειδές από μακριά
Σαν μια σκιά, ονειροφαντασία
Μαλλιά μακριά και μάσκα ενός πιερότου
Σου χαμογέλασε

Και ξάφνου εσβηστήκανε του κόσμου οι παλιάτσοι
Καί ‘μεινες να τηνε κοιτάς
Μέσα στη φαντασία

Αποδίδω

Δεν έχουμε ξεπλύνει τα χέρια μας με λερωμένες επαναστάσεις.
Μας νέρωσαν το αίμα με χρώματα κι’ αγαθά,
Έγινε το πετσί μας λάστιχο,
Και το τρυπάμε για να νιώσουμε.

Τι να καταλάβεις;
Ψυχές που δεν πολέμησαν μα τα βρήκαν μασημένα.
Αν δεν έχεις γευτεί το αίμα της επαναστάσεως,
Αν τα χέρια σου δεν έχουν βουτηχτεί στην ακαθαρσία σου,
Γα να τραβήξουν την ζωή των πολλών ...

Τι να καταλάβεις;
Τίποτα δεν έφτιαξα, κι’ όλα τα βρήκα γκρεμισμένα.
Ο απόηχος των προδομένων εραστών
Ο απόηχος μιας ιδεολογίας
Κι’ ένας πατέρας που μαθαίνει στο γιο του πως να προδίδει αυτά που εκείνος πρόδωσε πρώτος.

Τι να καταλάβεις;
Από ανθρώπους που μαθαίνουν να γκρεμίζουν αυτά που ποτέ δεν έχτισαν.
Δεν έχω τίποτα να πω.
Βούτηξα στη θάλασσα της άνεσης και χάθηκα.
Ότι βρήκα φτιαγμένο το διέλυσα και το έφαγα, ότι βρήκα διαλυμένο το αποτελείωσα.

Τι να καταλάβεις;
Τίποτα δεν έφτιαξα και δεν θέλω να ξέρω...

Ονειροπερπατητής

Νύχτα που σκεπάζει τα θολά κι απαίσια όνειρά μας
Μήπως είν’ η Αγάπη, ο Έρωτας, το Πάθος;

Ανθρώπου το χέρι, στον ίδιο του τον εαυτό μαχαίρι.
Ποια όνειρα, Ποιες σκέψεις, είν’ αυτές που αποζητούν τη νύχτα;

Μήπως είν’ η Αγάπη, ο Έρωτας, το Πάθος;
Που σκοτεινιάζει του ανθρώπου την ψυχή;

Κι’ αν είναι το μίσος, του χωρισμού η θλίψη,
Τότε ποια η λύση; Ποια η κάθαρση;

Ονειροπερπατητή εσύ των ψυχών,
Πρίγκηπα της Νύχτας, Πάψε!

Σφράγισε της σκέψης τα μονοπάτια και ησύχασε στο φέρετρο,
που με τόση μαεστρία για τον εαυτό σου έχτισες.

Άστρα που αναφλέγονται,
Άστρα που διαπλέκονται,
Αραχνοΰφαντοι μηχανισμοί,
Στο άπειρο του σύμπαντος.

Μαύρο σκοτάδι και κει πέρα
Κάτι άστρα που χορεύουν!
Ξυπνά!

Ερωτικό

Τη μορφή σου με κάρβουνο θα ζωγραφίσω,
Στο χαρτί.
Για να μη σε λησμονήσω,
Ποτέ.
Για να μη σε αφήσω,
Ποτέ.
Γιατί εδώ θα ζεις, κοντά μου,
Πάντα.

Ποιητικό

Λόγος εκπορευόμενος,
Έρωτας κι’ ελπίδα.
Είναι;
Θα γίνει;
Θα φτάσει ποτέ άραγε εκεί για όπου ξεκίνησε,
Ο Λόγος;

Αποπροσανατολισμός…

* Παιχνίδι με την Κυρά του Φεγγαριού


Κάθομαι στην άμμο και μετράω κύματα. Έχει πολύ φως και φοράω τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου. Φυσάω για πλάκα μερικά τσουλούφια που πέφτουν στα μάτια μου κι ακούω το «Μονόγραμμα» για χιλιοστή φορά.

..Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο..

Κάθομαι στα βότσαλα και τα μετράω: Ένα, δυο, τρία … το τέταρτο στη θάλασσα. Είναι νύχτα και το φεγγάρι μόλις που αχνοφέγγει στα σκοτεινά νερά. Κοιτώ, πέρα από τον ορίζοντα και ο άνεμος απαγγέλει μαζί μου δυο στίχους. Τους έχω ξανά απαγγείλει αυτούς. Τι είναι; Πότε; Α… ναι… «Το Μονόγραμμα»



Πως με γαληνεύει αυτό το σχεδόν εγκαταλελειμμένο μέρος, με τις πολύχρωμες βάρκες και τις σ’ όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου, πόρτες.. Αυτά τα ερείπια, οι πέτρες οι κιτρινισμένες απ’ το θειάφι, οι σκληρές γραμμές του τοπίου.

..Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια..

Tο τοπίο γαλήνιο, μέσα μου αντάρα. Τα ήρεμα νερά της Θάλασσας με τον σιγανό παφλασμό στην ακτή, οι βάρκες που λικνίζονται νωχελικά στο λιμανάκι, και τα φωτά του χωριού που φωτίζουν τα βότσαλα κάθε χιλιόμετρο… Όλα άδεια… Δεν υπάρχει κάνεις…



Κι ύστερα ξαφνικά χάνονται όλα σαν να διαλύεται το πάζλ και παλεύω στο σεντόνι μου, να ενώσω τα κομμάτια. Να μην ξυπνήσω, να μην ξυπνήσω.. Νιώθω ιδρώτα να κυλάει στο λαιμό μου. Ξερά τα χείλη μου. Τι ώρα να ‘ναι;

..κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγερά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές..

Κόσμος, ξαφνικά, κόσμος πολύς και βαβούρα, μηχανάκια πηγαινοέρχονται και άνθρωποι περπατούν παντού και ένα ντριν μου χτυπάει τα μηνίγγια. Κλείνω τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο και τα ανοίγω. Εκτυφλωτικό φως, έχω πάλι αφήσει ανοιχτές πόρτες και παράθυρα για να εισέρθει το πρωινό φώς στα σκοτεινά μου όνειρα. Πρέπει να σηκωθώ αλλά δεν θέλω. Είναι ώρα… Τι να κάνω;


Κοιτάζω ξανά και ξανά τους δείχτες του ρολογιού.. Μέρα ή νύχτα; Δεν καταλαβαίνω. Αιωρούμαι στο τίποτα του χρόνου, στο αφιλόξενο κενό της άγνοιας, στην αβεβαιότητα που δεν αντέχω.. Κλειστά παράθυρα, σκοτάδι. Που είμαι;

..Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά..

Όσο δεν σηκώνομαι τόσο δυναμώνει το φως. Ιδρώνω κάτω από τα χειμωνιάτικα σκεπάσματα με τις χοντρές πυτζάμες. Δεν θέλω να σηκωθώ και κουκουλώνομαι. Τώρα είναι πάλι σκοτάδι. Μένω εκεί και παραπαίω… Γιατί δεν μπορώ να ξαναβρώ την βραδινή μου παραλία; Πόσο ήρεμη φαντάζει τώρα.



Σηκώνομαι διστακτικά και νιώθω να κρυώνω.. Ανοίγω το παράθυρο και εισβάλλει το λευκό. Χιόνι παντού.. Καθαρίζει ο νους μου απ’ τις εικόνες. Χάνομαι…

..Είμ’ εγώ,μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;..

Ο Μορφέας με τυλίγει λίγο λίγο πάλι στην αγκαλιά του και μέσα από το σκοτάδι των κλειστών βλεφάρων, ξεπροβάλλει πάλι η ασημένια λάμψη του φεγγαριού. Με ξαναβρίσκω να κάθομαι στην παραλία, πάνω στα βότσαλα. Τι ωραία εικόνα. Μένω… εδώ…



Γκρίζος ο ουρανός, ασάλευτος ο κόσμος.. Αυτές οι στιγμές πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, πάντα μ’ άρεσαν τόσο πολύ. Ένα δέντρο γέρνει πάνω απ’ το πέτρινο σπίτι. Που να βρεις καταφύγιο τέτοιες ώρες; Δεν ακούγεται πουλί κανένα..

Πουθενά δέν πάω ,μ’ ακους;
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς;

Ο σκοτεινός ουρανός και τα ατάραχα νερά, κοιτώ καθώς πλησιάζει η αυγή. Το μούχρωμα και τα απόλυτα κρυστάλλινα νερά αυτή την ώρα πάντα τα λάτρευα. Υπάρχει καλύτερο καταφύγιο; Δεν ακούγεται βοή καμιά.


Covenant - Madame De La Luna

Υπαρξιακό

Angry Night Out...

Ο Ιδρώτας μου εξατμίζεται σε αιθέρα,
Το Άγγιγμα σου ηλεκτρίζει μέσα από τα μακριά, λεπτά σου δάχτυλα
Και το μικροκαμωμένο σου κορμί, λυγίζει πάνω στο βράχο που κουβαλάει το σπαθί που πονάει για να βγει…

Ψυχές βαμμένες με κόκκινο μανό
Ανέγγιχτα κορμιά
Νεκρά Φιλιά
Στρόβιλος από διαστημική μουσική

Λίγη προσοχή και ένα άγγιγμα φτάνουν
Για να σε κάνουν να πιστέψεις πως το συμπάν συγκεντρώνεται γύρω σου
Ρίξε μια στροφή
Προσπάθησε να συλλάβεις ένα βλέμμα,
Και νόμιζε πως είναι το δικό μου…

Για το overnight feel good
Τέχνη και Επιστήμη down the drain

Ας στροβιλιστούμε
Κι’ αν δεν σε κοιτώ,
Προσπάθησε ακόμη παραπάνω
Και αφού απογοητευτείς κάνε πως φεύγεις, ύστατη κίνηση…

Ονόματα που έχουν γίνει ποίηση εξ’ αρχαιότατων και έχουν τραγουδηθεί δίχως άλλο
Εξαργυρώνονται σε μια κίνηση – στροφή και ένα φόβο

Κι’ αναρωτιέσαι …
Μένει τίποτα στο τέλος;

Στις αναλαμπές σβήνει η μνήμη
Σε 2,5” καπτιβάρεται ολόκληρη η ουσία της νύχτας και των κορμιών…

Για μια συλλαβή - τρία γράμματα - ,
Ξεπουλημένες ψυχές και άδεια βλέμματα
Κενά χαζογελά ποτισμένα βρώμικο καπνισμένο ιδρώτα και αλκοόλη
Ανάγκη να μην υπάρχουν αναστολές και το κεφάλι να ‘γυρίζει’

Βράδυ Καλό κι' απόψε...
Γυρίσαμε Πρωί...

Όνειρα Γλυκά.

Αναγεννημένος από τις στάχτες,
Πόθος αιώνιος του Φοίνικα που λάμπει μέσα σου…

Φεγγάρι ολόλαμπρο έντυσε κι’ απόψε την παρουσία σου.
Κι’ εγώ μένω να κοιτώ τον ασημένιο δρόμο που το φως του απλώνει στην νυχτερινή θάλασσα.

Σε βλέπω Νύμφη του αλμυρού νερού να στέκεις λουσμένη κάτω από το φως του,
Μακριά στον αντίπερα ορίζοντα.

Αναλογίζομαι,
Την Απόσταση, αν πρέπει να τρέξω πάνω στα σκοτεινά, ασημένια νερά
Ή μήπως να κολυμπήσω Μακροβούτι μια τέτοια ήρεμη νύχτα…

Αναλογίζομαι,
Μορφή εσύ της νύχτας και του πόθου που πιο κοντά δεν έρχεσαι, ιδέα, με τα λόγια.

Αναλογίζομαι,
Κορμί, Υπόσταση πραγματική που τα χέρια μου δεν φτάνουν να σ’ αγγίξουν.

Αναλογίζομαι,
Δρόμος ή Θάλασσα;

Πες μου εσύ,
Μέσα από τους ψίθυρους του τίποτα,
Μέσα από τους ψίθυρους του χτες,
Μέσα στους ψίθυρους του τώρα.

Και θα σε ακούσω Κυρά,
Εγώ,
Ο Δεινός Πραματευτής*,
Ο Λίγος άνθρωπος, με την Γραφή του.

Και αν δεν μπορώ ακόμη (αν και θα έπρεπε) Κυρά να σου μιλήσω,
Να είσαι σίγουρη πως,
Τα πάντα θα αφήσω στο χαρτί,
Και θα σε υμνήσω.

Έτσι.

Για ένα φιλί και μια καληνύχτα…
Για ένα όνειρο και μια σελίδα…

Έτσι.

Για μια Καληνύχτα…


* Βλέπε Ξυλούρης: "Ο Πραματευτής"…

Υπερβολικό...

Αδιαφορία πλήρης,
Στύσις ανιούσα.
Αδιαφορία απούσα,
Στύσις κλινήρης.
Αδιαφορία μέτρια,
Στύσις διαρκεία .
Έρωτας κεραυνοβόλος,
Στύσις Τοξοβόλος.

Στα μάτια σου κεντώ έναν αιώνα από χρυσάφι,
Στα απαλά σου χείλη μια πνοή που θα κρατήσει για πάντα,
Όχι την στερνή μου.

Στο πρόσωπο σου λάμπει το χαμόγελο μαζί και ο ήλιος που θέλω να δω να ξημερώνει,
Στην θωριά σου κάτω από το φως των κεριών αγγίζω τον έναστρο ουρανό
Χάνομαι και ταξιδεύω
Αγαπημένες μουσικές ξυπνούν ονείρατα και δάση

Στο τυχαίο μας άγγιγμα έκρυψα χτες την ομορφιά του τώρα
Και στο χαμηλωμένο σου βλέμμα κρύβω τώρα την ομορφιά του αύριο

Σαν με κοιτάς και χαμογελάς νοιώθω τον κόσμο στη φούχτα μου να αδημονεί να βγει
Νοιώθω μια κάρδια στενάχωρη που δεν χωρεί στα θνητά σώματα, τη δικιά μου
Ο πυρήνας του κόσμου σχηματίζεται ανάμεσά μας

Κάθε σου λέξη εντυπωμένη στην αιωνιότητα,
Κάθε σου βλέμμα χαραγμένο σε ένα ανέγγιχτο κορμί

Σαν πάρω το φιλί σου,
Θα ΄μαι πλούσιος, μα και συνάμα φτωχός
Γιατί σαν έρθεις εσύ θα φύγει το όνειρό μου

Θέλω άραγε ή μήπως όχι;

Φίλα με…
Κι’ ας γίνουν όλα μου τα όνειρα στάχτη
Φίλα με…
Κι’ ας είναι να γίνω στάχτη, εγώ
Φίλα με…
Κι’ ας είναι και στο Όνειρο.

Different Night Out

I am the radiant Sun!
Bitches around me in heat howl,
Mad dogs bark in precipitation,
It is the copulation of the days.
Who will?
Who won’t?

People born out of nothing,
People bringing nothing,
People living nothing.

Dance, dance, dance…
Feel, feel, feel…
Listen to the joker’s hypnotic music.
Dive in the trance of the so-called living.

The eternal shroud engulfing you…

Melt,
In the Lava of tomorrow.
Melt,
In the Lava of now.
Melt,
In the Lava of yesterday.

Become one with the starry night of the Milky Way…

Dionysus versus Apollo
The eternal fight
Has it ever ended?
No!

Fuck!
Hard!

Until the night is gone,
Until your brains lay onto the floor,
Until you are one with the floor,
Until You exist no more,
Living the undead life.

Night out

Industrial Χώρος
Αγάπη και έρωτας βαθύς τα σπλάχνα μου τινάζουν*
Αλκοόλες και φαινόλες με ποτίζουν
Και διηθούν την αγάπη μου για σένα,
Μα αθώα δεν είναι και ‘γω δεν είμαι άγουρος και ‘συ δεν είσαι κόρη… **

Σαρκοβόρες ορμές κυριαρχούν τον κόσμο και ‘γω πλέω στους ουρανούς, στις καραμέλες, και στα γλειφιτζούρια…

Προηγούμενες υπάρξεις είναι πια παρελθόν,
Λευκές νύχτες χιονισμένες και κορμιά παραδομένα,
Δεν είναι πια εδώ.

Μες στις αχαρτογράφητες θάλασσες τις ύπαρξης σου μου κλήρωσε απόψε ο έρωτας το Λόττο… ***
Όχι στο Νότο αλλά εδώ, στο χωράφι τούτο ‘δω…

Δώς μου ένα χορό, καυτό χορό να σε νοιώσω, να σε κρατώ, να πίνω τα φιλιά σου, να με ρουφούν τα μάτια σου…

Και ας είναι…


* Από τους ελευθερους πολιορκημενους του Δ. Σολωμού
** Από τον ερωτοκριτο του Β. Κορνάρου
*** Από το τραγουδι ‘Νότος’ – Μαχαιρίτσας / Στόκας

Κορμιά ζωγραφισμένα από ένταση ονείρων
Κορμιά παραδομένα σε έκταση απείρων
Κορμιά, κορμιά αλυχτισμένα από σαρκοβόρο πάθος
Κορμιά πολύχρωμα σε χορούς οργίων
Κορμιά διψασμένα όπου ο πόθος ρέει,
Η σάρκα ανατριχιάζει και
Το αίμα βράζει.

Διαπλεκόμενα μέλη
Ιδρωμένα μέρη

Νύχτες, νύχτες άγριες
Νύχτες ατελείωτες
Νύχτες μεθυσμένες
Νύχτες φιλόξενες:

Σε κείνα τα κορμιά
Σε τούτα τα κορμιά
Σε τούτα τα στήθη
Σε τούτους τους μηρούς
Σε τούτα τα λαγόνια

Έρωτας δίχως χρόνο:
Το σήμερα, το Αύριο ή το χτες.

Έρωτας δίχως τόπο:
Εδώ, εκεί, σε σένα ή σε μένα
Σε σένα ή σε μένα
Σε σένα ή σε μένα…

Μάτια ερωμένης
Φλόγα
Πυρωμένο Ατσάλι.

Πάθος άρρητο
Εξομολογημένος Έρωτας
Διάβολος Μεταμορφωμένος.

Βίαιη σάρκα
Φιλί που κόβει κομμάτια
Χείλια που στάζουν αίμα.

Ω Ρόδο των χιλίων νυχτών…
Τι κόκκινα πέταλα κοσμούν τα άστρα που φωλιάζουν μέσα σου…

Τα αγκάθια σου η μόνη παρηγοριά στο χάδι μου.
Και εγώ ερωτευμένος με την μορφή σου, όμορφο ρόδο – ακανθωτό.

Θα μείνω εδώ να σε κοιτώ, να σε μυρίζω.
Δίχως χάδι…
Δίχως φιλί…

Μόνο τη ζέστη απ’ τη θωριά σου…
Μόνο τα κόκκινα άστρα σου…

Successor

Everybody in life seeks for his successor

Societies are built on succession
Generations one after the other succeed each other hoping that the old will survive as part of the new but also that the new will go forth to create its own new

The path though does not always work as we hoped for or as we imagined

Sometimes the new is too new for the old
Sometimes the new is simply too arrogant
Sometimes the old is simply too afraid

The world keeps spinning though
The universe is immune, or most probably it does not give a damn

We are the only species on this planet that has the ability to pave its own path
As much as this brings with it pain and disruption
If we want to be true to ourselves we need to built a path full of spirit, heart and logic

The technique will show us the how
The heart will tell us the why
But only the spirit will light the way up front

Blessed are the meek in spirit
Because sometimes is better not to know
Sometimes it is better to find your way through the fog simply by groping around in the dark

But those who know
Those are the ones who have to be true to themselves
Those are the ones who carry with them the burden of humanity
Those are the ones who shall pave the paths we all walk on

To them we must all want to be alike
To the old we must all be turned into when our time comes to greet the new

The path to enlightenment is not the same for anyone

It is actually different for everyone

But we all start at the same point, as much as we finish at different parallel
Do not hope that the old will understand
Do not hope that they will be compassionate
Learn what you can and keep moving forth
As the old search for their successor so do the new search for their pundit

When the student is ready the teacher shall appear
When the teacher is ready the student will appear

If blood does not show its true face then something else will come along
And that is fine

We all seek our path through deep forests and heavy, icy fog
Through deep blue oceans and heavy storms
In the end of the day the only thing we have to pull us together is our common beginnings
Molecules of creation before we have even started
Let us walk our path

Free of the obligation

The master shall find the student
The student shall find the master

We keep walking
We keep walking
We keep ...

It is there where our steps will take us that we should have been all along
It is there where we are that our steps have taken us

And through the uncertainty
Through the clouds and the rain
Through the mist and the icy fog

If we look close enough we shall see the light that stands as a beacon

We shall feel the smell of the exquisite fruit
We shall hear the heavenly music
Drink the divine wine

What has given life eternal to the gods,
Now resides in our hands.

Work hard
Think freely
Imagine the unimaginable
And the world will follow

And if it doesn’t

Stay assured that in the end there is always someone who picks up the trail
Even if not the one initially planned

Travel

Away…

They say if you watch earth from a satellite you get to see the extend of damage we have done to our ozone layer, the pollution and a giant pile of space debris, our failed attempts to conquer the universe have left behind…
I am standing almost naked before I go to bed in my hotel room somewhere in the old Albion…
I put on my coat and open the window overlooking the street for one last night smoke…
I am not allowed to smoke, but I do it anyway…
Blatant disregard of the rules…
Human nature…
Savage…

I notice the fog. Thick and dump, it’s shivering cold…
I smoke…
The smoke seems to dissolve becoming part of the fog…

I watch the lights in the distance. How their light dissolves in the fog creating an almost frightening landscape.
Then I notice the trees. No leaves, just branches inter – connecting in the fog.
The cars buzz by with their lights creating passing apparitions in the fog.

If you look life from high above, as though you are not part of it, you get to see all the twists and turns and how they inter-connect through the fog.
Invisible in the sunny days, all our actions – decisions, how suddenly they seem in tune with one another.
As if our every step and mis-step was meant to bring us here…
Where we stand today...

Closer to our subliminal paths, our untold wishes, our unspoken dreams.
Intertwined paths of destiny, intercrossing with each other.
Does it all make sense?
Will we ever know?

In the end of the day, all we have is this blurry feeling that we live a life worth living…
Go on!
Live!

I come back inside, I shiver…
I zip the last of my long cold tea.
I am going to bed.

Good night to all! Sweet dreams…

Τα μάτια σου έπλασαν για μένα μια Θάλασσα μπλε, βαθύ…
Μια Θάλασσα γαλάζια…

Πλέω σε βαθύ ωκεανό…
Στραβό είναι το καράβι μου…
Στραβά αρμενίζω…
Στραβά πάει ο γυαλός…

Πλέω και γύρω μου πλέουν μαύροι ίπποι!
Άγρια άλογα του νερού…
Το καράβι μου ισιώνει…
Το ίδιο και η πορεία…
Το ίδιο και ο γυαλός…
Άγρια άλογα…
Μαύρα του Γυαλού…

Ένα κόκκινο πυρωμένο τσουβάλι κάρβουνα…
Στρώνεται μπροστά μου σε μια κόκκινη πύρινη γλώσσα για δρόμο…
Διχαλωτή, με άπειρες σπειροειδείς διχάλες…
Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι…
Μέχρι εκεί που φτάνει το άτομο…

Πύρινες συνθήκες…

Αίμα χυμένο από δαίμονα αφηνιασμένο.
Ποτίζει, νοτισμένο χώμα μ’ αγιασμό αναβαπτισμένο…

Αναβρύζει Φως, μέσα σ’ ένα κόκκινο ζοφερό κολασμένο τοπίο…
Καπνοί αχνιζόντων χωριών, σε μουσκεμένα τοπία σκεπασμένα με κίτρινα φύλλα…
Καθαρίζει ο καπνός και τα φωτά είναι πολλά και κινούμενα…

Τα τύμπανα κρώζουν εμβατηριακά…

Έρχονται!
Ερχόμαστε!
Έρχομαι!

Μοναχός άνθρωπος, σώμα χιλίων αγγέλων.

Τα μάτια σου έπλασαν για μένα θάλασσες:
βαθιές και γαλάζιες
αφρισμένες και γλυκές
σαρκοβόρες Λάμιες με το γλυκύτερο τραγούδι των Σειρήνων…

Σε πέρασα…
Σε έφτασα…
Έρχομαι!

Ο δρόμος είναι στρωμένος με άσπρες και μπλε ρίγες
Και ένας πίθηκος χορεύει Ραπ ρυθμικά, πάνω κάτω…
Πάνω Κάτω…
Πάνω Κάτω…
Πάνω Κάτω…

Ξανθός, ψήλος άγγελος διαβαίνει μπροστά μου και χορεύει πλάι μου…
Τρελός, ανθισμένος χορός καθαγιασμένος από διονυσιακό ποτό…

Μωβ arabesque κρίνοι απλώνονται στους τοίχους ταπετσαρία…
Πολύχρωμα φωτά φωτίζουν την χορευτική μου, κινούμενη νύχτα…
Φιλιά, κορμιά,
Κινούμενη, χορευτική νύχτα…