Croatoan

I seek thee oh great lier 

I speak the false language 

And sing the shallow reefs 

I write nothing 

I seek the sea of wonders 

          the water that quenches all thirst 

          the ship that sails on the grand line 

          the unabated mystery to fill the void 

I sit in darkness and wallow 

My flesh rots upon the sunlight 

As it pleases you 

my mind shall never be still 

There is no purity but impurity 

Or so a friend sings 

The one who called me today 

A voice from the void 

Light it seems through darkness 

I shall be consumed boiled 

rather than grilled 

tasteless my soul 

like my flesh. 

Whenceforth propels the seafarer 

the ship to its lost journey 

you seek life in the dead 

but only myths exist

the lost settlement holds 

no dear secret 

only the excrement of youth 

and the truth of man

"If you don't care where you are going you are never lost" Murphy 

Athanasia

Σιροπι θα πινα
Χυμους' ναι
Του κορμιου σου
Νεκταρ
Γλυκοπιοτο, χρυσο
Νερο Αθανασιας
Των Θεων το δωρο!!!

It’s the Union, Jack

I told you the colour is red
but then again…
You keep wondering
You keep asking
Definitions, Descriptions, Potent Words

The writer has an obligation.
Become God the eternal observer.
Observe, record, but never interfere
the old adage…

I see
I record
I interpret
I write
Therefore, I interfere

So what is it then? I feel warm…
Just by looking at you.
I feel I can feel

I feel the definition
I feel the description
I feel the potent word
It is a mystery.

Because it is defined
When you hug me from behind,
even though I'm wearing yellow.
Because…

The kiss
slowly lowering
the head
to approach
you close your eyes
I close mine
And dive fast
like the first time
like the last time.
I missed you on my train ride
home, where you are.
I missed you.

In the embrace
the writer hides his sorrow
In the writing
Embraced and Embracer
are immortalised…

The writer turns and sees
the tattooed woman
exudes a singing precipitation
And then the couple…
hand in elbow
hand in elbow
bump and laugh
The couple.
Eyes reflecting, mirroring eyes
faces bright.

It’s the Union, Jack…

Derecho

Upon touch
a flash flood
power of a tornado
tonight's journey
next morning's wreckage.
Night's guise as necessary
for expression
of a feather's
empyrean, rose petalled touch.
Obscure fire
of questionable origins
liquid, wet - a wildfire
unstoppable conqueror.
One however, not
of libidinal origins, but
born of
dry static lightning.
For the deserted invite
such fervidity
voracious appettie - allowance
to be consumed, whole.

Μετά από χρόνια κοιμήθηκα μαζί σου δίχως έρωτα

Έτρεμες στα χέρια μου σαν σε κρατούσα
και τα κορμιά μας πιάνανε φωτιά.
Ήθελα να σκύψω το λαιμό να σου φιλήσω
μα φοβόμουν προσβολή
κι αντ’ αυτού σου χάιδευα απαλά τα μαλλιά
κι έδιωχνα την ανάσα μου ζεστή
στη βάση των λοβών σου
που σαν κερασιά δάγκωνα ανεπαίσθητα.

Η σάρκα σου λευκή και λεία, ζεστή και τρυφερή
αν δεν σε είχα δίπλα μου
να νοιώθω την ανάσα σου
το στήθος σου να ανεβοκατεβάζει
θα σε φώναζα Γαλάτεια.

Ζεστό κορμί χωμένο μέσ’ το πλάι μου
σαν τα μωρά σε μήτρα αγκαλιασμένοι
κάτω απ’ τα σκεπάσματα
ένοιωσα για λίγο πάλι άλλος Αδάμ
δεκαπεντάχρονος με χέρι που τρέμει
να σε αγγίζω και να νοιώθω
μέσα στα λαγόνια μου φωτιά να ανεβαίνει.

Ξύπνησα το πρωί νωρίς
και ως εθνογράφος παρατηρητής
κατέγραψα την κάθε σου φακίδα, κάθε ελιά,
τα χείλια σου διάγραμμα στα δάχτυλα μου.

Έσωσα την εικόνα σου για χρόνια κι άλλα χρόνια
Άγγελος με καστανά μαλλιά
νόμιζα πως ξύπνησε δίπλα μου.

Παρατηρούσα την ρυθμική σου ανάσα
κι ήθελα πρώτα να γείρω
να προσκυνήσω τις ελιές στα στήθη σου
κι υστέρα να σού ‘κλεβα μια ανάσα
κι ένα φιλί στα χείλι.

Μ’ ανέτειλε ο άρχοντας των ουρανών
και πριν προλάβω σταχτή γίνανε τα όνειρα
και οι φαντασιώσεις, λυγίσανε τα ήπατα
εμπρός στα όμορφα σου ματιά
τα πονεμένα, τα βαθιά, τα δίχως άλλο.

Brownie Aftertaste

I invite darkness
to sit on my lap
like an obedient little bitch...
But she is poison
deep rooted in my vains
and slowly chews my balls off...

Alcohol and cigarettes,
drugs and food,
morality unbound
Movies, tv-series, and a bed
the death of modern man
pills as if only a wish
portrayed a better life
in all the magazines.

If we share it together
maybe I become a better person.
If you take my weight
and I take yours
maybe just maybe we can actually survive...

Πολλά βαρύς και σκέτος

Κυλάνε
από τα δάχτυλα μου
σαν
σταγόνες καφέ
μυρωδιά κανέλας
δίχως ζάχαρη...

Ο χρόνος
ζύμωση στον πάτο
διαβάζει
του καφέ
η θειά
για κάτι μαύρα μάτια.

Κι εκεί π'
απλώνει
του ποιητή ο θάρρος
μακριά του διώχνεται αυτή
σαν του κεριού ο θέρος...

Belle et Jérôme

Raining fog
misty rain
drops hanging
mid-air
one desperate breath
before goodbye
I keep fists
clenched
teeth
stomach
not to act
not to insult
not to aggress
a sensation through the spine
denied
the end
another night
to seek
one more
encounter
a phantasmal chance
You
a mirror
a ghost?
a phantasy?
an idea?
a gentle breeze
a playful butterfly
fluttering nymph
dark-haired angel
a gentle stroke
of my chords
a poor fiddle
I am
dancing your tunes


this hug is going to last forever
so… is this night.

Early Saturday Morning

It is early, a Saturday morning
still the sun has not come out yet
the birds are chirping
and I am voraciously smoking.
The humidity in the air embraces me -
such a mild temperature -
I smoke and I already miss you...
I miss your thighs against mine
your breasts on mine
your sweet sweat dripping...

I remember you in my bed
your fingers tracing my lips
but you were never here...
I already miss you
your long black hair
soft and welcoming, my fingers
interlocking, brushing through
your smile how it lights
how it makes my head feel
light...

I miss you and I want to
lay by your side...
Rest my head upon your
breasts mother earth
Lily of Lilies
how I miss you...

Come lay by me
allow my hands to embrace you
Allow my darkness
to kiss you
allow my weakness
to be saved by you
allow me...

I already miss you
and I want to hide
between your thighs
I miss you
and I
I already...

The foggy skies
cover my darkened mood
and this music
keeps going around
slow strokes of a piano
echoing in the desert.
I miss you...
Oh how I miss you...

Untouched II

'Ought to' lives in my dreams
were I strong enough is would not
veer off to phantasy.

Yet unable as I am
I see is and despair as no
'ought to' was ever given to
a coward's touch.

And you are
no 'ought to' is needed
to make thy touch sweet
thy smile a fairies touch
thy look sandman's dust.

You are and I cannot
be but only drown
my self-pity among
hedonic platitudes
dream erringly unnerved
of what I 'ought to'
to be with you
as is.

Untouched

For yet, the eyes speak of heart
and muscle spasms
but the tongue remains silent.

I look at you and see only fractions.
Your luminous eyes,
your long black lustrous hair,
your unencumbered smile.
I cannot focus.

Untouched your image shall remain
to memory committed.
Sprawling dream, material of phantasy
untouched your image shall remain.

Νύχτας η ερωμένος πόνος

Τον άγγελο αρνούμαι
Τον δαίμονα πεθυμώ.
Ένα κορμί και μια μνήμη
Του άρχοντα η κνήμη
Κι ένας πόνος τραύμα παλιό
Του χρόνου, της ζωής σχολιό
Διδάσκουν, στον άμαθο αυτό
τον άγουρο, της ζωής τον ομαθιό
Πως τα κύματα αλλάζουν τον γιαλό
Κι ο χρόνος τον άνθρωπο
Πάνω κάτω
Κάτω πάνω
Μια έτσι, μια αλλιώς
Στο δρόμο πως θα βρείς
Συνοδοιπόρο...

Στο φευγαλέο άγγιγμα
κρύβεται
μια πικρή αλήθεια.

Ιδέα ελπίδος
δυνητικής συνύπαρξης
άρωμα.

Ερώτημα αν
η σιωπή αρκεί
για την αγάπη σου

Πως άραγε
στέκεσαι δίπλα μου
σου φτάνει;

Ξερω ή νομίζω
πως...Τουλάχιστον,
κάνω καλό κρεβάτι.

Μια περιστροφική ισορροπία
γύρω από τον άξονά σου
και το δικό μου;

Ποιο βάρος
ποια καθήκοντα
βαρύνουν το βήμα μας;

Τι κρύβεις ανάμεσα
στις κλειστές σου παλάμες;
Στο στήθος μου εγώ;

Έδυσε κι απόψε
ο ήλιος
κι αύριο πάλι, ανατέλλει...

Απόγευμα Σεπτέμβρη

Έχουν από θλίψη οι μέρες
Δεν είναι γκρι
Δεν είναι μπλε
Κάτι, σε
Κόκκινο – το αίμα που σκοτώνει
Η της πρώτης περιόδου
Το αίμα μεταμορφωσής
Σάμπως θα πάψει ποτέ
Η αιώνια του άξονα στροφή
Δορυφόρος του εγώ
Η αλλαγή μονομερής

Δεν υπαρχει θλιψη
Δεν είναι παρά ο νοτισμένος αγέρας
Πηχτός στα πρωτοβρόχια
Δεν υπάρχει θλίψη
Δεν είναι παρά το μαντήλι της γυναίκας
Σε φανταστική προκυμαία

Το τελευταίο τσιγάρο έξω από
Το σταθμό
Το τελευταίο φιλί
Το τελευταίο χάδι
Η ανεπίστρεπτη απογείωση

Κάθε φορά που τα φύλλα αποδημούν
Έτσι κι εσύ
Διαλέγεις
Τον τρόπο
Κάνεις το βήμα
Που ποτέ δεν σταματά...

Φαντασίωση σε μεσημεριανό τραίνο

Καθώς στέκεσαι γυμνή μπροστά μου
Γυναικα – ένα κορμί
Καταγράφω κάθε σου καμπύλη
Γυναικα – γυμνή
Σαν μηχάνημα ομοιοτυπίας τα ματια μου σκανάρουν
κάθε σου πτυχη
Γυναικα – ένα αίνιγμα

Κι έτσι απλώνω το χέρι
Απαλά εναποθέτω πάνω στα στήθη σου
Οι άκρες των δαχτύλων μου
Νοιώθουν
Τη έκταση των γαλακτοκορυφών σου

Και το δεύτερο χέρι, διατρέχει
Τον ομφαλό σου
Κέντρο του κόσμου ετούτη τη στιγμή
Να φτάσει ως πέτρα που κατρακυλάει
Στην υπέροχη ήβη σου

Η ζεστασιά των χυμών σου
Πνίγει τη γλώσσα μου
Καθώς το θείο νέκταρ αγγίζει
Τα δάχτυλα μου
Τέτοια έκσταση ούτε ο θεός

Το φιλί εναποθέτω στο τώρα ζεστό
Από την παλάμη μου στήθος
Και σαν μικρό παιδί αποποιούμαι να θηλάσω
Για πρώτη φορά νοιώθω το άγγιγμα σου
Να τραβάει τα μαλλιά μου
Να υποτάσσει στο χάδι του

Σ’ αυτόν τον αγώνα μάτια μου
Κανείς από τους δυο μας
Δεν θα βγει ζωντανός

Τα δάχτυλα μου ψηλαφούν την υβή σου
Βρίσκουν μέσα από τους χυμούς
Τα τείχη, είσοδο μυστική κάτω από το ιερό βουνό
Παράδεισος, αναμνήσεις μήτρας
Ζεστά καλυμμένος με αμνιακό υγρό

Καθώς τα δάχτυλα τώρα με τραβούν πίσω
Η μάχη μεταφέρεται μεταξύ των λινών
Θα σε αφήσω να σταθείς πριγκίπισσα
Επάνω σε άσπρο άτι, μέχρι
Τους χυμούς μου να μη μπορώ να συγκρατήσω
Και τότε θα σε πετάξω κάτω και θα επιτεθώ
Σαν άγριο ζώο θα σε κατασπαράξω
Καθώς με βία θα τρίβομαι και θα πιέζω
Να καταβροχθιστώ από σένα
Να στείλω το ευγενές δόρυ μου όλο και πιο βαθιά

Σ’ αυτόν τον αγώνα μάτια μου
Κανείς από τους δυο μας
Δεν θα βγει ζωντανός

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε
Μεταξύ λινών
Μέχρι που ο ιδρώτας μας θα έχει ποτίσει
Τα κόκκαλα μας
Κι ο χώρος δεν θα μυρίζει τίποτα άλλο
Παρά μόνο εμάς
Τότε θα παραδοθούμε στη βιολογία
Θα επιτρέψουμε τη λύτρωση
Για μια στιγμή θα είμαστε νεκροί
Κι έπειτα με τα υγρά ο ένας του άλλου
Θα ξαποστάσουμε αγκαλιά
Καθώς δακρύζουμε κι οι δυο.

A fleeting moment's ...

It's like my heart bleeds for no apparent reason...

Πλάτωνος Παρεξήγηση

Τι είναι αυτό που κάποτε συνέβη
και τώρα - πλέον - πια
στεκόμαστε απέναντι
ανίκανοι ή / και ίσως ανεπιθύμητοι
να διασχίσουμε το δρόμο

Γιατί κάποτε περπατούσαμε
όχι χέρι – χέρι
μα συνομιλητές - συνοδοιπόροι
συναλλάκτες ιδεών
μια παρέα

Και ξάφνου
στην υποψία
πιθανώς ανεπίδεκτου μαθήσεως
Χτίσαμε μεταξύ μας
Τάφρο

For what love seeks
To be born
Has yet to be defined
Humanity’s valiant efforts have failed
Our words have abandoned us
Our practices an incoherent jungle mess
Our science a mess of specialisation

For what lies in a glance
Is not discussed
Nor may it be expressed
Whispered and fumbled
Drunken haze
Dissipates like liquor in the sun
Dried up
All that remains
A dead body
Shadow of something that never was

And still you remain
Wondering
Unable to grasp
Incapable to exist
You hope
That once
You might
Capture
The essence
Before it dries...

For the stars that gave birth to me
also bore your eyes and your lips
they gave colour to your kisses
and taste to your breath
substance to your touch
and essence to your gaze.

For these stars we live under
both being, both feeling
both kissing, both needing.

Tis our souls that seek
to find each other
and then something
that which does not
may not
will not
shall not
that which is
among all else
exist.

Journey upon a Stony Road

What is it?
That which saddens the walk.
What is it?
The weight inside the chest.
The inability to breathe.

Collector of stolen breaths
How do you measure worth?
For the non – sensory,
Ontological fruition is impossible.

Yet you persevere
Always asking, always fumbling
Never actually, never…
Flux on the verge of a cloudy dusk.

What is it?
The moment of triumph.
What is it?
Fastening coat, quickening steps,
Upon a stony road.

The sweetness of your demeanour
drops
off
the intellect of your lips
hangs
on
the balance
of a kiss

And then
the disposition
the correctness
of your ways
lies
with me
an idea
never fulfilled

For what is observed
never
beyond
the white
filled with black squiggles...

And here somewhere
I lay
despondent
forgotten
the man of loss
the lost
upon a green grass
a sunny day
I lay

Await
for that
that does not come
nor is invited
beyond what chooses
beyond the will

I see you
I see me
but still
nothing but white and
black squiggles

I dream

Κρυμμένο στην Ιδέα

Πως τα χείλη που δεν φιλήθηκαν ποτέ
να σβήσουν μπορούνε, τη δίψα
αυτή, που δεν κρατήθηκε ποτέ
ανάμεσα στα δάχτυλα;

Εκεί, στο σύννεφο επάνω, του ονείρου
την ομίχλη πως θα νοιώσει
το χάδι που δεν αφέθηκε, ποτέ
στις άκρες των δάχτυλων, εναιώρημα.

Πως νοιώθεις μάτια μου;
Ω! Κάρδια και ψυχή
στη σκιά του ακροβολισμένου εαυτού
τι είναι αυτό που ακόμα ηλεκτρίζει;

Σαν φάντασμα πλανάται από πάνω η σκέψη,
η ανάγκη που σπρώχνει προς τα έξω
αναζητεί, μα στην άκρα των χειλιών παραμένει.
Που έχασες το δάκρυ και ψάχνεις να το βρεις;

Volcanic eruptions of colour blue
Memories of red, once upon a time
Under grey skies we touch, limp

Green fantasies of white meadows
The existence playing with daisies
Being innocent as nobody believes

Black is the colour of presence
Dull, crisp, absolute, all-encompassing
Engulfs what you portray, nonchalant

How upon the sunny pines
Upon the sunny sunset
You would come onto me
And sing with grace and desire

Το Γιατί του Ταξιδιώτη

Γιατί το χρόνο σου
ποτέ στο δικό μου δεν δημιούργησες.
Πάντα εγώ με ένα δισάκι στον ώμο.
Μα κι ακόμη αν είμαι εγώ
ο ένας και μοναδικός ταξιδευτής
γιατί ποτέ δεν είπες θα έρθω να σε βρω
χωρίς να σ' το ζητήσω.

Ας είναι,
της θάλασσας και του αγέρα
γιατί εγώ μόνο σαν όνειρο
μπορούσα εσένα.

Creole Breakfast at Brenda's

Atop the shrimp
tomato and bacon gravy
and grits
French toast and wheat
Sourdough toasted
Omelette Creole
with beef and spinach

Panic, not busy
Worker bees
diligent
There's that smile
I know a little Greek:
"Θα σε σκοτώσω"-
'I will kill you'
My neighbour’s kids
shout at each other
All love Greece
Long Live the 60's
Sex, Sand, Sun

Spicy Food
Tasty people
A system to sit down
only if you're altogether
So many people
so little space
so little time
Warm space and a bit
of vanity
Walls covered with mirrors...

We couldn't wait anymore
for you
We ate
And as we emerge
laughter and filled bellies
you appear jumping
clear blue skies
proud sun
Long lost trip
around the city
two hours earlier
you could have
enjoyed with us
Breakfast...

Ολοκλήρωσις

Του συναισθήματος η πράξη
Γεννάται απο κάτι
Όσο κι αν ψάξεις
Δεν θα το βρεις ποτέ

Μα ακόμα κι αν θαρρέψεις
Άγγιγμα δεν θα νοιώσεις
Στο ανέλπιδο ανεκπλήρωτο
Κρύβονται οι ευχές σου
Κι όσο τρέχεις, προσπαθείς
Ακόμα πιο μακριά

Η Nανόχηνα

Ά

Κάτω απ’ τα σκεπάσματα
το σκοτάδι αποκτά σκοπό
Στο θόλο βλέμμα της αλκοόλης
το φως αποκτά αναγκαιότητα
Σε γκρίζο ουρανοπάτι
ταξίδι που ποτέ δε τελειώνει
αφήνει πνοές αποδημητικών πτηνών
υπό εξαφάνιση...

Στη πρωινή αχνή
του παγωμένου ποταμού
αντικαθρεφτίζεται το ταξίδι της χήνας
Ο θηροφύλακας, του λυκαυγούς
προστατεύει τη δυνατότητα.

Ο λαθροκυνηγός, του λυκόφωτος
του σκοταδιού, σκιά σε κάθε γωνιά
του πόνου, του φόβου, της αναγκαιότητας
του δαίμονα, του απωθημένου, της αδυναμίας
του Θεού – καταλαμβάνει θνητό
τρώει σάρκες
κατασπαράζει το εγώ και τον άλλον
σκοτώνει το εγώ και τον άλλο
καταργεί τη ζωή
επιστρέφει στο Νirvana
μα είναι κακός.
Η ίσως, προϊόν μιας ασταμάτητης δαρβινικής εξέλιξης.

Στην απειλή – ενα όπλο.
Εκείνη τη στιγμή
Δεν υπάρχουν επιλογές
Ζωή η θάνατος...

Πάντα κάποιος θα πεθάνει – θα ζήσει
Όλα ένα δίφραγκο...

΄Β

Υπάρχουν άραγε ακάνθινοι δρόμοι στενοί
η μόνο ψευδαισθήσεις?
Θες αρχή και δομή
μα πως?
Αν ότι συλλογάσαι είναι κάλπικο
αν συλλογάσαι μόνο το ψεύτικο
αν όλα είναι ψευδαίσθηση
του μυαλού κατασκευή ή της κοινωνίας
ασήμαντο το ποιος
σε τι να πατήσεις όταν όλα είναι φαντασία?
Φαντασία που δεν πραγματώνεται ποτέ
Σαν αποδημητικό πουλί
φεύγεις κι έρχεσαι
με κάθε εποχή
καταδικασμένος
τη μεγαλύτερη σου αγάπη υποφέρεις, το ταξίδι
Όσο κι αν πετάς
όσο ελεύθερος κι αν είσαι
πάντα σκλάβος των φτερών σου

Υπό εξαφάνιση μέσα στο σμήνος
Αυτό σημαίνει μοναξιά

Esslingen Weinnachtsmarkt

I cannot speak
For what has been sung may not be spoken
This music in the middle of the Christmas market
A medieval market
A fantasy a re-creation in the middle of supermarkets and shopping malls
this open market stands
under the grey skies
As the music fills the air
it comes alive
A reality of the past
A true experience
This music is alive
it contains the people
and here modernity invades
3 guys and a woman
One of them looks like Wolverine
The other two like characters of Game of thrones
And her...
Tall and blond, dressed heavy guard against the cold
But in her eyes you don't see a travelling gypsy but a proud princess
She dominates the stage
The men seem to complement her...
This experience I want to be
I want to live in the middle ages...
When the men ploughed fields, worked the iron, and bled on the battlefield by the sword
When the women died in childbirth and the children were raised in mud...
The humans where more honest, more sincere
The blood was real
Now all we have
Is my Marlboro in my right pocket and my Samsung smartphone in my left hand recording these moments...
No brand will ever be able to recreate this
Our music is void of humans and our writing void of life
But as long as these outcasts keep playing
I will keep my memories
Of a long lost innocence...

Red Light District

Μen in the brothels
go in alone
leave alone…
Drinking in a bar
we’re also alone
all so alone

What is that
Mirrors
in your smile
a glint of light
madness

Yet all he cares about
is your body
I want your soul
your daemons
and your mind –
intellect – frontal lobes –
amygdala and hypothalamus

Under an alcohol dazed look
it’s what makes sense when
everything else fails
it’s what keeps me alive
even in the terror of reality

You laugh
I laugh
He laughs
A third one laughs
and I want to kill them all..

Violence hidden under some guise…
Usually that of language…
Kiss me or not
Anyway I’ll be drunk and forgetful
And you will not exist
next morning
but a distant cloudy memory
I went cruising with the boys…

Πέρα απ’ το ουράνιο τόξο
Πέρα απ’ το πολύχρωμο
Αυτή η μουσική είναι μαύρη
την άκουσα να λέει
Κι ίσως να είχε δίκιο
Μα εμένα αυτή η μουσική
βιομηχανικό παράγωγο
ανθρώπων ανίκανων να μιλήσουν
ήταν αναγκαία για να καλύψει
την φασαρία του μυαλού μου
Να στροβιλιστώ στο άπειρο
ως άλλος Δερβίσης
και μετά να σκύψω καιν’
αποκτήσω το φιλί μου…

Μα σ’ εκείνη την κρίσιμη
στιγμή, κι όπως έσκυψα
ένα θέρμος με χτύπησε
ατσάλινη γροθιά
στομάχι
Κι από ‘κει στη σπονδυλική μου στήλη
και μετά στο πρόσωπο
κοκκίνισα

Και βγήκα από τη έκσταση
σταμάτησε απότομα το στροβίλισμα
σαν να ήμουν σε αεροπλάνο
που πατάει φρένα στον αέρα

Κι εκεί σε έχασα
όσο σε παρατηρούσα
να έρχεσαι από το τέλος
του ουράνιου τόξου
Τώρα σε έβλεπα παθητικά
να απομακρύνεσαι
Ίσως και όχι τόσο παθητικά όμως
Το στομάχι μου, ο πόνος, ο θυμός
εγώ που δεν μπορώ να μιλήσω
το χέρι μου που δεν φτάνει
να σε αγγίξει – να σου πει
στάσου περίμενε – γύρνα πίσω
φίλησε με...

Συνάντηση

Σάμπως εκεί
πάνω στο κόκκινο
όταν συναντηθούμε
τρομάξουμε
απ' την οσμή του αίματος
που στ' άκρα τρέχει των χειλιών

Love Story

I discovered your handwritten note in the kitchen.
A cute shopping list, written in small, jiggly letters:

                    Potatoes
                    Barilla No.6
                    Corn flour
                (A small flower drawn next to it)
                    Franziskaner
                    Sauerkraut
                    Whipped cream for the chocolate...

                    "...should I write more..."

                    I will pay in kisses!!
                                                            Thank you Chef!

I went to the bathroom and took a shower.
I wiped myself dry with the blue towels you tried on last time,
wipe dry - use as a robe.
I remembered the blue fluff
spread evenly all over your body
like my towel was trying to usurp you...

Then, I sat on the bed,
undressing,
lying down to relax,
wait for you -
but this mattress -
this mattress -
it's so soft -
this is not our mattress!

I stood up and looked around.
And suddenly it dawned to me
I was in the wrong house!
                            (fantasy)

Femme Fatale

A spider's web is my love for you.
Like a little fly trapped in my threads,
stuck,
        unable to move -
                                  every move -
                                                     brings death one step closer.

And I, I am the great big spider.
The Queen, the majestic Black Widow!
I am what I am -
                       I kill my mate after copulation.

I feel so lonely,
                     and then,
You get caught in my web.
How I like to watch you struggle!
And I stay patient yet another day.
When is he going to kill himself?
Moving like a little insect...

And each day I grow closer and closer,
                                                            waiting,
                                                                      laying low,
                                                                                     until,
I decide that you deserve a sweet death.
Then I will consummate our fateful union...

Coping with Rejection

Don't take it personally
The doctor said
It is your weight son
My mother said
You know you need to conform to the norm
My friends said
Your target market is naturally limited
My best friend said
Then again I say these are not!

I am not sad
Or hurt
Although
The day that
Follows
Is always
A bit heavy
On my left side...

I asked him once
What am I doing wrong
"You 're chasing a dream and I respect you for that"
If the whole world spins to a particular tune
Why would you want to whistle another?
Truth is more important than life
And truth is always painful and ill-suited...

There is a simple path in life
Paved with corpses
You can choose
An eagle
A fishing spider
A mosquito
A mole
A vulture
A komodo dragon
Or your own corpse…

But when you choose
Make sure you can stand
Yourself,
And opposing whirlwinds...

You can be either a lost island
Or a lost ship
This little matters
Since essentially the journey is the same...
Who shall step on my lonely sandy shores next?
To which harbour will I find you at the docks waving your neckerchief?

Today I laboured
Burying yourself under tasks for execution is always...
And when I went back home
I put my feet up a chair
Draw a long full puff of my vanilla – cherry pipe
Exhale and close me eyes

And as i close my eyes
And dream
My pain loosens
Your figure as I remember lucidly
fades
in its world
That of ideas…
There my soul finds consolation
There the noise stops
There again I will find you
To fall in love with you
All over…

Μάνα

Στα κουρασμένα σου επάνω χέρια
Απλώσαμε της μέρας μας το γάλα
Στο ιδρωμένο σου επάνω άγγιγμα
Συμπυκνώθηκε Κέρας της Αμάλθειας…

And as the universe goes
Round and round
So do our minds
And our bodies
And our wretched ways
So do our loves
And our times
And our spaces
So do our voices
And our stories
And our looks
So do our friendships
And our comings
And our goings
So do our somethings
And our nothings
And our maybes

So do we
As totalities
And continuities
And round as it goes
We bring along
All the debris
And all the smiles
And as you can see
Nothing remains carved
In flux aeterna
We shall exist!

Scenes of a club IV – Insomnia

I see you
The great Observer
Lost in a kiss
Without tomorrow
I am
Self appointed guardian
Someone needs to pay attention
I observe
Record
But never interfere…

Have you ever been touched?
No, really
Has anyone ever reached in your soul?
Grabbed a piece of it
Has anyone ever really kissed you?

I exist
In photos
Of others
New reality
Non reality
Mediated technology
Zero
Zero
One

The music
The rhythm
The sound that turns the brain
Mashed potatoes
Throbbing bodies
Pulsating lights
Smokescreen
Zero
Zero
One

Some people just can’t take a hint
Others are just late
Some people are just like octopuses
They need space to stretch
Others ache to be touched
And yet they remain poor
How out of nothingness to create life?
Human connection
I have nothing to say
I feel nothing to say
Yet I have so much
Yet the excitement rises
Stay calm…

Tolstoy’s Heroine

Almost red
            Your thin, delicate hair dyed fiery
Nod of a head
            And your long, eerie fingers of a spirit
Night of today
            You sat besides me and smiled
A smile more
            Just one more smile

Another glimpse, of a chance
No bars to see you
No hurdle
Another glimpse of your smile.

Scenes of a Club III – Tu Es Petrus

Somewhere,
Rainy island
The shepherd teaches

Memory denounced in the colors
Beside, a Palm-tree – plastic
Underneath however
Shadow of electronic diodes
Baal gathers his flock

Under the shadow of the Shepherd
Hebetic, vernal bodies
Prostitute
Amidst dancing litanies
And colorful mantles
Sacrifice

Scenes of a Club II – Clubbing Desire

How do you paint
A night, full of
Short dresses and
Hormones?

People’s desire
Buddha was right
You need to kill desire
The need of a touch
In these times
It’s like betrayal.

The physical body
Becomes
The master of the spirit
What is it to be born of it?

The body of ash
The spirit of gold
What lays
What flies
Untouchable beauty
Ineffable touch
The works

A path of sorrows…

Scenes of a Club Ι – Clubbing Encounter

So lost
So lost
So close
Yet so far apart…
On our cigarette buds,
Lights the hope
                        of tonight…

Looking
Me,
You!
Some connection
Something
To keep talking
Something…

These failed attempts
To communicate
Will eventually
Lead to
My bed

It’s strange
We don’t need
To talk
There is nothing
Between us
And yet your screams
And my cum
Seem so
Terminal

You drink
Inexorably
My lies
And cheap Tequila
Shots
How?
Have you chosen?
To what wayward
Power
Desire
Biology
Need
Social imperative
You find yourself
Chained tonight?

Tomorrow
As you wake up
Naked next to me
In a foreign land
Your perfume, I will
Have already showered off…
Nothing of this
Will be ever
Spoken again…
Beyond an awkward
“Good Morning”
Like nothing ever
Happened…
Makes sense
Out of Nothingness
Nothingness is born
Even if in the form
Of carnal consummation...

We leave exactly, as we
Met…
Strangers…

High under your bosom there where everyone is accepted

What beauty is that
That lays beside you?
No unicorn can
Fight the lioness
And suddenly the sky explodes!
Lost the eyes
Never return
To the point before...
We're all on drugs the ancient from Persepolis remarked.
Parthenon screamed
What do you mean higher standards the bride of Prassov asked?
What are u looking if not what everyone else?
Under your bosom hides the sun I said…
She laughed disapprovingly...
Since we’ll not fuck today
Let's at least dance,
Or something...

Καίσαρας

Ω Γυναίκα εσύ,
τόσα χρώματα
έχουν περάσει απ’ τα μαλλιά σου,
τα χείλη σου,
τα νύχια σου…
Δεν έχει σημασία
τι φοράς
αν πίνεις ή καπνίζεις.
Ούτε η δουλειά σου ρόλο παίζει…
Μόνο, οι επιλογές σου…

Κλεοπάτρα,
Βασίλισσα των Θηβών,
σαγηνεύτρα των πληθών
Γιατί χορεύεις μπροστά μου;
Ω Σαλώμη!

Αρέσκεσαι σε τρόπαια
και βεβαίως τροπαιούχους…
Ο Καίσαρας σου μοιάζει
όντως για Θεός.
Σου αρέσει,
υποτασόμμενη να υποτάζεις
το λιοντάρι
στα λαγόνια σου ανάμεσα
να φυλακίζεις, την πιο
δυνατή στιγμή…

Κι όμως είσαι καταραμένη
και ονειρικά αφελής.
Σαν την Κλεοπάτρα
θα πεθάνεις…
Από τσίμπημα φιδιού.
Κι όταν θα κείτεσαι νεκρή
ρόλο πια δεν θα παίζει
αν το φίδι
ήταν Κόμπρα βασιλική
ή μια απλή Οχιά…

Εσύ που αρέσκεσαι
να προτιμάς
χρυσοποίκιλτα σπαθιά
με ωραίες λαβες,
εσύ που ποτέ σου δεν
σπούδασες
πραγματικά…
Μισείς την πένα
σε αρρωσταίνει το μελάνι.
Γιατί βέβαια ο Χρυσός
φαίνεται
μα το μελάνι;
Ακόμη κι ο Βασιλιάς
σε λευκό χαρτί
με μαύρο μελάνι καταγράφει
όπως κι ο φτωχός.
Μα ο τελευταίος
Ούτε βρυχάται
ούτε ξεσκίζει σάρκες…

Ο έρωτας σου
αντάξιος,
άγριος,
αδάμαστος,
δίχως ταμπού,
τέλειος
μα και συνάμα
ψεύτικος.
Μια λεπτεπίλεπτη διαδικασία
υπόταξης και υποταγής.
Συλλογή ανδρικών μορίων
Κοσμεί τους τοίχους
των ονείρων σου…

Και μέσα σ’ όλα αυτά
κάθε πρωί που ξυπνάς
αρέσκεσαι
μπροστά στον καθρέφτη
να λες στον εαυτό σου
πως αδυνατείς
να καταλάβεις
γιατί κι απόψε ξύπνησες
μονή…

Το ψέμα σου
κατάματα σε κοιτά.
Πότε ένας Στρατηλάτης
κοίταξε πίσω του
για δεύτερη φορά
κατακτημένη πόλη;

First Drinks For The NewComers

Upon the night's bright young stars
We drank
A beer or two
Until we discovered
Deep down inside
We are all dust

Our complex entwinements
Our diverse paths
The creation of stars
But more
The humanity unveiled

The river is always renewed

And as the last ones
Standing, we abjure
Our externalities
To the bottom
Of our abode sanctums
The rain keeps falling
The temperature

But today is a warm day
Because once again
We, the earth has come
Circle full

Let the journey begin...

Παρατηρήσεις χωρισμού

Εδώ και ένα μήνα
έχουν σταματήσει να συνοδοιπορούν
κι όμως
σαν τον επισκεφτείς
βλέπεις
στις γωνίες ακόμα
στέκουν όρθιες
οι φωτογραφίες και
τα δώρα, οι
κάρτες και τα ραβασάκια.

Κι όπως κορδώνεται
έτσι στο κρεβάτι
ενύπνιος σου καθομολογεί
πως χωρίς συνοδοιπόρο
οφείλει κάνεις να πενθεί.

Η κερδισμένη ματιά
ενός ξένου σώματος,
το χαμόγελο μιας
ξένης γυναίκας,
ερεθίζει τον ιππόκαμπο.

Καταλαβαίνεις αλλά πάλι
το κόστος;
Πως κάπως κάτω από
αυτόν τον ουρανό είχε
παρέα πραγματική
που αντάλλαξε για το
φευγαλέο τ’ άνεμου χάδι.

Το χαμόγελο μόνο του,
συνεχίζει την πορεία.
Κατανόηση
Αύριο
μια νέα μέρα.

Πως τ’ αστέρια φαντάζουν στην σιωπή
T’ αλίμονο γραμμένο σε μια φράση
Σε τοίχο με άγχους
Σπινθήρισμα του αύριο
Παραίσθηση του τώρα
Ένα φιλί και μι’ αγκαλιά
Σαν τίποτα μοιράζονται
Σαν τίποτα ξεχνιούνται
Κι ο τοίχος μάρτυρας
Καταγραφέας ιστορίας
Πως γράφεται
Και συνεχώς
Μα συνεχώς
Να σβήνεται
Και να γεννιέται...

Τα όνειρα των εραστών λιώνουνε
καλοκαίρι
αναζωπυρόνται
Δεκέμβρη μέσα του χειμώνα....

Του παρατηρητή το βλέμμα ακοίμητο
στη κίνηση των ιδεών που χάθηκαν στην νύχτα

Μεταξύ Αχλάδου και Τύρου

Νησί ντυμένο στα μαύρα πέπλα
Η μαρίνα, το θέατρο και τα φωτά της προκυμαίας
Ο κόσμος που γυρνοβολά
Η ταβέρνα, το μεζεδοπωλείο και το μπαρ
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Πόσα ποτά
Και μια μειωμένη διάθεση
Είναι άραγε ο θάνατος
Η μήπως τόσα χρόνια;
Το μήνυμα στο κινητό
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Δεν πιστεύω σε φτηνές προφάσεις
Μα ούτε και σε ακριβές
Δεν υπάρχουν καλές ψυχές
Παρά μονό αγγίγματα και η θέληση αυτών
Ο χορός, το λουλούδι, ο μακρύς αποχαιρετισμός
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Κάτω από τα νόθα φώτα
Του μεθυσμένου θεού
Μια διήγηση, μια ιστορία
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Όμως άραγε
Τι κινάει μεταξύ μας
Είναι σάμπως όνειρο, ευχή για απωθημένο;
Είναι παραλογισμός; Θεού η προσταγή;
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Στο βάδισμα
Παύει η μίλια
Και η πνοή
Στο κρεβάτι πάλι μόνος μου θα κοιμηθώ
Μόνοι γυρνάμε κι απόψε σπίτι
Εγώ κι εσύ
Μεταξύ αχλάδου και τύρου

Equilibrium

Και καθώς μοιραζόμαστε
το καρπούζι από το ίδιο πιάτο
σκέφτομαι πως είχε δίκιο, ο John Nash.

Όπως η Πηνελόπη,
όταν υπάρχουν πολλοί μνηστήρες,
το τελικό αποτέλεσμα είναι μηδέν…

Κι έπειτα λέω πως,
οι οικονομικές θεωρίες
δεν είναι επιστήμη.

Κι ο νους καλύτερα,
να μην αναλώνεται
σε στατιστικές αναλύσεις.

Δεν υπάρχει τίποτα,
που ένα άγγιγμα
δεν μπορεί να λύσει.

Τι κι αν τα λόγια
Μέλι στάζουν
Αν το κορμί
Ν’ αποστατήσει δεν μπορεί;

Πιάσε το χέρι μου
Πλέξε τα δάχτυλα
Απαλά
Ας πετάξουμε μαζί.

Φίλα με
Φίλα με
Φίλα με
Φίλα με

Εκεί στο άπειρο
Ας χτίσουμε τα όνειρα μας
Πάνω στα σύννεφα ένα παλάτι από άμμο.

Oh! I Dream and pray
for darkest night
to descend
upon

Our mellowed bodies
travelling the moonlight
our mellowed souls
sleeping side by side

How in darkness
your body shines
my light
my sweet sweet kiss
of a firefly!

I lay besides you
a lake of light
and me
me milady
a servant of lower desires
the God that came from East
commands my lust for you!

I besiege you
My Lady please
hid my words
the words of a fool
make love to me once
absorb me
and let me die
in the piece of your light
the darkest night!

A Young Academic in His First Conference

My first
600 plus
How many holly
monsters?
Young walking among
the old
Young walking among
the older.

So many
converging at one point
for a time in space
our discipline like a
Volcano
Birth is the act of
Eruption

Round the table
We commune
Divine intervention
Academic invention
Knowledge of the ineffable.

The bonds form
Were formed
Will form
It is here that we built
Tower of Babel…
But also compassion,
Understanding,
Perceptions.

Presidents come and go
Awards
Burdens of a dinner
Anxiously eaten
But in the end
The smile
The talk that was
Deserved
Remains.

For that, I am present
For that, I am here
For what remains
Beyond snow,
Stone and fire…

Let us in this journey
Join hands,
Let us contemplate upon
Contribution,
How I become you
And you me
And together that
Which is known.

Discovery, dissemination,
Imagination
All for a dream
Worth a penny…
That of a world...

A Poem for All Occasions

Under these dim, fanciful lights
hovering, influenced of music,
senses alighting,
my gaze rested upon your (ENTER COLOUR OF EYES) eyes.

Serenity I reckon,
my soul captivated
so my body to the
rhythm of our primordial dance.

Come, take my hand and let
us swirl the endless streams.
Our rivers crossed,
our paths to intersect.

Dance with me,
this night of wonders.
Dance like it’s the last thing
                                              we do.
As our bodies collide,
our consciousness will touch
upon the kiss of desire.

If by night’s end
I have not myself
worthen proven,
then you, Milady,
may deny me of
a future dreamed.

But when my
might and bright
have your senses
woooed, Grant
Oh Beauty
the kiss of a Prince.

And when
this night
touches allure,
then I shall
meet you
again, under
the blossomed
cherry trees.

In the garden of our union.

The path of the Sun

As the rain falls hard upon your roof,
I dream of a beach,
With golden sands,
You waking upon them,
Ethereal being.

I can see the sun shinning from within You,
I can feel the vibration, your body,
The music you choose.

The path of creation,
Strong within you.
Re-invention,
This wretched world.
For others lost in translation,
For you what you will It,
As long as you actually do…

                                See not the blurry mirages 

                                Surrounding ships in a foggy sea 

                                Feel the world in its root 

                                Face the truth of Pain 

                                Pain is not life, 

                                Love is. 

                                Inside our flesh, 

                                Life is pain, 

                                Besieged castle, 

                                By Others. 

                                Look, 

                                Behind your photos lies reality. 

                                Pain 

                                Torment 

                                The man without bread, 

                                 His tears water, 

                                 Quenching his thirst. 

                                 Absent beings 

                                 Monsters 

                                 Govern. 

                                 This life of ours, 

                                 Filled 

                                 Pain. 

                                 Through this, 

                                 We must shine our light… 

Your name inbetween,
Your light.
Cypris,
Favor grants
Power of Love and Life.

Fear not for the darkness
What exists also ceases
What dies is also reborn
Eternal life-circle…

Listen to the wind
Follow the rain that chokes your spirit
Feel the light calling you
Somewhere behind the veil
You know your path

The meal is cooked
If you realise
The fire is burning

And beyond the snow
Beyond the white veil of ash
As time sits upon time
Our souls existed once
And still remain so
Even in the absence of our bodies.

There is always a shelter
Far from the common
Away from the safety of the womb
A shelter humane
A shelter of belief
For a warm hug and a hot cup of cocoa.

Smell the aroma of the flowers
The aroma of the soaked soil
It is the sweat of our labour
The principle of our existence
Through toil we shall find light.
Through darkness lies the clear path.
And you need not walk upon it alone…

Σαν σε Πίνακα

Το κορμί σου, ένα, με σύννεφα λευκά σατέν
Ραίνουν, οι καμπύλες σου τον αφρό
Θείο νέκταρ ο ιδρώτας σου
Το φιλί σου Αμβροσία.

Στο φτερωτό σου άγγιγμα
Κρύβετ’ ο Έρωτας κι
η ψυχή σ’ ένα σου βλέμμα.

Το όστρακο ανοίγει
το μαργαριτάρι να φάνει,
κι ο παιχνιδιάρης Έρωτας
βιάζεται να στο κλέψει.

Τι θέα και τούτη μυσταγωγική
στο αχνοφέγγισμα του φεγγαριού
να ανατέλλει η μορφή σου.

Φως μέσα στη νύχτα μου
μονοπάτι σάρκινο της θέωσής μου
πως ν’ αποδώσω τούτο το μυστικό τοπίο;

Να σ’ αγκαλιάσω με καημό
Για να σε νοιώσω μέσα μου

Ο κόσμος στο ρυθμό της ανάσας σου

Doctoral Conference

Night last
It is
Us
What we are.

Bright,
Young,
Willing,
Under Stars of years
Long…

Scholars,
Minds,
Adventurers of Truth…

Ailing society
Inviting questioning
The Path has been lost?
Under the moonlight
We look for the Sun.

What has been recorded,
A constellation
Interconnecting paths
The World’s interdependence…

Our efforts,
Future’s hope.
The promise:
A Day where the sun,
Differently shines.

Our obligation,
The blood unborn,
Our path,
Of creation…

Remaining true,
To the end.
Authentic
Of enlightenment,
That is…

Only,
Through collaboration,
May the Journey
Be realized…

Towards Ithaca,
Let us sail hand in hand,
Proving those ahead,
Of us,
We just,
Can…

Someone once told me,
I have a dream.

Electronic love-science / Science & social networks

Beauty upon my fingers
The eyes bedazzled
Mediated realities
Scopic individualities
Through a looking glass
Observing

How the leafs move
And the wind speaks to me
Through patterns and equations
Reality reduced in nothing more but a few lines

What are you to me?
What am I to you?
Besides
All there is
Numbers and constructs
Linear on a white paper

Our story bits and bytes
Our talk
Last night
01

Tell me really
Did we ever exist?
But we must have
My dreams wet,
I wake up
If this is not reality then what is?

Images on screens
Lines mediated
Comments
Like usurped
Absconded minutes
In a networked time

Γιατί δεν έρχεσαι;

Τα στήθια μου,
                        διψούν,
αναταραχή ζητούν!

Κι εσύ δεν έρχεσαι,
εξακολουθείς από μακριά,
ν’ αποζητάς.

Δεν μπορώ,
δεν έχω,
άλλο πια.

Γιατί δεν έρχεσαι;

Κι οι μέρες κυλούν,
όπως οι νύχτες,
έν–υπνο.

Δεν ξημερώνει
ποτέ
σε λιβάδια γκρίζα.

Γιατί δεν έρχεσαι;

Ρωτώ και ξαναρωτώ
μπροστά στον καθρέπτη.
Κι εκείνος απλά,
                           αντανακλά,
την μαύρη αλήθεια.

Γιατί δεν έρχεσαι;

Πόσο πρέπει να υποφέρει
το κορμί
η ύπαρξη ολάκερη;

Γιατί δεν έρχεσαι;

Ποια είναι άραγε η φύση σου;
Τι αποζητώ;
Πόσο θα αντέξω;

Να τρώω από μέσα μου,
έξω μου να μην δίνω
να παλεύω
να σηκωθώ
να ξαπλώσω
ανώμαλος δρόμος.

Κι όλα
μα όλα
Θα μπορούσαν.

Παράθυρο

Κάπως,

τα λευκά, μακρόσυρτά σου

δάχτυλα

αγκάλιασαν το τριαντάφυλλο.

Κι εκείνο έγειρε,

τα πέταλα του

ελύγισαν

κάτω από τέτοιο βάρος.

Στα πέταλα ανάμεσα

καθώς ελύγιζαν

είδα τα μάτια σου.

Το λεπτό το πρόσωπο,

τα χείλη τα μεγάλα,

τα μακριά μαλλιά.

Κι έπειτα, εκεί

στις άνυδρες σιωπές

τα χείλια μας βρέχαμε

ο ένας στο χαμόγελο του άλλου.

Στα χαμηλά τα βλέμματα

τη θέρμη αναγνωρίζαμε

μεσ’ τα τυχαία αγγίγματα…

Που?

Χαμένοι,
σ’ ένα μεταγλωσσικό διάστημα.
Θέσεις διαπασών.
Η μια με την άλλη,
Διαπλεκόμενο δίκτυο.

Ξεκινά.
Προς τα έξω,
απλώνει.

Δίκτυο πολυμεταβλητό.
Αναπτύσσεται.
Αναπνέει.
Πεινάει.
Τρώει.

Δίχως σταματημό,
απαιτεί:
Σάρκα,
αίμα,
εγκέφαλο και πνεύμα.

Ψωμί,
αλκοόλ, και χαμόγελο,
ανάπηρο,
λειψό,
ασθμαίνον,
δίχως να ξέρει τι να πει.

Ασθμαίνει,
δίχως να καταλαβαίνει…
Δεν ξέρει! Τι να πει;

Αναβλύζει από μέσα σου.
Πως;
Αυτό το δίκτυο.
Πυρήνας,
ή θύμα του;
Ό,τι κι αν είσαι…

Τόση πίσσα στα πνευμόνια σου,
θα έφτανε να στρώσει δρόμο.
Κι έπειτα ένα κορμί,
με το ζόρι να σ’ ακολουθήσει μπορεί.
Τι νόημα έχει κι αυτό;

*

Τι να πει ένα χαμόγελο νεκρού;
Πόση ζεστή μπορεί να αναβλύσει,
το χαμόγελο ενός πνεύματος;
Αυτήν την ψεύτικη,
κρύα ζεστασιά
αυτήν κοινωνούμε
στεκούμενοι ο ένας δίπλα στον άλλο
με τις φλέβες μας
μολυσμένες με οτιδήποτε θολώνει
την ύπαρξη
οτιδήποτε μουδιάζει τις αισθήσεις.
Κι εκεί ανάμεσα
σε τόσα φώτα
τόσες νωθρές και
συνάμα ιδρωμένες
υπάρξεις, Ευελπιστούμε
για το θαύμα, εξωθών.

Αυτό,
που ίσως μας σώσει
από τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Κι έπειτα, κάποτε,
εκεί στις παρυφές
αυτό, το ακαθόριστο
κάτι, εκεί
νοιώθεις τον ηλεκτρισμό
από δίκτυο σε δίκτυο.

Wymeswold

Manure, muddy fields, smells of burned meat, a giant fire, – almost pagan – Guy Fawks and a Bowl of curry… In the middle of the field here he stands suit and trench the modern observer…Hot was the walk over, but the atmosphere cool – Here behold the community: The youths, The olds, The friends and the foreigners… – Gathered around – Fire and Works – A statue faux – Resemblance or reenactment – History, party, reliving or a burst of need?
A 12 year old asked about my country and I didn’t know what to answer…
Definitions a mix lost in translation – Books and an equation…
What used to be a statue still burns.
And people chatter on and on and on and on and on… and on and on ….
Hazy moon
Love not worth written
Love not worth liveth
Life begotten

Journey home

Blank eyes
Under fluorescent lighting
Empty - ing mind
A week's ramblings
And a weekend burst
Passed...

Soft music
Irrelevant people
And the roar
Travelling through countryside
18:00 looking like half midnight

Tomorrow a new day?
Surely calendarwise...

Shuttered

A body ravaged by semen
Tormented soul
The power of a kiss
The effort of a tear...

Analysing

I can see the history of the world on a tree trunk
Enamelled
As the sand is taken adeapth by the sea...

Love creeps
The hair up
Knot
The stomach
The gentleness of the move
The fantasy
Broken
By position's default
But still remains
At edge's text
Bitter ale
And a goodnight's smile

Beauty designed
Falters upon my double scotch
Where did we leave all the oysters and the fruits?
The rim of my hat
Remains
Observer absolue...

The need expressed
Drunken lip
Rosy cheeks
But,
Alive firebreathing eyes

The hands
Nervous
Nerve handling
Tense
The bones structure

A love is not worth living
Unless
Blood breaths
Fire churns
And death is the only solution
Without it,
life is not worth it...

Bodies unafraid of the cold
Flesh willingly unveiled
Flesh
Look at them
Look at them
They wait at the bus stop
They casually walk down the street
Look at them
Bodies
Flesh willingly out
A veil away
Carrying groceries walking home
Mundane aspects
Bodies inviting
A flowery existence
Hair running back
Dressed of spring autumnns end
The wind is no enemy
Look at them
And all my brain shouts
Is Why God?Why?

Στη Δύση του Ηλίου

Πευκοδάσος κεραυνοβολημένο

καμένη γη

κι από πάνω χιόνι.

Τα χέρια μου παγώνουν

Ο καρπός, που τραβώ

από το χώμα

είναι γλυκός,

σε σένα όμως όχι…

Το τι, το είναι,

το γιατί, το πώς,

το τώρα και μετά,

Οποία ερώτηση:

Μαζί.

Μόνο με παραμύθι, μπορεί κανείς

να φέρει την ανατολή.

Στο όχι, τομή,

Εκεί.

Σ’ Αγαπώ

Όπως το ποτάμι

την κοίτη του.

Όπως χύνεται

το Δέλτα

στον Ωκεανό.

Ατύχημα με θέα

Κόκκινο φεγγάρι,
Το αίμα της νιότης.
Κατάρτι ιστιοφόρο, εκτείνεται στον ουρανό.
Καθώς η νύχτα πέφτει, στις ψυχές
κατασταλάζει υγρασία.
Και από το κάστρο, ο τρελός
Παρακολουθεί τους λογικούς
Καθώς απαλλάσσουν εαυτούς
Σε πλαστικές – με θέα – καρέκλες…

Γυναίκα στο μπαρ

Α.

Σε γυρεύω
Εκεί στο ροζ
και το βλέμμα που με πεθαίνει

Στο άγγιγμα, και στο φιλί,
τ’ ουρανού
του πόθου που χυμάει και πεθαίνει

Β.

Το μυστικό
Το κρυφό
Το Είναι

Εκεί,
το φιλί σου και το άγγιγμα
θα συναντήσω…

Πριν την Πανσέληνο

(Όταν)
Η αυγή ξεθώρισε στο κορμί σου,
το κύμα έσπασε στην παραλία,
η αρμύρα ξεχώρισε στην γεύση,
και το φιλί, μεθυσμένο, έψαυσε το άγγιγμα…

(Εκεί)
Στην άνοδο των πνευμάτων
ένοιωσα αυτό που μαρτυράται…
Στο ξεψύχισμα των πνοών
βρήκα το όνομα, που τόσα χρόνια εψιθύριζα…

Τό ‘πια και χάθηκα στο γίγνεσθαι…

Σα Δηλητήριο

Πάτησαν με τις λασπωμένες πατούσες τους.
Στο μυαλό της,
σπείρανε τρόμο κι αμφιβολία.

Αρρώστησε και το κορμί της.
Από τις πληγές αναδύεται πύον και πράσινο αίμα.
Άφριζε κάθε φορά, στο χέρι βοηθείας.
Μονή λύτρωση, ο Θάνατος.

Μετάνοια

Στα βουνά του ελέους,
έκρυψα την ντροπή μου
Τον έρωτα φυλάκισα
σ' ένα κοχύλι πού ‘θαψα στη άμμο
Και τ’ όνειρο,
κάτω απ’ εν’ αμπέλι…

Δίχως ρούχα,
έτσι γυμνός,
στην πετρά όρισα πορεία.

Και τώρα,
που τα γένια μου,
άγγιξανε το πάτωμα
κοιτώ κι ελπίζω
πως για το αόρατο, έπραξα σωστά…

Τα δάχτυλα μου ζωγραφίζουν
αχιβάδες στην άμμο
Λαμπυρίζοντα χρώματα
Εξάρσεις κόκκων
Λουομένων φωτός
Ο Συννεφιασμένος ουρανός
Και το γαλανό
που αντιφεγγίζει στις χαραμάδες
Ετούτο το ταξίδι πως ξεκίνησε?

Εκείνο το πρωινό
Κράτησες τα όνειρα στο χέρι σου
Και με μουσική, χρώμα, λέξεις και φαντασία
Χάραξες μια γραμμή στην άμμο…

London Underground

The heat of the engines
The smell of burned rubber
The fumes
The doorbell
The odd voice that seems oddly (strangely) familiar
The ground shaking noise
The rush
The sweat
The distance
The newspapers
The indifferent talks
The silent flirting on the way home
The eavesdropping, observing
The iPhones & Blackberries
The iPods – ears airtight
Silent stares
Blank gazes

Tu Es Petrus

Κάπου,
Σε ένα νησί
Με βροχερό νερό
Ο ποιμένας διδάσκει τους μαθητές του

Η μνήμη μαρτυράται στα χρώματα
Δίπλα, ένας φοίνικας πλαστικός
Από κάτω όμως
Σκιά ηλεκτρονικών διόδων
Ο Μπάαλ μαζεύει τους πιστούς του

Στη σκιά του Ποιμένα
Τα νεανικά κορμιά
Εκδίδονται
Εν μέσω χορευτικών λιτανειών
Και πολύχρωμων μανδυών
Θυσία

Νεκρά σύννεφα
Γκρίζα πτώματα
Λευκό της σκιάς
Και καφέ της μιζέριας
Τι καμβά ζωγραφίσαμε κι απόψε
Τα έντερα μου ανάκατα και το στομάχι μου πατσάς
Χα!

Love Aeterna

Love born under the black sun
Out of bad blood
The destiny of eternal lovers
to die by the sword

Nameless, faceless you hero
To you we pray
To bring upon
The One
The untainted
Love
Withstanding the agony of time
bearing the burden of steel

Fighting through you
we herald the one
By you
our hope survives

Oh! Eternal Hero
Sing to us
The birth of death
Sing to us
The death of birth

Love out of agony
Primordial emotion
Sign of the darkness
Speak through the tears of desperate souls
For your brothers
Turn the myth into legend
Legend recall
Repent to the dungeons of hell


While you pierce my chest
I choke you to death

I thrust my self on your spear
For that is the death I desire

Your spear penetrates my flesh
I eat you
I eat raw your flesh
Your flesh raw I eat

No trace of humanity left
I have eaten your heart
You have crushed mine

(Only) Death shall tears us apart

Weakling human
Human weakness

Dance this dance
Around and Around
Until your steps symbolise
The magic, the eternal circle...

Love

In forms
Black and blue and red and violet
What does it matter?
Nobody is white...

Something once lost
Now has been found
Between us
That which connects

Maybe when I die
I’ll come in terms
with my body

Until then,
I am contend
To be observing
That which happens
That which doesn’t
Somewhere, inbetween the truth...

A table
Blood
A body lays there
A flagpole

You look up
What have we done here
you wonder

Shades of blue
Shades of red
Shades of violet
Skies

I am still battling
the big questions of life
loneliness, love, learn, grow

Hoes does a cheese mature?
How indeed ?

If I was a pilot
If I was a gardener

Where does it lead?

Freedom?
Autonomy?
Motivation?

Sex in the eyes
Sex in the lines
Sex between the lines
On top
On four
Underneath
Oral
Spank/spunk

When a woman kneels and gives you a blowjob is she in submissive or dominant position?

The hands of a woman caressing a man’s body

A strong embrace

Hand on hand

You and me

You wear white
I wear black

You sit on the cliff’s edge
I sit and wander

Below us the green sunlit valley
Above us the clouds
running by
always changing

A note is pulled out
You feel serenity
I feel melancholy

My heart jumped
You and me different
sides of the same coin

Amedeo Modiglianni

I denounce
dreaming
where the sight
erects the body
votive stele

Your morning
beside me
for without
your breath
I am poor...

Αποχαιρετισμός

Σε τούτο
το φευγαλέο
μέσα
άγγιγμα